Morgunblaðið - 25.04.2002, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. APRÍL 2002 47
Hann batt eigi bagga
sína sömu hnútum og
samferðamennirnir,
hann afi minn. En þetta
voru sterkir hnútar og góðir, hnút-
arnir hans afa.
Ég man eftir afa þar sem hann sat
á kollinum sínum við eldhúsglugg-
ann. Hann var með risavaxnar hend-
urnar uppi á eldhúsborði. Svo kreppti
hann saman iljarnar, hallaði sér
fram, glennti upp augun og horfði
stríðnislega á mann og skellihló svo
að manni.
Ég man þegar maður fór með afa á
pallbílnum að leita að týndum rollum.
Hann afi keyrði iðulega á röngum
vegarhelmingi og hlustaði svo ekkert
á mann þegar maður benti honum á
að það væru bílar að nálgast. Svo
komum við auga á einhverjar flökku-
kindur og mér var sagt að fara út úr
bílnum og ná í þær. Ég stökk út í mó-
ann og stóð þar ráðvillt. Kindurnar
hlupu út um allar trissur og afi ók
meðfram girðingunni, flautandi og
kallandi á mig: „Hlaupa! Hlaupa!“
Svo man ég líka eftir því þegar afi
sendi mig til að sækja kýrnar. Mér
fannst það þá frekar kvikindislegt af
því að hann fór aldrei sjálfur inn fyrir
girðinguna að ná í þær. Hann stóð
bara við túngaflinn og kallaði á þær.
Og þær komu. En nei, hann afi var al-
veg á því að láta mig fara inn fyrir og
ná í þær. Ég fikraði mig hægt áfram,
að deyja úr hræðslu. Ég nálgaðist
TORFI ÓLDAL
SIGURJÓNSSON
✝ Torfi Óldal Sig-urjónsson fædd-
ist á Hörgshóli í
Þverárhreppi 18.
september 1918.
Hann lést á sjúkra-
húsinu á Hvamms-
tanga 25. mars síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá
Hvammstangakirkju
5. apríl.
þær hægt og skyndi-
lega sneru þær við og
stefndu nú allar í áttina
að mér. Ég snarstans-
aði og lokaði augunum.
Ég var umkringd kúm.
Ég vissi ekkert hvað ég
átti að gera og ég var
logandi hrædd við þess-
ar ókunnu verur. Ég
bað því til Guðs: „Góði
Guð, gerðu það … ekki
láta þær éta mig!“ En
afi vissi að þær myndu
ekki gera mér neitt
mein og ég slapp lifandi
úr þessari svaðilför. Afi
gerði þetta oft. Hann fékk mann til að
takast á við hræðsluna og sigrast á
henni. Hann fól manni eitthvert verk-
efni og þegar maður þrjóskaðist við
og neitaði ýtti hann blíðlega við
manni með stóru höndunum sínum
og brosti bara að þessu öllu saman.
Einu sinni þegar kvöldmjaltirnar
voru búnar vorum við afi þau síðustu
til að fara út úr mjólkurhúsinu. Þá
tók hann afi utan um mig þegar við
vorum að fara út og sagði við mig að
ég væri orðin svona líka myndarleg
stúlka. Svona bara ansi myndarleg,
já. Hann sagði mér svo líka að vera
alltaf dugleg að borða svo ég yrði nú
enn myndarlegri. Ég lofaði honum
því og hef haldið það loforð alveg síð-
an.
Hann afi var stór og sterkur, bæði
á líkama og sál. Hann átti engan sinn
líka og ég leit alltaf upp til hans. Það
var eitthvað óútskýranlegt við hann
sem maður dáðist að og þótti svo
vænt um. Ég vona að ég hafi frá hon-
um einhverja af hans mörgu góðu
kostum og ég er líka þakklát fyrir að
hafa átt svona góðan afa og að hafa
kynnst svona stórbrotnum manni.
Ég kveð hann afa í hinsta sinn og
veit að við hittumst eitthvern tímann
aftur.
Björk.
✝ John Sivertsenfæddist í Gjógv á
Austurey í Færeyjum
10. sept. 1923. Hann
lést 1. apríl 2001. For-
eldrar hans voru
Kristian Sivertsen, f.
24. jan. 1892 í Gjógv,
sjómaður á skútum við
Ísland og síðar skútu-
skipstjóri, d. 8. sept.
1971, og kona hans
Andrea Sivertsen Jo-
ensen, f. 4. sept. 1900 í
Gjógv, húsmóðir.
Hinn 16. nóv. 1946
gekk John að eiga
Hallgerði Sivertsen, f. Kallsoy, f.
19. apríl 1925 í Gjógv, húsmóðir,
kennari og forstöðukona farfugla-
heimilis og barnaheimilis. Börn
þeirra eru: 1) Kristinn, f. 1947 í
Reykjavík, kennari í Þórshöfn; 2)
Jónas, f. 1949 í
Reykjavík, nudd-
læknir í Þórshöfn; 3)
Tryggvi, f. 1950 í
Færeyjum, verk-
fræðingur í Kaup-
mannahöfn; 4) Arn-
björn, f. 1956 í
Færeyjum, kennari í
Þórshöfn; 5) Heini, f.
1959 í Færeyjum,
tónlistarmaður í
Þórshöfn; og 6) Jó-
hann, f. 1965 í Fær-
eyjum, skrifstofu-
maður í Þórshöfn.
John stundaði nám
við Föroya Folkaháskúla í Þórs-
höfn, Héraðsskólann á Laugar-
vatni og lauk prófi frá Samvinnu-
skólanum í Reykjavík 1947.
Útför Johns fór fram frá sókn-
arkirkju hans í Gjógv 7. apríl 2001.
Á síðastliðnu ári barst mér sú
fregn að skólabróðir minn úr Sam-
vinnuskólanum, John Sivertsen frá
Gjógv á Austurey í Færeyjum, væri
látinn. Við andlát góðs vinar og
skólafélaga leita á hugann minning-
ar frá skóladögunum. John hafði
verið tvo vetur við nám í Héraðs-
skólanum á Laugarvatni þegar hann
settist í yngri deild Samvinnuskól-
ans í Reykjavík haustið 1945. John
hafði þá náð góðum tökum á ís-
lensku máli þótt á mæli hans heyrð-
ist að hann væri ekki Íslendingur.
Hann vakti þá strax athygli okkar
skólasystkinanna fyrir hispursleysi í
framkomu. Hann tók þá þegar þátt í
umræðum dagsins hvort sem þær
snertu skólastarfið eða almenn þjóð-
félagsmál. Í hópi okkar skólasystk-
inanna var John jafnan glaður og
gamansemin var honum meðfædd.
Í einkalífi sínu var John ham-
ingjusamur maður, þau Hallgerður,
kona hans eignuðust sex mannvæn-
lega syni sem allir hafa hlotið góða
menntun og stöður í samfélaginu.
Þeir eru allir fjölskyldumenn. Hall-
gerður stundaði nám við Hús-
mæðraskólann í Reykjavík veturinn
1946–1947 og árið 1949 flytja þau al-
farin til Færeyja með tvo elstu syn-
ina sem báðir eru fæddir í Reykja-
vík. Á yngri árum stundaði John
sjómennsku, í fimm ár frá 14 ára
aldri, og á stríðsárunum var hann í
siglingum til breskra fiskmarkaða í
Aberdeen og Fleetwood á færeyska
togaranum „Skálabergi“. John var
skrifstofumaður á Hótel Skjaldbreið
í Reykjavík 1948–1949. Í Færeyjum
setti John á stofn þvottahús 1949 og
stundaði jafnframt sjó á opnum báti
til heimilisþarfa. John hóf störf hjá
Föroya Vanlukkutryggingu 1951 og
starfaði þar uns hann fór á eftirlaun.
Forstjóri tryggingafélagsins var
hann frá 1. janúar 1977 til starfsloka
1985. Eftir það stofnuðu þau hjónin
Farfuglaheimilið Gjáargarð í Gjógv
sem Hallgerður veitti forstöðu.
John var umboðsmaður fyrir
danska tryggingafélagið Hafnia í
nokkur ár og 1973 var hann kjörinn
í Umboðsráð Tryggingasambands
Færeyja og var lengi formaður
þess.
John var rösklega meðalmaður á
hæð, dökkur yfirlitum og karlmann-
lega vaxinn. Hann vakti jafnan at-
hygli í fjölmenni. Síðustu árin átti
John við heilsubrest að stríða.
Eftirlifandi eiginkonu hans, son-
um þeirra og fjölskyldun sendi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Þorkell Skúlason.
JOHN
SIVERTSEN
Inga frænka er látin.
Við flettum til baka og
minnumst heimsókna
okkar til Ingu frænku. Minningarnar
eru bjartar og hlýjar líkt og alltaf hafi
verið sólskin í Glaðheimum.
Inga annaðist foreldra sína, langafa
og langömmu okkar, á heimili þeirra í
Glaðheimum. Innan veggja var líkt og
tíminn stæði í stað, róin og jafnvægið
gáfu afslappað andrúmsloft og hlýju.
Langafi var blindur, með lepp eins og
sjóræningi og tók í nefið og var alltaf
glaður. Langamma og Inga báru
fram kaffi og mjólk ásamt kleinum og
fíkjukökum. Í stofunni voru heil
ósköp af ljósmyndum, stillt upp á alla
finnanlega lárétta fleti, kommóður,
hillur, sjónvarp og gluggakistur. Við
stóðum sem dáleidd fyrir framan allar
INGIGERÐUR
SALÓME
GUÐBRANDSDÓTTIR
✝ Ingigerður Sal-óme Guðbrands-
dóttir fæddist í
Reykjavík 6. nóvem-
ber 1919. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Skjóli 22. mars síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá
Fossvogskirkju 2.
apríl.
þessar myndir, af börn-
um að skírast, krökkum
að fermast, fólki að gift-
ast og fólk með skrítna
hatta að útskrifast.
Sumir svarthvítir og
aðrir í lit, tímamót í lífi
ættingja fjær og nær í
tíma og rúmi. Inga
leiddi okkur í gegnum
þennan frumskóg ætt-
ingja, hvernig þeir væru
skyldir okkur og hvað
þeir stússuðu. Hún
elskaði að fá gesti og
heyra sögur af sínum nánustu.
Seinna féllu langamma og langafi
frá og Inga var ein í kotinu hvar hún
undi sér vel. Okkur fannst hálf skrítið
þegar hún þurfti að flytja á Skjól,
fannst einhvern veginn eins og Glað-
heimar væru hluti af henni, líkt og
hún var hluti af Glaðheimum. Það var
vitanlega ekki það sama, en hún
þarfnaðist umönnunar og Hjúkrunar-
heimilið Skjól var góður kostur.
Starfsfólkið var vinalegt og hún tók
þar þátt í alls kyns föndri. Henni
fannst gaman að gefa það sem hún
hafði föndrað.
Myndirnar fóru með Ingu og aðrir
persónulegir munir sem voru svo stór
hluti af hlýleikanum í Glaðheimum.
Heimsóknirnar á Skjól voru margar
og skemmtilegar, Inga var mikill
húmoristi og hafði alltaf sögur að
segja af ættingjum eða vinum og
kunningjum á heimilinu. Eitt sinn er
við komum í heimsókn til Ingu
frænku, hafði hún á borðinu sínu kort
frá Kaupmannahöfn og á kortinu var
mynd af dönsku konungsfjölskyld-
unni. Við fórum eitthvað að spyrjast
fyrir um hver hefði verið að senda
henni þetta kort og sagði hún þá:
„Hva, er þetta ekki hún mamma þín?“
Þetta þótti okkur svo sniðugt, en hún
Inga vissi sko alveg hvað hún var að
segja, hún var bara að plata okkur,
húmorinn alveg í lagi.
Hafi Inga nokkurn tíma verið ein-
mana eða döpur minnumst við þess
ekki, gleðin yfir því að hafa fengið
gest var allsráðandi, hún hafði gaman
af að heyra hvað við fjölskyldan vær-
um að bralla. Hún var fastur gestur
hjá okkur á aðfangadag og þar verður
hennar sárt saknað. Það var stutt í
hláturinn er möndlugrauturinn var
borinn fram, alltaf fannst henni jafn
erfitt að finna muninn á möndlunni og
súkkulaðinu. Róin sem fylgdi Ingu
jók á hátíðleika jólanna. Jólin komu
þegar Inga frænka var komin í stof-
una.
Þótt nú sértu farin frá okkur, elsku
Inga, þá vitum við að þú verður með
okkur í anda og við hugsum til þín
með þakklæti.
Elsku Inga, megi Guð geyma þig.
Ásta Guðrún Guðbrands-
dóttir og Sigurður Freyr
Guðbrandsson.
GUNNLAUGUR
VIGNIR
GUNNLAUGSSON
✝ GunnlaugurVignir Gunn-
laugsson fæddist í
Reykjavík 3. janúar
1944. Hann lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut 15. apríl
síðastliðinn. Útför
Gunnlaugs fór fram
frá Háteigskirkju
mánudaginn 22. apr-
íl.
og svo margar aðrar
uppákomur þeirra
hjóna. 1, 2, 3, 4, tja tja
tja og þau hjónin tóku
svanadansinn, svona
var líf þeirra, og þótt
að upp kæmu dökkar
stundir hjá þeim hjón-
um var stutt í gleðina.
Gestrisni Gulla og
Hillu var með eindæm-
um og meiri barna-
hlýju var vart hægt að
finna.
Þegar Gulli og Hilla
voru væntanleg í heim-
sókn varð uppi fótur
og fit hjá stelpunum okkar og ekki
var að tala um að fara að sofa, þótt
sá tími væri kominn og alltaf hafði
Gulli eitthvað nýtt til að kæta börn-
in okkar og okkur líka. Hann hefði
orðið frábær skemmtikraftur ef
hann hefði lagt það fyrir sig.
Allt sem Gulli tók sér fyrir hend-
ur var stórt, en í senn gerði hann
það nett og fagmannlega. Gulli vin-
ur minn var stór og mikill og hann
vó stundum yfir hundraðið, en samt
gat hann staðið á tánum eins og
ballerína og tekið sporið. Það lýsir
honum best og svo átti hann líka
eina ballerínu sem dansaði með
honum og þau urðu sem eitt. Ég
gæti haldið áfram, en minningar
mínar um Gulla vin minn held ég
utan um sem gersemi því þær gera
mig að betri manni og veröldina fal-
lega, þegar ég hugsa til hans.
Vertu sæll að sinni, vinur minn.
Elsku Hilla mín, Guð gefi ykkur
öllum styrk og innri frið á erfiðri
stund í ykkar lífi.
Ykkar vinir
Hlöðver og fjölskylda.
Við fjölskyldan
kveðjum í dag góðan
dreng, Gunnlaug Vigni Gunnlaugs-
son,
Gulla eins og allir kölluðu hann.
Gulla og Hillu kynntumst við hjónin
fyrir hartnær
25 árum og allan þennan tíma var
það gleði og ástríki sem þau heið-
urshjón sýndu okkur og stelpunum
okkar þremur. Var svipað á með
okkur hjónum komið er sneri að
framkvæmdum og má segja að með
þeirra jákvæðni og dugnaði, sem
sammerkti þau hjón, vorum við að-
njótendur í okkar starfi. Það voru
ófá skiptin sem þau stöppuðu í okk-
ur stálinu til framkvæmda.
Eina skiptið sem ég veit að Gulli
varð verulega reiður var þegar
Hilla kom að honum
á náttfötunum bograndi yfir
frystikistunni um hánótt til að næla
sér í smákökurnar sem Hilla hafði
bakað og átti að gæða sér á um jól-
in.
„Jæja, er verið að njósna um
mann á nóttunni líka,“ voru hans
orð, en þetta atvik átti eftir að kitla
hláturtaugar okkar lengi á eftir eins
Góður vinur er horf-
inn á braut. Vinur sem
seint mun gleymast.
Vinur sem var tengdur
fjölskyldu minni í yfir 60 ár. Ég var
sjö ára þegar Guðmundur kvæntist
Gunnhildi móðursystur minni.
GUÐMUNDUR
PÉTURSSON
✝ Guðmundur Pét-ursson fæddist á
Dvergasteini á Hell-
issandi 17. ágúst
1917. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 2. apríl
síðastliðinn.
Útför Guðmundar
var gerð frá Safnað-
arheimilinu í Sand-
gerði 10. apríl.
Fyrstu árin var sam-
gangur ekki mikill. En
eftir að amma fór til
þeirra og þau fluttu
austur í Arnarbæli fór-
um við í heimsókn á
sumrin. Þá var oft gest-
kvæmt í litla bænum.
Þar man ég Guðmund
fyrst. Eftir að þau fluttu
í Ásgarð var meiri sam-
gangur milli fjölskyldn-
anna. Þá gafst tími til að
skreppa á æskuslóðirnar
á Hellissandi og í Borg-
arfjörðinn, sem ætíð tog-
aði í þau.
Þá er yndislegt að minnast þess,
hve góður hann var við ömmu sem
dvaldi á heimili þeirra og átti góða
daga í faðmi stórfjölskyldunnar, uns
hún fór á Elliheimilið Grund, þar sem
hún andaðist í hárri elli árið 1969.
Ekki má gleyma ættarmótunum í
Þverárrétt, þar var Guðmundur hrók-
ur alls fagnaðar.
Þá komu þeir Einar tengdasonur
hans ætíð við, er þeir héldu norður á
Langanes. Þar áttu þeir mörg sumur
úti í náttúrunni. Einar lést 25. nóv-
ember sl. og eru þeir vinirnir nú sam-
an á ný.
Síðustu árin dvöldu Gunna og Guð-
mundur í Miðhúsum í Sandgerði, þar
áttu þau góða daga í nágrenni
barnanna.
Fyrir ári varð Guðmundur fyrir
áfalli og eftir það var hann ekki sam-
ur. Áfram var hann þó sami ljúfling-
urinn með fallega hlýja brosið og
þannig mun ég ætíð minnast hans.
Gunnu frænku og öllum aðstand-
endum votta ég einlæga samúð mína
og fjölskyldu minnar.
Guð blessi minningu hans.
Ása Ólafsdóttir.