Morgunblaðið - 24.06.2001, Síða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 24. JÚNÍ 2001 35
ALDARMINNING
neðan hjá Tryggva og ferðin til baka
gekk varla nógu hratt fyrir sig. Hann
fann stúlkuna aftur og spurði hana að
nafni; hún hét Guðrún Magnúsdóttir.
Hvort hún vildi gera sér þá ánægju að
koma með sér á ballið þá um kvöldið?
Hún var feimin, brosti órætt en, já,
það vildi hún.
Þarna hófst ævintýri sem átti eftir
að endast út öldina. Tryggvi og Guð-
rún giftu sig sex árum eftir að þau
hittust og líf þeirra varð viðburðaríkt,
heillandi, ævintýri líkast. Þau voru
samhent fyrst og fremst og það sem
annað skorti hafði hitt þannig að úr
varð einstök og falleg heild. Þannig er
ekki hægt að tala um annað þeirra án
þess að minnast á hitt.
Líf þeirra var fyrirmynd öllum
þeim er þekktu. Þau voru vinir þar
sem vinar var þörf og þar utan. Þau
voru höfðingjar í lund og heim að
sækja. Þau voru bjarg sem afkom-
endur og vinir gátu sett traust sitt á.
Rúmlega tveggja ára aðskilnaði,
sem er sá lengsti frá árinu 1920, er
lokið og þau sameinuð á ný. Ekki þarf
að efa að endurfundirnir verða upp-
hafinu líkir. Ég þakka þeim af alhug,
mínum bestu vinum, fyrir handleiðslu
og vináttu við mig og mína. Guð
geymi þau.
Sigríður Svana.
Hún Guðrún var „tengda-amma“
mín. Ég hitti hana fyrst fyrir 30 árum.
Aldur er afstæður, mér er það minn-
isstætt hversu ungleg hún var. Hún
var alla tíð falleg kona.
Það var til siðs hjá þeim hjónum að
setjast niður á hverjum eftirmiðdegi
til spjalls. Þetta var friðarstund, allir
ættingjar og vinir voru velkomnir.
Þar var ég tíðum gestur. Þessar
stundir voru gefandi, þar átti ég því
láni að fagna að kynnast þeim hjónum
vel.
Heimili Guðrúnar, umgjörðin um
þessa fundi, bar smekkvísi hennar
óbrigðult vitni. Hún var fagurkeri og
til fyrirmyndar fáguð í allri fram-
komu.
Það er þó ekki hin ytri umgjörð
sem er mér efst í huga þegar þetta er
ritað. Miklu frekar stöðvast hugur við
hennar innri mann. Guðrún var hlý,
vildi margt vita og lagði öllum gott
eitt til. Hún var gamansöm, hafði
góða frásagnargáfu og átti auðvelt
með að gleðja viðmælendur. Af henn-
ar fundi fór ég oft léttur í lundu.
Með þessum orðum vil ég þakka
fyrir samvistir við gæðakonuna Guð-
rúnu Magnúsdóttur.
Jón Sigurðarson.
Elsku amma. Nú ertu farin til hans
afa. Ég veit að þið hafið það gott sam-
an, hvar sem þið eruð. Við hérna
heima sitjum eftir og söknum ykkar
en erum samt sátt við að þið hafið
fengið hvíldina.
Þegar ég hugsa um þig og reyni að
gera mér í hugarlund hvernig ævi þín
var, verður mér hugsað til allra þeirra
atburða sem þú upplifðir. Ég held að
engin kynslóð hafi upplifað eins mikl-
ar breytingar og þín kynslóð. 20. öldin
með öllum þeim nýjungum sem hún
hafði í för með sér og þér tókst alltaf
að vera nýmóðins. Þú fylgdir tískunni
í öllu, klæðnaði, framkomu og hug-
arfari, fram til síðasta dags. Ævi þín
var lengri en flestra og þú varst fram-
sækin í því sem þú tókst þér fyrir
hendur. Þegar þú varst ung hafðir þú
áhuga á ljósmyndun og tímunum
saman gátum við setið og skoðað
myndirnar þínar. Mér fannst þær
góðar og vildi ólm eignast sem flestar
og þrösuðum við oft um það. Að lok-
um valdir þú myndir sem ég mátti
eiga og hef ég varðveitt þær sem gull.
Þegar ég varð upptekin af tölvu-
tækninni vildir þú fylgjast með því
sem var að gerast og spurðir mig
spjörunum úr. Þú skildir ekki alltaf
útskýringar mínar en varðst aldrei
leið á að hlusta. Eftir því sem áhugi
minn á tölvutækninni jókst af þeim
mun meiri áhuga hlustaðir þú.
Þannig var það alla tíð, þú vildir
fylgjast með þínu fólki og tókst þátt í
lífi og starfi okkar af gleði og áhuga.
Þegar ég kom til þín fékk ég alltaf
fréttir af öllum í fjölskyldunni. Þú
vissir hvað var að gerast, vegna þess
að þú hafðir áhuga og vildir fylgjast
með. Líklega er það einn af betri
mannkostum að sýna áhuga á sam-
ferðafólki sínu. Þegar ég minnist þín
er mér efst í huga fágun þín og
smekkvísi og hvernig þú reyndir að fá
mig til að líkjast þér meira á þeim
sviðum. Sýna mannasiði, vera snyrti-
leg til fara, hugsa fyrst um aðra og
vera dömuleg. Ég held að þér hafi
tekist að kenna mér allt þetta nema
kannski það síðasta og gerðum við oft
grín að því. Ég man alltaf hvað mér
fannst mikil þverstæða í því þegar ég
fór með þér í heimsóknir, þá átti ég að
borða lítið og pent, en þegar ég var
hjá þér varstu alltaf að bjóða mér
meira og meira. Seinna skildi ég að
þetta var hluti af þeirri fágun sem þú
barst.
Elsku amma, ferðirnar með þér og
afa upp í sumarbústað verða mér að
eilífu minnisstæðar. Annaðhvort var
farið út á bát með afa, þér hjálpað í
garðinum eða setið við arineldinn og
spjallað. Þar kenndir þú mér að
prjóna og hekla eins og dömur eiga að
gera. Á aðfangadag fórum við alltaf
saman í kirkjugarðinn til að setja
kransa á leiði langafa og langömmu,
Ingu, Kriss og Óla og kerti á leiðið hjá
Magga. Hjá mér byrja jólin ekki fyrr
en þessu verki er lokið. Ég mun halda
þessu áfram þótt þú sért ekki með
mér, enda veit ég að þú heldur áfram
að fylgjast með. Þú hugsaðir alltaf vel
um aðra, líka þá sem eru fallnir frá,
þetta er eitt af því sem ég hef lært frá
þér. Með þessum orðum vil ég kveðja
þig, elsku amma, og bið þig að skila
kveðju til afa. Ég mun aldrei gleyma
ykkur.
Guðrún Björg.
Ég sit við rúmstokkinn þinn og
held í hönd þína. Ég segi þér frá
leyndarmálum mínum og draumum.
Hjá þér hefur aldursmunur aldrei
skipt nokkru máli og við höfum talað
saman eins og vinkonur gera. Sagt
hvor annarri frá ást, hamingju, sorg
og gleði. En þú hefur líka tekið að þér
hlutverk uppalandans og kennt mér
sitt lítið af hverju þegar á þurfti að
halda. Þú hefur alltaf fylgst áhuga-
söm með öllu sem ég hef tekið mér
fyrir hendur og fylgt mér í gegnum
margt. Þú hefur gefið mér góð ráð og
hvatt mig til dáða.
Elsku langamma, þú ert og munt
vera mér fyrirmynd því þig prýddu
eiginleikar sem aðrar konur myndu
sætta sig við að hafa aðeins brot af.
Þakka þér fyrir allt og allt.
Þín
Guðrún Erla.
Komið er að kveðjustund. Guðrún
Magnúsdóttir, ekkja Tryggva föður-
bróður míns, er látin eftir langa og
farsæla ævi.
Guðrún og Tryggvi kynntust í
Borgarfirðinum og það hefur verið
yndislegt að sjá hvað þau hafa haft
það gott saman, en þau höfðu verið
gift í 72 ár þegar Tryggvi dó. Þau
eignuðust þrjú börn, Ólaf, Erlu og
Svönu en urðu fyrir þeirri miklu sorg
að missa Ólaf son sinn á besta aldri.
Guðrún var að mörgu leyti sérstök
kona. Hún var afar félagslynd og tók
þátt í margvíslegu félagsstarfi. Hún
var virk í starfi með skátum, í kven-
félagi Dómkirkjunnar og svo stundaði
hún leikfimi frá unga aldri. Hún byrj-
aði ung að taka myndir sem hún fram-
kallaði sjálf. Það var mjög sjaldgæft í
þá daga.
Tryggvi og faðir minn Þórður voru
afar góðir bræður. Þeir áttu og ráku
öll fyrirtæki sín saman og samstarfið
á milli þeirra var mjög gott. Þeir áttu
sama afmælisdag og Guðrún og móðir
mín áttu sama afmælisdag og við Erla
eigum sama afmælisdag. Þetta varð
til þess að oft var haldið upp á afmæl-
in til skiptis. Fyrstu fjölskyldubílarnir
voru í sameign fjölskyldnanna og þess
vegna var oft farið saman í ferðalög.
Guðrún og Tryggvi ferðuðust mik-
ið og fóru víða. Árið 1944 fóru þau
með fjölskyldu sína til Ameríku og
dvöldust þar í tvö ár. Tryggvi var þá
að kynna sér ýmsar nýjungar í lýs-
isvinnslu. Seinna fóru þau í margar
ævintýraferðir.
Yfir sumartímann dvöldu þau oft í
sumarbústaðnum við Þingvallavatn.
Þangað var gott að koma. Þar
plöntuðu Guðrún og Tryggvi miklu af
trjám. Tryggvi hafði mjög gaman af
vera úti á vatni að veiða. Þetta var
þeirra sælureitur.
Guðrún og Tryggvi voru afar
glæsileg hjón og áttu fallegt heimili.
Þau byrjuðu snemma að stunda leik-
fimiæfingar og héldu því áfram alla
tíð. Guðrún og Svana dóttir hennar
stofnuðu leikfimiklúbb árið 1972 og
buðu mér að vera með ásamt frænk-
um og vinkonum. Þetta varð til þess
að samskipti okkar héldust náin alla
tíð og oft tölum við frænkurnar um
hvað þetta hefði verið okkur dýrmæt-
ar stundir.
Guðrún var falleg kona og glæsileg
alveg fram á síðasta dag, brosmild og
glöð. Hún var fyrirmyndarhúsmóðir
og góð heim að sækja. Oft var mann-
margt í kringum hana af börnum og
barnabörnum og þau hjón voru vina-
mörg.
Síðustu tvö árin hefur Guðrún ver-
ið á Hrafnistu og þar heimsóttu þær
systur eða barnabörnin hana daglega.
Hún var alltaf glöð og ánægð þegar
ég heimsótti hana þar og hrósaði bæði
starfsfólki og öllu þar. Hún hafði frá
mörgu að segja bæði frá langri ævi og
svo fylgdist hún mjög vel með.
Elsku Erla og Svana, ég sendi ykk-
ur og fjölskyldunni allri mína innileg-
ustu samúðarkveðjur. Ég kveð Guð-
rúnu með söknuði og þakka fyrir allar
yndislegu stundirnar sem ég hef átt
með henni.
Guð blessi þig.
Sigríður Þórðardóttir.
Það var árið 1946 að tvær ungar
stelpur hittust í undirbúningsdeild
Verslunarskóla Íslands. Önnur var að
koma frá Ameríku, hin úr öruggu um-
hverfi í íslenskri sveit. Það var ann-
aðhvort að standa eða falla fyrir okk-
ur Svönu, orð eins og áfallahjálp voru
ekki til í okkar bókum. Ég kynntist
fljótlega foreldrum Svönu, þeim
Tryggva og Gauju. Tryggvi var hæg-
látur, fallegur og brosmildur. Hann
kunni best við sig í stólnum sínum að
afloknum löngum vinnudegi. Per-
sónutöfrar hans og góðlátlegt viðmót-
ið laðaði síðan alla þar að. Guðrún,
sem vinir kölluðu Gauju, var á ferð og
flugi að gera gestum sínum til góða.
Hún var með afbrigðum gestrisin og
veitul, síbrosandi og gamansöm. Hún
var einstaklega félagslynd og vinna
hennar í Kvenfélagi Neskirkju við
fjáröflun vegna kirkjubyggingarinnar
mun lengi í minnum höfð.
Ég var heppin að eignast þessa
góðgjörnu og hjálpsömu konu sem
trúnaðarvin. Það var sama hvort það
voru atvinnumál, húsnæðismál eða
trúnaðarmál. Hún var vinkona og
kynslóðabil var ekki til. Guðrún lætur
eftir sig langa slóð af góðverkum og
minningum um skemmtilegar stundir
meðal samferðafólks síns.
Þegar ég leit til hennar á sjó-
mannadaginn sl. sagðist hún finna til
lasleika en hún var samt jafn falleg og
brosmild og áður. „Blómin eru fal-
leg,“ sagði hún. „En ef þú kemur aftur
þarftu ekki að færa mér blóm.“ Henni
var tamara að gefa en að þiggja.
Að leiðarlokum er mikið fyrir að
þakka og sendi ég ástvinum öllum
innilegar samúðarkveðjur og blessun
guðs um ókomna tíð.
Stefana Karlsdóttir.
✝ Arilíus GesturSólbjartsson
fæddist í Skarðs-
búð, lítilli sjóbúð á
Búðeynni í Bjarn-
eyjum, 6. júní árið
1901. Jakobína
Helga Jakobsdóttir
fæddist í húsi
Magnúsar Bene-
diktssonar (Manga-
búð) á Ísafirði hinn
5. mars 1902. Jak-
obína Helga andað-
ist í Stykkishólmi
24. september 1987
á Fransiscus-spít-
alanum, þar sem hún naut að-
hlynningar fram á síðasta dag.
Gestur dó á Dvalarheimilinu í
Stykkishólmi hinn 13. apríl 1991,
þar sem hann naut umönnunar
fram á síðasta dag. Gestur og Jak-
obína hvíla í Stykkishólmskirkju-
garði. Blessuð sé minning þeirra.
Gestur var útvegsbóndi síðast í
Hrappsey á Breiðafirði. Foreldrar
hans voru Sólbjartur Gunnlaugsson
og Sigríður Gestsdóttir. Sólbjartur og
Sigríður áttu heima vestast á Snæ-
fellsnesi, nánar tiltekið á Öndverðar-
nesi, en síðar í Skarðsbúð, þar sem
Gestur fæddist. Gestur kvæntist í
Stykkishólmi, á jóladag árið 1925:
Jakobínu Helgu Jakobsdóttur. For-
eldrar Jakobínu voru Jakob Jakobs-
son, skósmiður á Ísafirði, og Ingi-
björg Ólafsdóttir. Jakobína og
foreldrar hennar áttu heima á Ísafirði
í húsi Magnúsar Benediktssonar, sem
kallað var Mangabúð, en síðar í
Króksbæ, þar sem Jakob var með
skósmíðaverkstæði.
Gestur og Jakobína hófu búskap í
Staðarhúsi, sem stendur við Silfur-
götuna í Stykkishólmi. Þau eignuðust
níu börn, auk þess sem þau tóku einn
dótturson í fóstur og ættleiddu annan.
Gestur og Jakobína bjuggu í
Stykkishólmi til ársins 1932, en þá
fluttust þau út í Svefneyjar. Í Svefn-
eyjum, bjuggu þau í fimm ár eða til
ársins 1937, þegar þau fluttu til
Bjarneyjar. Í Bjarneyjum bjuggu þau
í sjö ár eða til ársins 1944. Árið 1944
fengu þau Hrappsey til ábúðar. Þau
keyptu eyjuna síðar af Háskóla Ís-
lands.
Gestur og Jakobína stunduðu bú-
skap, auk þess sótti Gestur sjóinn.
Dúntekja og eggjataka voru mikilvæg
hlunnindi í eyjunum ásamt gjöfulum
fiskimiðum. Fólk hafði nóg að bíta og
brenna í eyjunum.
Árið 1958 fluttu Jakobína og Gest-
ur aftur út í Stykkishólm og bjuggu
þar alla tíð síðan. Síðustu árin bjuggu
þau hjá Bergsveini syni sínum, sem
hlúði að foreldrum sínum með aðstoð
Stellu (Bergljótar Guðbjargar Gests-
dóttur) og hjónanna Gests Más og El-
ínar Helgu.
Börn þeirra Gests og Jakobínu og
makar þeirra eru: 1) Jakob Kristinn
Gestsson, f. 27. júní 1926, d. 1. nóv-
ember 2000. Kona hans: Kristín Han-
sen Hendriksdóttir, f. 26.10. 1936. 2)
Bryndís Margrét Gestsdóttir, f. 29.8.
1927, fyrrverandi maður hennar: Ant-
on Georg Höwert Nielsen (danskur),
f. 21.8. 1927. 3) Bergljót Guðbjörg
(Stella) Gestsdóttir, f. 9.8. 1928, mað-
ur hennar: Hallgrímur Pétursson, f.
23.7. 1924, d. 27.10. 1989. 4) Ólafur
Helgi Gestsson, f. 1.12. 1929, fyrri
kona: Elna Thomsen, f. 11.5. 1936.
Seinni kona Ólafs: Þóranna Halla
Bjarnfreðsdóttir, f. 7.9. 1942, d. 31.1.
1981. 5) Ingibjörg Charlotte (Gests-
dóttir) Krüger, f. 14.8. 1931, maður
hennar: Ragnar Krüger, f. 29.10.
1932, d. 7.11. 1995. 6) Jósep Gestsson,
f. 30.12. 1932, sambýliskona hans:
Hafdís Sigdórsdóttir, f. 14.6. 1952.
Fyrri kona hans: Hrafnhildur Sum-
arliðadóttir, f. 26.4. 1939. 7) Sólbjört
Gestsdóttir, maður hennar: Svavar
Fanndal Torfason, f. 25.9. 1933 (bróð-
ursonur Stefáns í Hvítadal), fyrri
maður hennar: Örn Ingólfsson, f. 7.7.
1935, d. 16.3. 2001. 8) Bergsveinn
Gestsson, f. 2.1. 1937, ókvæntur og
barnlaus. 9) Jónína Gestsdóttir, f.
17.12. 1940, maður hennar: Gunnlaug-
ur Anton Finnsson, f. 8.4. 1926, d. 9.3.
1996. 10) Gestur Már Gunnarsson, f.
25.12. 1950 (fóstursonur Gests og
Jakobínu, sonur Solbjartar), kona
hans: Elín Helga Guðmundsdóttir, f.
24 5. 1960. 11) Helgi Gestsson (kjör-
sonur Gests og Jakobínu, sonur Bryn-
dísar), f. 22.12. 1951, sambýliskona
hans: Francoise Colin, f. 24.7. 1973.
Fyrri kona hans: Laufey Elsa Sól-
veigardóttir (Þorsteinsdóttir), f. 5.8.
1955.
Barnabörn Gests og Jakobínu eru
núna orðin 40 af þeim eru þrjú látin,
barnabarnabörnin orðin 55 og barna-
barnabarnabörnin orðin tíu.
Helgi Gestsson.
ARILÍUS GESTUR
SÓLBJARTSSON OG
JAKOBÍNA HELGA
JAKOBSDÓTTIR



 
  


    
     

  !  
 "


#$   %&&
    

   

 

  


  
         
   

  

 
 
   

     
 
   
 
!
"  #
#  
 !
 " 
 #! $! %&

'
( %& )*&&+ %& 
!
 %& 

,  %& '
-' %& .
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.