Morgunblaðið - 18.08.2001, Side 38

MINNINGAR
38 LAUGARDAGUR 18. ÁGÚST 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ María GuðlaugPétursdóttir
fæddist á Löngumýri
í Skagafirði 11. nóv-
ember 1927. Hún lést
á heimili sínu, Öldu-
stíg 13, Sauðárkróki,
10 ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Pétur Þor-
grímsson, f. 1887, d.
1939, og Engilráð
Guðmundsdóttir, f.
1893, d. 1964. Hálf-
systur Maríu voru
Guðrún H. Jóhannes-
dóttir, f. 1931, og
óskírð Pétursdóttir, f. 1927, og
lést hún nokkrum vikum síðar.
Þegar María var þriggja vikna,
fór hún í fóstur til Elísabetar
Jónsdóttur, f. 1885, d. 1967, og
ólst upp hjá henni.
Árið 1952 giftist María, Ög-
mundi Eyþór Svavarssyni mjólk-
urfræðingi, f. 30.mars 1928, d. 23.
ágúst 1999. Foreldrar hans voru
Svavar Guðmundsson, f. 1905, d.
1980, og Sigurbjörg Ögmunds-
dóttir, f. 1907, d. 1994. María og
Ögmundur áttu
þrjár dætur. Þær
eru: 1) Elísabet, f.
1948, eiginmaður
Pétur Pétursson, f.
1945, og eiga þau
þrjú börn og þrjú
barnabörn. 2) Krist-
ín, f. 1952, eigin-
maður Örn Foss-
berg Kjartansson, f.
1948, og eiga þau
tvö börn og tvö
barnabörn. 3) Svava,
f. 1954, eiginmaður
Þorgrímur Pálma-
son, f. 1954, og eiga
þau þrjú börn og þrjú barnabörn.
María var alla tíð útivinnandi,
jafnhliða húsmóðurstörfum, og
vann næstum allan sinn starfsald-
ur við fiskvinnslu, eða hart nær
hálfa öld. María var virkur
félagsmaður í Verkakvennafélag-
inu Öldunni á Sauðárkróki og
gegndi þar ýmsum trúnaðarstörf-
um.
Útför Maríu fer fram frá Sauð-
árkrókskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Hún amma, eða Maja P. eins og
hún var kölluð, var kraftmikil per-
sóna. Öll mótuðumst við í æsku af
henni og veit ég að það voru þung
spor fyrir hana 12 ára gamla að
horfa á eftir föður sínum í gadd-
freðna jörðina.
Eftir hans tíma tók svo við hjá
ömmu og uppeldismóður hennar lífs-
barátta að eiga í sig og á.
En hún amma var ekki að bera
sorgir sínar á torg. Þegar eitthvað
bjátaði á var hennar ráð að rífa sig
upp og vera hress og kát.
Hún hugsaði alltaf um aðra og
þegar slátursuðu, rúgbrauðsgerð og
kleinubakstri var lokið var farið í
rúnt um bæinn með afa eða á hjólinu
og gefið af því sem til var.
Einstaka sinnum fór ég í þessar
ferðir og þakklætið og gleðin frá
þeim sem ég færði sendingarnar frá
ömmu kenndu mér mikið. Fleiri voru
það sem nutu góðs af örlæti ömmu.
Einn þeirra var krummi karlinn,
sem átti athvarf hjá henni á veturna.
Bómin í garðinum fengu líka mikla
ummönnun hennar enda garðurinn
einstaklega fallegur. Hann var stolt
hennar og gleði.
Hún amma var mikill ljóða- og
vísnaunnandi og stundum voru svo-
kallaðar ljóðastundir hjá okkur.
Sú fyrsta var þegar ég var um átta
ára aldur, en þá fór hún með
Krummavísur Jóhannesar úr Kötl-
um, öll 26 erindin án bókar. Þetta
var fyrir mig áhrifamikil stund og
lagði ég það á mig að læra öll erindin.
Síðasta ljóðastundin var í lok júlí
sl. en þá fór ég til ömmu og las fyrir
hana ljóð.
Trúna hafði hún að leiðarljósi og
var spíritisminn partur af trúnni og
nú veit ég að amma er dansandi og
afi spilar á píanóið og hjá þeim ríkir
gleði.
Ég finn fyrir miklum söknuði, en
líka gleði í hjarta mínu vegna allra
minninganna sem ég á.
Munið í glensi og glaumi
þó gleðin leiki um brár
að oft hafi í dagsins draumi
dropið brennheit tár.
Er töfrandi tónar gjalla
glitra hin viðkvæmu blóm
er hlutu líf til að fölna og falla
eftir forlagadóm.
Lífið er ei tómur leikur
sem leggur rós í þín spor,
en stattu í storminum keikur,
stutt er í næsta vor.
Þó bylgjurnar brotni með þunga
og byrgi þér andartaks sýn,
þá birtist sólin eilífa unga
og aftur þér skín.
( G.G.-Þ.J.)
Elsku Bettý, mamma og Svava,
Guð styrki ykkur.
Sigrún og Magnús.
Allir heilir uns við sjáumst næst,
Drottinn hylur dýpstu leiðir,
Drottinn allan vanda greiðir,
allir heilir uns við sjáumst næst.
Allir vér, allir vér
hittumst þar sem herrann er
allir vér, allir, allir vér
allir heilir uns vér sjáumst næst.
Sigurvin Örn og
Kristrún María.
María Pétursdóttir eða Maja P.,
eins og hún var alltaf kölluð, og mig
langar að minnast með þessum orð-
um, var gift Ögmundi frænda mínum
og fósturbróður mömmu minnar.
Ögmundur og Maja kynntust þegar
hún var á heimili mömmu og pabba
að passa elsta systkini mitt. Milli
þessara heimila var alltaf mikill sam-
gangur á meðan foreldrar mínir báð-
ir lifðu og sameiginlega brugðist við í
gleði og sorg. Hjá okkur bjó afi okk-
ar Ögmundar og fóstri hans, sem
honum og fjölskyldu hans var mjög
kær. Því tilheyra þau mörgum æsku-
minningum mínum.
Maja og mamma með okkur,
börnin sín, í nestisferðum, í réttum,
og við saman í afmælum sem og um
jól og áramót. Þau voru skemmtileg
heimboðin hennar Maju. Allt svo fínt
og fágað, nóg af kökum sem börnin
vildu, og svo spilaði Ögmundur á pí-
anóið og við sungum og dönsuðum.
Maja var óvenju dugleg kona – vann
alltaf í fiskinum, heimilið alltaf svo
fínt og garðurinn fallegur. Hún sáði
sjálf fyrir blómunum sínum, og frí-
stundir hennar á sumrin fóru í að
hugsa um gróðurinn og allt virtist
gróa í höndunum á henni. Það sást á
verðlaunagarðinum hennar.
Maja var orðin slitin og þreytt,
heilsan farin að bila, og hún saknaði
Ögmundar mikið.
Hún hafði ræktað með sér jákvætt
hugarfar og kom færandi hendi til
margra er voru á einhvern hátt ein-
mana. Maja var mjög trúuð kona og
efaðist aldrei eitt augnablik um til-
gang lífsins og framhaldslíf. Maja og
dætur hennar reyndust móður minni
vel þegar hún var orðin lasburða, og
oft kom hún til mömmu færandi
hendi.
Ég heimsótti Maju oftar síðastlið-
ið ár en í langan tíma áður, þar sem
mér fannst hún tengja mig við
mömmu mína sem lést fyrir réttu
ári. Þessar stundir voru mér mikils
virði og oft á ég eftir að minnast
þeirra í framtíðinni.
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég dætrum hennar og fjölskyldum
þeirra.
Í minningu dauðlegra manna
er margvísleg teikn að sjá:
Sum árin, sem liðin eru
þar englavængi fá.
(Guðm. Böðvarsson.)
Blessuð sé minning þeirra hjóna,
Ögmundar og Maju.
Kristín Helgadóttir.
Erfitt var að trúa þeim fregnum
síðdegis föstudaginn 10. ágúst að
kær vinkona, María Pétursdóttir,
hefði orðið bráðkvödd fyrr um dag-
inn. Dótturdóttir hennar, Sigrún,
sem býr á hæðinni fyrir neðan mig á
Hólaveginum, kom þá upp til mín og
sagði mér frá andláti ömmu sinnar.
Aðeins tveir dagar voru liðnir frá því
að við kvöddumst á heimili Maju á
Öldustígnum og hún þá svo kát og
hress. Ekki hvarflaði að mér að það
yrði okkar síðasti fundur. Gjarnan er
sagt að svona sé nú bara lífið en engu
að síður er alltaf jafn erfitt að sætta
sig við vinamissi, ekki síst þegar
hann ber brátt að.
Er við Maja hittumst vorum við
vön að rifja upp gamla og góða daga
en eftir að hún féll frá hefur mér oft
verið hugsað til þessarar hinstu
heimsóknar. Hún talaði þá óvenju
mikið um liðnar samverustundir en
þar var vissulega af nógu að taka.
Ekki man ég eftir okkar fyrstu
samverustundum, enda ég þá aðeins
tveggja ára þegar móðir mín fékk
Maju til að passa mig. Kynni okkar
áttu eftir að verða mikil síðar og
fyrst man ég eftir henni og Ög-
mundi, manni hennar, þar sem þau
bjuggu í Suðurgötunni. Ég var þá
sem unglingur farinn að vinna á
sama stað og Maja, eða í frystihús-
inu á Eyrinni, því ,,neðra“. Hún
starfaði lengstum sem fiskverka-
kona og dró þar hvergi af sér. Var
hörkuduglegur starfskraftur og lét
sér ekki nægja frystihúsið eða heim-
ilisstörfin heldur vann hún ötullega
að verkalýðsmálum. Við Maja unn-
um einnig saman í sláturhúsinu tvö
haust og á báðum þessum vinnustöð-
um reyndist hún mér afskaplega vel,
líkt og alla tíð síðar.
Maja og móðir mín tengdust
sterkum vinaböndum og tryggari
fjölskylduvini áttum við ekki þegar
þau Ögmundur voru annars vegar.
Tengslin efldust enn frekar er við
Ögmundur fórum að starfa saman í
mjólkursamlaginu og þegar hann
stjórnaði Karlakór Sauðárkróks
fékk ég að fljóta með í skemmtiferð í
Eyjafjörð og Vaglaskóg. Makar kór-
manna voru líka með í för og er við
Maja hittumst í síðasta skiptið
minntist hún þessarar ferðar alveg
sérstaklega. Sagði hún heimsóknina
í Eyjafjörð hafa verið yndislega og
einhverja þá skemmtilegustu sem
hún hefði farið í með kórnum. Ferðin
rifjast líka alltaf upp er horft er á
ljósmynd af okkur þremur í Vagla-
skógi að snæða nesti sem hún hafði
útbúið af sínum mikla myndarskap.
Maja var sérlega iðin við brauð-
bakstur og ófá voru þau skipti sem
hún kom færandi hendi með ilmandi
bakkelsi til okkar mömmu. Hún lét
sér ekki nægja að baka til heimilisins
heldur fengu margir utan fjölskyld-
unnar að njóta gjafmildinnar. Ekki
fækkaði heimsóknunum eftir að
mamma féll frá og verður Maju seint
þökkuð sú vinátta sem hún sýndi.
Ég sendi samúðarkveðjur til
dætra Maju og fjölskyldna þeirra,
sem fyrir hálfu öðru ári sáu á eftir
Ögmundi, kærum föður, afa og lang-
afa. Einnig á Sigrún alla mína samúð
því ég veit að samband þeirra Maju
var mjög sterkt.
Maja átti skiljanlega erfitt með að
sætta sig við fráfall Ögmundar, enda
voru þau einkar samhent, en nú hafa
þau sameinast að nýju. Mætra hjóna
og vina er saknað og blessuð sé
minning þeirra.
Eiður B. Guðvinsson.
Þegar heitt og hlýtt hjarta Maríu
Guðlaugar Pétursdóttur hætti að slá
föstudaginn 10. ágúst sl. voru nær
rétt tvö ár frá því eiginmaður henn-
ar, Ögmundur Eyþór Svavarsson,
lést. Þetta hjarta, sem svo oft hafði
fundið til samúðar með þeim, sem
minna máttu sín í samfélaginu, lét
undan álaginu og lauk sínu hlut-
verki. Þeir eru án efa margir fleiri en
aðstandendur Maríu sem nú sakna
vinar í stað og víst er það mikið áfall
þegar dauðinn sækir fólk heim þar
sem það stendur svo að segja. Minn-
ug þurfum við þó að vera þess, að
fyrir þann sem kveður er það þó trú-
lega léttbærara en langvinnar þján-
ingar og sjúkrahúsvist. María hefur
án efa verið búin að finna fyrir að-
kenningu þess sjúkdóms, sem batt
enda á líf hennar en það var ekki
hennar stíll að kvarta, ekki fyrir sína
eigin hönd. Hún var aftur á móti fljót
til að taka upp hanskann fyrir þá,
sem henni fannst hallað á, einkum ef
í hlut áttu þeir, sem minna máttu sín.
María var á margan hátt einstök
kona. Allt útlit hennar og fas minnti
fremur á suðrænar hefðarkonur en
afkomanda norrænna víkinga. Hún
var einstaklega snyrtileg og hreinlát
í allri framgöngu og umgengni og
bar heimili hennar þess best vitni.
Hún var einnig ævinlega vel og
snyrtilega til fara, þótt þar væri ekki
kostað miklum fjármunum til, enda
lengst af hennar ævi ekki til að
dreifa rúmum fjárráðum, þótt vel
væri haldið á því sem aflaðist. Hún
starfaði lengst af starfsævi sinnar
við fiskvinnslu og þótti þar bera af
öðrum hvað varðaði afköst og vel-
virkni.
María Guðlaug var greind og vel
máli farin og henni lét vel að styðja
mál sitt rökum og fylgja því eftir.
Alla ævi studdi hún þann málstað
sem vill jafna kjör fólks og bæta hag
þeirra, sem bágt eiga af einhverjum
orsökum. Henni var það mikið hjart-
ans mál og áreiðanlega eru þeir fleiri
en almennt er um vitað, sem áttu í
henni hauk í horni þegar hallaði á.
María tók virkan þátt í starfsemi
síns verkalýðsfélags, bæði varðandi
hagsmunamál sinnar stéttar sem og
þau samfélagsmál, sem henni þótti
til heilla horfa. Þar, sem annars stað-
ar, var hún heil og óskipt í öllu sem
hún tók sér fyrir hendur. Mætti
margur maðurinn taka sér til fyrir-
myndar þau heilbrigðu og óeigin-
gjörnu viðhorf, sem gjarnan mótuðu
afstöðu hennar til málefna líðandi
stundar.
Við hjónin erum meðal þeirra,
sem áttu í Maríu Guðlaugu góðan og
traustan vin, sem við þökkum nú
samfylgdina á lífsgöngunni. Okkur
sem fleirum þykir nú sem eina stoð
okkar litla samfélags hér norður við
Íshaf vanti. Því hlýtur söknuður
þeirra, sem sjá nú á eftir móður,
tengdamóður, ömmu og langömmu
að vera mikill og sár. Þeim vottum
við því innilega samúð okkar og biðj-
um þeim allrar blessunar og varð-
veislu góðra minninga um gengna
heiðurskonu.
Droplaug Þorsteinsdóttir,
Þorkell Guðbrandsson.
Það urðu allir hljóðir við eldhús-
borðið þegar okkur var sagt að Maja
á Króknum væri dáin. Þetta gat ekki
verið satt. Við hittum hana fyrir
stuttu og þá fannst okkur hún vera
svo hress og kát. Þar hampaði hún
yngsta langömmubarninu sínu en
Maja var einstaklega barngóð. Börn
hændust að henni og hún átti alltaf
eitthvað gott til að stinga upp í litla
munna.
Við systkinin vorum svo lánsöm að
fá leigða litlu risíbúðina hjá Maju og
Ögmundi þegar við vorum í skóla á
Króknum. Þar var mjög gott að vera.
Þau voru okkur sem amma og afi.
Þau voru ekki fá skiptin sem þau
kölluðu á okkur niður í kvöldmat og
var þá mikið spjallað og gert að
gamni sínu. Maja fylgdist mjög vel
með öllu í kringum sig og var vön að
segja sína skoðun á málunum. Hún
vildi öllum vel og var einstök á allan
hátt. Ég kom við á Öldustíg 13 um
daginn og sýndi dóttur minni garð-
inn hennar Maju en hún mátti vera
stolt af honum og því sem hún tók
sér fyrir hendur.
Við systkinin þökkum Maju og
Ögmundi fyrir allt.
Dómhildur og Pálmi Þór.
MARÍA GUÐLAUG
PÉTURSDÓTTIR
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
) #

 *
#
 
+  

  +*
   


      

     ,
 7("  ;

%" )<
% 
 #

 , *
   -.
)
) 


!"=    #$$%

 , ! (
+ )*% , %" %#$$%

, #% , ! #$$%

5 !%
5 (

$!, ! #$$%
 !%"!%& !%" (

 %>, ! #$$%
! %&%  -  (
( ) % )*%