Morgunblaðið - 06.06.2002, Blaðsíða 53

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. JÚNÍ 2002 53
✝ Guðlaug GuðrúnGuðlaugsdóttir
fæddist í Hafnarfirði
31. maí 1908. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 30. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Guð-
laugur Jónsson
verkamaður, frá
Efstadal í Laugardal,
f. 1871, d. 1969, og
Guðrún Jónsdóttir
húsmóðir, d. 1938.
Systkini Guðlaugar
voru þrjú, Ragnar,
Sigurjón og Jóna
Vigdís. Þau eru öll látin. Guðlaug
giftist árið 1929 Gunnari Vil-
hjálmssyni vélstjóra, f. á Bíldudal
14. júní 1905, d. 15. júlí 1974. Guð-
laug og Gunnar eignuðust sex
börn: Guðlaugur Gunnar við-
skiptafræðingur, f. 29. ágúst,
1931, var kvæntur Margot Gunn-
arsson, þau skildu, Ragnar mat-
reiðslumaður, f. 8. desember
1933, kvæntur Guðrúnu Guð-
mundsdóttur, Gyða skrifstofu-
maður, f. 12. nóvember 1936, gift
Gunnari Júlíussyni,
Villa húsmóðir, f. 17.
júlí 1940, gift Hall-
dóri Friðrikssyni,
Gréta fulltrúi, f. 27.
febrúar 1945, gift
Bjarna Jósef Frið-
finnssyni, og Hildur
féhirðir, f. 17. júní
1948, gift Sævari
Erni Guðmundssyni.
Barnabörnin eru
fimmtán, barna-
börnin tuttugu og
fjögur og langalang-
ömmubörn eru tvö.
Guðlaug og Gunn-
ar bjuggu í Reykjavík allan sinn
búskap, fyrst í Grjótagötu, síðan á
Laugavegi 118 en lengst af
bjuggu þau í Hátúni 35 sem þau
byggðu kringum 1940. Þegar
Gunnar lést 1974 bjó Guðlaug í
Hátúni þar til 1976 að hún flutti í
Efstaland 10 og bjó þar þangað til
hún fluttist á Hrafnistu í Reykja-
vík 14. maí 2001.
Úför Guðlaugar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Mig langar til að minnast hennar
ömmu minnar nokkrum orðum. Hún
dó 30. maí, daginn fyrir afmælisdag-
inn sinn, þá hefði hún náð 94 ára
aldri.
Amma var tilbúin að deyja, henni
fannst þetta orðið ágætt eins og hún
orðaði það sjálf en öll söknum við
hennar þegar hún er farin. Amma
var einstaklega hlý kona, alltaf já-
kvæð og hafði afskaplega gaman af
fólki og kunni alltaf vel við sig í góð-
um félagsskap. Sem barn þótti mér
alltaf afskaplega gott að koma til
ömmu og afa í Hátúnið, sem var eins
og höll með skemmtilegum krókum
og kimum. Seinna eftir að afi dó var
gott að koma í Efstaland. Ávallt var
tekið vel á móti manni með faðmlagi
og einhverju góðgæti úr eldhúsinu.
Alltaf sýndi hún manni mikinn
áhuga, því sem maður var að gera þá
stundina, hvað væri að frétta af vin-
um mínum og þegar ég var sjálf
komin með fjölskyldu sýndi hún mín-
um börnum og eiginmanni hlýju og
væntumþykju og fylgdist alltaf vel
með okkur eftir því sem árin liðu.
Mér þótti alla tíð alveg stórmerki-
legt hvað henni tókst að muna öll
nöfn þeirra sem tengdust manni.
Amma sem átti þessa stóru fjöl-
skyldu, hún var alltaf með allt á
hreinu hvað allir væru að gera, fólki
þótti það alveg með ólíkindum hvað
hún var glögg.
Aðrar kærar æskuminningar mín-
ar eru þegar mamma og pabbi fóru í
frí til útlanda og amma gætti okkar
systkinanna. Við skemmtum okkur
alltaf vel með ömmu og hún fékk
„hlátursköst“ alveg eins og við
krakkarnir og það þótti mér mjög
merkilegt og sérlega skemmtilegt.
Amma var nefnilega einstaklega lífs-
glöð kona, hún hafði svo mikinn
áhuga á fólki og naut sín best í góðra
vina hópi. Fyrir nokkru fór amma að
missa sjónina smátt og smátt, sótti
hún þá félagsskap hjá Blindrafélag-
inu og hafði gaman af því að hitta
nýtt fólk, jafnvel fara í ferðir um
landið. Það þótti mér lýsa ömmu vel,
hún lagði sig fram um að kynnast
fólki þó hún væri farin að tapa bæði
sjón og heyrn. Amma hefur líka allt-
af verið nútímakona í mínum huga.
Hún fylgdist jafnan vel með þjóð-
félagsumræðu og maður kom aldrei
að tómum kofunum ef maður vildi
ræða málin við ömmu, og þá lá hún
heldur ekki á skoðunum sínum.
Sagt er að öllum sé hollt að eiga
sér fyrirmyndir í lífinu, amma mín
hefur alltaf verið mér fyrirmynd.
Ég bið góðan guð að geyma ömmu
mína og flyt henni bæn sem hún las
með mér fyrir löngu síðan:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Hildur Halldórsdóttir.
Það var fastur liður á sunnudags-
morgnum hjá okkur frændsystkin-
unum þegar við vorum hjá afa og
ömmu í Geitlandi að hlaupa yfir í
Efstaland. Þar tók langamma vel á
móti okkur. Við fengum að skoða
fína dótið hennar og var þar gamla
tóbaksdósin hans langafa vinsælust.
Oft fengum við dálítið gott og svo
fylgdum við henni heim til ömmu og
afa í mat. Á meðan beðið var eftir
matnum tókum við gjarnan í spil,
langamma kenndi okkur marías og
rommí og á meðan vildi hún fá að
heyra hvað væri að frétta af okkur.
Langamma hafði líka frá mörgu að
segja sjálf, enda lifað langa ævi. Sér-
staklega var gaman að heyra sögur
frá því þegar hún var barn í Hafn-
arfirðinum en Hafnarfjörðurinn var
henni alltaf kær. Þetta voru góðir
morgnar og gleymast ekki frekar en
aðrar minningar um langömmu.
Svo liðu árin og við vorum ekki
lengur börn. En alltaf var langamma
á sínum stað í Efstalandi. Hún tók
alltaf hlýlega á móti öllum sem komu
í heimsókn og var alltaf jafn áhuga-
söm, hún fylgdist vel með hvernig af-
komendum sínum gengi í námi,
starfi og einkalífi og óskaði okkur öll-
um hins besta, alltaf. Svo þegar lík-
aminn fór að bila og hún flutti á
Hrafnistu var hugurinn alltaf skýr
og þannig var það alveg til loka, hún
þekkti okkur öll og átti handa okkur
þétt handtak og bros.
Nú í dag kveð ég langömmu mína
en ég mun aldrei gleyma henni. Hún
var góð kona sem vildi öllum vel.
Hún var líka dugleg sem sást vel á
því hve lengi hún gat bjargað sér ein
heima þrátt fyrir að sjónin væri að
bila og líkaminn að gefa sig. Ég veit
að hún mun halda áfram að fylgjast
með okkur og óska okkur alls hins
besta. Takk fyrir allt, elsku
langamma.
Guðlaug Erla Vilhjálmsdóttir.
Í hjarta mínu hefur myndast sár,
tómarúm sem verður aldrei fyllt.
Það er svo margt sem mig langar að
segja en ég á svo erfitt með að koma
orðum að því. Augun mín fyllast af
tárum og hjarta mitt af söknuði í
hvert sinn sem ég hugsa um stund-
irnar sem ég átti með Guðlaugu á
móti í Efstalandinu.
Allt mitt líf hef ég þekkt Guðlaugu
og þrátt fyrir að rúmlega 70 ár
skildu á milli okkar skipti það aldrei
máli. Alltaf kaus ég frekar að sitja í
gamla tröppustólnum hjá henni og
spila ólsen ólsen eða veiðimann við
hana, heldur en að dunda mér við
eitthvað sjálf heima. Ég var ekki há í
loftinu þegar ég byrjaði að laumast
yfir til Guðlaugar. Alltaf tók hún mér
opnum örmum og við sátum oft lengi
saman, bara við tvær, og spiluðum
og spjölluðum, eða allt þar til að það
uppgötvaðist í íbúðinni á móti að
dóttirin væri horfin. Mamma og
pabbi vissu alltaf hvar ætti að leita.
Það var ávallt bara labbað yfir og ég
sótt til Guðlaugar, gegn vilja mínum
að sjálfsögðu. Ég fylgdi líka mömmu
í hvert skipti sem hún fór yfir í ,,tíu“.
Mamma og Guðlaug spjölluðu um líf-
ið og tilveruna og á meðan sat ég
kyrr í tröppustólnum og sötraði
mína tíu dropa sem Guðlaug gaf mér
(smá kaffi, mikil mjólk og fullt af
sykurmolum) og bruddi kandís af
bestu lyst. Kandís var besti molinn
og Guðlaug átti alltaf nóg af honum
handa okkur systkinunum þegar við
komum í heimsókn.
Það er svo sárt að kveðja og ég
sakna þín svo mikið, elsku Guðlaug
mín. Ég vildi að ég gæti spólað til
baka og átt með þér smá tíma, næg-
an til að taka einn loka ólsen ólsen og
drekka síðustu tíu dropana saman.
Ég veit að þú ert komin á betri og
æðri stað og ég kem til með að
geyma mínar bestu minningar um
þig í hjarta mínu um ókomna tíð.
Fjölskyldu Guðlaugar sendi ég að
lokum mínar dýpstu og innilegustu
samúðarkveðjur.
Hvíl í friði elsku Guðlaug.
Þín
Íris Andrésdóttir.
Guðlaug föðursystir okkar lifði
langan dag. Hún fæddist í litlum
torfbæ, sem stóð við Hverfisgötu í
Hafnarfirði, en nokkru seinna fluttu
foreldrar hennar í hús, sem þau
byggðu sér, nr. 7 við sömu götu. Guð-
laug hafði alla tíð sterkar taugar til
Hafnarfjarðar, þar sem hún ólst upp
við lítil efni en gott atlæti.
Við systurnar minnumst hennar
helst eftir að hún giftist sínum góða
manni Gunnari Vilhjálmssyni vél-
stjóra. Það er margs að minnast,
jólaboðin skemmtilegu á Laugavegi
118, fullt af krökkum. Innangengt
var úr íbúðinni inn á verkstæðið hjá
Agli Vilhjálmssyni með nýja bíla og
málningarlyktina góðu og alltaf var
Lauga jafn þægileg við okkur.
Seinna tengjast minningarnar Há-
túni 35 og ekki var síðra að koma
þangað, heimilisandinn var þar til
fyrirmyndar. Lauga var þessi frá-
bæra góða eiginkona og móðir. Síð-
ustu árin átti hún heimili sitt í Efsta-
landi 10 og var ótrúlegt hve lengi
hún var fær um að sjá um sig sjálf þó
háöldruð væri. Það var sama hvar
hún bjó, alltaf var jafnsmekklegt hjá
henni. Lauga var vel af guði gjörð,
fínleg og fríð, kona sem hélt sinni
reisn fram á það síðasta. Við minn-
umst þess oft hve minnug hún var á
nöfn og annað og var ekki laust við
að skömmuðumst okkar þegar hún
mundi ýmislegt betur en við sem
yngri vorum.
Við munum sakna þessarar góðu
frænku okkar og biðjum henni Guðs
friðar.
Margrét, Sigurveig og
Guðrún Ragnarsdætur.
GUÐLAUG
GUÐRÚN
GUÐLAUGSDÓTTIR

 
 !

 

!

! 

!
?
3&
I 6 !'F
 %6#.6

 

  ! 
 !+

;%'&'
4  
 
 ,
  
#

!(

9.!*'((
#(!!! ( ! ! ?!!13 '((
*3!! ( ! ! 1 !#J!&!!6)!
*.*!! ( ! '(( &)!!  8 !
8"$! !8"!3
:



 



-

 !(! K
 %6#.6
(
 


 ! " !+

;%)''
.*!"#!'(( ! !' ! !
!!!"#!'(( 8 ! !
63I 6 !  !I 6 !
"!"$!3


$


- 

 ,-
,  

     !+ !+
 
 

!+

!
 

!

& 9LI .6 '

8!8*3
<(

$

!! ,

== < 

  
!
!
    < 
!(


!
!


9!+ &! !
 .! (.!9!+ '(( !.   !
- 9!+ '(( . 
!! !
* 1#$69!+ '((  !!  !
&!9!+ ! :+ ( 8 '((
*+!;&! '((
 !! !
!!
  ! :+ (;
# ('((
!
  ! 9' !:   '((
 .!
  '((
 (&! !
 !8"$!3
=
$
 !.

-


 ,-
,   

   





 ?>L--&?=-

? -8 'FM
 %6#.63
<(

$
  
!

!! 

 




   0 
 


! 8.,+ +
 + 


 +


 %!! ! '() ! !
; ( !!! ! ! . '((

 '. ! '((
  ! '((
$*.* !
=! %! '(( * !'1 !3
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
Formáli
minning-
argreina