Morgunblaðið - 18.10.2001, Side 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. OKTÓBER 2001 55
✝ Jónína MargrétEinarsdóttir
fæddist á Ísafirði
20. september 1927.
Hún lést á hjúkrun-
arheimilinu Eir
sunnudaginn 7.
október síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Einar Krist-
björn Garibaldason
sjómaður frá Skaga-
firði, f. 22. nóvem-
ber 1888, d. 27. júní
1968, og Margrét
Jónína Einarsdóttir
húsmóðir frá Ísa-
firði, f. 20. september 1895, d. 27.
febrúar 1959. Bræður Jónínu eru
6: Einar Garibaldi, f. 1919, d.
1958, kvæntur Maríu Bjarnadótt-
ur, f. 24. febrúar 1958, börn
þeirra eru Gísli Jón, f. 22. janúar
1984, Snædís, f. 19. apríl 1987, og
Einar, f. 16. ágúst 1992. 2) Mar-
grét Jónína, f. 2. júní 1959, gift
Sigurði Þ.K. Þorsteinssyni, f. 5.
október 1957, börn þeirra eru
Jónína Margrét, f. 8. nóvember
1988, Lára Rannveig, f. 19. apríl
1990, og Karel, f. 4. ágúst 1992. 3)
Hermann, f. 17. september 1964,
kvæntur Ástu Finnbogadóttur, f.
29. september 1968, börn þeirra
eru Finnbogi, f. 17. október 1989,
Jóhannes, f. 26. apríl 1991, Thor
Oddi, f. 25. september 1992, og
Margrét Gígja, f. 24. júlí 1997.
Jónína fluttist til Reykjavíkur
1957 og bjó þar allan sinn búskap,
lengst af í Haðalandi 8. Síðustu
þrjú árin dvaldist hún á hjúkr-
unarheimilinu Eir.
Útför Jónínu fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
1969, Pétur, f. 1920,
d. 1996, Hannibal, f.
1920, d. 1988, Lúðvík,
f. 1921, d. 1997, Bald-
ur og Bragi, f. 1932.
Hinn 24. desember
1957 giftist Jónína
eftirlifandi eigin-
manni sínum, Gísla
Jóni Hermannssyni, f.
30. júní 1932. For-
eldrar hans voru Her-
mann Hermannsson
frá Ströndum, f. 17.
maí 1892, d. 26. nóv-
ember 1981, og Sal-
ome Rannveig Gunn-
arsdóttir frá Ögri, f. 24. apríl
1895, d. 20. október 1977. Börn
þeirra eru: 1) Hjörtur, f. 29. apríl
Ég ætla í nokkrum orðum að
minnast Jónínu, móður minnar,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Eiri
sunnudaginn 7. okt. sl. Mamma
hafði barist við alzheimersjúkdóm-
inn í nokkur ár og verður því að
leita nokkuð langt í fjársjóð minn-
inganna þar sem þessi sjúkdómur
leikur fólkið okkar grátt með per-
sónuleikabreytingum, kvíða og
þunglyndi, að ekki sé minnst á
hrörnunina sem getur verið hröð.
Mamma var fædd og uppalin á
Ísafirði, eina systirin af 7 systk-
inum. Þar undi hún hag sínum vel,
hún hafði meðal annars yndi af því
að stunda íþróttir, handbolta,
frjálsar og ekki síst badminton
með Erlu Inga vinkonu sinni. En
aðstaða til íþróttaiðkana á Ísafirði
virðist hafa verið nokkuð góð í þá
daga, a.m.k. heyrði ég aldrei ann-
að. Mér varð nú stundum fátt um
svör þegar mamma innti mig eftir
því hvort ég hefði ekki gaman af
því að hlaupa. Mamma hafði líka
gaman af því að dansa og fara í
bíó, ég held að Ísafjörður hafi ver-
ið mikill menningarbær í þá daga
eins og hann er í dag.
Mamma var alla tíð heimavinn-
andi enda pabbi löngum í burtu á
sjó, framan af þeirra búskap. Okk-
ur fannst gott að hafa mömmu
heima, hún var mjög dugleg og lét
fátt stöðva sig þegar hún tók sér
eitthvað fyrir hendur, m.a. lærði
hún á bíl orðin 37 ára gömul og
keyrði allt þar til hún fann van-
mátt sinn gagnvart sjúkdómnum.
Mamma leit alla tíð á húsmóð-
urhlutverkið sem starf. Þegar við
fórum út á morgnana að sinna
okkar störfum, hvort sem var
launaðri vinnu eða skóla, fór hún
að þrífa, taka til og þess háttar.
Enda sá ég hana aldrei gera neitt
nema fyrir stórhátíðir. Þegar ég
ræddi þetta við hana útskýrði hún
fyrir mér að öllum væri hollt að
hafa einhvern starfa, hvort sem
það væri heima eða utan heimilis,
og best væri að vera alltaf skipu-
lagður. Þó svo að mamma hafi alla
tíð verið heimavinnandi og mjög
ánægð með það lagði hún alltaf
ríka áherslu á það að við systkinin
sköpuðum okkar eigið líf, að heim-
urinn breyttist í sífellu. Það sem
þótti sjálfsagt í hennar tíð yrði
ekki alltaf svo. Henni fannst skipta
miklu máli að dóttirin lærði eitt-
hvað og yrði sjálfstæð, gæti líka
séð fyrir sér og yrði ekki öðrum
háð. Líklega hefur henni sviðið
sárt að sjá hversu erfitt það
reyndist oft konum að sjá fyrir sér
og sínum.
Það tók okkur mjög sárt þegar
mamma greindist með alzheim-
ersjúkdóminn, þetta er afar erf-
iður sjúkdómur, bæði fyrir ein-
staklinginn sjálfan og aðstand-
endur. Það er með þetta eins og
svo margt annað að tíminn læknar
ekki, heldur lærum við að lifa með
þessu. Mig langar hér sérstaklega
að minnast á hjúkrunarheimilið
Eiri, 2. hæð norður. Þar dvaldi
mamma síðustu þrjú árin við frá-
bæra umönnun allt til andláts. Þar
mættum við aðstandendur miklum
skilningi því fáir skilja fyrr en
reynt hafa. Eins og snýr að mér
þá er mamma löngu farin og ég
hef saknað hennar lengi, sökum
þess að hún er, en er þó ekki. Ég
er ákaflega þakklát fyrir að hún
hefur nú fengið hvíldina. Hvíli hún
í friði.
Margrét Gísladóttir.
Þegar ég sest niður til að minn-
ast tengdamóður minnar eru mér
ofarlega í huga þær stundir sem
hún sat í eldhúsinu hjá okkur Mar-
gréti og við ræddum saman um
allt milli himins og jarðar. Jónína
Margrét eða Ína eins og hún var
oftast kölluð fylgdist vel með
heimsmálunum og það var gott að
spjalla við hana. Oftast stóð hún
með tengdasyni sínum þegar ein-
hver ágreiningur kom upp. Þó svo
að það hafi alltaf verið í gríni þá
var hægt að sjá hug hennar, sem
mér þótti vænt um. Ferðalögin
með Gísla og Ínu voru skemmtileg
þar sem aðalmarkmiðið var að
skoða landið og kynnast því. Ekki
er hægt að gleyma öllum mat-
arboðunum, alltaf var eins og mað-
ur væri heima hjá sér. Börnin okk-
ar sóttu mjög mikið í ömmu sína
og afa, enda var dekrað við þau á
allan hátt.
Síðustu árin hefur Ína háð stríð
við erfiðan sjúkdóm sem hafði að
lokum betur. Þessi ár hafa verið
öllum erfið, en Gísli og börn þeirra
sinntu henni af mikilli alúð.
Með þessum fáu orðum langar
mig að þakka tengdamóður minni
fyrir samfylgdina, sem var mér
bæði dýrmæt og ánægjuleg.
Sigurður Þorsteinsson.
Mig langar til að minnast með
nokkrum orðum vinkonu minnar,
Jónínu Margrétar Einarsdóttur,
en hún lést sunnudaginn 7. októ-
ber sl. á hjúkrunarheimilinu Eir í
Reykjavík eftir langa og erfiða
sjúkdómslegu.
Þegar við vorum að alast upp á
Ísafirði þekktust þar flestir ung-
lingar, en Ínu kynntist ég vel þeg-
ar við ákváðum að fara saman í
síld til Siglufjarðar sumarið 1946.
Þar bjuggum við ásamt mörgum
sjómannskonum og dætrum þeirra
í Samvinnufélagsbragganum en
þessi braggi hýsir nú sjóminja-
safnið á Siglufirði. Við unnum
einnig saman á Ísafirði í Niður-
suðuverksmiðjunni, á sjúkrahúsinu
og í Húfugerðinni Hektor. Ína
vann einnig í nokkur ár hjá Baare-
gard tannlækni og í frystihúsi og
við fleiri störf. Við fylgdumst að í
íþróttum, aðallega í handbolta og
badminton.
Ína var mörgum góðum kostum
búin. Hún hafði mjög góða söng-
rödd, en flíkaði þeim hæfileika
ekki. Hún var laghent og smekk-
leg. Mér er það minnisstætt rétt
eftir stríðsárin, þegar svo margt
var skammtað, að það var sama
hverju Ína klæddist, alltaf var hún
svo fín og allt í kringum hana. Hún
var laus við prjál og sýndar-
mennsku og hræsni var ekki að
hennar skapi.
Ína giftist Gísla Jóni Her-
mannssyni, sjómanni og seinna út-
gerðarmanni. Þau eignuðust þrjú
yndisleg börn. Svo skemmtilega
vildi til að við eignuðumst fyrstu
börnin okkar sama árið með nokk-
urra mánaða millibili. Þá bjuggum
við báðar í Reykjavík þannig að
við bárum oft saman bækur okkar.
Þegar börnin þeirra voru lítil
var Gísli Jón yfirleitt á sjónum
þannig að hún var þá ein með
börnin en hún var traust eins og
kletturinn í hafinu.
Þótt við höfum stundum búið
hvor á sínum staðnum hefur sam-
band okkar aldrei rofnað eða borið
skugga á vináttu okkar.
Ég kveð þig, kæra vinkona, og
þakka alla tryggðina. Við Húnbogi
biðjum góðan Guð að styrkja Gísla
Jón, börnin og önnur ættmenni og
venslafólk í sorginni.
Erla Ingadóttir.
JÓNÍNA MARGRÉT
EINARSDÓTTIR
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.
Birting afmælis- og
minningargreina
3 !
  " !  " 
! 
  "
+ 3$>,$
#$
" 0 0C 

 
 ##
" !

!
  78! 
   #4
#55&
7
   
 /! "
/ "
   " 9 
 !
    D4 !&5 4
 "004 +0< 5 47 4
 D4 +0< 4
 ,85
    5' '* 
:!
   " !  " 
!  
 "
$
#$
<2 ) 0* 0 ) /4 
:)  E




  #5 " !

!
+ 
;6   #4
#%&&
7
  
 
 /! " / "
  "   
6
9 
 <

 %  ' 4
 '  /* 5
 % !07/-014
 "  8/  4 4745
5/* 5 "  = 4
"01 D4  /* 5
5' '* 
3



 !
 "! "
! "  
"
D"$>#$
 * @@
& 2 

  ! 
  #& " !

!
  =
6 
   #4
#55&
> "
   " 
  9 
 !
)
84

 8D4  4 4" 
5
" &D4  5 4> %
1 4

   5D4 %4'* 
" &" &5
.
 ! "
F$D#3$#$

 ! 
 #&" !
!(

  

 

"   (
#4"
#55&
> "
   " 
 (
  

 8/ 1 G "-&5, &85
D5 5
       "0 "-&5 4
? !

/


/ 2  

8!"
2
  
 !

 8



    "!
"
!
"  "

$
,$
#$
0'  ;
2&/)%&
./  

-  8
 

,

!   8
 
.
,  =<4
 "-0< 5
'/* 0/44
'58 "-0< 5
 83
1 4

1  "-0< 5 D4   4
4"-0<- 4 3 ,- 
1 5

 8"-0<- 4
"004 "-0<- 4 "01 D4 > 05
<'* 50<'*