Morgunblaðið - 18.10.2001, Síða 53

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. OKTÓBER 2001 53
✝ Guðríður ÓlafíaJóhannsdóttir
fæddist á Akranesi
13. september árið
1961. Hún lést á
heimili sínu 10.
október síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jóhann Stef-
ánsson, f. 31.10.
1912, d. 12.8. 1989,
og Guðbjörg Ell-
ertsdóttir, f. 8.9.
1925, d. 1.7. 1991.
Systkini Guðríðar
eru: Hörður Magn-
ússon, f. 21.3. 1954,
d. 17.2. 1973, og Ólafía Guðrún,
f. 17.11. 1964.
Hinn 16. maí
1981 giftist Guð-
ríður Ægi Magnús-
syni, f. 1.8. 1957.
Börn þeirra eru:
Hörður, f. 19.2.
1982, Magnús, f.
14.7. 1985, og Guð-
björg, f. 9.9. 1993.
Guðríður út-
skrifaðist sem
sjúkraliði árið
1980 og vann á
Sjúkrahúsi Akra-
ness.
Útför Guðríðar
fer fram frá Akra-
neskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Elsku systir. Það er svo sárt að
þurfa að kveðja þig. Unga konu sem
á að vera í blóma lífsins. Tekin burt
frá eiginmanni og þremur börnum.
Maður skilur ekki alltaf tilganginn í
lífinu, en minninguna um þig tekur
enginn frá okkur.
Við vorum einstaklega samrýndar
systur. Ég leit alltaf upp til þín og
gerði ævinlega eins og þú. Við ólumst
upp á yndislegu heimili, þar sem var
dekrað við okkur og okkur kennt að
hugsa alltaf vel hvor um aðra og það
gerðum við svo sannarlega alla tíð.
Þú varst einstaklega myndarleg
húsmóðir og einstök hannyrðakona.
Körfugerðin þín fór ekki fram hjá
neinum og þar var listamaður að
störfum. Alltaf var allt óaðfinnanlegt
hjá þér, enda varstu meyja, sem ger-
ir allt sem hún tekur sér fyrir hendur
fullkomið. Það gerðir þú einnig þeg-
ar þú greindist með krabbamein, að-
eins 32 ára gömul. Þú barðist eins og
hetja í átta ár við þessi erfiðu veik-
indi, erfiðar lyfjameðferðir, geisla og
skurðaðgerðir. Það hentaði þér ekki
að liggja veik í rúminu og eyða tím-
anum til einskis. Þú nýttir þinn tíma
ótrúlega vel þrátt fyrir að vera fár-
veik. Nei, þú ætlaðir aldrei að gefast
upp. Alltaf fékk maður kraft frá þér
þegar maður var alveg að bugast. Þú
varst einstök kona og ég var heppin
að vera systir þín.
Elsku Gurra, ég veit þú verður
alltaf hjá okkur.
Blessuð sé minning þín.
Þín systir,
Ólafía Guðrún.
Ég ætlaði að skrifa þér. Undan-
farna daga hefur togast á í mér
löngum mín að hitta þig, hræðslan
við að sjá hvernig krabbameinið
hafði leikið þig og að virða þá ákvörð-
un þína að vilja helst ekki hitta
nokkra aðra en þína allra nánustu
þessa síðustu daga. Ég vildi láta þig
vita að ég hugsaði til þín, barnanna
þinna, Ægis og Lóu systur þinnar á
hverjum degi og bað guð að gefa
ykkur öllum styrk fyrst þetta þurfti
að fara svona. Ég vildi láta þig vita að
mér þótti vænt um þig og að ég dáð-
ist að dugnaði þínum og æðruleysi.
En vonandi fannstu þetta og vissir.
Svo varstu farin en ég ætla samt að
skrifa.
Ég man vel fyrst þegar við hitt-
umst. Það var haustið 1983. Ég var
nýflutt á Sunnubrautina og gekk nið-
ur götuna með son minn á öðru ári.
Þegar ég gekk fram hjá Sunnubraut
20 sá ég lítinn hrokkinhærðan glókoll
við sandkassa og þú, há og grönn,
komst gangandi frá snúrunni með
bala í fanginu. Við vorum báðar ný-
fluttar í götuna og báðar með frum-
burði okkar fædda í febrúar 1982. Í
þessari lokuðu götu áttum við síðan
eftir að ala börnin okkar upp saman.
Hörður og Jói léku sér saman alla
daga, mokuðu sand, hjóluðu á þrí-
hjólunum sínum og keyrðu bílana
sína á meðan við sátum og spjölluð-
um með prjónana í höndunum og
fylgdumst með þeim vökulum aug-
um. Næstu þrjú árin bættust Steini,
Maggi og Hallbera í hópinn. Fótbolt-
inn kom til sögunnar, hjólin stækk-
uðu og um leið radíusinn frá Sunnu-
brautinni og skólagangan hófst. Við
vorum samstiga í barnauppeldinu,
sömu reglur giltu á báðum heimilun-
um um flest. Börnin okkar léku sér
saman inni eða úti flesta daga og við
litum inn hvor hjá annarri. Helsti
munurinn var þó kannski sá að hjá
þér fékk maður alltaf eitthvað
heimabakað og gott með kaffinu á
meðan kexið og brauðið úr Einars-
búð var á borðum hjá mér enda var
viðkvæðið oft á mínu heimili: ,,Af
hverju gerir þú ekki snúða eins og
Gurra?“
Árin liðu í sátt og samlyndi og fyr-
ir átta árum eignaðist þú litla sól-
argeislann þinn hana Guðbjörgu. Þú
sinntir henni af sömu ást og um-
hyggju og drengjunum þínum en hún
var stelpan þín og þú elskaðir að
punta þessa litlu rófu. Þú saumaðir
og prjónaðir endalaust á hana og lést
alls kyns skraut og teygjur í ljósa
hárið hennar og það sama var gert
fyrir dúkkurnar.
Og þá kem ég að því sem vakti mér
alltaf jafn mikla furðu. Ég veit ekki
hvernig þú fórst að því að koma öllu
því í verk sem þú gerðir. Þú varst
listakona í höndunum og við Gísli og
börnin okkar þökkum fyrir að hafa
fengið að njóta þess. Þú saumaðir,
prjónaðir og bjóst til körfur og lampa
allt fram á síðasta dag. Og það sem
þú gerðir var allt framúrskarandi vel
gert og smekklegt. Þú og Ægir voruð
samstiga í að gera heimilið ykkar
eins fallegt og raun ber vitni. Það var
alveg sama hvenær sólarhringsins
komið var til ykkar, alltaf voru allir
hlutir á sínum stað og allt skínandi
hreint, jafnt úti sem inni.
Nú á ég ekki oftar eftir að koma
við hjá þér á leiðinni heim úr
vinnunni og fá snúðana þína, sitja hjá
þér dálitla stund og ræða við þig um
börnin okkar, dást að blómunum þín-
um eða því nýjasta sem þú varst að
búa til. Lífið er ekki alltaf sann-
gjarnt, það fékkst þú og fjölskylda
þín svo sannarlega að reyna. Þú
varst hetja á þinn hæga og hljóðláta
hátt og minningin um þig á eftir að
fylgja okkur öllum. Takk fyrir allt,
elsku Gurra.
Elsku Ægir, Hörður, Maggi, Guð-
björg og Lóa. Megi minningin um
góða konu, mömmmu og systur
fylgja ykkur alla tíð og gefa ykkur
styrk.
Hallbera.
Í dagsins önnum dreymdi mig
þinn djúpa frið og svo varð nótt.
Ég sagði í hljóði: Sofðu rótt
þeim svefni enginn rænir þig.
En samt var nafn þitt nálægt mér
og nóttin full af söngvaklið
svo oft, og þetta auða svið
bar ætíð svip af þér.
Og þungur gnýr sem hrynji höf
mitt hjarta lýstur enn eitt sinn:
Mín hljóða sorg og hlátur þinn,
sem hlutu sömu gröf.
(Steinn Steinarr.)
Elsku Gurra. Með sorg í hjarta
sest ég niður og skrifa kveðjuorð til
þín. Í mínum huga ert þú hetjan sem
barðist áfram af miklum sjálfsstyrk,
með vonina og trúna á lífið að leið-
arljósi. En nú er langri baráttu lokið,
hvíld fengin.
Oft hef ég beðið hann Guð minn að
þú mættir sigra í baráttu þinni við
vágestinn mikla. En svo átti ekki að
verða. Það er mín trú að Guð hafi
tekið þig til sín í ljósið þar sem engar
þjáningar eru og umvefji þig nú með
kærleika sínum.
Margar kærar minningar á ég um
kynni okkar sem staðið hafa um 20
ára skeið. Farsælt og gott samstarf á
E-deildinni, gleðistundir í starfi og
leik. Vaktirnar okkar saman þar sem
oftast var glatt á hjalla, engin logn-
molla enda báðar orðhvatar konur og
vildum hafa hlutina á hreinu. Svo
heimsóknir mínar til þín á Sunnu-
brautina sem gáfu mér mikið. Þú
hafðir góða nærveru. Og ekki kom
maður að tómum kofunum, kræsing-
ar reiddar fram og vel veitt. Þá var
spjallað og mikið hlegið.
Síðast kom ég til þín í vor, þú varst
svo vongóð og glöð að sjá og þegar ég
kvaddi þig bar ég þá von í brjósti að
nú væru bjartari tímar framundan.
Ég þakka þér samfylgdina og
hann Sveinbjörn minn þakkar þér
hlýhug og velvild á liðnum árum og
sérstaklega gjöfina til litla Benedikts
fyrir stuttu.
Minning þín lifir.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Elsku Ægir, Hörður, Magnús,
Guðbjörg, Lóa og fjölskylda. Guð
gefi ykkur huggun og styrk og lýsi
ykkur veginn áfram.
Hafdís Hákonardóttir.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðm.)
Fallegir haustdagar hafa glatt
okkur undanfarnar vikur. Náttúran
skartar fallegum haustlitum og
rökkrið færist yfir. Við kveikjum á
kertum til að lýsa upp skammdegið.
Þetta var uppáhaldsárstíminn henn-
ar Gurru okkar sem við kveðjum í
dag.
Minningarnar streyma fram,
minningar um liðnar samverustundir
í litla prjónaklúbbnum okkar, sem
við erum í ásamt Lóu systur hennar.
Minningar frá notalegum kvöld-
stundum þar sem setið var með
prjónana og spjallað. Farið var á ým-
is handavinnunámskeið þar sem und-
irstöðatriðin voru lærð, og Gurra sá
svo um að halda hópnum við efnið.
Eftir námskeið í körfugerð varð mik-
il breyting á klúbbstarfseminni, talað
um körfur og gerðar körfur undir
handleiðslu Gurru. Hún var óþreyt-
andi að búa til nýjar gerðir og miðla
til okkar hinna. Farið var í menning-
ar- og sumarbústaðaferðir, og minn-
umst við sérstaklega sumarbústaða-
ferðarinnar í maí sl. Þar lék Gurra á
als oddi.
Nú er átta ára hetjulegri baráttu
lokið, baráttu sem Gurra háði á ótrú-
legan hátt, en ekki var alltaf hægt að
sjá að þar færi sjúk kona. Er
skemmst að minnast afmælisdagsins
hennar 13. sept. sl. er hún hélt upp á
fertugsafmæli sitt, þar sem hún tók á
móti gestum geislandi af gleði, og
þannig minnumst við hennar. Nú er
elsku Gurra komin í faðm foreldra,
bróður og annarra ástvina. Við
kveðjum þig með virðingu og þökk
og óskum þér blessunar í ríki ljóss og
friðar.
Elsku Ægir, Hörður, Maggi, Guð-
björg og Lóa, við sendum ykkur inni-
legar samúðarkveðjur. Hugur okkar
er hjá ykkur á þessum erfiðu tímum.
Guðrún, Margrét og Olga.
Í dag verður til moldar borin Guð-
ríður Jóhannsdóttir sjúkraliði sem
andaðist miðvikudaginn 10. október
s.l.
Guðríður hóf störf sem sjúkraliði á
Sjúkrahúsi Akraness á árinu 1980 og
starfaði í um tvö ár. Hún hóf aftur
störf 1988 og starfaði samfellt þar til
hún lét af störfum vegna veikinda.
Mestan sinn starfsaldur starfaði
hún á Hjúkrunar- og endurhæfing-
ardeild en síðustu tvö árin vann hún
á Handlækningadeild. Guðríður var
alla tíð mjög metnaðarfull og vand-
virk í sínum störfum. Öll störf sem
hún tók að sér leysti hún af sérstakri
natni og fagmennsku. Hún hafði
ákveðnar skoðanir á hjúkrun og
hafði ætíð þarfir skjólstæðinga sinna
í fyrirrúmi. Hún hafði gaman af að
ræða um fagleg málefni og kom sín-
um sjónarmiðum vel fram. Er henn-
ar nú sárt saknað af samstarfsmönn-
um sínum.
Guðríður var mikill listamaður í
sér. Það var nánast sama hvað hún
tók sér fyrir hendur, það varð allt að
fallegum munum. Í mörg ár prjónaði
hún gullfallegar peysur en hin síðari
ár vann hún mikið af körfum og öðr-
um munum úr basti. Það eru margir
sem munu ylja sér við minningarnar
um hana með því að horfa á þessa fal-
legu muni í framtíðinni.
Guðríður veiktist af þeim sjúk-
dómi sem dró hana til dauða fyrir um
átta árum síðan. Saga hennar er saga
mikillar baráttukonu. Hún ætlaði að
sigrast á sjúkdómi sínum en varð að
láta undan. Hún átti góð ár, eftir að
hún veiktist fyrst, og nýtti þau vel
með fjölskyldu sinni. Hún ásamt eig-
inmanni sínum bjó börnin vel undir
framtíðina og hugsaði ætíð um hag
þeirra. Hún var ákveðin í því að
halda upp á fjörutíu ára afmæli sitt
og gerði það í hópi fjölskyldu, vina og
samstarfsmanna. Hún vildi vera
heima á sínu heimili þar til yfir lyki
og gerði það með aðstoð eiginmanns,
systur og vina því hún lést á heimili
sínu eins og hún hafði sjálf óskir um.
Guðríður átti góðan eiginmann og
börn sem stóðu vel við bakið á henni
þegar mest á reyndi. Hún átti einnig
góða systur sem aðstoðaði hana eftir
megni allt þar til yfir lauk. Það hefur
verið aðdáunarvert að fylgjast með
því hversu vel þær systur unnu ætíð
saman af umhyggju og virðingu hvor
fyrir annarri. Ég votta Lóu og henn-
ar fjölskyldu samúð mína.
Við sem unnum með Guðríði höf-
um misst góðan samstarfsfélaga og
vin en missirinn er mestur hjá eig-
inmanni hennar og börnum. Ég votta
þeim mína dýpstu samúð á erfiðum
tímum.
Steinunn Sigurðardóttir.
Hin mesta gæfa
hvers manns á jörð
er hvorki af afli
né auði gjörð.
Hún felst í orðum
eins fátæks manns
og ennþá gilda þau orðin hans.
– Að vera öðrum
sem aðrir þér
og himnaríki er
í hjarta þér
að glæða vonir
og græða sár
að þerra af hvarmi
hin þyngstu tár.
(Ingólfur Jónsson frá Prestbakka.)
Enn og aftur erum við minnt á
hverfulleika þessa lífs og aldrei get-
um við skilið hvers vegna elskuleg
eiginkona, ástrík móðir, systir og
vinnufélagi fær illvígan sjúkdóm og
deyr í blóma lífsins.
Í öllum sínum veikindum sýndi
Gurra slíkt fádæma æðruleysi að ég
sem þessar línur rita hef sjaldan
kynnst öðru eins.
Á einhvern ótrúlegan hátt gat hún
miðlað okkur hinum af sinni eðlislegu
hógværð og meðfæddu lítillæti ein-
hverjum óskilgreindum innri styrk
sem fékk mann til að hugleiða hversu
þakklát við megum vera fyrir að vera
heilbrigð og geta sinnt hinu daglega
amstri hversdagsins. Auðvitað koma
líka daprar stundir, það vitum við
vel, en örlög sín gat hún rætt af skyn-
semi án allrar reiði eða biturðar.
Gurra var vinnufélagi okkar á
handlækninga-, fæðingar- og kven-
sjúkdómadeild Sjúkrahúss Akraness
í tvö ár. Hún hafði valið sér starf þar
sem allir hennar eðlislægu kostir
nutu sín vel. Öllum störfum sínum
sinnti hún af stakri alúð og sam-
viskusemi, var mjög bóngóð, ljúf og
elskuleg í viðmóti við alla. Einnig var
hún góður vinur og félagi þess utan
og minnumst við nú margra góðra
stunda bæði í starfi og leik, seinast í
fertugsafmæli hennar 13. september
sl.
Heimili hennar og Ægis ber henn-
ar högu höndum fagurt vitni. Hún
var sannur fagurkeri sem hafði yndi
af listmunum og hafði frábært lita-
og formskyn og ekki var óreiðan eða
draslið á þeim bæ. Margir eiga hag-
anlega fléttaðar körfur af ýmsum
stærðum og gerðum eða lampa úr
basti sem eru allt listmunir sem bera
vandvirkni hennar og hagleik fagurt
vitni, eða eins og hún sagði sjálf þá
var henni kennt í æsku að gera alla
hluti vel og það gerði hún svo sann-
arlega.
Á kveðjustund viljum við vinnu-
félagar hennar þakka af heilum hug
ljúfa samfylgd sem auðgaði líf okkar
allra.Við vitum að það er ekkert í
myrkrinu sem ekki er líka í ljósinu.
Eiginmanni, börnum og kærleiks-
ríkri systur biðjum við guðs bless-
unar og styrks á sorgarstundum.
Guðjóna Kristjánsdóttir
og samstarfsfólk á B- og
C-deild.
Elsku Gurra. Það er okkur sárt að
kveðja þig í hinsta sinn. En við trúum
því að nú líði þér vel eftir löng og erf-
ið veikindi. Þú varst ótrúleg í baráttu
þinni og við gátum ekki annað en
dáðst að dugnaði þínum. Alltaf
varstu hress og skemmtilegt var að
vera í návist þinni. Þú sást ýmsar
spaugilegar hliðar á tilverunni og þú
varst alltaf til í sakleysislegt sprell
og óhætt er að segja að þú hafir verið
einn af þeim karakterum sem lífga
upp á tilveru okkar. Þú varst með
eindæmum myndarleg í höndunum.
Allt lék í höndum þínum hvort heldur
var prjónaskapur, körfugerð eða
annað. Eftir þig liggja ýmis stór-
glæsileg handverk sem prýða mörg
heimili hér í bæ. Að þú skulir vera
farin er enn eitthvað svo óraunveru-
legt og ótrúlegt, þótt við vissum fyrir
nokkru að hverju stefndi.
Við kveðjum þig með sorg og
söknuði og þökkum þér fyrir ljúf
kynni og gott samstarf.
Blessuð sé minning þín.
„Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú
ert glaður, og þú munt sjá, að aðeins
það, sem valdið hefur hryggð þinni,
gerir þig glaðan. Þegar þú ert sorg-
mæddur, skoðaðu þá aftur huga
þinn, og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þín.“
(Kahlil Gibran.)
Elsku Ægir, Hörður, Magnús,
Guðbjörg, Lóa og aðrir aðstandend-
ur.
Megi algóður Guð styrkja ykkur
og styðja í ykkar miklu sorg.
Samstarfsfólk á E-deild
Sjúkrahúss Akraness.
Vaknar líf um haust
dafnar vel og blóma ber
veitir öðrum hlýju.
Deyr líf um haust
blómin falla, dimma fer
en minningin um þig
veitir gleði að nýju.
Við vottum aðstandendum innileg-
ustu samúð.
Guðrún og Ólafía Björnsdætur.
Kveðja frá
árgangi 1961
Guðríður Ólafía Jóhannsdóttir,
skólasystir okkar, er fallin frá langt
fyrir aldur fram.
Í langan tíma hefur Gurra barist
við illvígan sjúkdóm sem að lokum
náði yfirhöndinni.
Gurra var glæsileg kona, alltaf
hress og kát, og þó að heilsan hafi
ekki alltaf verið góð vildi hún sem
minnst úr því gera. Strax í barna-
skóla kom myndarskapur hennar í
ljós í öllu því sem hún tók sér fyrir
hendur, einsog t.d. hannyrðir henn-
ar. Gurra hafði mikið að gefa öðrum
og það kom engum á óvart að hún
valdi sér að ævistarfi umönnun
sjúkra og lærði til sjúkraliða. Hún
starfaði á Sjúkrahúsinu á Akranesi.
Gurra var mikil húsmóðir og gest-
risin og lét sér annt um gesti sína. Þó
var heimilið og fjölskyldan mikilvæg-
asti hlekkurinn í lífi hennar. Gurra
og Ægir maður hennar eignuðust
þrjú börn, Hörð, Magnús og Guð-
björgu, og sjá þau nú á eftir góðri
eiginkonu og móður.
Ægi og börnunum sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og biðjum góðan Guð að blessa,
styrkja og vernda þau.
Sumt fólk kemur inn í líf okkar og
fer. Aðrir staldra við og skilja eftir
„fótspor“ í hjartanu og við verðum
aldrei söm.
GUÐRÍÐUR ÓLAFÍA
JÓHANNSDÓTTIR