Morgunblaðið - 11.10.2001, Blaðsíða 50

MINNINGAR
50 FIMMTUDAGUR 11. OKTÓBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Mig langar að
minnast Hilmars afa
míns í nokkrum orð-
um. Það fyrsta sem
mér kemur í hug er
þegar ég var lítill og
fór í heimsókn í Melgerði á vet-
urna þegar það var mikill snjór og
ég fór upp á skúrana og hoppaði
niður í snjóinn. Þá kom afi og sagði
mér að passa mig að meiða mig
ekki og nú síðast þegar ég, pabbi
og Hilmar Hansson vorum að mála
þakið í sumar hafði hann miklar
áhyggjur af okkur og var alltaf að
kalla upp á þak hvort þetta væri
ekki komið nóg í kvöld; hann hugs-
aði alltaf vel um okkur. Afi vildi
gera allt fyrir alla en ef maður
gerði eitthvað fyrir hann þurfti
hann alltaf að borga það tífalt til
baka. Þegar afi og amma komu um
jólin vildi hann helst ekki opna
pakkana á aðfangadagskvöld held-
ur geyma þá og opna þá heima í
Melgerði. Það fannst mér skrítið
þegar ég var lítill en honum fannst
nóg að lesa á kortin og þreifa á
pökkunum. Ég hef haft þau for-
réttindi að koma í hádegismat til
þeirra afa og ömmu í þrjú sumur á
næstum hverjum degi og alltaf
HILMAR HAFSTEIN
GRÍMSSON
✝ Hilmar HafsteinGrímsson fædd-
ist í Reykjavík 5. apr-
íl 1913. Hann andað-
ist á Landspítala í
Fossvogi 28. ágúst
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Bústaðakirkju 6.
september.
beið afi eftir mér og
spurði hvort það hefði
verið mikið að gera ef
maður kom seinna enn
venjulega. Ég á marg-
ar góðar minningar
um afa Hilmar sem nú
er farinn, en hann
mun lifa í minningum
okkar um ókomna tíð.
Guð blessi ömmu
mína og gefi henni
styrk í sínum veikind-
um.
Bjarki Már
Gunnarsson.
Mig langar í fáum orðum að
minnast afa míns, hans afa Hilm-
ars. Við áttum samleið í rúm þrjá-
tíu ár. Fyrstu árin man ég ekki
mikið eftir honum afa, en síðan
koma minningarnar jafnt og þétt
þegar ég kemst til vits og ára. Þeg-
ar ég hugsa núna til baka gleðst ég
yfir þeim minningum sem koma
upp í hugann. Það eru aðeins góðar
minningar sem ég á um hann afa
Hilmar, enda var hann einstaklega
góður maður. Þó að við afi höfum
ekkert verið nánari en gengur og
gerist var afi mér alltaf mjög ná-
lægur og mér leið alltaf vel nálægt
honum. Ég veit að það voru fleiri
sem nutu þessarar nálægðar því afi
var ávallt þar sem aðstoðar var
þörf ef hann átti þess nokkurn
kost, því hjálpsemi var eitt af því
sem prýddi hann afa í ríkum mæli.
Afi var maður sem tók daginn
snemma og kom miklu í verk.
Reglusemi og sjálfsagi hans til
vinnu hefur án efa mótast af því
hversu ungur hann þurfti að sýna
ábyrgð og vinna, sem elstur í
systkinahópnum, til að aðstoða
móður sína við að halda heimili.
Það kom því snemma í ljós hvern
mann afi hafði að geyma. Síðar
varð hans eigið heimili og fjöl-
skylda það sem hann lifði fyrir.
Hann bjó fjölskyldu sinni gott
heimili í Melgerði ásamt henni
ömmu. Það fannst öllum gott að
koma í Melgerði. Ég hafði gaman
af að koma í heimsókn og hlusta á
afa segja frá því sem hann hafði
upplifað um ævina, eða bara það
sem hann var að fást við þá dag-
ana. Hann var líka svo áhugasamur
að sýna hvað hann var að fást við
og það leyndi sér ekki hvað hann
var stoltur þótt hann gerði kannski
ekki mikið úr hlutunum sjálfur.
Nú seinni árin vildi afi síður fara
í langferðir, taldi sig oft ekki hafa
heilsu í það. Ég minnist eins atviks
er ég bauð afa og ömmu að keyra
þau í Dalina, að vitja æskuslóða
ömmu og heimsækja skyldfólkið.
Daginn áður ætlaði afi alls ekki að
fara með þannig að það leit út fyrir
að við amma færum ein. Þegar
ferðamorguninn rann upp og ég
mætti í Melgerði stóð afi ferðbúinn
á tröppunum, léttur og kátur, eins
og hann hafi alltaf ætlað að fara
með. Ekki veit ég hvað sneri hon-
um, en ég hugsaði að þetta væri
afa líkt, svona gat hann verið
skemmtilegur.
Elsku amma, það hlýtur að vera
sárt að kveðja slíkan mann sem afi
var, en það hefur líka verið gæfa
að kynnast slíkum manni og fyrir
það erum við öll þakklát. Hans
æviverk er okkur öllum til eft-
irbreytni. Guð varðveiti minn-
inguna um góðan mann.
Helgi Björn.
Með söknuði langar
okkur að kveðja ást-
kæran ömmubróður,
Salla, með þessum ljóð-
um sem lýsa honum svo
vel:
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Betra hjarta, hreinni sál
heldur en þína er vandi að finna,
fögur áttu eftirmál
innst í brjósti vina þinna.
Sofðu, hvíldu sætt og rótt,
sumarblóm og vor þig dreymi!
Gefi þér nú góða nótt,
Guð, sem meiri er öllum heimi.
(G. Guðm.)
Vésteinn, Kristján Salvar,
Valgarð Bjartmar.
SALVAR
KRISTJÁNSSON
✝ Salvar Kristjáns-son fæddist á Ísa-
firði 7. desember
1923. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 27. septem-
ber síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Fossvogskirkju
9. október.
Kær frændi minn og
ömmubróðir, Salvar, er
látinn eftir erfið veik-
indi og ég reyni að
verða ekki sorgmædd-
ur af því að ég veit að
hann er kominn til
Himnaríkis.
Þegar ég minnist
allra sameiginlegu
stundanna okkar, eink-
um hinna síðustu, er við
ræddum um trú okkar
og dýrð á drottni Jesú
Kristi og hve hann
hjálpaði frænda mínum
og styrkti síðasta spöl-
inn hans hérna, hlýnar mér um
hjartarætur.
Fátækleg orð mín, einlæg og sönn,
megna sín lítils en eiga að sýna hve
vænt mér þótti um frænda minn.
Þeim fylgja orð í bundnu máli sem er
ætlað að fylla hinstu kveðju mína til
elskulegs frænda enn frekar:
Guð á hæðum gaf þér ástríkt hjarta,
gæfu, lán og marga daga bjarta.
Nú er sál þín svifin heimi frá,
sett til nýrra starfa Guði hjá.
Vertu sæll! Þig signi ljósið bjarta.
Sjálfur Guð þig leggi sér að hjarta.
Blómgist þar um eilífð andi þinn
innilegi vinur minn.
(B.B.)
Valgarð Bjartmar.
Elsku hjartans vinur
minn, þú áttir afmæli
þann 11. september,
hefðir orðið aðeins 71
árs ef þú hefðir lifað. Þú
sem varst svo sprækur
og heilsuhraustur. Nikki minn, þú
varst einn af mínum bestu vinum. Það
var ekkert sem þú vildir ekki fyrir
mig gera. Manstu útgerðina hjá okk-
ur, þorskhausana og ýsuböndin, þá
skemmtum við okkur vel. Ekki síst
þegar þú fórst að kenna „þessum
aula“ að rífa þorskhausana rétt, en
það væri eitt af því sem heyrði bráð-
um sögunni til. Mikið varstu hissa
þegar ég mundi nöfnin á hinum og
þessum bitum, en það lærði ég af
ömmu minni. 11. september hefðum
við verið saman uppi í öðrum hvorum
skálanum þínum, Ingólfsskála eða
Trölla. Þar hefðum við spilað spilin
sem við kenndum hvort öðru, verst
var hvað við vorum bæði tapsár.
Ég vona að áhyggjurnar hafi verið
frá þér teknar þegar þú hvarfst á
braut frá þessari jarðvist og nú hafir
þú öðlast gleði og bjartsýni á ný.
Hvað verður svo um allar skemmti-
legu snjósleðaferðirnar okkar? Mér
verður alltaf minnisstætt þegar
skipulagt var þorrablót í Þúfnavallas-
FRIÐRIK A.
JÓNSSON
✝ Friðrik A. Jóns-son vélvirkja-
meistari fæddist á
Sauðárkróki 11.
september 1930.
Hann lést 5. júlí síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Sauð-
árkrókskirkju 14.
júlí.
kála með tilheyrandi
gleði. Auðvitað varst þú
strax einn af þeim út-
völdu, en mér alfarið
bannaður aðgangur að
þeirri skemmtun og
stóð bara eftir með tárin
í augunum. Ég varð
ekki lítið hissa þegar þú
birtist algallaður í eld-
húsinu hjá mér um 11
leytið og sagðir: Ég gat
ekki horft upp á hvað þú
tókst þetta nærri þér
Didda mín, enda er ekk-
ert gaman þarna
uppfrá. Ég fer núna, en
vertu tilbúin kl. 11 í fyrramálið, þá
sækjum við sleðann þinn, ég hef trú á
því að það verði bjart og fínt veður
fyrir okkur til að keyra um. Og þú
komst á tilsettum tíma, áreiðanlegur
eins og alltaf. Þetta varð dásamlegur
dagur, þú kunnir örnefnin á því sem
fyrir augu bar og mikið meira en það.
Ég spurði þig einhverju sinni hvað
„strákarnir“ hefðu sagt þegar þú
raukst á sleðanum í myrkrinu frá
Þúfnavöllum til byggða. Þú sagðist
hafa sagt þeim að þú hefðir gleymt
straumi á eldhúshellunni heima. Eitt-
hvað þótti drengjunum þetta ósenni-
leg skýring þar sem þú varst svo gæt-
inn og ábyrgur alla þína tíð. Svo
skellihlógum við að þessu öllu seinna
yfir spilamennskunni, hún dróst
stundum á langinn og við þurftum að
tala svo mikið.
Jæja, elsku Nikki minn, hafðu þökk
fyrir allt og allt. Megi allar góðar
vættir vera með þér.
Hittumst vonandi síðar.
Hólmfríður Þórðardóttir.
Elsku amma, ekki
bjóst ég við því þegar
ég, Alli og Helena
heimsóttum þig í end-
aðan júlí að jarðvist
þinni væri að ljúka og
ég mundi ekki sjá þig aftur. Þú varst
nokkuð hress þennan júlídag og við
ræddum um daginn og veginn eins og
venjan var.
Þú varst alveg sérstök kona, mikil
handverksmanneskja og einstaklega
dugleg við handavinnuna og eru
margir afar fallegir munir til sem þú
málaðir, svo sem dúkar og postulín.
Mér þykir afskaplega vænt um mat-
LAUFEY
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Laufey Sigurðar-dóttir fæddist 23.
september 1914. Hún
lést á sjúkrahúsinu í
Neskaupstað 3.
ágúst síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Eskifjarð-
arkirkju 8. septem-
ber.
ardúk og punthand-
klæði, gullfallega muni
sem þú málaðir og gafst
mér í afmælisgjöf.
Missir þinn var mikill
þegar elsku afi dó fyrir
um þrem árum, því það
var öllum ljóst sem til
þekktu að hann var þín
stoð og stytta í lífinu og
mjög hjálplegur á heim-
ilinu, sá hann að mestu
um öll innkaup til heim-
ilisins og margt fleira
svo lengi sem ég man
eftir mér.
Það var alltaf gott að
koma til ykkar þegar þið áttuð heima
úti á Árbakka. Þú bakaðir alltaf allt
þitt brauð og kökur sjálf og var alltaf
tínt fram úr búrinu þar til borð svign-
uðu undan kræsingunum þegar ég
kom í heimsókn með börnin mín.
Það var erfitt fyrir ykkur að yf-
irgefa Árbakka og flytja inn á dval-
arheimilið Hulduhlíð á Eskifirði. Það
duldist engum að þú áttir afskaplega
erfitt með að sætta þig við að búa
ekki lengur á Árbakka enda hafði Ár-
bakki verið heimili þitt til margra
ára. Þú hlýtur að hafa verið stolt og
ákveðin kona því þegar vandi knúði
dyra hjá þér stóðu ættingjar þínir
með útrétta arma tilbúnir að hjálpa
og þótti mörgum miður að þá hjálp
áttir þú erfitt með að þiggja. Ég vona
að þú sért sátt og að þér líði vel þar
sem þú ert núna stödd. Góður Guð
geymi þig og afa okkar og dætur ykk-
ar tvær sem hjá ykkur sitja sín á
hvora hönd.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Sendi aðstandendum mínar dýpstu
samúðarkveðjur.
Guð blessi ykkur öll.
Jóna Björg Kristjánsdóttir.
Amma mín er farin
til afa, þetta er hugsun
sem róar okkur fjöl-
skylduna á þessum erf-
iða tíma. Hún náði þremur öldum
blessunin; nítjándu, tuttugustu og
tuttugustu og fyrstu öld. Aldrei
JÖRÍNA GUÐRÍÐUR
JÓNSDÓTTIR
✝ Jörína GuðríðurJónsdóttir fædd-
ist í Blönduholti í
Kjós 30. september
1900. Hún lést í
Seljahlíð, vistheimili
aldraðra, 4. septem-
ber síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Fossvogs-
kirkju 13. septem-
ber.
mátti hún aumt sjá,
alltaf boðin og búin að
hjálpa þeim sem minna
máttu sín. Á stríðsár-
unum safnaði hún föt-
um, mat o.fl. og sendi
til vina sinna í Finn-
landi og á hverju ári
styrkti hún mæðra-
styrksnefnd og fleiri
góð félög sem unnu að
málefnum fyrir þá sem
minna máttu sín. Hún
var kvenskörungur
mikill og undirgefni var
ekki hennar stíll,
stjórnaði hún stóru
heimili ásamt því að kenna og stunda
nefndarstörf.
Ég leit mjög upp til hennar og
þegar ég varð ófrísk utan hjóna-
bands kveið ég fyrir að segja ömmu
frá því. Núna skil ég ekki hvað ég
óttaðist en ég var yngri þá og hélt að
kona sem fædd væri árið 1900 ætti
erfitt með að skilja hvernig þjóðfé-
lagið væri í dag. Amma óskaði mér
hins vegar til hamingju og spurði
mig ekki meira út í þetta. Hún hefur
sjálfsagt hugsað með sér að ef ég
vildi segja eitthvað meira um þetta
myndi ég segja það.
Níutíu ár voru á milli sonar míns,
Styrmis, og ömmu minnar. Þegar
Styrmir var lítill kallaði hann hana
„ömmu með kókið“. Þetta kom til af
því að amma og afi, þegar hann var á
lífi, voru alltaf með kassa af kóki inni
í skáp tilbúið fyrir börn og fullorðna
þegar gesti bar að garði, að
ógleymdri Mackintosh-dollunni. Það
er með söknuði og virðingu sem ég
kveð ömmu og ég veit að hún mun
líta til með okkur sem eftir erum
hérna megin.
Brynja Kristjánsdóttir.
EIGI minningargrein að birtast
á útfarardegi (eða í sunnudags-
blaði ef útför er á mánudegi), er
skilafrestur sem hér segir: Í
sunnudags- og þriðjudagsblað
þarf grein að berast fyrir hádegi
á föstudag. Í miðvikudags-,
fimmtudags-, föstudags- og
laugardagsblað þarf greinin að
berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrir birtingar-
dag. Berist grein eftir að skila-
frestur er útrunninn eða eftir að
útför hefur farið fram, er ekki
unnt að lofa ákveðnum birting-
ardegi. Þar sem pláss er tak-
markað getur þurft að fresta
birtingu greina, enda þótt þær
berist innan hins tiltekna skila-
frests.
Skilafrestur minningargreina