Morgunblaðið - 27.01.2002, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 SUNNUDAGUR 27. JANÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ólafur Axelssonhæstaréttarlög-
maður fæddist í
Reykjavík. 22. sept-
ember 1946. Hann
lést 14. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hans eru Axel Guð-
mundsson, fulltrúi á
Skattstofu Reykja-
víkur, f. 14. apríl
1905, d. 6. ágúst
1971, og kona hans
Ruth Guðmundsson,
húsfreyja í Reykja-
vík, f. 2. október
1914. Bróðir Ólafs er
Guðmundur Jens, kvæntur Arn-
dísi Axelsson. Þau eiga þrjú börn
og fjögur barnabörn. Systir Ólafs
er Dóra, gift Guðmundi Ragnari
Jónssyni. Þau eiga þrjú börn.
Ólafur kvæntist Þórunni Stef-
ánsdóttur 3. febrúar 1973. Dætur
þeirra eru: 1) Katrín, f. 17.3. 1970.
Hún á tvö börn, Heklu og Flóka. 2)
Hanna Ruth, f. 13.1. 1979. Þórunn
og Ólafur slitu samvistir. Áður
átti Ólafur Guðnýju Elínu, f. 19.4.
1969. Hún er í sambúð með Bjarna
Jónssyni og eiga þau tvö börn, Ír-
isi Ósk og Jónas Frey.
Ólafur lauk verslunarprófi frá
Verzlunarskóla Íslands 1965 og
stúdentsprófi frá sama skóla
1967. Hann lauk lögfræðiprófi frá
lagadeild Háskóla Íslands í júní
1973. Hann varð héraðsdómslög-
maður 25.9. 1975 og hæstaréttar-
lögmaður 8.12. 1982.
Ólafur réðst sem fulltrúi á lög-
mannsstofu Vilhjálms Árnasonar,
hrl., og Tómasar Árnasonar, hrl.,
í Lækjargötu 12 í Reykjavík í júlí
1973. Hann varð meðeigandi stof-
unnar á árinu 1978 ásamt Vil-
hjálmi. Síðar urðu meðeigendur
stofunnar um lengri
eða skemmri tíma
Eiríkur Tómasson
prófessor, Árni Vil-
hjálmsson hrl.,
Hreinn Loftsson hrl.,
Þórður S. Gunnars-
son hrl., Brynjólfur
Kjartansson hrl., og
Jóhannes R. Jó-
hannsson hdl. Stofan
var til húsa að Lág-
múla 5 í Reykjavík
frá 1980 til 1983 og
Höfðabakka 9 í
Reykjavík frá 1983
til ársloka 1999 und-
ir heitinu Lögmenn Höfðabakka.
Frá ársbyrjun 2000 rak Ólafur
eigin lögmannsstofu í Húsi versl-
unarinnar í samstarfi við Ólaf
Gústafsson hrl.
Ólafur var formaður úrskurð-
arnefndar fjarskipta- og póstmála
frá 20.5. 1999. Hann var í ritnefnd
Úlfljóts, blaðs laganema, 1971–
1972, í stjórn knattspyrnudeildar
Knattspyrnufélagsins Vals 1977–
1979, í varastjórn Lögmanna-
félags Íslands (LMFÍ) 1977–1980
og gjaldkeri í aðalstjórn félagsins
1980–1982. Hann sat í laganefnd
LMFÍ 1983–1990, þar af formaður
1989–1990, í bókasafnsnefnd fé-
lagsins frá 1990 og í golfnefnd
þess frá 1994. Hann sat í stjórn
Björns Ólafssonar hf. 1983–1989
og í stjórnum Þórðar Sveinssonar
hf. og Vífilfells hf. 1984–1989.
Ólafur var í forsvari íslenskra
laganema í árlegri málflutnings-
keppni norrænna laganema 1990–
1995.
Útför Ólafs fer fram frá Hall-
grímskirkju á morgun, mánudag-
inn 28. janúar, og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Ég varðveiti minninguna um elsku þína
eins og lítinn stein í lófa mínum.
Í laumi sting ég hendinni í vasann
og finn ávala mýkt steinsins.
Fingurnir snerta steininn,
hann liggur í lófa mér.
Minningin um elsku þína
gerir mig sterkari og harðari af mér,
ég ætla ekki að detta,
ekki að sýkjast.
Í steininum er þyngdarpunktur minn,
hann heldur mér í jafnvægi.
Hlýjan og gleðin í augum þínum
eru fágaður steinn í lófa mínum.
Ég mun aldrei láta neinn
taka steininn minn frá mér.
(Caroline Krook, þýð. Jón Bjarman.)
Guð blessi minningu pabba míns.
Hanna Ruth.
Heimurinn er orðinn svo háþróað-
ur að við sem fæddumst á öldinni sem
leið eigum fullt í fangi með að fylgjast
með öllum nýjungunum. Auðvitað er
ýmislegt gott um nýjungar að segja
en því miður höfum við mannfólkið
þróast samtímis þeim með því að
missa sjónar á því sem dýrmætast er;
nálægðinni hvert við annað og vænt-
umþykjunni. Hátækniheiminn skort-
ir fólk sem gefur sér góðan tíma til
þess að vera vinur vina sinna og
muna eftir því að börn og vinátta eru
dýrmætari en nýjasta tölvan og dýr-
asti jeppinn á markaðnum. Óli missti
aldrei sjónar á þessum einfalda sann-
leika. Hann gaf sér tíma til þess að
njóta og vera til. Nokkrum dögum
áður en hann dó sagði hann eldri
dóttur okkar að hann hlakkaði til
þess þegar hann færi í háttinn að
vakna á nýjum degi og að á hverjum
nýjum degi hlakkaði hann til þess að
fara í vinnuna. Hann hafði einfald-
lega gaman af því að lifa og ekki síst
af því að umgangast fólk.
Óli sagði okkur mæðgunum oft frá
því að sem ungur maður hefði hann
verið ákveðinn í því að verða læknir.
Honum hefði hins vegar orðið það á
að hitta eldri kunningja sinn í strætó
og sá hefði fullyrt að stúdent úr
Verslunarskólanum ætti enga mögu-
leika á því að komast í gegnum
læknadeildina. Óli tók þessi orð góð
og gild og ákvað því að fara í háskól-
ann og lesa lög. Þegar hann hafði
starfað sem lögmaður í nokkur ár
sagði hann okkur að ef hann gæti
orðið ungur í annað sinn myndi hann
venda kvæði sínu í kross og læra
arkitektúr. Það kom okkur ekki á
óvart því Óli var mikill fagurkeri og
vildi hafa fallegt í kringum sig. Við
mæðgurnar sögðum nú gjarnan að
hann hefði átt að verða prestur. Það
var þegar enginn annar á heimilinu
hafði getað notað símann kvöldum
saman því þegar venjulegum vinnu-
degi lauk voru þeir margir sem áttu
um sárt að binda og tóku það til
bragðs að hringja í Óla og ræða við
hann um vandamál sín. Það fólk kom
aldrei að tómum kofunum.
Læknir, lögmaður, arkitekt eða
prestur. Það er sama hvað Óli hefði
tekið sér fyrir hendur, hann hefði
leyst það allt af hendi með sóma. En
ekkert starf eða hlutverk leysti hann
betur af hendi en að vera faðir og afi.
Á þessum löngu dögum meðan við
höfum beðið eftir að fá jarðneskar
leifar Óla fluttar til landsins hef ég
reynt af veikum mætti að hugga dæt-
ur mínar og dótturdóttur með því að
segja þeim hvað þær eru lánsamar að
hafa átt slíkan pabba og afa. Þeir
gerast ekki margir slíkir. Sjálf var ég
svo lánsöm að vera gift Óla í rúm
tuttugu ár og þótt leiðir okkar hafi
skilið slitnaði þráðurinn aldrei á milli
okkar og með okkur hélst dýrmæt
vinátta til hinsta dags.
Maður eins og Óli ætti einfaldlega
ekki að fá að deyja. Maður sem kunni
ekki að hallmæla öðrum og kaus að
sjá aðeins það besta í fólki. Heim-
urinn verður svo miklu kaldari og fá-
tækari á eftir. Ég er greinilega ekki
ein um þá skoðun því það er sama
hvar okkur mæðgurnar hefur borið
niður síðustu dagana, það er eins og
allir hafi þekkt Óla og allir hafa
margt fallegt um hann að segja. Í því
felst mikil huggun og fyrir það er
þakkað.
Nú þegar komið er að leiðarlokum
vil ég þakka Óla ástina, vináttuna og
góðsemina.
Guð geymi þig, Óli minn.
Þórunn Stefánsdóttir.
Fyrir tæpum 25 árum kynntist ég
stúlku sem síðar átti eftir að verða
eiginkona mín. Þetta var Dóra, systir
Ólafs og tíu árum yngri en hann. Eft-
irminnilegt er fyrsta skiptið sem ég
hitti Ólaf en þá hafði ég haft spurnir
af því að sá sem ætti eftir að ná í
Dóru yrði vandlega skoðaður og met-
inn af Ólafi. Í sjálfu sér man ég ekki
nákvæmlega hvað fór okkur á milli
en skemmst er frá því að segja að
mér leið afskaplega vel á þessum
fyrsta fundi okkar og einhvern veg-
inn slapp ég í gegnum eftirlitið. Sagt
er að nærvera fólks sé mismunandi
og Óli mágur var einn af þeim sem
hafa ákaflega góða nærveru. Já-
kvæður, uppörvandi og forvitinn um
hvernig gengi í hinu daglega lífi,
vinnunni, uppeldi barnanna og áfram
mætti telja.
Þótt mjög góður vinskapur væri á
milli okkar Ólafs gátu liðið mánuðir á
milli þess sem við hittumst eða
heyrðum hvor í öðrum. Það var því
ávallt um margt að ræða milli himins
og jarðar. Ég er verkfræðingur en
Ólafur var lögfræðingur og þótti okk-
ur oft gaman að ræða hvor um ann-
ars svið og meðal annars menn sem
störfuðu á báðum sviðum. Mér þykir
eftirtektarvert að aldrei heyrði ég
Ólaf hallmæla eða tala illa um nokkra
manneskju þótt greinilegt væri að
hann væri ekki alltaf sammála ýmsu
sem viðkomandi hafði gert.
Ólafur reyndist börnum okkar
Dóru alla tíð afskaplega vel og hafði
það meðal annars fyrir sið að kaupa
knattspyrnuskó handa þeim á hverju
ári. Ég er ekki viss um að önnum
kafnir lögfræðingar væru reiðubúnir
að stökkva fyrirvaralaust úr vinn-
unni til að kaupa skó þegar tíu ára
frændi hringir og tilkynnir að nú
vanti skó fyrir fótboltaæfingu seinna
um daginn. En það gerði Óli.
Ég þóttist gera mér nokkuð góða
grein fyrir því að Ólafur hefði verið
vel liðinn af öllum sem honum kynnt-
ust. Eftir þeim viðbrögðum sem að-
standendur hafa fundið fyrir eftir
andlátið er mér þó ljóst að það var
aðeins toppurinn á ísjakanum sem ég
sá. Í gegnum árin hefur hann hjálpað
og aðstoðað ótrúlega marga sem hafa
átt í erfiðleikum af ýmsum toga,
hvort sem það var vegna fjárhags-
örðugleika, skilnaðar eða annarra
mála. Er ég þá ekki einungis að tala
um lagalegu hliðina heldur flestar ef
ekki allar hliðar málsins. Þegar veitt
er slík aðstoð er stöðugt verið að gefa
af sér og þótt þakklæti komi á móti
finnst mér ótrúlegt að Ólafur skyldi
ekki stundum vera beygður af þessu
öllu saman. Það var hins vegar alls
ekki hægt að merkja það í fari hans
og ég man aldrei eftir að hafa hitt
Ólaf öðru vísi en hressan í bragði og
aldrei kvartandi yfir einu eða neinu.
Stóra áhugamál Ólafs var að leika
golf og um langt skeið fór hann ár-
lega til útlanda með góðum vinum
sínum til að stunda íþróttina. Um síð-
ustu jól varð honum tíðrætt um
þriggja vikna golfferð til Taílands
sem átti að hefjast 13. janúar síðast-
liðinn. Aldrei þessu vant ákvað hann
að prófa að fara í ferð þar sem vina-
hópurinn var ekki með. Þetta reynd-
ist vera síðasta ferð Ólafs því að um
kvöldið hinn 14., nýkominn til Taí-
lands, verður Ólafur bráðkvaddur.
Það er vart hægt að lýsa þeim tilfinn-
ingum og viðbrögðum sem verða
þegar tilkynnt er svona óvænt andlát
ástvinar. Mörgum dögum seinna er
viss afneitun enn fyrir hendi og mað-
ur skilur ekki og vill ekki skilja að
þetta hafi gerst.
Með Ólafi Axelssyni er horfinn af
sjónarsviðinu einhver besti maður
sem ég hef kynnst um ævina.
Guðmundur R. Jónsson.
Gamall vinur minn hringdi í mig
frá Taílandi 14. jan. sl. og hafði þá
sorgarfrétt að færa að Ólafur Axels-
son lögmaður væri látinn. Þeir voru
þar staddir ásamt mörgum öðrum Ís-
lendingum til þess að leika golf í veð-
urblíðunni.
Þessi tíðindi hryggðu mig mjög og
varð mér fyrst hugsað til fjölskyldu
hans, barna, barnabarna og aldraðr-
ar móður. Þeirra sorg verður ekki
lýst með orðum. Öll biðjum við um
líkn þeim til handa og megi minning-
in um öðlinginn Ólaf Axelsson verða
þeim styrkur í erfiðri raun.
Nokkrum mánuðum eftir að ég
lauk lögfræðiprófi var í heiminn bor-
inn Ólafur Axelsson. Faðir Ólafs var
þingeyskur en móðir hans dönsk að
ætt. Þrátt fyrir svo mikinn aldurs-
mun áttum við næstum þriggja ára-
tuga samstarf, sem var með slíkum
ágætum að aldrei bar skugga á.
Hann gerðist starfsmaður skrifstofu
minnar þegar að loknu lögfræðiprófi
og meðeigandi nokkrum árum síðar.
Hann var raunar um langa tíð kjöl-
festa þessa fyrirtækis okkar vegna
starfa, sem ég annaðist jafnframt
hefðbundnum lögmannsstörfum.
Ólafur Axelsson var gjörvulegur
maður í sjón, kurteis og ljúfur í allri
framkomu. Hann geislaði raunar af
hreysti og atgervi enda iðkaði hann
íþróttir og útiveru s.s. sund, göngur
og golf. Hann var skemmtilegur
ferðafélagi, glaðlyndur og fróðleiks-
fús og man ég margar góðar stundir
með Ólafi bæði hér heima og einnig á
Skotlandi, þar sem við lékum golf og
skoðuðum landið, lífshætti og sögu-
staði.
Ólafur var mjög fær lögmaður,
traustur, heiðarlegur og velviljaður.
Málatilbúnaður hans var vandaður í
stóru og smáu, enda naut hann
trausts og virðingar. Lögfræðileg
álitaefni af ýmsum toga verða lög-
menn að vega og meta, þar á meðal
að leysa deilur milli aðila og ljúka
málum einnig í samvinnu við dóm-
stóla. Mannlegi þátturinn í þessum
efnum er jafnan mikill og koma menn
oft sárir frá þeim leik. Það er aðals-
merki lögmannsins að reyna að leysa
vandann af víðsýni og sanngirni eftir
bestu getu. Þetta samrýmdist eðli og
skaplyndi Ólafs Axelssonar og mætti
tengja þeirri hugsjón lögfræðinnar
að vera „list hins góða og sann-
gjarna“.
Það er sárt að kveðja þennan
mann er féll frá í fullu fjöri í lífi og
starfi. Fjölskylda mín öll saknar
Ólafs Axelssonar og þakkar einlæga
vináttu hans og ánægjuleg kynni um
langan tíma.
Við sendum öllu hans fólki innileg-
ar samúðarkveðjur.
Vilhjálmur Árnason.
Eitt sinn verða allir menn að deyja
eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að segja
að sumarið líður allt of fljótt.
(Vilhj. Vilhj.)
Mánudaginn 14. janúar s.l. bárust
mér þau skelfilegu tíðindi að minn
kæri vinur, Ólafur Axelsson hæsta-
réttarlögmaður, væri allur langt um
aldur fram. Hann hafði þá andast
skömmu áður í upphafi golfferðar til
Thailands. Fréttin um andlát Ólafs
kom öllum er hann þekktu í opna
skjöldu. Ekki var annað vitað en að
hann væri við hina bestu heilsu og
þess vegna er áfallið fyrir hans nán-
ustu og hans mörgu vini í raun enn
þyngra en ella.
Ólafi kynntist ég fyrst er við hóf-
um nám saman í Verslunarskóla Ís-
lands 15 ára gamlir. Fyrst vorum við
kunningjar, síðan vinir og síðustu 30
árin eða svo nánir trúnaðarvinir.
Tæpast leið sá dagur hin síðari ár að
ekki værum við í sambandi með ein-
um eða öðrum hætti. Oftar en ekki
var ég þiggjandinn í okkar samskipt-
um en til Ólafs leitaði ég jafnan fyrst
af öllum ef ég þurfti á aðstoð eða ráð-
leggingum að halda.
Ráða- og raunbetri manni hef ég
ekki kynnst. Það var eins og Ólafur
gæti alltaf sett sig inn í aðstæður og
spor annarra og átti þess vegna auð-
velt með að gefa ríkulega af sjálfum
sér. Ekki fór ég varhluta af hans góð-
um gjöfum, sem fram komu í marg-
víslegum myndum. Aldrei allan okk-
ar vinskap varð okkur Ólafi sundur-
orða. Vissulega vorum við ekki alltaf
sammála en oftar en ekki höfðum við
svipaða lífssýn og skoðanir á hlutun-
um.
Um ævina hef ég eins og gengur
eignast vini og kunningja en aðeins
tvo nána vini og nú hefur annar
þeirra verið fyrirvaralaust burtkall-
aður. Tómarúmið í hjarta mínu er
mikið en góðar minningar um ein-
stakan mannkostamann og allar okk-
ar góðu stundir ylja á þessum erfiðu
tímum. Iðulega er í minningargrein-
um hlaðið lofi á hinn látna og það
sjálfsagt oftast verðskuldað. Vafa-
laust var Ólafur ekki gallalaus maður
frekar en aðrar manneskjur. Það
verður bara að segjast eins og er að
ekki var auðvelt að sjá einhverja sér-
staka bresti eða galla í skaphöfn vin-
ar míns. Maðurinn var einfaldlega
slíkum kostum búinn að þeir voru yf-
irgnæfandi í fari hans. Hvers manns
hugljúfi, jákvæður og einstaklega
greiðvikinn. Alltaf reiðubúinn að
hlusta á aðra og leggja gott til mál-
anna. Það segir meira en mörg orð og
er lýsandi fyrir jákvæðan og velvilj-
aðan persónuleika Ólafs að aldrei
heyrði ég hann hallmæla öðru fólki; í
mesta lagi að hann talaði um að þessi
eða hinn þyrfti e.t.v. að hugsa sinn
gang og ekki minnist ég þess heldur
að hafa heyrt aðra tala illa um minn
kæra vin. Hann uppskar eins og hann
sáði og hlaut að verðleikum lof og
traust annarra. Einstakur fjöl-
skyldufaðir, sem dætur hans og síðar
barnabörn nutu ríkulega af. Þá
reyndist hann aldraðri móður sinni
sérstök hjálparhella og var henni
mikil stoð og stytta alla tíð.
Ég er ekki viss um að minn elsku-
legi vinur hefði endilega viljað láta
halda einhverja lofræðu um sig en
um það fæst ég ekki á þessari stundu
enda átti hann lofið svo sannarlega
skilið. Eins og dóttir mín Eygerður
Inga hafði á orði: „Pabbi, hann Óli
hafði svo frábæra útgeislun.“
Vanda- og erilsamt starf sitt sem
lögmaður rækti Ólafur af sérstakri
alúð og ávann sér óskorað traust og
virðingu starfssystkina, dómara og
skjólstæðinga. Hann var sannarlega
stétt sinni til sóma í einu og öllu.
Ég átti síður von á því að til þess
kæmi að ég skrifaði minningargrein
um minn kæra vin, allra síst svo fljótt
sem raun ber nú vitni. En enginn má
sköpum renna og lífið heldur víst
áfram þó í breyttri mynd sé og með
öðrum og tómlegri hætti en áður fyr-
ir hans nánustu og mörgu góðu vini.
Ég er fullur trega en jafnframt þakk-
látur fyrir að hafa eignast einlæga
vináttu og trúnað Ólafs Axelssonar,
sem mér þótti vænna um en flesta
aðra og leit á hann í raun sem kær-
leiksríkan bróður.
Söknuður minn og annars vina-
fólks er þó ekki nema hjóm eitt sam-
anborið við það, sem nánustu að-
standendur Ólafs þurfa nú að líða.
Ég og fyrrverandi eiginkona mín
Kristín Egilsdóttir ásamt dætrum
Eygerði Ingu og Auði sendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur til móð-
ur Ólafs, dætra hans, barnabarna,
systkina og annars vandafólks. Einn-
ig til Þórunnar fyrrverandi eigin-
konu Ólafs, en þrátt fyrir skilnað
þeirra í millum, héldu þau vinskap
sínum allt til enda. Ég kveð nú Ólaf
vin minn hinstu kveðju og bið al-
mættið að styðja við og styrkja hans
nánustu.
Hafþór Ingi Jónsson.
ÓLAFUR
AXELSSON
 Fleiri minningargreinar um Ólaf
Axelsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.


  

 
                

 

   
    
    !" 
 #$
%& '%  ( )* +!%,# 
",' -%
%& '%   ""
%& #