Morgunblaðið - 25.04.2002, Blaðsíða 57

UMRÆÐAN
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. APRÍL 2002 57
EINS og Einar Eyj-
ólfsson, Fríkirkjuprest-
ur í Hafnarfirði, horfi ég
stundum á sjónvarps-
stöðina Omega og get
tekið undir það að sumir
sem koma þar fram og
leggja orð í belg varð-
andi Mið-Austurlönd
ættu að láta það ógert.
Framsetningin er eins-
leit og ekki alltaf mál-
efnaleg. Hins vegar eru
aðrir sem koma fram
þar, sem tala um málið
af þekkingu og djúpu
innsæi, en presturinn
hefur greinilega misst
af því, og það er miður.
Óneitanlega kemur á óvart þegar
presturinn talar um ódæðisverk Shar-
ons í Líbanon, sem eru ekki sönnuð,
frekar en svo margt annað sem og það
þegar hann talar sérstaklega um þá
„grimmd sem Ísraelsmenn hafa sýnt
óbreyttum borgurum“ og verði „ekki
réttlætt með því að verið sé að verjast
hryðjuverkamönnum, saklaust fólk á
ekki að líða fyrir slíkt“. Allir hljóta að
taka undir þessi orð, svo sannarlega,
en ekki auðvelt við að ráða eins og
dæmin sanna, samanber Afganistan,
skelfileg staðreynd, sem við höfum
varla gleymt, eða hvað? Það, sem
kemur þó mest á óvart í þessu sam-
hengi er að presturinn nefnir ekki
einu orði ódæðisverk Arafats, fyrr og
síðar, sem eru þó ein af þeim dekkstu,
sem yfir heiminn hafa gengið og ég
spyr er það ekki alsaklaust fólk sem
fyrr og um þessar mundir líður undan
hryðjuverkaárásum Arafats og hans
manna? Er það ekki saklaust fólk sem
deyr í hrundaðatali og limlestist and-
lega og líkamlega í þúsundatali fyrir
hans tilverknað? Eða er ekki sama
hverrar þjóðar saklausa fólkið er?
Presturinn nefnir heldur ekki eitt orð
um slóttugheit og ósannsögli Arafats,
sem af og til, þegar það hentar pólitík-
inni hans, sendir út yfirlýsingar um að
hann fordæmi hryðjuverkin, sem hans
eigin hryðjuverkasamtök, stofnuð af
honum sjálfum og kennd við hann
sjálfan, hafa framkvæmt! Þegar best
lætur, og mikið liggur við, setur hann
yfirlýsinguna skriflega á skjal, sem
fjölmiðlar sýna í fullri stærð. Ég hitti
múslíma frá Palestínu sem er búsett-
ur hér á landi sem sagði um Arafat.
„Arafat meinar ekki orð af því sem
hann segir um frið, hann vill Ísrael á
haf út og setur á svið
leikrit í ótrúlegustu
myndum, til að fá samúð
heimsins.“
Man presturinn eftir
vopnaskipinu sem
fannst á Rauðahafi, full-
hlaðið sjálfsmorðsbelt-
um og allskyns eyðing-
arvopnum, í svo miklu
magni að það hefði getað
grandað Ísrael marg-
sinnis á einni móttu!
Hvað sagði Arafat?
Jú, hann sór og sárt
við lagði að hann hefði
ekki komið nálægt
þessu skipi, vissi hreint
ekkert um það! Annað
kom í ljós.
Þó ég telji mig vita talsvert um
ástandi fyrir botni Miðjarðarhafs,
fyrr og nú, og hafi komið þar margoft
og eigi þar kæra vini bæði meðal Ísr-
aela og Palestínumanna tel ég mig
ekki þekkja ráð til að leysa þetta
flókna og margslungna mál, hvað
mikið sem ég vildi. Hins vegar tel ég
að þeir sem ætla sér að fjalla um mál-
ið þurfi að fara á staðinn og horfast í
augu við staðreyndir, áður en þeir
fella einhliða dóma, t.d. íslenskir
fréttamenn þá yrði fréttamiðlunin
ekki eins gegnsýrð af hlutdrægni, og
raun ber vitni í mörgum tilvikum,
trúlega einsdæmi í heiminum, það
getur fólk sjálft kynnt sér með því að
horfa – og hlusta á aðra fréttamiðla.
Einnig er það staðreynd að spjall-
þættir fréttamiðla hér heima kalla
einungis til sín fólk sem gefur sig út
fyrir að vera gegn Ísrael, sem sumt
hvað hikar ekki við að fara með stað-
lausa stafi, hreint með ólíkindum.
Það kastar þó tólfunum, vægast sagt,
þegar ríkiskirkjan á Íslandi og þjón-
ar hennar blanda sér í málin með af-
gerandi hætti öðrum deiluaðila í hag,
samanber það sem ég las í Morgun-
blaðinu nýverið, sagt af kirkjunnar
manni... „að stjórnvöld í Ísrael snúi af
þessari óheillabraut“ ... Ættum við
ekki fremur að óska þess að báðir að-
ilar snúi inn á heillabraut til friðar?
Hryðjuverkin og sjálfsmorðsárásirn-
ar í Ísrael fjármögnuð af sumum ná-
grannaríkjunum og framkvæmd af
heilaþvegnum blekktum einstakling-
um, þar sem innprentað hatur blind-
ar heilbrigða sýn eru ástæðan fyrir
ástandinu um þessar mundir. Meðan
stutt er við hryðjuverk verður aldrei
friður. Mundum við horfa upp á ást-
vini okkar sprengda í loft upp, tætta í
sundur til ólífis eða örkumlunar, án
þess að gera eitthvað? Ég held ekki.
Hvort viðbrögð okkar yrðu gagnleg
til árangurs, eða ættu rétt á sér er
svo önnur saga. Svo er og með þá
skelfilegu hluti sem saklaust fólk í
Palestínu fær að líða, á þeim slóðum,
þar sem glæpamanna er leitað.
Presturinn biður Guð að fyrirgefa
þeim á Sjónvarpsstöðinni Omega, svo
slæmt finnst honum framlag þeirra.
Það hefur farið framhjá mér, ég hefi
aldrei heyrt þá viðhafa mannorðs-
meiðandi orð um málin. – Já, við horf-
um með mismunandi augum á lífið
sem flýgur framhjá. Hvernig svo sem
það sjónarspil er hverjum og einum,
þurfum við öll á fyrirgefningu að
halda gagnvart okkur sjálfum, hvert
öðru og frá Hinum Hæsta, og eins og
Páll segir, ég mest af öllum. Um leið
leyfi ég mér að spyrja… „Bara Ísr-
aelum að kenna?“ eins og Óli Tynes
spyr í Morgunblaðinu 13. apríl sl.
Þökk fyrir það innlegg. Margir vildu
gjarnan láta til sín heyra, en hætta
ekki á það í ringulreið þeirrar ein-
stefnu sem ríkir í þessu grafalvarlega
og margslungna risamáli.
Biðjum fyrir Palestínu og líka Ísr-
ael. Þar hefi ég séð palestínsk og ísr-
aelsk börn fæðast hlið við hlið, sofa
og vaka hlið við hlið, með mæður sín-
ar hjá sér einnig hlið við hlið. Allir í
sátt og öllum gert jafnt undir höfði.
Öll voru þau blessun, sem opnuðu
mér víddir skilnings, sem svo oft áð-
ur. Ég elskaði þau öll, enda voru þau
fædd til að vera elskuð og blessuð og
til að vera blessun. Ég minni mig á að
biðja fyrir þeim alla daga.
Þökk fyrir birtinguna.
Hugleiðing vegna greinar
Einars Eyjólfssonar
Hulda
Jensdóttir
Höfundur er ljósmóðir.
Ófriður
Þeir sem ætla að fjalla
um málið þurfa að
fara á staðinn, segir
Hulda Jensdóttir, og
horfast í augu við stað-
reyndir áður en þeir
fella einhliða dóma.