Morgunblaðið - 27.01.2002, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 27. JANÚAR 2002 33
gerðum við margt skemmtilegt t.d.
fórum í pottinn og margt fleira. Alltaf
á kvöldin fórst þú með bænirnar með
mér og mig minnir að við höfum alltaf
farið með Faðir vorið. Á jóladags-
kvöld þegar öll fjölskyldan borðaði
saman, þá gat ég ekki ímyndað mér
að þetta yrði í síðasta skiptið sem við
ættum saman svona ánægjulega
kvöldstund með þér. Megi Guð passa
þig og vaka yfir þér um alla framtíð.
Þinn
Andri Már.
Elsku amma mín, ég vil þakka þér
fyrir allar skemmtilegu stundirnar
sem við áttum saman.
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
– augun spyrja eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar brjósti sætt og rótt.
Amma er dáin – amma finnur
augasteininn sinn í nótt.
Lítill drengur leggst á koddann
– lokar sinni þreyttu brá
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir – amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Guð gefi þér góða nótt, elsku amma
mín.
Þinn
Arnór Jón.
Elsku amma mín, nú ertu farin yfir
móðuna miklu. Í hjarta mínu veit ég
að þú gengur um með langömmu og
langafa í sveitinni. Það voru margar
ferðirnar sem ég fór með ykkur í
sumarbústaðinn, það var draumi lík-
ast að vera uppí sveit með þér og afa,
alltaf svo hlýtt og gott. Alltaf komstu
að horfa á mig syngja með kórnum og
hringdir alltaf í okkur á daginn, þegar
við komum heim úr skólanum til að
athuga hvernig hefði gengið. Oft gát-
um við líka hlegið mikið saman, ég á
margar minningar um þig brosandi
eins og þú alltaf varst. Þú varst góð
vinkona og amma og ég vona að ég
líkist þér þegar ég verð eldri.
Við sjáumst aftur, amma mín.
Þín ömmustelpa,
Elísa Ýr.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pétursson.)
Guð geymi þig, elsku amma mín,
Þinn
Helgi Birgir.
Elsku amma mín, það var nú margt
sem við gerðum saman, föndruðum
og spiluðum ólsen ólsen. Ég fékk oft
að fara með ykkur afa í sveitina, svo
fórum við oft í heita pottinn og það var
nú gaman. Ég sakna þín svo mikið en
ég veit að þér líður vel hjá guði og ég
veit líka að þú verður alltaf hjá mér.
Guð geymi þig, elsku hjartans
amma mín.
Þinn
Emil Þór.
Í rósóttum kjól skoppaði litla stúlk-
an í hlaðvarpanum, kroppaði hunang-
ið úr Venusvagninum í kappi við bý-
flugurnar, sem suðuðu svo hátt á
sólbjörtum sumarmorgni í Birtinga-
holti fyrir meir en hálfri öld.
Þetta er myndin sem bregður fyrir
í huganum þegar við systkinin kveðj-
um nú yngstu systur okkar. Hún
mamma kallað þau „litlu krakkana“,
Magnús og Móu, enda voru þau
nokkrum árum yngri þeim sem næst
voru. Og litlu krakkarnir verða gjarn-
an í uppáhaldi eldri systkina.
En bernskuárin liðu með ógnar
hraða.
Og litla systir, sem nú var hreint
ekki orðin lítil, fór til náms í Reykja-
vík að loknu námi á Laugarvatni. Þá
gerðist það, sem átti eftir að hafa
áhrif á líf Móu æ síðan. Hún veiktist
alvarlega af því, sem síðar kom í ljós
að var hinn svo kallaði MS-sjúkdómur
og enn hefur ekki fundist lækning við.
Svo alvarlegt, sem það er fyrir
kornunga stúlku að veikjast af slíkum
sjúkdómi, kom í ljós að gæfan hafði
síður en svo snúið baki við henni.
Austfirðingurinn ungi, sem hún hafði
nýlega kynnst kom inn í líf hennar
sem slík himnasending að þeir, sem til
þekkja, geta vart ímyndað sér annað
en þar hafi gæfan að unnið til þess að
bera í bætifláka fyrir ill örlög, sem
annars hefðu getað beðið hinnar ungu
stúlku.
Sjúkdómurinn, sem svo illa leit út
með í upphafi, linaði nokkuð tök sín og
slík var hamingja Móu að jafnframt
því að geta búið eiginmanni sínum,
Austfirðingnum, sem áður var getið,
Þorleifi Eiríkssyni, yndislegt heimili
og alið honum mannvænleg börn þá
fékk hún þeirrar gæfu notið að eiga
mörg góð ár, áður en að kreppti að
nýju.
Það er gott að geta munað eftir
henni, hvernig hún gekk, há vexti og
hnarreist til verka sinna. Það var allt-
af reisn yfir henni Móu með sinn
bjarta hlátur og léttu lund, jafnvel eft-
ir að hún var orðin bundin við hjóla-
stól. Og hjólastóllinn var hennar hlut-
skipti mörg síðustu árin og
sjúkdómurinn herti sífellt tök sín á
henni. Um leið og við minnumst
elskulegrar systur viljum við flytja
þakkir okkar systkinanna til mágs
okkar, hans Þorleifs, fyrir þá tak-
markalausu elsku og umhyggju, sem
hann sýndi systur okkar alla tíð.
Sumarbústaðurinn, sem hann
byggði á æskuslóðum Móu, uppi á
Klettum í Birtingaholti, varð þeirra
unaðsreitur, sem hann var óþreytandi
að búa að aðstæðum konu sinnar. Þar
undu þau öllum stundum, sem þau
máttu við koma.
Vegna umhyggju eiginmanns síns,
barna sinna og tengdabarna, gat Móa
dvalist heima, allt þar til hún var lögð
inn á krabbameinsdeild Landspítal-
ans á annan jóladag.
Þar andaðist hún að morgni 18. jan-
úar umvafin elsku eiginmanns síns og
barna.
Við systkini og tengdafólk Móu
kveðjum elskulega systur og mág-
konu. Við sendum fjölskyldu hennar
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Systkinin frá Birtingaholti.
Það var heldur hryssingslegt vetr-
arveður í Hreppunum þegar þau Mó-
eiður og Þorleifur mágur minn voru
gefin saman í Hrepphólakirkju fyrir
um 35 árum. En það kom ekki að sök,
því að inni var bjart og hlýtt og ungu
brúðhjónin ástfangin og hamingju-
söm. Við vorum öll á einu máli um að
vart hefði getið myndarlegri brúð-
hjón og ég verð nú bara að segja eins
og er að ég hefi ekki séð fegurri brúði.
Þegar gengið var úr kirkju ætlaði
vindhviða að svipta brúðina brúðar-
slörinu en tókst ekki. Náði ég að festa
þá viðureign á mynd og þykir vænt
um. Heima í Birtingaholti beið okkar
veisla með gleði og söng. Ég hafði
heyrt mikið látið af Birtingaholts-
heimilinu og varð ekki fyrir vonbrigð-
um. Það rifjaðist upp fyrir mér lýsing
séra Árna Þórarinssonar í ævisögu
sinni: „En mest gaman þótti mér að
koma í Birtingaholt. Þar vantaði ekki
góðgerðir. Og þar voru mörg börn, öll
glöð og kát, og við fórum oft í leiki. Í
Birtingaholti var að sjá gleði, stjórn
og starfa. Ég hefi aldrei orðið eins
hrifinn af nokkru heimili.“ Það var
greinilegt að heimilið hafði haldið
reisn sinni.
Úr þessum jarðvegi var Móeiður
sprottin og allt hennar yfirbragð og
viðmót bar þess órækt vitni. Ég sá að
Þorleifur mágur minn var vel kvænt-
ur. Framtíðin brosti við ungu hjón-
unum. Þau eignuðust 3 mannvænleg
börn og komu sér upp fallegu heimili.
Þetta voru annasöm ár en þó gaf Mó-
eiður sér tíma til að aðstoða mig á
lækningastofu minni þegar yngri son-
ur hennar var rétt eins árs. Þá kynnt-
ist ég enn betur mannkostum hennar
og háttvísi. Sjúklingar mínir dáðu
hana og því var bæði þeim og mér eft-
irsjá í að hún sneri sér aftur að ljós-
móðurstarfinu á fæðingardeild Land-
spítalans þar sem mannkostir hennar
og menntun nutu sín til fulls á meðan
heilsan leyfði.
Þegar MS-sjúkdómurinn fór að
hefta för hennar svo að hún loks var
bundin hjólastól kom enn betur í ljós
hvern mann hún hafði að geyma,
æðrulaus, kjarkmikil og góð. Öllum
þótti vænt um hana. Ein tengdadóttir
mín lýsti henni með þessum orðum:
„hún hafði svo góða nærveru“.
Það var gaman að sjá hve um-
hyggjusöm þau Þorleifur voru hvort
við annað. Þau byggðu sumarbústað á
einum fegursta stað í Birtingaholti og
nutu þess að vera þar eins oft og þau
gátu. Móeiður var mikil húsmóðir og
skemmtileg og var jafn gaman að
heimsækja hana og að fá hana í heim-
sókn. Alveg framundir það síðasta tók
hún á móti gestum og veitti þeim af
gnægðum hjarta síns. Mér finnst svo
stutt síðan hún hélt upp á merkisaf-
mæli bónda síns og þá ómaði söng-
urinn með gleðibrag eins og forðum í
Birtingaholti. Mér er það enn þá bet-
ur í minni hve hún ljómaði af ánægju í
giftingarveislu yngri sonarins í sumar
sem leið. Þá hefur hún verið langt
leidd af illvígum sjúkdómi en lét það
ekki á sig fá, hamingja barna hennar
var fyrir öllu. Hún var einstök kona,
vinföst og ég held að hún hafi einnig
verið vönd að vinum. Við Lovísa mín
áttum því láni að fagna að vera vinir
hennar og söknum nú vinar í stað.
Það er mannbætandi að hafa
kynnst slíkri konu og Móeiði Sigurð-
ardóttur. Hugur okkar er nú bundinn
Þorleifi og börnunum þeirra og
barnabörnum, sem voru svo hænd að
ömmu sinni. Missirinn er mikill, hún
hafði svo mikið að gefa. Blessuð sé
minning hennar.
Jón Þorsteinsson.
 Fleiri minningargreinar um
Móeiði Á. Sigurðardóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 551 3485 • Fax 568 1129
Áratuga reynsla
í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Vaktsími allan sólarhringinn
896 8284


  



     
   
     

   




   
   !"#$%%
! #$%%  $ 
&' #$%%
(() ((()


  

 
   
      
   
    

 



  

 
  ! "#$$%   &  '  ""( 
  & ! "#$$% %&   ) &% ' #""( 
*   ! ""(
(& +  +, 



 
   

  
   

 



 






       

  
 ! "#
 
"
"
 "
 $  
 %
  '  
 ())
*
 

+ 
$

 
"%
  %
      
    ,
--  ". 
   ! " # $ % & 
   &  '(   )* !
+ ,**  !
-./   & 
*     & 
, * 0   !
./ '( !
/-/ ! * /-/ 

 


 
 

 





 
   

 
 



    
 !
"# $
   

  

  

 
!
 "


 #$ 

  %%&
'
  
  

 (
  


 
 



  

 &))*&#$
 ! +
 

,
( 



 !
-
   
. /


  !  0  

  1

 (1


   *%&22*&$
3  



 
4   ! 
5
1
(1


 (1


%& '(   )* 
+  &
  )* 
  %&
  ,

 +(
  , - .    )* 

  ,)*
 , %  

 ,
. #&(
 , / #  )* 
& ,)* )*    0*  ,(



  
 

!" 

  

   

  
   !"
# $!"%  %!  
&
 '" # 
"
 #
$" %

&'