Morgunblaðið - 18.01.2002, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 FÖSTUDAGUR 18. JANÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Elsku Ingibjörg, Hreiðar og
Leon Örn.
Ég trúi ekki að þetta hafi gerst.
Þú ert víst farin og ekki verður aft-
ur snúið. En ég bið þig að fylgja
okkur. Þingeyri er lömuð. Það eru
svo margar spurningar sem enginn
getur svarað, svo mikið af og, ef og af
hverju, þetta eru spurningar sem að-
eins þú og Hreiðar getið svarað.
Ég man ekki hvað við vorum gaml-
ar þegar við hittumst fyrst en ungar
vorum við, það er á hreinu. Við vor-
um eins og samlokur, samrýndustu
tvíburasystur sem til eru. Við vorum
alltaf saman og ef ekki, þá var stríð
við mömmur okkar um að fá að vera
saman.
Við gerðum mikið af okkur saman.
Allar ferðirnar upp á Mýrarfell, ég
man sérstaklega eftir því þegar við
fórum upp og það var svo mikill snjór
að þú og Þórdís komust ekki niður og
Torfi kom á snjósleðanum til að ná í
ykkur, svo renndum við okkur rest-
ina. Þá vorum við skammaðar enn
einu sinni. Við áttum margar góðar
stundir saman. Manstu þegar við
fengum útilegudelluna og tjölduðum
frammi í árdal, þar sem brjálaða
nautið var, og við brenndum brauðið
og þú fékkst svo í magann að við
þurftum að hlaupa á harðaspretti
heim til að koma þér á klósettið. Svo
er það skólagangan á Núpi, þvílíkur
tími. Hvað ætli það sé sem stendur
mest upp úr þar? Látum okkur nú
sjá; jú þegar við stóðum alltaf saman
í öllu, enginn vissi betur en við og
enginn gat betur. Svo tíminn þegar
nýir krakkar komu í skólann, fyrst
Sandra og Bjarki, við vorum rosaleg-
ar leiðinlegar við Söndru en svo batn-
aði það þegar Heiðar og Ívar komu.
Þá vorum við alltaf að stríða þeim,
sérstaklega á sögunum þeirra, en svo
endaði allt vel. Svo skutlustríðið okk-
✝ Hjónin Ingibjörg Edda Guð-mundsdóttir, f. 11. desember
1981, og Hreiðar Snær Línason, f.
29. júní 1979, og litli sonur þeirra
Leon Örn, f. 27. maí 2000, létust af
slysförum föstudaginn 4. janúar
síðastliðinn og fór útför þeirra
fram frá Þingeyrarkirkju 12. jan-
úar.
ar við strákana í skólanum, liðið okk-
ar hét „for sale“ en við vissum ekkert
hvað það þýddi, en vitum betur í
seinni tíð. Öll skiptin þegar við fórum
með vélsleða í skólann og þurftum að
gista, þú varst oftast hjá ömmu þinni
en við hin niðri í skóla hjá Eddu og
Valda. Hvernig fórum við að því að
vera svona samrýndar? En svo full-
ornuðumst við báðar, þú fórst til Ak-
ureyrar og kláraðir skólann þar, og
ég á Þingeyri. Það var í fyrsta skiptið
sem við vorum svona lengi í burtu
hvor frá annarri. Þú komst bara heim
á sumrin, við vorum í unglingavinn-
unni eitt sumar. Það var sumarið sem
þið Hreiðar kynntust. Manstu þegar
það gerðist, þú varst nýkomin til
Þingeyrar og maður vissi ekki hvar
maður hafði þig. Þá sástu Hreiðar og
ákvaðst að þú ætlaðir að fá hann. Og
það gerðir þú. Við höfðum verið á
rúntinum til sjö um morguninn eða
þar til bíllinn stoppaði vegna bens-
ínskorts. Og fórum heim til hans að
horfa á einhvern landsleik, annað-
hvort handbolta eða fótbolta. Þú
ljómaðir þar sem þú lást við hliðina á
honum. Eins næstu daga, þú sást
ekkert annað en Hreiðar, Hreiðar og
aftur Hreiðar. Svo byrjuðuð þið sam-
an og fóruð suður um veturinn.
Hreiðar var að læra rafvirkjun, þú
varðst svo ólétt að Antoni Lína og þið
komuð heim. Mér fannst Anton Líni
eftirmynd föður síns en nú sér maður
ykkur bæði í honum. Svo leið ekki
langur tími þar til þú varst aftur ólétt
og þá að Leon Erni, sem var nú miklu
líkari þér, en Hreiðar átti hann nú
líka, það sást alveg. Það má segja að
þú hafir gjörsamlega lifað fyrir þá
báða og Hreiðar. Svo er það giftingin
þín, þú varst 19 ára og alveg yndisleg
þar sem þú komst hlaupandi að kirkj-
unni með brúðarkjólinn vafinn undir
hendinni. Eftir að hafa orðið að segja
má of sein í þína eigin athöfn gekkst
þú inn gólfið svo yndisleg og falleg að
tár féllu á mörgum andlitum í kirkj-
unni, en það fylgir víst smáspenna og
sást það á þér og Hreiðari. Ekki hefði
það hvarflað að mér að þú myndir
gifta þig svona snemma en þetta var
greinilega vilji ykkar og Guðs.
Þú vonandi veist að mér mun alltaf
þykja vænt um þig, hvort sem þú ert
hér eða annars staðar. En þetta er
hlutur sem þú áttir að vita og ég varð
bara að segja það.
Ég gat ekki trúað þessu fyrr en í
bænastundinni sem haldin var fyrir
ykkur, þegar mamma þín kom inn
með Anton Lína í fanginu. Þá fyrst
varð mér ljóst að þetta hafði virki-
lega gerst. Þið voruð virkilega farin.
En af hverju get ég ekki skilið til-
ganginn, þetta er ekki eins og það á
að vera. Það er svo mikið sem við átt-
um eftir að gera. Ég er búin að reyna
að vera sterk en það er svo erfitt, þú
ert(varst) eina æskuvinkona mín. Þú
áttir eftir að sjá minn mann, mitt
brúðkaup og mín börn en þú fórst
bara á undan mér, ég átti eftir að
kveðja þig, hvenær á ég að gera það?
Ég á eftir að sakna þín rosalega alla
mína ævi og hugsa mikið um þig. Ég
mun varðveita minningu ykkar í
hjarta mínu, sem og Anton Lína. Ást-
arkveðja,
Marý.
INGIBJÖRG EDDA GUÐMUNDS-
DÓTTIR, HREIÐAR SNÆR LÍNASON
OG LEON ÖRN HREIÐARSSON
Okkur langar að
minnast Jóns Braga-
sonar, sem meðal okk-
ar vinanna var kallaður
Kisi. Það var um 1964
að við ásamt nokkrum
krökkum fórum að
vera um helgar í Jósefsdal, skíða-
skála Ármanns. Þar kynntumst við
Kisa. Hans áhugamál var ekki ein-
ungis að vera á skíðum, heldur hafði
hann einnig mikinn áhuga fyrir
traktornum sem notaður var sem
skíðalyfta og ljósavélinni í skálanum.
Ekki skipti hann máli þó hann yrði
allur löðrandi í olíu, meðan við hin
settum stretchbuxurnar okkar í brot
undir dýnuna svo þær væru eins og
nýpressaðar að morgni. Þetta fannst
okkar manni óþarfa pjatt.
Það myndaðist með okkur krökk-
unum góður vinskapur og var farið í
Dalinn um hverja helgi og flesta aðra
frídaga öll unglingsárin. Þar var Kisi
hrókur alls fagnaðar. Hann var svo
stór hluti af samfélaginu í Jósepsdal
að flestir sem þangað komu muna
eftir honum. Hann var mikill grallari
og með sinn skemmtilega húmor
lífgaði hann tilveruna. Einnig eigum
við skemmtilegar minningar frá
sjálfboðaliðsvinnunni sem unnin var
á haustin. Þá var verið að mála, laga
vélar og skemmta sér. Þar var hann
fremstur í flokki.
Kisi var mikill Ármenningur og
vann á þessum árum mikið og óeig-
ingjarnt starf fyrir Skíðadeild Ár-
manns. Það ber að þakka, um leið
sendum við fjölskyldu Jóns samúð-
arkveðjur.
Áslaug og Auður.
JÓN
BRAGASON
✝ Jón Bragasonfæddist 23. sept-
ember 1952. Hann
lést á heimili sínu 8.
janúar síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Hafnar-
fjarðarkirkju 17. jan-
úar.
Það var ævintýralegt
að þekkja Kisa. Við
systurnar vorum svo
lukkulegar að fá að
kynnast honum í gegn-
um dóttur hans Betty.
Þær voru ófáar helg-
arnar sem við eyddum
hjá Kisa og Betty. Og
þá var allt mögulegt;
byggja hús í stofunni
úr öllu sem til var, fara
í sólbað úti á þaki eða
fara á rúntinn upp að
Hvaleyrarvatni. Það
var ekkert ómögulegt
og allt sem okkur datt í
hug var framkvæmanlegt. Kisi var
óendanlega þolinmóður við þetta
stelpuger og alltaf tilbúinn að að-
stoða okkur við hverja vitleysuna á
fætur annarri.
Eitthvert sinn fengum við þá flugu
í höfuðið að nota lök til að tjalda inni í
stofu. Þá kom Kisi og okkur til hjálp-
ar og bætti um betur, því hann náði
bara í nagla og negldi lökin upp eins
og við vildum hafa þau. Þá var komið
hið fínasta tjald.
Ef við fengum að gista var ómiss-
andi að fá Kisa til að segja okkur
draugasögu, sem var nú ekki svo
sjaldan.
Seinna störfuðum við systurnar
svo með Kisa í skátunum. Hann var
alltaf tilbúinn að leggja lið á þeim
vettvangi.
Kisi kom sífellt á óvart og kannski
ekki síst þegar hann mætti á skáta-
mót í Svíþjóð síðastliðið sumar.
Margir hér heima fylgdust vel með
þeim íslensku skátum sem þar voru í
gegnum síma og Internet en Kisi
bætti um betur og heimsótti okkur
til Svíþjóðar.
Við kveðjum nú þennan góða
mann að sinni og varðveitum minn-
ingarnar um hann.
Elsku Betty og Sigurþór, við biðj-
um góðan Guð að styrkja ykkur í
sorginni.
Harpa Hrönn og Erna Mjöll.
Kveðja frá Vinnustofu
Skálatúns
Okkur er ljúft að minnast sam-
starfskonu okkar og vinkonu Maríu
Kristínar Hreinsdóttur. Hún starf-
aði á vinnustofunni í fjölda ára. Hún
var fjölhæfur starfsmaður, mjög
handlagin og fljót að tileinka sér
nýja hluti.
Það sem einkenndi Maríu var
áhugi og umhyggja hennar fyrir
fólki, sérstaklega börnum. Hún
spurði iðulega frétta af fjölskyldu
okkar og vinum og bað fyrir kveðjur.
Hún vildi vita að öllum liði vel. Glað-
legar teikningar af fólki spruttu
fram í pásunum sem stundum voru
ekki nógu langar til að klára lista-
MARÍA KRISTÍN
HREINSDÓTTIR
✝ María KristínHreinsdóttir
fæddist hinn 1. febr-
úar 1962. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi föstudag-
inn 11. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar eru Auður
Samúelsdóttir og
Hreinn Níelsen.
Systkini Maríu eru
Garðar Hreinsson,
Guðmundur Bragi
Jóhannsson, óskírð
Jóhannsdóttir, látin,
Grétar Sverrisson,
Reynir Sverrisson og Sigurður
Rúnar Sverrisson.
María fluttist árið 1968 á Skála-
túnsheimilið í Mosfellsbæ.
Útför Maríu fer fram frá Lága-
fellskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 10.30.
verkin. Þau gaf hún
vinum sínum og sam-
starfsfólki. María hafði
yndi af tónlist og við
eigum eftir að minnast
hennar syngjandi af lífi
og sál við vinnu sína.
Elsku María, þín
verður sárt saknað á
vinnustofunni, enn er
erfitt að trúa því að við
heyrum þig ekki heilsa
okkur á morgnana á
þinn hlýlega hátt.
Við vottum bræðrum
Maríu og öllum í Norð-
ur- og Austurhlíð okkar
dýpstu samúð.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Maja, vinkona mín, er farin frá
mér og okkur öllum sem hún lét sér
svo annt um og sýndi í verki með ást-
úð sinni og símtölum.
En þegar ég hugsa um Maju þá
hugsa ég líka um Garðar, því þau
systkinin virtust skilja hvort annað á
einstakan hátt. Síðasta heimsókn
hennar til mín var stutt en ánægju-
leg við kertaljós og söng barnanna
frá Vestmanna, og hún söng með.
Svo strauk hún Daisy og hringdi fá-
ein símtöl. En það reyndist henni af-
drifaríkt er hún yfirgaf heimili okkar
hjóna því þá fótbrotnaði hún og var
lögð inn á spítala. Í kjölfarið veiktist
hún af lungnabólgu. 11. janúar sofn-
aði hún umkringd ástvinum.
Guð geymi Maju mína.
Kristín.
Gilla mín, mig lang-
ar að kveðja þig með
nokkrum orðum og
þakka þér samfylgd-
ina síðastliðin 29 ár.
Ég var reyndar búin
að hugsa mér að
hringja í þig um jólin og endur-
gjalda þar með símtalið frá í fyrra,
ég var nefnilega að hugsa um það
hvort hún Gilla væri búin að fylla
Búrið af jólagjöfum handa fólkinu
sínu. Við gerðum oft saman laufa-
brauð fyrir jólin, þá sýndir þú mér
gjarnan inn í Búrið þitt. Stolt og
glöð, full tilhlökkunar yfir að fá fjöl-
skylduna til þín á aðfangadags-
kvöld, þar sem þú myndir svo af-
henda gjafirnar, sem að miklu leyti
voru heimatilbúnar, hafði verið
snarað fram í saumavélinni.
Það sannaðist á þér að sæll er sá
sem gefur.
Þú hringdir í migt á jólunum í
fyrra, það var svo gaman að heyra í
þér, þú varst hress og kát eins og
venjulega.
GÍSLÍNA INGIBJÖRG
SIGURJÓNSDÓTTIR
✝ Gíslína IngibjörgSigurjónsdóttir
fæddist á Norðfirði
5. júlí 1913. Hún lést
þar 23. desember síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá
Norðfjarðarkirkju 5.
janúar.
Við vorum að rifja
upp gömlu góðu dag-
ana á „Barnaheim-
ilinu“. Þú varst nú að-
alstuðpúðinn þar get
ég sagt þér og áttir
þinn þátt í góðum
starfsanda, þú naust
þess að gefa okkur að
borða, stórum sem
smáum, þú varst lista-
kokkur og gafst sálina
í starfið, enda elskuðu
þig allir, bæði börn og
fullorðnir. Við sótt-
umst eftir því að vera
nálægt þér enda varst
þú bæði skemmtileg og góð. Þú
hafðir frá mörgu að segja. Frá bæj-
arlífinu, lífsbaráttunni og ekki síst
einkenndi það þig að þú sást skop-
legu hliðarnar á tilverunni. Þú
bauðst okkur oft heim þar sem við
fengum notið gestrisni þinnar og
myndarskapar. Það var mikið sung-
ið og mikið hlegið og þú varst hrók-
ur alls fagnaðar. Ógleymanlegt er
afmælið þitt þegar þú varðst sjö-
tug, en þá voru æfð uppáhaldslögin
þín, Er ég kem heim í Búðardal, Í
Hallormsstaðarskógi o.fl. lög og
sungið fyrir þig, þú varst glöð með
þetta.
Við komumst að því, ég og þú, að
„Barnaheimilið“ hafi verið góður
vinnustaður með góðu og skemmti-
legu fólki.
Ég held ég geti mælt fyrir munn
allra sem nutu návistar þinnar á
„Barnaheimilinu“ að lífið hefði ver-
ið fátækara án þín, þú gafst okkur
svo mikið – með gleði þinni og um-
hyggju. –Þú varst okkur sem
mamma og amma. Einu sinni sagð-
ir þú við eina litla stelpu (hún var
að spá í „kellingarnar“) „Ég er kell-
ing, hún er kona, hún er stúlka og
þú ert stelpa.“ Þetta fannst mér
flott.
Þú varst með í öllu, bjargaðir
meira að segja jólasveinum ef því
var að skipta.
Elsku Gilla, ég þakka þér sam-
fylgdina og allar góðu samveru-
stundirnar. Þú varst glæsileg og
skemmtileg, með heilsteyptan per-
sónuleika, áttir stóran frændgarð
og marga vini, sem sakna þín.
Samúðarkveðjur til allra þinna
barna og fjölskyldna þeirra.
Ég læt eitt uppáhaldslagið þitt
fylgja hér í lokin með kærri kveðju:
Ég heyri fótatak hljóma í næturhúmi
og harma það hve lánið reyndist valt.
Og hún hvíslar með klökkva í rómi:
Ég kveð þig ástin mín nú fyrir fullt og
allt.
Þarna fer dís minna drauma,
þarna fer hamingjan mín,
þarna fer hún sem ég þrái,
þarna fer ástin mín.
Og ég minnist nú okkar liðnu daga
og hve ástúðleg hún ávallt reyndist mér
og nú hryggð og böl mitt hjarta nagar,
hún er farin og með henni gæfan fer.
(Ók. höf.)
Guðrún Björnsdóttir.