Morgunblaðið - 08.06.2001, Blaðsíða 46

Morgunblaðið - 08.06.2001, Blaðsíða 46
MINNINGAR 46 FÖSTUDAGUR 8. JÚNÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ ✝ Magnús Ólafssonfæddist í Reykja- vík 15. janúar 1929. Hann lést á Landspít- alanum 30. maí síð- astliðinn. Foreldrar hans voru hjónin Sig- urður Ólafur Þórar- insson, f. 20.3. 1893, d. 26.10. 1961, og Björnína Kristjáns- dóttir, f. 10.7. 1889, d. 5.5. 1978. Hann átti tvo albræður, Gísla Ólafsson sem er lát- inn og Pál Ólafsson. Einnig átti hann sex hálfsystkini sammæðra sem öll eru látin. Þau voru Kjartan, Lára, Herjólfur, Sigurður, Guðrún og Magnús. Magnús kvæntist 18. júlí 1953 Ernu Guðbjarnadóttur, f. 11.7. 1930. Börn þeirra eru: 1) Þórður, f. 27. september 1949, rafmagns- tæknifræðingur, kvæntur Halldóru Böðvarsdóttur 2) Guðný Linda, f. 5. desember 1953, kennari, gift Valdi- mar Harðarsyni 3) Birna, f. 4. ágúst 1957, verslunareig- andi, maki Benjamín Friðriksson 4) Ólafur Gísli, f. 29. febrúar 1960. kerfisfræðing- ur, kvæntur Jórunni Hafsteinsdóttur. Barnabörn Magn- úsar eru orðin 8 og barnabarnabörn 2. Magnús vann hjá Slökkviliðinu á Keflavíkurflugvelli frá árinu 1951 þar til hann lét af störfum vegna aldurs árið 1992. Útför Magnúsar fer fram frá Fossvogskirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 10.30. Elsku afi. Þegar við kveðjum þig í dag eru efst í huga okkar allar þær góðu stundir sem við áttum hjá þér og ömmu í Sólheimunum. Ljúfar minn- ingar um þig lifa áfram nú þegar erf- iðri baráttu þinni er lokið. Hver vegur að heiman er vegur heim. Hratt snýst hjól dagsins, höllin við lindina og tjaldstæðin hjá fljótinu eru týnd langt að baki, það rökkvar og sigðin er reidd að bleikum stjörnum. Hamraklifin opnast, hrímgrá og köld blasir auðnin við, öx stjarnanna hrynja glóhvít í dautt grjótið og þungfæran sandinn. Löng verður nóttin nöturleg og dimm. En handan við fjöllin og handan við áttirnar og nóttina rís turn ljóssins þar sem tíminn sefur. Inn í frið hans og draum er förinni heitið. (Snorri Hjartarson.) Elsku amma og aðrir ástvinir, Guð styrki ykkur á þessum erfiðu tíma- mótum. Sóley og Hrafnhildur Valdimarsdætur. Mig langar í örfáum orðum að minnast vinar míns og samstarfs- félaga til margra ára, Magnúsar Ólafssonar, sem lést eftir erfiða og langa baráttu við illvígan sjúkdóm hinn 30. maí sl. Við Magnús kynnt- umst fyrst hinn 1. apríl 1952, þegar við hófum störf í slökkviliðinu á Kefla- víkurflugvelli, fyrstir Íslendinga. Síð- an fylgdu tíu aðrir sem einnig voru ráðnir til starfa þetta vor. Þetta var að mörgu leyti sérkennilegur vinnu- staður, þarna voru borgaralegir bandarískir starfsmenn, bandarískir hermenn og svo við Íslendingarnir. Þarna myndaðist mjög góður starfs- andi og fannst okkur ungu mönnun- um sérlega gaman að takast á við verkefnin sem okkur voru falin og að nema slökkviliðsfræðin af yfirmönn- um okkar, sem höfðu starfað í banda- rískum slökkviliðum til margra ára. Þetta var í raun og veru prýðilegur skóli fyrir unga menn. Þetta voru skemmtileg ár og ýmislegt brallað í starfi og leik. Fyrstu árin vorum við Magnús á sömu vaktinni. Á tímabili vorum við með sama áhugamálið, sem var áhugaljósmyndun. Ég man að við fjárfestum saman í framköllunar- tækjum og stækkara sem við gátum haft á slökkvistöðinni. Þar gátum við unnið okkar ljósmyndir sjálfir, hvort sem var í frítíma okkar eða vinnu- tíma, þegar tóm gafst til. Það liðu ekki mörg ár þar til Magnús vann traust yfirmanna sinna og varð fyrstur af okkur Íslendingunum til að hljóta yf- irmannsstöðu innan slökkviliðsins, fyrst sem bílstjóri og síðar sem flokksstjóri. Þessi störf leysti Magn- ús vel af hendi og var hann vel liðinn af öllum starfsmönnum. Síðan er það, að árið 1963 eru Íslendingar ráðnir í allar yfirmannsstöður slökkviliðsins. Hér skildi svolítið leiðir með okkur Magnúsi, því við vorum ráðnir til að stjórna hvor sinni vaktinni. Engu að síður áttum við heilmikið samstarf innan liðsins, svo sem í sambandi við vaktaskipti, mannahald, fræðslustörf, slökkvibifreiðir og eldvarnaeftirlit. Öll þau samskipti við Magnús voru í alla staði ánægjuleg. Ég sá hann aldr- ei reiðast nokkrum manni og var hann mjög góður og yfirvegaður stjórnandi á vettvangi, ásamt því að vera mjög nákvæmur og vandvirkur í öllum sínum daglegu störfum. Árið 1976 réðst Magnús til starfa sem framkvæmdastjóri flugþjónustu- deildar Varnarliðsins, sem laut yfir- stjórn slökkviliðsstjóra. Starfsemi þessarar deildar var nokkuð fjölþætt. Það er: þjónusta við allar herflugvél- ar, umsjón og viðhald svokallaðra þotugildra á flugbrautum, ásamt snjóhreinsun og hálkuvörnum á flug- brautum og flugakstursbrautum á Keflavíkurflugvelli. Hann starfaði sem slíkur, þar til hann lét af störfum fyrir fáum árum og fór á eftirlaun. Það var samdóma álit íslenskra sem erlendra flugmanna, að ástand flug- brautanna að vetrarlagi hefði snar- batnað eftir að Magnús og hans ís- lensku starfsmenn tóku við þessum verkefnum. Það var líka metnaður allra þeirra sem að þessu stóðu að standa vel að verki, vegna þess að þetta eru mikilvægar forvarnir gegn flugslysum á Keflavíkurflugvelli. Á síðustu árum höfum við nokkrir af eldri félögunum úr slökkviliðinu kom- ið saman og drukkið morgunkaffi til að spjalla um gamla daga og landsins gagn og nauðsynjar. Magnús var mjög áhugasamur um að við hittumst og aldrei lét hann sig vanta, jafnvel nú undir það síðasta, þó svo að af honum væri dregið vegna veikinda. Hans verður sárt saknað af okkur félögun- um og erfitt að hugsa til þess að sætið hans verður autt næsta haust þegar við hefjum fundina að nýju. En sár- astur er söknuðurinn hjá Ernu og fjölskyldunni allri og biðjum við Anna að góður guð gefi þeim styrk í þeirra miklu sorg. Guð blessi minningu hans. Halldór Marteinsson. 1944 hitti ég Magnús Ólafsson (Magga Óla) fyrst, þá starfaði hann við afgreiðslu í greiðasölu hjá Banda- ríska hernum. Í raun hét þetta Snack Bar og var við Snorrabraut í Reykja- vík í húsum Rauðakross hersins. Við komum þarna gjarnan krakkarnir með smáaura og fengum hermenn til að kaupa handa okkur rjómaís. Maggi Óla var eldri og stuggaði stundum við okkur en hjálpaði líka stundum. Ekki datt mér í hug þá að við Maggi ættum eftir að verða samstarfsmenn og ágætis kunningjar stóran hluta æf- innar langt í hálfa öld. Svo háttaði til að 1956 réðst ég til starfa í slökkviliði Keflavíkurflugvall- ar og þar hitti ég Magga Óla aftur. Hann var mjög sérstakur maður og ekki allra. Maggi hlaut í vöggugjöf einstaka samviskusemi, skynsemi og náttúrugáfur sem voru þannig að honum veittist létt að leysa flóknustu verkefni betur en margir aðrir. Af þessum sökum hlaut hann snemma vegsemd í okkar liði á undan öðrum. Magga Óla var falin verkstjórn yfir okkur hinum á fyrstu árunum sem síðan þróaðist í stöðu aðstoðarslökk- vistjóra þegar árin liðu. Okkur hjón- unum, mér og Erlu, eru minnisstæð árin í kringum 1965 þegar Maggi og Erna konan hans bjuggu í sömu götu og við. Þá voru erfiðir tímar fyrir marga, en með samstöðu okkar fjög- urra þá nýttum við kaupið betur á ýmsan hátt meðal annars með því að kaupa saman lambsskrokk á „Payday“ eins og það var kallað. Á þessum tíma átti Maggi fínan bíl og var ég svo heppinn að geta ferðast með Magga suður eftir og aldrei taldi hann eftir sér að fara krók fyrir mig. 1975 óx ábyrgð hans enn er hann tók að sér að stofna nýja flugþjónustu- deild á Keflavíkurflugvelli sem féll undir yfirstjórn slökkviliðsins. Maggi sá um rekstur þessarar deildar allan sinn starfstíma eða þar til hann kaus að ljúka störfum 1992 og er nú nokkur tími liðinn frá því að hann hætti. En, enn standa verk hans upp úr með mikilli reisn svo sem má sjá í vegsemd hans gamla vinnustaðar. Svo skipuð- ust örlögin, að mér undirrituðum voru falin aukin ábyrgðarstörf og yf- irstjórn slökkviliðsins, þá varð mér ljóst enn betur hvílíkur öndvegis- drengur og ráðgjafi Maggi Óla var, hans ráð dugðu vel og brugðust ekki. Ýmislegt rifjast upp þegar horft er um öxl við vinar missi, ég veit að ef ég gæti spurt Magga hvort hann vildi segja frá því þá mundi hann ekki kæra sig um það. Maggi var ekki sér- staklega málugur maður en einstak- lega skemmtilegur og frásagnarfær þegar svo vildi til, sérstaklega þegar glitraði á gler í vinahópi og hann hvattur til frásagnar af ferðum sínum til fræðslu í Bandaríkjunum. Maggi var sendur í margar ferðir á vegum slökkviliðsins til náms og starfa, hann lauk öllu sínu með sóma. En nú ert þú farinn Maggi minn í síðustu ferðina eftir veikindin, þykir mér líklegt að leiðir okkar eigi eftir að mætast aftur. Bob Sommers vinur þinn sendir þér kveðjur sínar og virðingu. Ég læt þessum kveðju orðum nú lokið kæri vinur. Megir þú hvíla í friði, Guð blessi þig og gefi konunni þinni henni Ernu og börnunum styrk í sorginni. Haraldur Stefánsson (Halli Stef). Árið 1975 háttaði svo til, að slökkvi- liðinu á Keflavíkurflugvelli var falið að taka að sér snjóruðning og ísing- arvarnir á flugvellinum. Slökkviliðið hafði þá þegar getið sér gott orð undir styrkri stjórn Sveins Eiríkssonar og var því helst treyst til að koma lagi á hlutina, sem höfðu verið í ólestri um tíma. Ekki er að efa, að Sveinn hafi vandað valið þegar hann fékk Magn- ús Ólafsson til þess að stofna og síðan stjórna þessari nýju deild slökkviliðs- ins, snjóruðningsdeild. Magnús hafði þá um langt árabil verið aðstoðar- slökkviliðsstjóri (vaktstjóri) og raun- ar starfað hjá varnarliðinu frá upp- hafi varnarsamstarfsins við Bandaríkjamenn. Strax var tekið til hendinni í sönn- um slökkviliðsanda og undir hand- leiðslu Magnúsar fóru hlutirnir að ganga, svo eftir var tekið. Kallaðir voru til úrvalsmenn innan vallar sem utan, tæki tekin í gegn, nýjar aðferðir þróaðar og betri aðstaða sköpuð. Allt tókst þetta svo vel, að æ fleiri þáttum vallarstarfseminnar var smám saman bætt við störf deildarinnar. Árið 1981 var svo starfsemin nokkurn veginn komin í núverandi horf. Deildin hét nú flugvallarþjónustudeild, og auk snjóruðnings hafði hún á hendi flug- fraktarafgreiðslu, hlaðþjónustu flug- véla, rekstur á þotugildrum og flug- brautaeftirlit. Eins og nærri má geta var það ekk- ert áhlaupaverk að koma þessu öllu í kring og ekki allra að valda slíku verkefni. En hér nutu hæfileikar Magnúsar sín til fulls. Hollusta, sam- viskusemi, þrautseigja og nákvæmni í störfum voru eiginleikar sem honum voru í blóð bornir. Hann gat verið harður húsbóndi, en þess var líka oft þörf í erfiðum störfum, og réttlætið hafði hann ætíð að leiðarljósi. Ég tel það gæfu mína, að hafa feng- ið að vinna undir handleiðslu Magn- úsar Ólafssonar. Síðustu sjö starfsár hans unnum við í nánu samstarfi og þegar við ókum saman til og frá vinnu bar margt á góma, flest tengt starfi okkar en þó ekki allt. Þegar hann lét af störfum árið 1992 skilaði hann góðu búi til okkar, sem við tókum, og hér mun andi hans vonandi svífa yfir vötnunum um ókomin ár sem fyrr. Þeir hverfa nú óðum af sviðinu, mennirnir sem lögðu grundvöllinn að farsælum rekstri Keflavíkurflugvall- ar og varnarstöðvarinnar þar. Flestir hafa þessir menn unnið störf sín í kyrrþey og lítt látið á sér bera í þjóð- félaginu. Magnús var einn þessara manna. Fyrir hönd Félags yfirmanna slökkviliðsins og starfsmanna flug- vallarþjónustudeildar slökkviliðsins á Keflavíkurflugvelli sendi ég Ernu ekkju Magnúsar, börnum hans og fjölskyldunni allri innilegustu samúð- arkveðjur. Hjörtur Hannesson. MAGNÚS ÓLAFSSON ✝ Leifur AntonÓlafsson fæddist í Reykjavík 20. mars 1919. Hann lést 29. maí síðastliðinn. For- eldrar hans voru hjónin Vigdís Jóns- dóttir frá Steinum undir Eyjafjöllum, f. 30. janúar 1878, d. 10. júlí 1970, og Ólaf- ur Þorsteinsson frá Heiðarbæ í Þing- vallasveit, f. 1. ágúst 1864, d. 7. október 1929 í Reykjavík. Leifur var yngstur átta systkina sem komust til full- orðinsára. Guðjón elstur, hálf- bróðir sammæðra, f. 28. maí 1898, d. 23. janúar 1983, Guðrún, f. 15. nóvember 1900, d. 27. júní 1981, Albert, f. 6. júní 1904, d. 23. októ- ber 1938, Guðgeir, f. 13. ágúst 1905, d. 19. mars 1982, Soffía, f. 14. september 1906, d. 20. desem- ber 1980, Guðmund- ur, f. 28. apríl 1910, d. 6. ágúst 1964, Ok- tavía, f. 1. febrúar 1914, d. 25. febrúar 1992. Leifur kvænt- ist 27. desember 1971 Guðrúnu Stein- dórsdóttur. Hún var f. 25. júlí 1914, d. 22. október 1974. For- eldrar hennar voru hjónin Guðrún Sig- urðardóttir og Steindór Ólafsson. Á yngri árum vann Leifur ýmis störf. Síðustu starfsárin vann hann í Prentmyndagerð Eymund- ar Magnússonar og Prentmynda- gerð Sigurjóns. Hann tók einnig virkan þátt í félagsstörfum fyrri hluta ævinnar. Útför Leifs Antons fer fram frá Fossvogskapellunni í dag og hefst athöfnin klukkan 13.30. Minningarnar koma upp í hugann nú þegar Leifur frændi er horfinn sjónum okkar. Við systkinin viljum þakka honum samfylgdina. Við eig- um margar dýrmætar minningar um hann, allt frá bernsku til fullorðins- ára. Móðurbróðir okkar var yngstur sinna systkina og tengdist okkur eldri systkinunum því frekar sem bróðir, ekki síst vegna þess að við átt- um heima í sama húsi fyrstu æviárin. Leifur hélt heimili með móður sinni og Guðmundi bróður sínum fram á fimmtugsaldur. Það var yndislegt að koma í heimsókn til þeirra því þar var alltaf eitthvað um að vera. Frændi hafði yndi af tónlist og lék fyrir okkur á gítar, munnhörpu og sög. Og ekki má gleyma góðu klein- unum og heimabökuðu flatkökunum hennar ömmu. Ungur að árum byrjaði Leifur að fást við ljósmyndun. Stillti hann okk- ur upp til myndatöku sem fagmaður væri og eigum við honum mikið að þakka, ekki síst fyrir þær myndir sem hann tók á æskuárum okkar. Leifur hafði fagra rithönd og eigum við mörg kort og fögur skeyti frá honum. Frændi var glettinn, hafði ríka kímnigáfu en undir niðri var hann alvörumaður. Leifur og Guðmundur voru ömmu stoð og stytta og gerðu henni kleift að halda heimili til hárrar elli. Þar var ávallt gestkvæmt og jafnt systk- ini sem systkinabörn lögðu sitt af mörkum. Eftir lát móður sinnar kvæntist Leifur góðri konu, Guðrúnu Stein- dórsdóttur, sem hann hafði verið samvistum við í nokkur ár. Guðrún og Leifur fóru í eina utanlandsferð saman sem var hans fyrsta og eina ferð til útlanda. Hann minntist þess- arar ferðar ætíð með gleði. Þau heim- sóttu náinn frænda Guðrúnar, sem bjó og starfaði í Lúxemborg, og nutu þau gestrisni og leiðsagnar hans. Leifur missti konu sína eftir rúm- lega þriggja ára hjónaband. Hún fékk illvígan sjúkdóm sem leiddi hana til dauða langt um aldur fram. Var það Leifi þungt áfall. Leifur bjó á heimili þeirra við Njarðargötu allt þar til heilsu hans fór að hraka. Síð- ustu árin dvaldi hann á hjúkrunar- heimilinu Arnarholti á Kjalarnesi. Þar bjó hann við gott atlæti og undi vel hag sínum. Var hann þakklátur stofufélögum og starfsfólki. Við munum ætíð minnast Leifs sem uppáhaldsfrænda. Við kveðjum hann og þökkum fyrir allt sem hann hefur fyrir okkur gert. Góður Guð geymi þig. Vigdís, Ragna, Anton og Vilhjálmur. Kæri frændi, Leifur A. Ólafsson. Þú kvaddir okkur 29. maí síðastlið- inn. Þú varst móðurbróðir minn, fæddur 1919 en ég 1924. Við bjugg- um öll saman á Nýlendugötunni nr. 19b í Reykjavík, amma, afi, langamma, pabbi og mamma, og fjögur börn afa og ömmu á efstu hæð hússins, og þar fæddist ég og þú hændist mjög að mér, og við gátum leikið okkur saman. Þú varst svo hrif- inn að fá litlu frænku, því þú varst yngstur. Þú varst alltaf svo hug- myndaríkur og skemmtilegur og ein- stakt ljúfmenni og allt lék í höndum þínum. Byrjaðir 12 ára gamall að taka ljósmyndir og gerðir mikið af því alla ævi, framkallaðir og hand- málaðir myndirnar. Mjög listrænn frændi, spilaðir á harmoniku, sög og greiðu og gast alltaf skemmt fjöl- skyldunni þegar við komum saman; með óvenjulegt skopskyn og öllum leið svo vel í kringum þig, elsku frændi. Amma var mjög sæl að hafa þig hjá sér svona lengi. Þau bjuggu lengst af ævinni saman, nú síðast á Njarðargötunni, og Guðmundur bróðir þinn. Leifur vann lengstaf við prentverk hér í Reykjavík, nú síðast hjá Prentsmiðju Sigurjóns. Þú misst- ir ömmu og Guðmund bróður þinn með fárra ára millibili og giftist elskulegri stúlku, Guðrúnu Stein- dórsdóttur frá Reykjavík, en varðst fyrir þeirri miklu sorg að missa hana eftir nokkurra ára sambúð; það var ekki langt á milli þeirra allra. Leifur tapaði heilsu sinni mikið eftir þetta áfall og varð að dvelja á sjúkrastofn- un lengst af eftir það. Ég kveð þig með söknuði en með yndislegum minningum um allar skemmtilegu stundirnar með þér, elskulegi frændi. Guð geymi þig. Þín frænka, Laufey Jónsdóttir. LEIFUR ANTON ÓLAFSSON
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.