Morgunblaðið - 18.08.2001, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. ÁGÚST 2001 41
✝ Ómar FreyrBjörgvinsson
fæddist í Neskaup-
stað 10. febrúar
1973. Hann lést á
heimili sínu 11. ágúst
síðastliðinn. Foreldr-
ar Ómars eru Rósa
Benediktsdóttir, f.
15.7. 1951, og Björg-
vin Sveinsson, f.
3.12. 1949. Systkini
hans eru: 1) Hjálm-
fríður Björk Braga-
dóttir, f. 13.5. 1969,
sambýlismaður
hennar er Svanur Jó-
hannsson og á hún fjögur börn; 2)
Róbert Þór, f. 10.2.
1973, sonur hans er
Mikael Natan; 3)
Ólafur Ægir, f. 3.10.
1974, sambýliskona
hans er María Guð-
mundsdóttir og eiga
þau eina dóttur; og
4) Björgvin Hrann-
ar, f. 1.3. 1986. Sam-
býliskona Ómars er
Hafdís Arnardóttir,
sonur hennar er
Kristófer Bjarki.
Útför Ómars fer
fram frá Norðfjarð-
arkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Ég átti erfitt með að trúa því þeg-
ar mamma hringdi í mig snemma síð-
asta laugardagsmorgun og sagði mér
að þú værir dáinn. Hvernig gat svo
ungur og hraustur drengur allt í einu
dáið í blóma lífsins? Ég get ekki skil-
ið það að þú sért farinn frá okkur,
Ómar minn, og ég vil ekki trúa því.
Það er margs að minnast þegar ég
hugsa til þín og þær minningar
geymi ég í hjarta mínu.
Elsku Ómar, þú varst duglegur og
yndislegur drengur. Það er ekkert
réttlátt við það að þú skulir fara frá
okkur svo skyndilega svona ungur og
framtíðin blasti við þér. Vertu bless-
aður elsku bróðir og takk fyrir allt.
Minningin um þig mun alltaf lifa í
hjarta mínu.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku Hafdís, Kristófer, mamma,
pabbi, Róbert, Óli, Björgvin og fjöl-
skyldur. Missir okkar er mikill og
guð gefi okkur styrk til að takast á
við framtíðina.
Hjálmfríður Björk og
fjölskylda.
Laugardaginn 11. ágúst barst okk-
ur sú harmafregn að hann Ómar
Freyr væri látinn aðeins 28 ára, þessi
lífsglaði ofurhugi sem alltaf var á
ferð og flugi. Það er margt sem leitar
á hugann, minningar frá því þú varst
lítill drengur, öll ferðalögin, heim-
sóknirnar, prakkarastrikin, svo ótal
margt sem við eigum til minningar
um þig og ykkur systkinin sem sakna
þín nú sárt. Þú og Róbert tvíburar og
Óli bara ári yngri voruð alltaf eins og
þríeyki, mjög samrýndir, þótt slettist
upp á vinskapinn var það aldrei
lengi. Fríða stóra systir sem reyndi
að stjórna en gekk nú ekki of vel,
Björgvin Hrannar svo langyngstur,
gullmoli sem þið dýrkuðuð öll, en ár-
in líða og þið eruð orðin fullorðið fólk,
komin með fjölskyldur nema litli
bróðir, sem er svo ungur ennþá.
Það eru ekki nema fjórir mánuðir
síðan við biðum öll milli vonar og ótta
hvort Óli lifði af bílslys sem þið lent-
uð í saman, sem betur fer er hann bú-
inn að ná fullri heilsu aftur, svo er
guði fyrir þakkandi. Þú slasaðist líka
mikið og ótrúlegt hvað þú náðir þér
fljótt, þú varst alltaf svo duglegur og
harður af þér sem er kannski ástæða
þess að þú leitaðir ekki læknis þetta
kvöld þótt þú værir lasinn. Allt virt-
ist svo bjart og gott, þú og unnusta
þín búin að stofna heimili og fram-
tíðin blasti við. Því kom þetta sem
reiðarslag sem tekur tíma að sætta
sig við. Þótt sagt sé að þeir deyi ung-
ir sem guðirnir elska og að þinn tími
hafi verið kominn, þá er ekkert auð-
veldara að kveðja. Guð geymi þig.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Elsku systir, það er stórt skarð
höggvið í fjölskyldu þína sem erfitt
verður að fylla, orð eru svo lítils
megnug en við samhryggjumst ykk-
ur öllum og biðjum ykkur guðsbless-
unar á erfiðum tímum.
Ragnheiður og fjölskylda.
ÓMAR FREYR
BJÖRGVINSSON
verið með orði eða athöfn að færa
Sigga þann kraft sem gilti til að
hjálpa honum yfir hindranirnar, þá
væri hann enn hjá okkur. En örlög
hans voru ráðin.
Fjölskylda mín og Helliseyingar
votta Hrefnu og börnum innilega
samúð. Einnig foreldrum hans og
systur, ættingjum og vinum.
Páll Steingrímsson.
Komdu nær mér svo ég heyri hjartað slá,
hjartað sem í útlegð minni einn ég á.
Ástarorð sem ég vil muna hvíslað hljótt.
Handtak blítt mér leyfi að geyma – ég fer
í nótt.
Horfa vil ég andartak í augu þér
augun sem að hvert mitt fótmál lýsa mér.
Kveðjukossinn gef þú mér svo heitt og
hljótt
og hann ég geymi á vörum mínum – ég fer
í nótt.
Andi þinn sem augu birta mér
og ástarorð sem brenna á vör
munu fylgja mér um fjarlæg lönd
og fylgja mér í hinstu för.
(Ómar Ragnarsson.)
Laugardagur. Hrefna hringir, glöð
í bragði, besti dagurinn.
Ásgeir vill að við kíkjum á þig og
við fórum. Þú varst svolítið hissa,
horfðir lengi á okkur og við knúsum
þig. Varirnar bærðust og Hrefna
túlkar, þú heimtaðir koss, glaður að
sjá okkur. Við gáfum þér marga
kossa, glöð að geta loksins sagt þér
hversu vænt okkur þætti um þig. Tár
læðist fram. Nei, ég má ekki gráta
núna. Ég segi þér að ég hafi komið
með nebbadósina og klútana, ný-
þvegna og straujaða. Ég fékk bros.
Ég býðst til að lauma smávegis í vél-
ina. Aftur fékk ég bros. Við horfð-
umst í augu og við þurftum bæði að
segja svo mikið en það varð að bíða.
Hrefna, Ásgeir og Baui fylgdust
brosandi með, allir glaðir. Við kveðj-
umst í bili. Kíktum aftur á þig á mið-
vikudeginum áður en við fórum út.
Þú sefur vært, þreyttur eftir æfingar
morgunsins og langþáð bað. Við Baui
tímum ekki að vekja þig. Lofum hon-
um að sofa segir Baui, við spjöllum
betur saman þegar við komum aftur.
Hrefna lofar að knúsa þig og skila
kveðju til þín. Spjallið verður að bíða
betri tíma. Elsku Siggi, takk fyrir
vináttuna í gegnum árin. Takk fyrir
minningarnar sem þú skildir eftir.
Takk fyrir hvað þér þótti alltaf vænt
um Hrefnu, Siggu og Bergþór. Takk
fyrir allar stundirnar og allt sem við
brölluðum saman. Takk fyrir allt.
Bryndís, Böðvar, Sigurlaug
og Bergþór.
Fallinn er frá langt um aldur fram
góður félagi og vinur Siggi Minkur.
Annað var hann aldrei kallaður á
okkar heimili.
Sigga og Hrefnu kynntumst við
fyrir tæpum tuttugu árum.
Það var eftir björgunarsveitaræf-
ingu hér í Landeyjum að Bergur og
Hrefna tóku tal saman um ættfræði-
rugl, eins og Siggi myndi segja, og
kom þá í ljós að hún var gift frænda
hans. Upp frá því tókst mikil vinátta
á milli okkar. Þau komu oft í sveitina
ýmist á bát, flugvél eða bíl. Þá fékk
maður sér nú smá sveitakaffi, skrapp
á hestbak eða geði annað sér til
ánægju.
Siggi var mikill vinur vina sinna,
en hann var ekki allra, hægur og
seinn að kynnast, en þegar inn úr
skelinni var komið var nóg af hjarta-
hlýju og gæsku að hafa.
Þegar eitthvað úr járni fór úr-
skeiðis hér á bæ var nafn Sigga
Minks komið fram á varir okkar og
oftar en ekki var hluturinn kominn í
hendurnar á honum og aftur heim
betri en nýr áður en við var litið.
Það er sárt til þess að hugsa að
Minkurinn eigi ekki eftir að hringja
og segja „hæ“ er gæs.
Núna síðari haust hafa þeir feðgar
Ásgeir og hann komið á gæsaveiðar,
þá hefur margt verið skrafað og
skeggrætt yfir sveitakaffinu, jafnvel
um drauga og aðrar forynjur í
myrkrinu.
Já, það er erfitt að sætta sig við að
missa góðan vin, en erfitt hefði verið
fyrir Sigga að sætta sig við hlutina
eins og þeir voru eftir þetta hræði-
lega slys, það vitum við sem þekktum
hann, þetta lífsglaða náttúrubarn.
Elsku Hrefna, Ásgeir, Kristín,
Guðbjörg, Bergur litli og aðrir að-
standendur, ykkar missir er mikill,
en minningin um góðan dreng lifir.
Agnes og Bergur,
Hólmahjáleigu.
Hann Siggi minkur lenti í mótor-
hjólaslysi og Bergur var með hon-
um“; þetta voru fyrstu fréttirnar sem
ég fékk þegar ég hringdi heim frá
Noregi, „þeir eru slasaðir og liggja
báðir á sjúkrahúsi Siggi mikið slas-
aður“, en þar sem ég hugsaði með
mér að Siggi hefði lent í mörgu á
sinni ævi var ég viss um að þetta
myndi allt bjargast og hann þessi
sterki og glaðlegi maður myndi kom-
ast í gegnum þetta. En þegar ég kom
heim úr fríi og fór að gera mér grein
fyrir hversu mikið Siggi var slasaður
og einnig að hlusta á sögu Bergs um
hvernig pabbi hans hafði kennt hon-
um að halda sér og verja sig ef þeir
einhvern tímann myndu lenda í slysi,
þá fyrst varð mér það ljóst, að þarna
hafði Siggi átt einhvern þátt í því að
Bergur er þetta hress í dag, það var
honum líkt að hugsa um og vernda
fjölskyldu sína sem var honum svo
mikils virði.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Í dag kveðjum við hann og er það
mikill söknuður að horfa á eftir svo
hjálpsömum, duglegum, og góðum
vini. Siggi var sterkur og mjög svo
greiðvikinn maður, hann gekk hreint
til verks og kláraði það með sæmd,
einnig var hann góður faðir og bar
hag konu sinnar og fjölskyldu fyrir
brjósti. Þar sem hann var, var engin
lognmolla, það heyrðust hlátrasköllin
langa leiðir og á milli þeirra snýtti
hann sér rækilega því eitt af því sem
hann hafði vanið sig á var að taka í
nefið og gerði hann það með stæl.
Siggi vann mjög mikla sjálfboða-
vinnu í Björgunarfélagi Vestmanna-
eyja og einnig starfaði hann mikið í
slökkviliði Vestmannaeyja. Aldrei
þurfti að biðja Sigga tvisvar um sama
hlutinn því hann var mættur við
fyrsta ræs og vissi alltaf hvaða leið
var best. Úteyjar og útivera voru
honum mikið yndi enda nýtti hann
hverja stund sem gafst til að fara í
Hellisey og hver man ekki þann sem
kleif klettinn á þjóðhátíð á móti sig-
manninum. Þetta hafa ekki margir
gert en það sýnir hversu duglegur og
klár Siggi var. En nú er Siggi komin í
önnur störf og veit ég að honum er
vel tekið þar sem ömmur hans og afar
eru og einnig veit ég að pabbi minn
tekur vel á móti honum, þar sem við
njótum ekki krafta hans meira munu
þeir verða nýttir hinum megin.
Þó ég sé látinn, harmið mig ekki með tár-
um. Hugsið ekki um dauðann með harmi og
ótta;
ég er svo nærri að hvert eitt ykkar tár
snertir mig og kvelur, þótt látinn mig hald-
ið…..
En þegar þið hlæið og syngið með glöðum
hug, sál mín lyftist upp í mót til ljóssins:
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem lífið gef-
ur, og ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði ykk-
ar yfir lífinu….
(Óþ. höf.)
Elsku Hrefna, Ásgeir, Kristín,
Guðbjörg, Bergur, Foreldrar, systir
og aðrir aðstandendur. Við biðjum
guð að styrkja ykkur í sorginni og
sendum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur til allra.
Eygló, Grímur og fjölskylda.
Hann Siggi minkur er dáinn. Þeg-
ar mamma hringdi og sagði mér
þessar fregnir var ég stödd inni í búð
á Laugaveginum og mátti hafa mig
alla við að fara ekki að hágráta. Þetta
var eitthvað sem við mátti búast en
ekki svona snögglega. Þetta er búið
að bergmála í höfðinu á mér, og mér
finnst þetta ennþá svo óraunverulegt.
Siggi slasaðist mjög alvarlega í mót-
orhjólaslysi 24. júní og lést 8. ágúst af
völdum áverka er hann hlaut.
Ég man fyrst eftir Sigga sem kær-
astanum hennar Hrefnu, keyrandi
um allt á Willys jeppanum sem hann
átti. Þau bjuggu þá niðri í kjallara hjá
ömmu Stínu á Vesturveginum, ég hef
verið 8 eða 9 ára. Svo leið tíminn og
frumburðurinn Ásgeir fæddist og
stoltið leyndi sér ekki á Sigga, síðan
komu tvíburarnir Kristín og Guð-
björg og svo Bergur. Þar sem ég er
elsta frænka Hrefnu fékk ég að passa
krakkana hjá Hrefnu og Sigga og
varð hálfgerður heimalningur hjá
þeim síðan. Þau fluttu svo seinna í
sömu götu og fjölskyldan mín átti
heima í svo það var stutt að fara til
þeirra. Og síðan hefur alltaf verið
góður vinskapur á milli okkar, sem
bara batnaði eftir því sem við urðum
eldri. Það má kannski segja að
Hrefna og Siggi hafi verið mér
mamma og pabbi nr. 2 og þegar þau
fluttu frá Eyjum til Reykjavíkur,
haustið 1990, flutti ég sjálf 6 mánuð-
um seinna, til að elta tilvonandi eig-
inmann, og það var ekki svo sjaldan
sem ég var í heimsóknum hjá þeim
lengi og langt fram á kvöld og oft og
iðulega þegar ég var að fara heim
heyrðist í Sigga, „hvað liggur þér
eitthvað á, ekki bíða börnin eftir þér“.
Þetta var alveg rétt hjá Sigga, en
núna þegar við Stefán erum búin að
eignast Ágúst Inga finnst mér sárt til
þess að hugsa að hann fær ekki að
alast upp með Sigga, en ég verð dug-
leg að segja honum hvernig Siggi var.
Hann var góður pabbi og hann var
svo duglegur að gera hitt og þetta
með krökkunum, og oftar en ekki
hringdi Siggi og spurði hvort ég vildi
ekki koma með. Ég minnist ferðar út
í Hellisey á tuðru í frábæru veðri sem
ég og systkini mín fengum að fara
með Hrefnu, Sigga og krökkunum,
annarri ferð á tuðru sem ég fór í með
þeim og Hödda og Sollu upp í Land-
eyjasand að heimsækja Berg og svo
komumst við ekki til baka til Eyja
vegna öldugangs og lentum á sveita-
balli og svaka stuði. Og mörgum ár-
um seinna fór ég aftur með þeim að
heimsækja Berg, en þá landleiðina.
Við fórum í hellaskoðun með krökk-
unum fyrir nokkrum árum og
ógleymanleg er útilegan um verslun-
armannahelgina 1991 í Húsafell,
sumir hefðu nú frekar viljað vera á
Þjóðhátíð.
Siggi var alla tíð mjög hraustur
maður og mikill vinnuþjarkur. Hann
var vélvirki og mjög fær á sínu sviði
og eftirsóttur til vinnu. Hann vann í
Vinnslustöðinni í Vestmannaeyjum,
en þegar þau fluttu frá Eyjum vann
hann sjálfstætt þar til þau Hrefna
stofnuðu eigið fyrirtæki, Toppstál,
fyrir nokkrum árum. Siggi smíðaði
m.a. tjaldvagn fyrir fjölskylduna fyr-
ir um 3 árum og voru þau mjög dug-
leg að fara um landið, sérstaklega
með yngsta strákinn Berg með sér.
Siggi var líka einn af þessum lag-
hentu mönnum sem gat ýmislegt.
Stefán naut góðs af því þegar við
keyptum okkar fyrstu íbúð og
geymslan í kjallaranum var notuð
sem víngeymsla, þá smíðaði Siggi
fyrir hann kælikerfi til að halda réttu
hitastigi í geymslunni, og það er sko
búið að standa fyrir sínu. Við drukk-
um eina eðalflösku úr kjallaranum á
brúðkaupsdaginn okkar til minning-
ar um Sigga. Skál fyrir kælikerfinu,
Siggi. Siggi var mikill Eyjapeyi í sér
og þar þekkti fólk hann sem „Siggi
minkur“. Hann þótti með eindæmum
fimur í klifri í fjöllunum og einnig var
hann mikið í bjargsigi. Á mörgum
Þjóðhátíðum „labbaði“ hann upp
Fiskhellana á móti þeim manni sem
var að síga niður. Hrefnu var nú ekki
alveg sama þá, því hann var aldrei
með neina öryggislínu, hann þurfti
það ekki. Hann fór í úteyjarnar og
þar var Hellisey hans eyja, og fór
hann þangað eins oft og hann gat, og
naut sín vel þar. Hann og Hrefna
voru líka mikið Þjóðhátíðarfólk, og
fóru á flestar Þjóðhátíðir eftir að þau
fluttu burt, en stundum kom fyrir að
þau sögðust ekki ætla, eins og í fyrra
en fóru í staðinn í útilegu undir Eyja-
fjöllunum eða þar í kring. Og viti
menn á laugardeginum birtust þau í
Dalnum, alveg óvænt, flugu bara frá
Bakka. 15. ágúst voru liðin 9 ár síðan
við Stefán giftum okkur í Landa-
kirkju í Vestmannaeyjum, þaðan sem
útför Sigga er gerð í dag, en Siggi var
einmitt svaramaður Stefáns í brúð-
kaupinu, og mat hann það mikils að
Siggi skyldi gera það fyrir sig.
Ég gæti skrifað svo miklu meira
um minkinn, en ég geymi í hjarta
mínu allar þær góðu minningar sem
ég á um hann, og ég veit að hann er
laus við þjáningar liðinna vikna og
honum líður betur nú. Blessuð sé
minning hans. Elsku Hrefna, Ásgeir,
Elsa, Kristín, Guðbjörg, Addi og
Bergur, engin orð megna að segja
það sem mér býr í brjósti, en ég bið
Guð að vaka yfir ykkur og hjálpa ykk-
ur að takast á við sorgina og horfa
fram á við.
Kristín Ágústsdóttir
og Stefán Guðjónsson.
Í dag minnist ég góðs vinar og
fyrrverandi starfsfélaga, Sigurðar Á.
Sigurbergssonar, sem lést af slysför-
um.
Leiðir okkar Sigga lágu saman í
Vinnslustöðinni í Vestmannaeyjum
en þar var okkur falið að leysa sam-
eiginlega úr ýmsum verkefnum, hann
sem starfsmaður Vinnslustöðvarinn-
ar en ég sem starfsmaður tæknideild-
ar SH.
Hann reyndist mér einstaklega
traustur og úrræðagóður við lausn
erfiðra verkefna, því leið mér alltaf
vel í návist hans. Hann var einstakur
í öllum sínum störfum, nákvæmur,
úrræðagóður, ósérhlífinn, óhræddur
svo jaðraði við fífldirfsku og sam-
viskusamur.
Kynni okkar hófust árið 1980, en
vinátta okkar byrjaði árið 1981.
Ég veit ekki hvernig ég á að orða
það en þú varst mér kær og ég mun
sakna þín.
Ég sendi Hrefnu eiginkonu hans
og börnum þeirra mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Magnús Már Valdimarsson.
Við höfum þekkt Sigga og Hrefnu
frá unga aldri, en náin kynni tókust
með okkur fyrir rúmlega tuttugu ár-
um og hafa haldist sterk vinabönd
síðan. Siggi var tryggur og góður
félagi, mikill orkubolti, ósérhlífinn og
alltaf tilbúinn hvort sem var við leik
eða störf. Það var stutt í stríðnina hjá
honum og því líflegt í kringum hann.
Við höfum átt mörg ævintýri saman
og börnin okkar dáðu Sigga því að
hann kom alltaf fram við þau sem
jafningja sína. En nú er Siggi farinn
langt fyrir aldur fram og er hans sárt
saknað. Elsku Hrefna, Ásgeir, Guð-
björg, Kristín og Bergur, við vottum
ykkur okkar dýpstu samúð og biðjum
Guð að vernda ykkur og blessa á
þessum erfiðu tímum.
Kæri vinur, sjáumst síðar, Guð
geymi þig.
Þorvarður, Guðrún, Bjarný,
Gauti og Víðir.