Morgunblaðið - 09.09.2001, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 SUNNUDAGUR 9. SEPTEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Ólafur Ö. Pétursson,
útfararstjóri,
s. 896 6544
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
S. 551 7080
Vönduð og persónuleg þjónusta.
við Nýbýlaveg, Kópavogi
Útfararþjónustan ehf.
Stofnuð 1990
Rúnar Geirmundsson
útfararstjóri
Traust persónuleg
alhliða útfararþjónusta.
Áratuga reynsla.
Símar 567 9110 & 893 8638
utfarir.is

 
 
  

  
    
    


 
    






 
   
! " ! "#$ %   % # && 
' (  )  *! ##$ ! + !
  *!, -  ! # && 
"(!  *!,
!    *!#!

 

 
  
  


  
  
         
 
  
  



   
  
!
 " 
#! $% &$
' 
&&&$ #(  )$$ %
#! * +% &$
 %%  +% &$ ,% $%  % %
 - % - % -%

 

  
      
      

  

 
   
  



  
  !"  "
  
       
 
   
 ! "    
#$%  &' &'   %  ()  )'* *
#    
   
*     +
Það er langt frá
Reykjavík norður í
Laxárdal. Ekki síst
þegar maður er ennþá með barna-
tennurnar og rúmlega einn og þrjá-
tíu á hæð og á leið í fyrsta skipti í
sveit til Hiddu og Ásgeirs á Hall-
dórsstöðum. Hidda móðursystir
mín, sem ég síðar uppgötvaði að hét
Hrafnhildur, en lét mér það í léttu
rúmi liggja þar sem það var alltof
flókið að úttala og Hiddunafnið var
orðið okkur systkinum tamt, hafði
gifst honum Ásgeiri Torfasyni norð-
ur í Þingeyjarsýslu. Ég hafði fundið
Þingeyjarsýslurnar á korti í landa-
fræðabók í Langholtsskólanum, svo
ég var vel undirbúinn fyrir ferðalag-
ið. Með olíubíl til Akureyrar eftir
næturgistingu í Fornahvammi og
síðan áfram með fólksbíl austur eftir
og inn í Laxárdalinn með sínum
mörgu vegahliðum. Ég hafði annars
aldrei upplifað svona mörg vegahlið
á einum vegi. Við ókum fram á mann
sem var að slá með dráttarvél. Mér
sýndist hann vera sönglandi þegar
við ókum samhliða honum og hann
veifaði til okkar.
Og svo komum við í hlaðið á Hall-
dórsstöðum. Hidda frænka tók á
móti okkur með sinni einstöku hlýju
og útundan mér sá ég smápeyja róta
með spýtu í hönd. Þetta var Óli
frændi. Og norðan við hús og nið-
urundir veg var sá söngglaði á drátt-
arvélinni búinn að setja stefnuna á
íbúðarhúsið. „Og þarna er hann Ás-
geir minn,“ sagði Hidda og benti
mér í áttina að þeim söngglaða...
ÁSGEIR RAGNAR
TORFASON
✝ Ásgeir RagnarTorfason fæddist
á Halldórsstöðum í
Laxárdal í S-Þing-
eyjarsýslu 14. apríl
1927. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 26. ágúst
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Háteigskirkju í
Reykjavík 4. septem-
ber.
Þetta er myndin sem
birtist í kolli mér þegar
ég hugsa tilbaka og
minnist þess tíma er ég
kynntist Ásgeiri Torfa-
syni. Og svo spilaði
hann á harmónikku!
Þetta fallega hljóðfæri
með öllum þessum
flottu tökkum lék í
höndunum hans. Ekki
veit ég til þess að Ás-
geir hafi gengið í ann-
an tónlistarskóla en
þann sem fyrirfannst á
Halldórsstöðum.
Kannski hefur hann í
barnæsku sinni við móðurkné numið
listina við að hlusta á hana Lizzy í
næsta húsi syngja og leika af fingr-
um fram.
Þessi maður átti strax hluta í mér.
Hans ljúfa viðmót, hlýja og kannski
ekki síst eiginleikinn að gefa sér
tíma með okkur ungviðinu átti stór-
an þátt í að strákurinn að sunnan
átti sín bestu æskusumur norður í
Laxárdal.
Og nú eru liðin rúm fjörutíu ár.
Ásgeir og Hidda fluttust fyrir rúm-
um þremur áratugum með börnin til
Reykjavíkur. Þá þegar hafði Ásgeir
sannað að hann var hrókur alls fagn-
aðar þegar fagnaðir voru í stórfjöl-
skyldunni. Kímni hans, glettni og
skondin svör ásamt einstakri geð-
prýði gerðu það að verkum að það
var ævinlega kátt á hjalla þar sem
hann var. Og stundum var nikkan
tekin með í mannfagnaðina. Hann
var einnig traustur vinur og skiln-
ingsríkur þegar þungt var í lofti og
sorg og söknuður knúðu á. Hann var
sá sem maður gat alltaf spjallað við.
Nú er Ásgeir allur. Allt of
snemma kallaður frá okkur og mað-
ur skilur ekki hvers vegna.
En minningarnar um hann eru
góðar og munu lifa áfram með
„stráknum að sunnan“ alla tíð.
Ég sendi Hiddu frænku og fjöl-
skyldu hennar mínar bestu hugsanir
og kveðjur héðan frá Danmörku.
Óli Örn Andreassen.
Góðir félagar og vin-
ir eru verðmæti sem
þroskast með tímanum
og verða smám saman
óaðskiljanlegur hluti af
lífi manns sjálfs. Þegar vinir hverfa
yfir á annað tilverustig er því eins og
hluti manns hverfi og eftir situr sárs-
aukafullt tóm. Skyndilegt fráfall
Gunnars Egils af slysförum, svona
langt fyrir aldur fram, kom eins og
þruma úr heiðskíru lofti.
Gunnar Egill var góður vinur og
félagi til margra ára í samhentum
bekk í MR árin 1967–1970, setti upp
hvítan koll og lagði eins og við hinir á
vit háskóla og lauk þar sínu námi
með sóma. Þótt fjögur ár séu ekki
langur tími á einni mannsævi eru
menntaskólaárin sennilega mikil-
vægasti þroskaferill hvers manns og
á þeim tíma bindast þau bönd sem
hvað traustust reynast. Við bekkjar-
félagarnir eigum margar góðar
minningar eftir þessi ár og viljum
með þessum orðum þakka Gunnari
Agli samfylgdina, fyrir hlýtt, rólegt
og yfirvegað viðmót og hans traustu
og góðu vináttu.
Við bekkjarfélagarnir höfum hist
árlega hin síðari ár og ávallt hefur
GUNNAR EGILL
SIGURÐSSON
✝ Gunnar EgillSigurðsson
fæddist í Reykjavík
19. maí 1950. Hann
lést á gjörgæsludeild
Landspítalans í Foss-
vogi 24. ágúst síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Dóm-
kirkjunni 7. septem-
ber.
Gunnar Egill verið þar
hrókur alls fagnaðar,
enda skemmtilegur og
tápmikill félagi. Það
verður tómlegt er við
hittumst næst, því
skarð er fyrir skildi,
skarð sem ekki verður
fyllt á ný. Við söknum
góðs vinar úr glöðum
hópi og biðjum æðri
máttarvöld að gæta
hans vel uns við hitt-
umst á ný í fyllingu
tímans. Við vottum fjöl-
skyldu Gunnars okkar
dýpstu samúð á erfiðri
stund.
Bekkjarbræður 6-Z 1970.
„Ég held með Kennedy. Hann er
krati eins og hann pabbi minn.“
Þessa yfirlýsingu gaf Gunnar okkar
Egill í byrjun skóladags hjá Mela-
skólakrökkunum í 10 ára B í október
1960. Slík staðreynd dugði okkur
flestum bekkjarsystkinum hans til
að taka afstöðu til forsetaframbjóð-
endanna í Bandaríkjunum, Nixons
og Kennedys, það árið.
Nú er Gunnar Egill Sigurðsson
fallinn frá langt um aldur fram.
Skammvinnu en hörðu dauðastríði
hans er lokið. Skarð er komið í hóp
okkar skólasystkinanna sem nú í
upphafi nýrrar aldar erum á besta
starfsaldri og á fullri siglingu á lífs-
hafinu.
Sviplegt fráfall Gunnars Egils ber
upp á sama tíma og við syrgjum ann-
an skólabróður okkar, Örn Sigur-
bergsson. Á undan þeim er genginn,
af þeim sem í bekknum voru, Svein-
björn Pétursson.
Gunnar Egill mætti í B-bekkinn á
fyrsta skóladegi haustið 1957. Hann
var snemma afdráttarlaus í skoðun-
um og hispurslaus í samskiptum sín-
um við samferðamenn sína. Bar
hann þar bestu einkenni ættar sinn-
ar og uppruna.
Baklandið hans í uppvextinum var
auðvitað meiri háttar: Hann mætti
til leiks af Lynghaganum sem á þeim
árum bar nafn með rentu. Þar stóð
lyngmóinn og gróin tún, kálgarðar
og kindur í haga.
Allt umhverfis og innan um voru
reisuleg og glæsileg hús nýbúanna í
suðurhluta Vesturbæjarins. Gömlu
þurrabúðirnar, sveitabæirnir og
smáhýsi upplitsdjarfra og sjálf-
stæðra Reykvíkinga blönduðust
saman við þessar byggingar nýrra
velmegunartíma þarna í Grímsstaða-
holtinu. Allar grunngreinar atvinnu-
lífsins voru einnig í gangi á Holtinu
og þar um kring. Útgerð og fiskverk-
un voru sjálfsagðir hlutir á vogskor-
inni strönd Skerjafjarðarins. Land-
búnaður stóð í blóma allt frá
sauðfjárrækt yfir í rófur og kart-
öflur. Jafnvel dúfur og kanínur voru
til staðar. Járnsmíðar, trésmíðar,
brauðbakstur, skósmíðar og iðnaður
af ýmsu tagi var stundaður af kappi í
skúrum og kjöllurum. Kaupmaður-
inn og Kron sjálfur stóð bísperrtur
við búð sína á hverju horni, reiðubú-
inn að þjóna háum sem lágum. Yfir
sveimuðu urrandi gljáandi flugvél-
arnar oft á leið yfir Esjuna langt útí
lönd. Vatnsmýrin með ævintýraland
Tívolís og Vetrargarðinn þann ógur-
lega svallstað vakti í austri. Oft
hlupu litlir fætur á ógnarhraða yfir
flugbrautarendann til Nauthólsvíkur
eða Öskjuhlíðar. Ýmist að fengnu
grænu ljósi úr flugturni eða ekki.
Þrekmiklir rauðröndóttir Þróttarar
stóðu fyrir fótboltaiðkun þegar
götuspark-klúbbunum litlu sleppti.
Holtið hýsti líka litróf stjórnmála-
skoðananna. Allt frá kolsvörtu aft-
urhaldi yfir í eldrauða austan-
tjaldstrúna. Og í almættisumboðinu
stóð nýtískuleg Neskirkjan stöðugan
vörð án þess að sértrúarsöfnuðirnir
litlu á Holtinu eða róttæku trúleys-
ingjarnir í kommasellunum létu sig
hana varða.
Í faðmi stórfjölskyldunnar í for-
eldrahúsum og fjölmenns vinahóps-
ins og í þessu gróskulega umhverfi
óx Gunnar Egill og dafnaði. Gunnar
Egill flutti þennan öfluga Lynghaga-
anda inn í skólastofuna okkar í Mela-
skóla. Skólasystkini hans upplifðu
hann sem líflegan félaga og vin. Ið-
andi af lífskæti, grallaraskap og
orku. Umhverfis hann var aldrei
dapurt augnablik. Við í B-bekknum
vorum stolt af því að hafa innan okk-
ar raða tvíbura sem þó voru strákur
og stelpa og á ýmsan hátt gjörólík:
Gunnar Egil og Hildigunni systur
hans. Bæði voru þau systkinin þó
ótvíræðir leiðtogar og skörungar í
sínum hópi.
Lífshlaup Gunnars eftir skóla-
göngu var kraftmikið og jákvætt.
Hann kvæntist og stofnaði indæla
fjölskyldu. Í miðju brauðstritinu og
að loknum farsælum ferli í umönn-
unar- og félagsmálageiranum hóf
hann hefðbundið háskólanám er-
lendis og lauk því með sóma. Vann
Gunnar Egill síðan að hagfræðiverk-
efnum til æviloka. Gat hann sér góð-
an orðstír í stjórnsýslunni og þótti
vandaður, vakandi og metnaðarfull-
ur starfsmaður.
Gunnars Egils verður sárt saknað.
Minningin um góðan dreng, heiðar-
legan og vammlausan, verður okkur
alla tíð kær.
Guðfinnu eiginkonu Gunnars,
börnum, barnabarni, systrum og
öðrum vandamönnum vottum við
okkar dýpstu samúð á erfiðri stundu.
Blessuð sé minning Gunnars Egils
Sigurðssonar.
Skólasystkin úr 12 ára B.
Gunnar Egill Sigurðsson er horf-
inn okkur þangað sem allir fara að
lokum. Kallið bar brátt að og kom
mér eins og öðrum á óvart.
Þegar ég reyni að skrifa nokkur
minningarorð um góðan vin og
vinnufélaga er tregt um orð, þótt
minningarnar séu margar.
Þótt stutt hafi verið milli heimila
okkar í Vesturbænum á unglingsár-
unum var aldursmunurinn of mikill
milli okkar til að við kynntumst.
Þessi aldursmunur var að engu orð-
inn þegar við kynntumst fyrir rúm-
um tíu árum. Það var þegar Gunnar
hóf störf hjá félagsmálaráðuneytinu
og varð ritari ráðgjafarnefndar
vinnumálaskrifstofu félagsmála-
ráðuneytisins, en ég átti sæti í nefnd-
inni frá 1985. Þegar við ræddum
seinna um starfsemi nefndarinnar
hafði Gunnar á orði, að hann geymdi
enn gögnin frá þessum tíma ásamt
gögnum forvera síns í starfi í kössum
á skrifstofu sinni til þess að þau glöt-
uðust ekki. Þetta gerði hann þrátt
fyrir að skrifstofa hans hefði verið
flutt nokkrum sinnum.
Gunnar var síðan í hópi þeirra
starfsmanna sem mótuðu starfsemi
Vinnumálastofnunar þegar hún var
stofnuð 1. júlí 1997, þá sem yfirmað-
ur vinnumálasviðs. Þegar ég kom til
starfa hjá þeirri stofnun ári seinna
hófst það tímabil þar sem við störf-
uðum á sama vinnustað.
Á þeim tíma sem síðan er liðinn
höfum við átt margvíslegt samstarf
og samverustundir, bæði í leik og
starfi.
Ein af eftirminnilegustu samveru-
stundum okkar vinnufélaganna var
ferð í Veiðivötn sumarið 2000. Lest-
ur Gunnars á „kvöldsögu“ með