Morgunblaðið - 05.04.2002, Qupperneq 40

MINNINGAR
40 FÖSTUDAGUR 5. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Arna HildurValsdóttir fædd-
ist á Seyðisfirði 14.
júlí 1976. Hún lést í
Reykjavík 30. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar eru Valur
Harðarson, sölustjóri
hjá Johan Rönning
hf., f. 11. mars 1954,
og Kristín A. Árna-
dóttir, sviðsstjóri hjá
Reykjavíkurborg, f.
18. mars 1957. For-
eldrar Vals eru
Hörður Hjartarson
og Sigfríð Hall-
grímsdóttir frá Seyðisfirði. Hörð-
ur var til skamms tíma fram-
kvæmdastjóri á Seyðisfirði og
Sigfríð húsmóðir og starfsmaður
Hrafnistu. Kristín er dóttir Árna
Halldórssonar, fyrrv. skipstjóra,
og Ragnhildar Kristjánsdóttur á
Eskifirði. Þau ráku
lengst af útgerð og
fiskvinnslu á Eski-
firði. Arna Hildur
var elst þriggja
systra og dætra
þeirra Vals og
Kristínar. Systur
hennar eru Sigrún,
f. 20. ágúst 1985,
nemi í Menntaskól-
anum við Sund, og
Þórdís, f. 7. nóvem-
ber 1987, nemi í
Ölduselsskóla.
Arna Hildur gift-
ist Unnari Haralds-
syni 6. júní 1998 en þau slitu sam-
vistir. Hún lætur eftir sig átta ára
dóttur, Kristínu Líf, f. 13. sept-
ember 1993.
Útför Örnu Hildar fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Ég þekki ungan Guðföður friðar
hann talar nú til yðar.
Andvari andans til hans handar
opin er sú gátt til griðar.
Hratt honum áfram svo miðar.
Andvari andans til hans handar
hvert sem hann fer
hans hestur er Herkúles.
Ör hans sem friður fer, fyrir þér
því réttlætis þjónn hann er.
Hans ættir og vættir við Snæfellsnes
búðir hans feðra sem áfram hann herða
hvert sem hann fer
með honum riddaraher.
Þar mun hann áfram þjóna til Drottins
unna sér hvíldar við fótskör Lausnarans
Leiftur sem skriður loftsins
skylmingaþræll ótæmdur brennur
fyrir orðum sannleikans.
Andvari andans til hans handar.
Sannleikann ég las í bók
ég hann með mér tók.
Réttlætið hefur brugðist mér
hver burtu það tók.
Brugðist getur mannfólkið
ég las í sömu bók.
Ég mun alltaf elska þig
sama hvernig fór.
Reyndu að finna hjarta þínu
sannan frið, syngur englakór.
Á baki vogar skálum
sannleika og réttlætis
getur myndast bil.
Á himnum ég mun hitta þig
og semja við þig frið.
Ég sé þig í stjörnuryki,
skipar alltaf, þinn sess.
Strax, á okkar fyrsta augnabliki,
heitt, ég óskaði þess.
Mitt hjarta slær með þínu,
og saman yfir Stínu.
Enn á ég, von í brjósti,
um að hamingjan, þig finni.
Þó að ég upp um þig ljóstri,
kannski nóg að sinni.
Rétt er þín stefna
til himna skal stefna.
(Unnar Haraldsson.)
Að morgni sunnudagsins 31. mars
fékk ég fréttir af þér, Arna er dáin
var sagt.
Hversu erfitt og sárt það er fæ ég
ekki lýst hér.
Elsku Arna, ég mun áfram gæta
að hjartagullinu okkar Kristínu Líf,
og stuðla að því besta fyrir hana.
Minningarnar eru margar, flestar
skemmtilegar og góðar. Ég geymi
þær í hjarta mér og um þær gæti ég
skrifað heila bók. En ég læt nokkur
meðfylgjandi ljóð segja þá sögu fyrir
mig.
Arna Hildur Valsdóttir var öllum
góðum kostum gædd, var afburða
greind, góður vinur og móðir. Þeir
sem þekktu Örnu vita hvar hennar
veikleiki lá. Frá því snemma síðast-
liðið haust virtist leiðin liggja upp á
við og þess vegna komu fréttirnar á
óvart. Við vitum að þetta var slys og
vonast ég til að þú hafir fundið frið-
inn sem þú leitaðir ávallt að. Að lok-
um langar mig til að hafa orð á því
hversu einstök og góð samstaða er
ríkjandi bæði í föður- og móðurætt
Örnu, sem ég veit að hefur verið mik-
ilvægur stuðningur fyrir alla sem
koma að máli. Megi Guð gefa okkur
öllum styrk á erfiðum tímum og
blessuð sé minning Örnu í Jesú
nafni, amen.
Hver dimmblá nótt til fjalla og fjöru
sanda,
hvert einasta strá og skref mín öll.
Sköpun alla, sólroðann og íslenzka mjöll,
öll heimsins sjávarföll.
Von mína og drauma, upphaf þessa dags,
frá fyrsta til síðasta sólarlags.
Við leitum þín og fáum eins og dagur
þessi mætir nótt,
þar hugur minn og hjarta hamast svo ótt.
Jesús biður að heilsa
systir sæl
lausn hans fann
hjarta þínu lausn.
Með kærleiksins kveðju
dýrðar sannleika þræll.
Sterk er Guðs höndin
vertu áfram sæl
í ljósið stefnum
drauma-löndin.
Ég stend í stjörnuskini
og elska þína drauma.
Ég stend í miðri sorginni
og finn þinn anda sem strauma.
Ég stend og skil ekki neitt
og spyr hvort lausn sé nú fundin.
Ég stend en allt er svo breytt
og finnst ég sjái þig yfir sundin.
Ég stend og gæti að henni
og bið þú eignist loks frið.
Ég stend þó ég skjálfandi brenni
og hugsa með gleði um svo margt
Þar til hittumst við.
(Unnar Haraldsson.)
Ástar- og saknaðarkveðjur
Unnar Haraldsson,
Kristín Líf Örnudóttir.
Arna Hildur systurdóttir okkar
hefur kvatt þennan heim, langt um
aldur fram. Hún var fyrsta barn
Kristínar elstu systur okkar og
fyrsta barnabarn foreldra okkar.
Hún var frá upphafi hugljúfi okkar
allra, kekk og skemmtileg. Ársgömul
var hún altalandi og átti hnyttin til-
svör sem oft var vitnað til og kættu
okkur öll. Hún var bráðþroska og lá
alla tíð mikið á að kynnast marg-
breytileika lífsins. Dætur okkar og
frænkur hennar litu upp til hennar
enda var yfirleitt mikið að gerast í
kringum Örnu og enginn áræðnari
eða úrræðabetri.
Strax sem lítið barn fann hún til
ríkrar samkenndar með þeim sem
nærri henni voru og mátti ekkert
aumt sjá. Það er minnisstætt að hún
var alltaf reiðubúin að gefa þau leik-
föng sem henni voru kærust væri
það til þess að gleðja aðra. Góðir eig-
inleikar í fari hennar voru alla tíð til
staðar og fékk dóttir hennar Kristín
Líf að njóta þeirra. Hún mun búa að
því þegar hún vex úr grasi og einnig
þeirrar hlýju sem Unnar, sem geng-
ið hefur henni í föðurstað, hefur frá
fyrstu tíð veitt henni. Það er gott til
þess að vita hve góða Kristín Líf á að
þar sem eru afi hennar og amma,
Sigrún og Þórdís og við öll hin sem
munum styðja hana af fremsta
megni.
Lífsleið Örnu Hildar var stutt og
oft gekk hún sólarmegin í lífinu. Hún
var allof ung þegar skuggi fíknarinn-
ar féll á hana en undan honum megn-
aði hún ekki að komast. Ásetningur
um að losna var einlægur, þráin eftir
að njóta birtu og yls var innileg og
oft var tekið á af öllum lífs- og sál-
arkröftum, en það dugði ekki til. Í
bréfum sem hún skrifaði kom djúp
von hennar í ljós. Stuðningur fjöl-
skyldu og ástvina fékk þar heldur
ekki við ráðið.
Þegar horft verður um öxl eru það
minningarnar um sólskinsstundirn-
ar í lífi Örnu Hildar sem lifa og þær
eru sem betur fer margar. Þær
fyrstu eru frá Seyðisfirði þar sem
hún fæddist og frá Eskifirði þegar
hún heimsótti afa sinn og ömmu. Síð-
ar voru þær margar á heimili for-
eldra hennar þar sem ættingjar og
vinir söfnuðust oft saman.
Arna Hildur verður lögð til hinstu
hvíldar á fæðingardegi Óla Kristjáns
móðurafa okkar. Við kveðjum hana
með söknuði, fullviss þess að hún sé
komin til bjartari heima.
Missir Kristínar Lífar, Kristínar
systur, Vals, Sigrúnar og Þórdísar er
mikill. Megi góður guð styrkja þau
og styðja.
Halldór, Björn, Sigrún,
Guðmundur og fjölskyldur.
Ég veit ekki hvað skal segja
því þögult orð mitt
er ekki reiðubúið
(José Ramón Jiménez.)
Ég geri orð höfundarins að mín-
um. Hún Arna frænka mín er dáin.
Arna var tveim árum eldri en ég.
Við vorum systradætur og mjög nán-
ar, frænkur og vinkonur. Arna
frænka mín var yndisleg. Hún var
skemmtileg, hlý, gefandi, örlát og
ráðagóð. Hún var góður vinur og
traust. Við höfum átt óteljandi
skemmtilegar stundir saman, bæði
þegar við vorum litlar og þegar við
urðum eldri. Arna var stóra frænkan
mín, ég leit alltaf á hana sem stóra
systur. Arna kenndi mér margt,
verndaði mig og var mér stoð og
stytta. Við leituðum ávallt til hvor
annarrar ef eitthvað bjátaði á og hún
tók alltaf á móti mér með útbreiddan
faðminn. Við hittumst og töluðum
saman reglulega og ef svo stóð á,
skrifuðumst við á, falleg og einlæg
bréf. Bréfin frá Örnu geymi ég nú,
eins og gull. Ég get varla hugsað
mér nútið eða framtíð án Örnu, svo
mörgu deildum við saman og svo
margt var planað. Við göntuðumst
oft með að verða gamlar skvísur
saman, hafa saumaklúbb og sjón-
varpskvöld. Okkur langaði að verða
hamingjusamar konur.
Arna var mikill dýravinur og hef-
ur átt ótal tegundir dýra, sem ég var
flest hrædd við en hún kenndi mér af
mikilli nærgætni að virða þau og líta
á þau sem vini. Ég man þegar við
vorum litlar langaði hana að verða
dýralæknir.
Afi og amma okkar búa á Eskifirði
og langamma okkar, sem við kölluð-
um bara löngu, bjó þar uns hún dó.
Við vorum þar flest sumur, páska, og
jól og alltaf nóg að gera þar. Við lék-
um okkur í fjörunni, við bryggjuna, í
gullabúinu okkar og í garðinum hjá
afa og ömmu. Við vorum oft hjá lang-
ömmu okkar, í stóra húsinu hennar,
þar sem margt var svo forvitnilegt.
Þegar ég hitti hana síðast, í afmæli
Kristínar móður hennar, rifjað hún
upp minningar að austan, eða fata-
leikinn. Okkur þótti amma eiga
endalaust af fötum, og við lékum
okkur mikið með þau.
Við fórum nokkrum sinnum sam-
an til útlanda. Fyrst þegar ég var
tveggja og hún fjögurra. Þá fórum
við með mæðrum okkar og pabba
Örnu til Karrebæksminde í Dan-
mörku þar sem mæður okkar voru
fararstjórar í heilt sumar. Arna var
fljót að læra dönskuna og á umhverf-
ið og hún kenndi mér. Við fórum aft-
ur þangað sumarið á eftir. Þegar við
vorum orðnar aðeins eldri fórum við
með mömmu til Ítalíu að heimsækja
Gumma frænda, sem var fararstjóri
þar. Við lékum okkur saman daginn
út og inn, og áttum í nágrannaerjum
við kallinn á neðri hæðinni. Hann átti
ansi erfitt með að þola lætin í okkur
og varð vitlaus þegar bolurinn henn-
ar Örnu datt á svalirnar hans. Arna
sótti hann galvösk og glotti. Við
hlógum svo oft að þessu og mér
fannst Arna alltaf svo djörf, hún hik-
aði aldrei við neitt. Eitt sumarið fór-
um við svo til Portúgal, með fjöl-
skyldu Örnu og móðurforeldrum
okkar. Það var alveg frábær ferð, við
kynntumst fullt af fólki, festumst
nokkrum sinnum í lyftunni og áttum
öll góðar stundir saman. Ég minnist
þess líka hvernig henni tókst oft að
hughreysta mig, t.d. þegar ég kvart-
aði yfir freknunum í andlitinu á mér.
Þá brosti hún og sagði að þetta væru
lítil gullkorn, taldi þau og sagði að ég
væri rík.
Við töluðum svo oft um hversu
lánsamar við værum með fjölskyld-
una okkar. Við gátum ekki hugsað
okkur betri. Arna á einstaka foreldra
og tvær yndislegar systur. Það var
hún þakklát fyrir og minntist ósjald-
an á það.
Gullmoli Örnu var Kristín Líf
dóttir hennar. Hún sá ekki sólina
fyrir henni. Missir litlu Kristínar er
mikill, því tengslin milli mæðgnanna
voru sterk.
Ég talaði við Örnu síðast fyrir
nokkrum dögum. Hún hljómaði
ánægð, og sagðist elska mig í enda
símtalsins. Við gerðum það alltaf,
kvöddumst með þeim orðum. Og nú
kveð ég Örnu með trega. Aldrei hef-
ur jafnmikill harmur og missir orðið
í fjölskyldu okkar. Arna var trúuð,
og ég veit að hún er nú hjá Guði, laus
við þjáningar, sem of oft voru of
miklar í lífi hennar. Ég gæti haldið
endalaust áfram, því minningarnar
eru óþrjótandi.
Elsku Kristín, Valur, Sigrún, Þór-
dís og elsku Kristín Líf. Megi Guð
styrkja ykkur á þessum erfiðu tím-
um.
Auður.
Elsku Arna. Nú ert þú farin, farin
og býrð í öðrum heimi. Nú ert þú hjá
Aðalbjörgu langömmu þinni og ykk-
ur líður vel saman. Ég man hvað þú
varst góð frænka, nærgætin í alla
staði og þú hafðir gaman af að koma
til ömmu þinnar og langömmu á
Eskifirði.
Ég man eitt sinn 1983, þegar ég
var á Dalbraut, að mamma þín
hringdi í mig og sagði að þú ættir
heima á Rauðalæk og ég væri vel-
kominn í heimsókn, og svo heimsótti
ég ykkur og við lékum okkur saman.
Mér er einnig minnisstætt er ég kom
og heimsótti foreldra þína júlí 1998
og mamma þín hringdi í þig og sagði
þér að ég væri hjá henni. Þú komst
og varst svo ánægð að sjá mig. Við
fórum í bíltúr og fengum okkur ís.
Svo í ágúst sama sumar heimsóttir
þú mig austur á Sólheima í Gríms-
nesi með Árna afa þínum. Við fórum
í sumarbústaðinn á Flúðum og hitt-
um Diddu og vorum þar og áttum
góðan dag. Svo keyrðir þú mig aftur
heim á Sólheima og stoppaðir á
Laugarási og bauðst mér ís. Þú vildir
að ég spennti á mig beltið svo ég
myndi ekki slasast ef við lentum í
slysi. Þú sagðist hafa orðið vitni að
miklu bílslysi uppá Hellisheiði og
vildir ekki að eins færi fyrir mér.
Nú ertu hjá Aðalbjörgu og líður
vel hjá langömmu. Nú vil ég þakka
þér allt sem þú gafst mér af þér og
megi Guð styrkja mömmu þína,
pabba þinn og systkini þín og dóttur
þína í þessari miklu sorg. Vertu svo
sæl, Arna mín Ég mun hitta þig aftur
hjá Guði og við munum öll, Aðal-
björg, þú og ég, upplifa sanna endur-
fundi.
Guð geymi þig.
Árni Ragnar.
Elsku frænka. Minningarnar eru
margar sem koma upp í hugann
þessa dagana, við brösuðum nú ým-
islegt þegar þú komst í heimsókn á
Eskifjörð, ég, þú og Auður. Við fór-
um í útilegu út á sveit og líka í Atla-
vík þegar þú hrakfallabálkurinn,
sem varst nú ósjaldan með gifs ein-
hversstaðar, fékkst ryðgaðan nagla í
gegnum löppina, það þótti þér nú
ekkert sérstaklega merkilegt þótt
við Auður værum með tárin í aug-
unum, það varst nú frekar þú sem
varst að hughreysta okkur.
Þú varst alltaf stóra frænka okkar
sem passaðir uppá okkur og hafðir
vit fyrir okkur. Þú varst ótrúlega hlý
og góð manneskja og alltaf hægt að
leita til þín.
Ég mun geyma allar minningarn-
ar sem hér eru sagðar og ósagðar í
hjarta mínu ásamt okkar síðasta
samtali þar sem þú varst að hug-
hreysta mig og sagðir svo marga fal-
lega hluti, enda gafstu alltaf svo mik-
ið af þér.
Við ætluðum að fara að hittast en
því miður var þér ekki skammtaður
lengri tími hér, við hittumst bara
seinna í staðinn.
Elsku Kristín Líf, Kristín, Valur,
Sigrún, Þórdís og aðrir aðstandend-
ur, guð styrki ykkur í þessari miklu
sorg.
Agla Heiður.
Hjarta mitt er örmagna af sorg
þessa stundina, elsku Arna mín. Ég
sit hér og reyni að henda reiður á til-
finningunum sem bærast í brjósti
mínu og koma þeim hérna niður á
blaðið. Mig langar svo að geta komið
í orð hvernig mér líður gagnvart
þessu ótímabæra dauðsfalli þínu,
ástin mín.
Mér er minnisstætt er ég hitti þig
í síðasta skiptið. Það var erfið stund,
mér fannst ég ekki vera að tala við
Örnu mína, ég held að okkur hafi
báðum fundist það óþægilegt. Ég
þráði svo heitt að fá að sjá þig
blómstra, elsku frænka mín, þú hafð-
ir svo marga kosti að bera, yndislega
útgeislun og jákvæðni.
Það sem tengdi okkur svo sterk-
um böndum var baráttan við þann
hræðilega sjúkdóm sem við vorum
báðar haldnar. Ég finn fyrir gífur-
legum vanmætti í dag vegna þess að
mig langaði svo innilega að gefa þér
af því sem mér hafði hlotnast –
lausnina. Ég var alltaf að bíða eftir
að þú myndir hringja í mig því ég
sagði alltaf við þig að ef þú vildir
hjálpina þá væri ég tilbúin til að
styðja þig. En þinni þrautargöngu er
nú lokið, elsku frænka mín, og ég
veit að í dag ert þú glöð, hamingju-
söm og frjáls – sál þín hefur fundið
hvíld hjá Guði almáttugum.
Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig við
það sem ég fæ ekki breytt, kjark til að
breyta því sem ég get breytt og vit til að
greina þar á milli.
Ég elska þig,
Eva Hrönn.
Það er erfitt að finna orð yfir þær
tilfinningar sem hellast yfir þegar
staðið er frammi fyrir því að elsku
vinkona okkar og frænka, hún Arna
Hildur er dáin.
En við geymum í hjarta okkar
minningar.
Eins og minningarnar frá þeim
ljúfu dögum þegar Arna Hildur kom
í heimsókn í sveitina. Hún var vin-
sæll gestur. Uppáhaldsfrænka mín,
sagði Vigdís oft þegar henni var til-
kynnt að von væri á Örnu Hildi
frænku í heimsókn.
Stelpuskarinn hljóp áhyggjulaus
um gangana í Nýjabæ og það gekk á
ýmsu.
Hlaupið á náttfötunum úti á túni í
morgundögginni. Freistast til að
hoppa í hjónarúminu þegar enginn
sá til. Stóðu á tröppunum útataðar í
mýrarauða frá toppi til táar. Höfðu
hreinlega neyðst til að stökkva ofaní
skurð, því brjálaður hestur hafi ætl-
að að ráðast á þær. Í stóra brúna
rúminu sváfu þær allar saman í einni
kös úrvinda eftir hvern annasaman
dag. Þetta voru góðir tímar.
Arna Hildur var hlý, skýr og
skemmtileg, með glettnisblik í aug-
um og dillandi hlátur. Okkur þótti
óskaplega vænt um hana og er þungt
um hjartarætur þegar við nú kveðj-
um hana í hinsta sinn.
Valur, Kristín, Sigrún, Þórdís og
litla Kristín Líf. Þið eigið okkar
dýpstu samúð.
Halla María, Tryggvi og
stelpurnar.
Elskuleg bróðurdóttir mín er lát-
in, aðeins 25 ára gömul. Í huganum
er afneitunin rík, að þetta geti ekki
verið satt, ekki aftur í okkar fjöl-
skyldu. Aðeins tvö ár síðan eigin-
maður minn lést. Upp í hugann koma
minningar síðastliðinna 25 ára. Hún
var elsta barn bróður míns og börnin
ARNA HILDUR
VALSDÓTTIR