Morgunblaðið - 11.10.2001, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. OKTÓBER 2001 47
✝ Ólafur Sveinssonfæddist í Skaftár-
dal á Síðu 24. október
1912. Hann lést á
Sjúkrahúsi Suður-
lands 19. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Sveinn
Steingrímsson, f.
25.10. 1874, d. 23.12.
1964, og Margrét
Einarsdóttir, f. 15.7.
1878, d. 2.7. 1965.
Systkini Ólafs eru:
Einar, f. 22.5. 1903
(látinn), Björn, f.
30.9. 1904 (látinn),
Steingrímur, f. 28.6. 1906 (látinn),
Valgerður, f. 4.10. 1907 (látin),
Ingibergur, f. 21.11. 1908 (látinn),
Þórunn, f. 24.3. 1910, Sigríður, f.
25.1. 1914, og Guðlaug, f. 12.2.
1916.
Eiginkona Ólafs var Sigrún
Runólfsdóttir frá Bakkakoti í
Meðallandi, f. 8. apríl 1922, d. 28.
október 1998. Börn þeirra eru: 1)
Gunnar, f. 12.6. 1950, d. 22.5. 1956.
2) Kjartan, f. 24.10. 1952, ókvænt-
ur. 3) Sigrún, f. 5.4. 1955, m. Bárð-
ur M. Níelsson, f. 30.1. 1954. Eiga
þau tvo syni, Ólaf Níels, f. 1.10.
1982, og Sigurbjörn, f. 9.1. 1989. 4)
Helga Ólafsdóttir, f.
6.7. 1957, m. Bjarni
Jón Finnsson, f. 7.9.
1957. Eiga þau tvær
dætur, Drífu, f. 28. 2.
1978, í sambúð með
Árna Jóhannssyni, f.
26.8. 1978, og Sig-
rúnu, f. 10.10. 1986.
5) Guðrún, f. 10.5.
1959, fyrrv. m. Gísli
D. Reynisson, f. 3.11.
1957. Eiga þau fimm
börn, Æsu, f. 28.12.
1977, í sambúð með
Þráni Sigurðssyni, f.
21.3. 1977. Barn
þeirra er Katla Þöll, f. 3.7. 2001.
Óðin, f. 30.5. 1982, unnusta Sigrún
Ásgeirsdóttir, f. 1.8. 1982, Þor-
gerði Hlín, f. 13.3. 1987, Guðrúnu
Lilju, f. 17.6. 1989, og Gunnar
Svein, f. 30.4. 1991. 6) Valgerður,
f. 10.5. 1959, m. Knútur Halldórs-
son, f. 19.4. 1957. Eiga þau tvær
dætur, Báru, f. 12.5. 1984, og
Ernu, f. 12.5. 1984.
Ólafur og Sigrún hófu búskap á
Botnum í Meðallandi haustið 1950
og bjuggu þar alla sína tíð.
Útför Ólafs fór fram í kyrrþey
að ósk hins látna. Jarðsett var í
heimagrafreit 25. ágúst.
Ólafur Sveinsson fæddist 24. októ-
ber 1912 í Skaftárdal. Hann lést 19.
ágúst síðastliðinn. Þann dag var sjúp-
faðir minn, Benedikt Ólafsson, 91 árs.
Með þeim var óslitinn vinarþráður í
meir en hálfa öld. Óli mundi eftir
Kötlugosinu 1918. Hann kynntist dul-
úð Skaftár, þessarar kraftmiklu jök-
ulsár sem gat komið öllum í opna
skjöldu með sínum jökulhlaupum og
duttlungum sem gátu teygt anga sína
alla leið að túnum í Botnum hér á ár-
um áður þegar örlög hans voru ráðin
er hann hóf búskap fyrir meir en 50
árum í Botnum með konu sinni, Sig-
rúnu Runólfsdottur. Líklega mótaði
þetta hann því ekkert kom honum á
óvart sem náttúruhafmarir höfðust
að, sem hann fór ekki varhlut af. Óli
var mikill hugsjónamaður og dug-
mikill til verka. Hann var dagfars-
prúður og góðmenni, vildi allt fyrir
alla gera. Við okkar fyrstu kynni er
ég fór með foreldrum mínum í heim-
sókn til ungu hjónanna á Botnum er
þau voru nýflutt þangað með ungan
son sinn, heillaðist ég af Botnum þá
strax og hefur mér alltaf fundist
þetta fallegasti staðurinn í Meðal-
landinu. Árin liðu hvert af öðru. Sigga
og Óli unnu hörðum höndum. Botna-
jörðin bauð upp á mikið, var fljótlega
farið að virkja þar til allt var orðið
upplýst þar á bæ. Börnin urðu fimm,
dugmikil og bráðvel gerð.
Við hjónin komum þarna næstum
hvert sumar með unga syni okkar í
byrjun, og hefur svo verið næstum
fram á þennan dag. Óli og maður
minn, Kristinn, náðu vel saman og
hvatti Óli hann að koma í veiði sem
oftast. Með okkur Siggu tókst vin-
skapur sem aldrei bar skugga á. Var
farið með börnin í ferðalög um sveit-
ina og alltaf verið að gera eitthvað
skemmtilegt. En eitt stendur upp úr
sem var ævintýraferð. Óli sagði eftir
það ferðalag að það hefði þurft að
skrifa um það. Því ætla ég að láta þá
sögu fylgja hér með.
Sumarið ’75 komum við hjonin með
vinafólki okkar við á Botnum og ætl-
uðum að fara upp í Laka. Þá var faðir
Siggu, Runólfur Runólfsson frá
Bakkakoti, staddur þar, kominn á ní-
ræðisaldur. Þau slógu til og komu öll
með tíu manns og tvö börn. Það var
farið á tveim Wagoneer–jeppum.
Þetta átti bara að vera hálfs dags ferð
og var lagt af stað upp úr hádegi og
gekk ferðin vel upp á Laka. Svo var
farið niður hjá sæluhúsinu og tekið
upp nestið. Ég og Óli fórum að rifja
upp ferð sem við fórum tíu árum áður
og höfðum við þá komið niður í Skaft-
árdal, sem sagt hringferð. Í þessu
sjáum við að þarna er búið að ýta
hrauninu niður eftir Hellisá og höld-
um við að þarna sé kominn vegur. En
þegar farið var að keyra á þessum
stóru jeppum niður hraunið, þá eru
þetta ýturuðningar sem ólíklegt er að
nokkur hafi ferðast um á bílum, og
þar vorum við komin í sjálfheldu og
gátum ekki snúið við því hraunið náði
langt upp á miðja bíla. Svo ekkert var
hægt annað en að keyra bara áfram
og sjá hvað tæki við. En Óli þekkti
þessar slóðir frá fyrri tíð. Eftir nokk-
urra klukkutíma keyrslu, sem fór
hægt því fólkið gat gengið með bíl-
unum, fór að gæta örvæningar hjá
fólkinu. Óli hélt alltaf sinni ró og taldi
í okkur kjark um að þetta mundi
blessast en svo endar troðningurinn
við á. Þá var okkur öllum lokið. Þá
reyndi á kunnáttu Óla við ána sem
var líklega Hellisá. Þarna framundan
voru klappir sem Óli hefur þekkt.
Hann tók fólkið og stillti því upp eins
og stikum á klappirnar og lét bílana
keyra eftir sinni leiðsögn því það var
að byrja að dimma og komið fram yfir
miðnætti. Svo fór Óli yfir ána með ljós
og lýsti þar sem bílarnir áttu að koma
upp á bakkann hinum megin. Þetta
gekk en svo tóku við mýrar, líklega
Selmýrar, og ekki mátti miklu muna
að bílarnir festust. Það var keyrt í
fyrsta gír þó nokkra leið og spennan
var í hámarki hjá ferðafélögunum, en
svo komum við yfir og að Skaftárdal.
Þá létti öllum og Runólfur faðir Siggu
tók lagið og tóku allir undir. Þetta var
hans fyrsta ferð fyrir ofan fjöll eins
og hann sagði sjálfur.
Það var komið heim að Botnum um
þrjú um nóttina. Ef þetta ferðalag
hefði verið farið án Ólafs Sveinssonar
þá hefði illa farið í þá daga. Þetta
hefði enginn getað hugsað til enda.
En öll ævintýri eru góð sem enda vel
og oft var þetta rifjað upp á góðra
vina stundum með þeim hjónum í
Botnum. Margar eru góðar minning-
ar sem mín fjölskylda á með þeim
hjónum og börnum þeirra sem við
geymum vel. Vil ég biðja góðan Guð
að blessa framtíð barna þeirra og
barnabarna.
Súsanna Kristinsdóttir.
ÓLAFUR
SVEINSSON
Eftirstríðsárin voru
mörgum þung í skauti,
almennt atvinnuleysi
samfara miklum skorti
á mat og öðrum nauð-
synjum. Þetta ástand
bitnaði ekki síst á frændþjóð vorri
Færeyingum en þaðan komu marg-
ir djarfhuga ungir menn til að
freista gæfunnar hér á landi. Einn
þessara ágætu manna var Einar
Kristjánsson Færeyingur eins og
við sem til hans þekktum kölluðum
hann ævinlega. Hann kom á litlum
kútter, fyrst til Seyðisfjarðar á
átjánda ári með koffort og poka-
skjatta á baki, aleigu sína eins og
hann sagði mér síðar, litaðist um á
bryggjunni, en Austfjarðaþokan
blandaði ekki geði við fátækan Fær-
eying og fábreytnin þar heillaði
hann ekki til dvalar þar. Leiðin lá
norður fyrir land með sama skipi og
seint og um síðir var komið til Ak-
ureyrar en þar fann Einar fótum
sínum forráð, kynntist konu sinni og
starfaði um árabil á Kristneshæli
við Eyjafjörð. Síðar lá leið þeirra
hjóna til Reykjavíkur þar sem Ein-
ar hóf störf hjá fyrirtæki Tryggva
Ófeigssonar á Kirkjusandi við smíð-
ar og fleira en hann var hagur til
handa og smiður góður, nánast
dverghagur, sem ef til vill má rekja í
föðurarf en faðir hans var velkunn-
ur húsasmiður í Færeyjum í seinni
tíð.
Kynni okkar hófust fyrir alvöru
þegar Einar kom til starfa við fyr-
irtæki föður míns, Persíu teppa-
verslun, en þar vann Einar um ára-
fjöld við teppalagnir og fáir ef
nokkur sýndu betra handbragð við
lagnir og smíðslag.
Einar eignaðist tvö mannvænleg
börn með konu sinni Sólveigu en
þau slitu samvistum og bjó Einar
einn eftir það við Baldursgötu hér í
borg. Hann unni hag sínum vel í ein-
verunni, „mér leiðist aldrei, Hilm-
ar“. Já, það má með sanni segja að
EINAR DANIEL
KRISTJÁNSSON
✝ Einar DanielKristjánsson
fæddist í Klakksvík í
Færeyjum 8. febrúar
1926. Hann lést á
heimili sínu 22. sept-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Dómkirkj-
unni 3. október.
það er gott að geta ver-
ið einn með sjálfum sér
í einverunni á efri ár-
um, aldraðir margir
eiga erfitt með það.
Í Þingvallasveit,
nánar tiltekið í landi
Miðfells, byggði Einar
sér sumarbústað fyrir
rúmum tuttugu árum,
þar var engum í kot
vísað ef gesti bar þar
að garði. Margar
óborganlegar minn-
ingar eigum við vinir
og vandamenn þaðan
enda oft hlegið dátt að
græskulausu gamni þínu um menn
og málefni. Úr minningabrunni for-
tíðar sagðir þú mér margar sögur,
allar skemmtilegar. Til að mynda
þegar þú og félagi þinn einn komuð
auga á hvalatorfu sem þið sáuð
nálgast land og uppi varð fótur og
fit við að koma björg í bú og þið
fenguð að velja besta bitann fyrir
vikið.
Eins þegar kennarinn vildi
flengja þig fyrir einhver óknytti í
skólanum en þá kom ráðdeild þín
þér til hjálpar því þú hafðir sett
skólabækurnar inn fyrir brækurnar
og niður á rass og dró það verulega
úr sársaukanum sem á eftir fylgdi
en það var alsiða í þá daga að pískur
var notaður á pörupilta í skólum.
Meðal vina og kunningja var Ein-
ar oftast svo glettinn og kátur að
ætla mætti að allt léki honum í lyndi
og kenndi þá jafnan mikils gáska,
stundum svo að engin alvara komst
að fyrir spaugi og gamanyrðum. Já,
það væri hægt að mæra þennan
góða dreng lengi og vel en það var
aldeilis ekki svo að Einar minn væri
skaplaus, það fór þó dult og vel farið
með. Börn voru honum sérlega hug-
leikin og margt barnshjartað gladdi
þessi æringi með fádæma uppákom-
um og gjafmildi. Þeirra á meðal eitt
barnabarn mitt sem sagði á stund-
um: „Afi, komum til Einars afa.“ Já,
bragð er að, þá barnið finnur.
Ég vil að lokum þakka forsjóninni
fyrir að hafa átt þig sem vin ævi-
langt, kynni öll, hjálp og ráðdeild í
árafjöld, þú skildir betur við þennan
heim sem þú fæddist í. Sól mun
skína yfir ævi þína.
Aðstandendum öllum votta ég
innilega hluttekningu.
Hilmar Hlíðberg.
Hafsteinn kenndi okk-
ur til verka. Fyrstu
sumrin sem við unnum
hjá Steiniðju S. Helga-
sonar var það undir
handleiðslu hans. Hann hafði yfirum-
sjón með útivinnu fyrirtækisins.
Vinnan fólst aðallega í því að reisa
legsteina í kirkjugörðum suðvestur-
hornsins, byggja smærri mannvirki
fyrir fasta viðskiptavini fyrirtækisins
og leggja steinvirki ýmiss konar í
samvinnu við múrara og steinsmiði
fyrirtækisins.
Hafsteinn var að mörgu leyti sér-
stæður maður. Verkamaður og stolt-
ur af starfi sínu. Á miðjum aldri tók
hann sig til og lærði pípulagnir og
starfaði við það fag þar til hann veikt-
ist fyrir tæpu ári síðan af þeim sjúk-
dómi sem dró hann til dauða. Lífsbar-
átta Hafsteins var hörð. Hann og
kona hans Margrét Þorsteinsdóttir
voru barnmörg og eignuðust enn
fleiri barnabörn. Hjónin unnu bæði
HAFSTEINN
DANÍELSSON
✝ Hafsteinn Daníels-son fæddist í Borg-
arnesi hinn 15. mars
1936. Hann lést á
Landspítala – háskóla-
sjúkrahúsi í Fossvogi
hinn 30. ágúst síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Lága-
fellskirkju 6. septem-
ber.
hörðum höndum en
það dugði vart til á
stundum. Hafsteinn
kvartaði ekki en hafði
aftur á móti afgerandi
skoðanir á misskipt-
ingu auðs og tæki-
færa.
Við lærðum fljótt að
vantreysta mennta-
mönnum og þá sér-
staklega verkfræðing-
um og öðrum þeim
sem bjuggu til for-
skriftir við teikniborð
án þess að hafa tekið
ærlega til höndunum
sjálfir, eins og hann hefði orðað það.
Þetta voru ekki fordómar að hans
mati. Hann bar mikla virðingu fyrir
góðum fagmönnum eins og t.a.m.
Hannesi Davíðssyni arkitekt sem
hann vann lengi náið með. Hann var
aftur á móti óspar á sögur af fræð-
ingum sem hann stóð að því að brjóta
náttúrulögmálin með því að hanna
einhverjar, að hans mati, ófram-
kvæmanlegar gloríur. Það er spurn-
ing hvort síðbúin faggráða hans í
pípulagningum mildaði þessa afstöðu
hans, en hvernig sem það fór, hvatti
hann afkomendur sína til mennta ef
tækifæri til þess sköpuðust.
Hafstein dreymdi líklega alltaf um
að hverfa aftur til sveitarinnar og ger-
ast bóndi. Hann var sjaldan ánægðari
en þegar hann var að spjalla við
bændur í réttum Borgarfjarðar. Þessi
draumur hans varð þó aldrei að öðru
en sumarbústað á þeim stað sem
hann taldi vera sína heimabyggð.
Á síðari árum, þegar samskiptin
urðu stopul, er það myndin af Haf-
steini umkringdum barnabörnum
sem er hvað sterkust. Barnabörnin,
sem mörg hver bjuggu tímabundið
hjá afa sínum og ömmu, hændust
mjög að Hafsteini, jafnvel þó hann
væri bæði hrjúfur á yfirborðinu og
jafnvel höstugur. Það var eitthvað í
viðmóti hans, hlýja og staðfesta.
Hafsteinn og fjölskylda hans hafa
svo sannarlega þurft að hafa fyrir líf-
inu. Ef litið er til baka þá gæti líf hans
hafa snúist um nauðþurftir handa sér
og sínum, en það var ríkara en svo.
Þau áttu sínar góðu stundir og það
verða þær sem lifa í minningunni.
Við kveðjum læriföður okkar,
þökkum honum uppeldið og vottum
aðstandendum innilega samúð.
Örn Daníel Jónsson,
Friðrik Þór Friðriksson.

 


 
 

 
 





  
 

 



  

  





  !  " #

$

% &
    

!" 
" 
# " $

 
"$
# 
% !"&  

!"
$ 
 %# ' 

  $ (
' ( 

 
 




 




)*+,
-)./!
0/ 

 $ 

 )*! + "  ,
 +&


-
"
 !
. $
  

 
 & /
  

 
!
.1 )"%$
  !" 

/2% 2 .1  
2 *23$

.1   $
  .2  

%"2  (Sími 562 0200
Erfisdrykkjur