Morgunblaðið - 09.09.2001, Blaðsíða 23

vinna á. Það er grunnt á kvikunni
og tilsvörin verða harðneskjuleg
þegar hálfspakur ferðamaður velt-
ir því fyrir sér hvað fái fólk til þess
að búa við þær aðstæður að vera í
sífelldum ótta.
Látum ekki hrekja okkur úr landi
okkar
„Við erum Namibíumenn og við
látum ekki hrekja okkur úr landi
okkar, þótt þeir í Zimbabwe séu að
láta í minni pokann,“ segir Gundolf
þegar talið berst að miklum girð-
ingarmannvirkjum kringum bæinn
hans. Hann viðurkennir að um
margt sé tilveran á gresjunni í
óvissu. Valdhafar hafi þó ekki tek-
ið upp fjandsamlega afstöðu gegn
hvítum íbúum landsins, sem eru
um 80 þúsund talsins, þar af um 30
þúsund af þýskum uppruna eins og
þau Irena. Heildaríbúatalan er
hins vegar um 1,6 milljónir, helm-
ingur þeirra af Owambo-þjóð-
flokknum, sem ræður ríkjum.
Fyrrum skæruliðar SWAPO sitja
nú í öllum æðstu embættum. Gun-
dolf segir að margir æðstu valda-
mennirnir séu vel hæft fólk og vel-
viljað. Hins vegar hrjái
stjórnkerfið í heild sá gamli Afr-
íkudraugur sem er ættræknin.
Ekki er spurt um hæfi þegar ráðið
er í störf, heldur ráða frændsem-
istengsl. Uppskeran er spilling.
Það er gaman að spjalla við
þennan lífsreynda mann í skugga
trjákrónunnar. Hann er vel að sér
og skýr, og það er auðvelt að
gleyma sér í samanburði á tveimur
heimum, hans og mínum. En nú er
kominn tími til að halda áfram
veiðum. Ég tek upp GPS-tækið og
hef á orði að við séum 26,6 km frá
Steinhausen-búgarðinum og sólin
sé nú í dagmáli á ferð sinni um
norðurhvelið. Hann brosir í kamp-
inn og segir að það sé líklega rétt.
Hann þekkir eyktamörkin og þarf
enga aðstoð frá gervitunglum.
Á slóð gráa draugsins
Eftir talsverða göngu erum við
komnir á svæði þar sem skógurinn
er farinn að þéttast. Hér gæti ver-
ið kúdú, antilópan sem kölluð er
grái draugurinn vegna þess hve
erfitt er að greina hana milli
trjánna. Hún er næststærsta antil-
ópan, ægifögur, einkum tarfarnir
með metralöng snúin horn. Gund-
olf segir mér að skima um eftir
glampa sem slær á hornin, ofar-
lega í háum runnagróðri. Við för-
um hægt yfir og gætum þess að
fara hljóðlega. Gundolf finnur spor
sem hann fullyrðir að séu ekki
hálfrar stundar gömul. Spennan
eykst og við fetum okkur móti
hlýrri golunni. Eina von okkar er
að dýrin hafi farið þá leiðina, svo
þau fái ekki veður af okkur. Og sú
er raunin. Gundolf snertir hönd
mína varlega og bendir mér á að
kíkja í rétta átt. Þar glitrar á
hornin. Hann hvíslar að mér að
þarna séu tveir tarfar, sem báðir
hafi náð nægilegri stærð.
Við skríðum á fjórum fótum
næstu hundrað metrana og göng-
um svo álútir í skjóli þykkra
runna. Allt í einu sjáum við hvar
hornin hreyfast, – þeir eru að
koma í áttina til okkar. Gundolf
skellir niður tvífæti úr tré og segir
mér að vera tilbúinn. Ég set riff-
ilinn á tvífótinn og hagræði honum
við öxlina. Örfáum sekúndum síðar
birtist annar tarfurinn á bersvæði
framundan. Skotið ríður af og tarf-
urinn fellur við en stekkur því
næst upp úr gróðrinum með fítons-
krafti og er horfinn.
Ég ætla að hlaupa á eftir honum
en Gundolf þrífur í öxlina á mér,
skipar mér að hlaða aftur og láta
lítið á mér kræla. Ég hafði hitt
dýrið vel en Gundolf segir að það
taki antilópuna alltaf einhvern
tíma að drepast. Þar til hún missir
meðvitund er hún hættulegasta
dýrið í skóginum. Ef hún kemur
auga á manninn reynir hún að nota
dauðakippina til að jafna metin og
tekst það stundum. Við bíðum því
með byssurnar spenntar, án þess
að hreyfa okkur.
Loks tekur Gundolf upp talstöð
og kveikir á henni. Kallar í Jakob
og segir honum hvað gerst hafi og
biður hann um að koma með bíl-
inn. Eftir dágóða stund heyrum
við í bílnum en síðasta spölinn
kemur Jakob fótgangandi og fer
að öllu með gát. Við göngum að
þeim stað sem dýrið var þegar það
var skotið og Jakob leggst á fjóra
fætur og skoðar svörðinn. Hann
gefur bendingu um hvert það hef-
ur farið og eftir nokkra stund lyft-
ir hann steinvölu með blóðdropa á.
„Dýrið hefur ekki farið langt,“ seg-
ir hann sigri hrósandi. Hann held-
ur áfram að skoða jarðveginn og
stráin, runnana og fetar sig áfram.
Þetta tekur ógnartíma og mér er
orðið ómótt. Ég horfi yfir um-
hverfið og hugsa um hversu auð-
veldlega stór dýr geta horfið í
mittishátt grasið. Vonleysið er um
það bil að gera vart við sig, en
Jakob heldur áfram að fylgja slóð-
inni, – ótrúlega hægt.
Jakob er búskmaður og hefur al-
ist upp við það frá barnæsku að
fylgja slóð veiðidýra. Gundolf segir
að það komist engir með tærnar
þar sem búskmennirnir hafi hæl-
ana þegar kemur að því að fylgja
slóðum dýra.
Loksins, – loksins sést glitta í
hornin. Tarfurinn liggur stein-
dauður 140 metra frá skotstað.
Gundolf tekur lauf og stingur upp í
munn þessa tignarlega dýrs, tekur
grein sem hann vætir í blóði þess
og færir mér. Weitmannsheil. Heill
veiðimanninum.
Eftir að búið er að taka innan úr
dýrinu er það dregið með spili upp
á bílpallinn. Síðan er haldið af
stað. Það er komið hádegi, sólin í
hánorðri.
Við Gundolf ákveðum að fara að
vatnsbóli og láta þar fyrir berast
meðan við fáum okkur hádegismat-
inn, og jafnvel smálúr. Jakob er
einfær um að koma dýrinu í slát-
urhúsið heima á bænum. Við kom-
Ljósmynd/Gísli Baldur
Gundolf og Jakob taka innan úr kudu.
Sambýliskona eins vinnumanna Gundolfs með tvö börn sín fyrir framan hús
þeirra. Fremst er hlóðaeldstó þar sem öll matseld fjölskyldunnar fer fram. Hús-
ið er utan við girðinguna um Steinhausen-búgarðinn.
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 9. SEPTEMBER 2001 23
Stjórn Tryggingamiðstöðvarinnar hf. boðar til
hluthafafundar fimmtudaginn 20. september 2001
á Hótel Loftleiðum í Þingsal 5 og hefst hann kl. 16.00.
Dagskrá
1. Kjör til stjórnar félagsins.
2. Önnur mál löglega fram borin.
TRYGGINGA-
MIÐSTÖÐIN HF
Hluthafafundur
20. september 2001