Morgunblaðið - 21.06.2002, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 FÖSTUDAGUR 21. JÚNÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Rannveig Árna-dóttir fæddist á
Bræðraminni á
Bíldudal 11. janúar
1942. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 10. júní
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Guð-
rún Snæbjörnsdóttir
frá Tannanesi í
Tálknafirði, f. 11.10.
1912, d. 20.12. 1992,
og Árni Kristjánsson
frá Bræðraminni á
Bíldudal, f. 7.11.
1901, d. 8.4. 1966.
Systkini Rannveigar eru Kristján,
f. 3.12. 1932, Magga Alda, f. 21.4.
1936, Hilmar, f. 4.2. 1938, Reynir, f.
4.2. 1938, d. 11.2. 1938, Snæbjörn,
f. 6.3. 1940, Jóna Vestfjörð, f. 4.4.
1943, Auðbjörg Sigríður Ragnhild-
ur, f. 10.10. 1944, Hreiðar, f. 10.10.
1945, d. 10.1. 1970, Bjarnfríður
sæls Kópsdóttir, f. 30.6. 1962, gift
Ólafi Sæmundssyni húsasmíða-
meistara. Börn þeirra eru Aðal-
heiður Ýr Ólafsdóttir, f. 14.4. 1984,
Sveinbjörn Þór Ólafsson, f. 18.12.
1988, d. 20.12. 1988, Halldór Krist-
ján Ólafsson,f. 18.12. 1988, d.
19.12. 1988, Víðir Hólm Ólafsson, f.
29.11. 1993; 2) Árni Kópsson kaf-
ari, f. 12.9. 1963. Börn hans eru
Ásta Sif Árnadóttir, f. 15.11. 1986,
og Matthías Leó Árnason, f. 28.1.
1988. Sambýliskona Árna er Bryn-
hildur Jónsdóttir og eiga þau Kóp
Árnason, f. 13.8. 1998, og Kötlu
Árnadóttur, f. 23.11. 2000. 3) Þóra
Sif Kópsdóttir, f. 27.4. 1971. Sam-
býlismaður hennar er Andrés Öl-
versson, bóndi á Ystu–Görðum.
Börn þeirra eru Grímur Andrés-
son, f. 21.6. 1993, d. 21.6.1993,
Ragnhildur Andrésdóttir, f. 3.12.
1994, Ársæll Dofri Andrésson, f.
14.7. 1997, og Árbjartur Angi
Andrésson, f. 17.11. 2000.
Rannveig vann lengst af hjá
Landsbankanum, fyrst á Patreks-
firði og síðar í Kópavogi.
Útför Rannveigar verður gerð
frá Digraneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Jóna, f. 17.3. 1947,
Björg, f. 26.2. 1942,
Magnús Jón, f. 11.12.
1950, Guðrún, f. 28.3.
1952, og Sigrún, f.
4.11. 1956.
Rannveig ólst upp á
Bræðraminni á Bíldu-
dal. Hún lauk barna-
skólanámi þaðan og
síðan lá leið hennar á
Reykholtsskóla í
Borgarfirði þar sem
hún lauk gagnfræða-
námi. Eftir það fór
hún á Löngumýri í
Skagafirði og var þar
við nám við hússtjórnarskólann.
Rannveig giftist 20.12. 1964
Kópi Sveinbjörnssyni vélvirkja,
syni hjónanna Sveinbjörns Jónas-
sonar og Grímu Þuríðar Guð-
mundsdóttur. Rannveig og Kópur
hófu búskap sinn á Patreksfirði.
Börn þeirra eru: 1) Gríma Elfa Ár-
Elsku Rannveig amma. Það er erf-
itt að sætta sig við að nú sért þú farin
frá okkur og við getum ekki lengur
heimsótt þig í Funalindina eða farið
með þér austur í bústaðinn okkar þar
sem okkur leið alltaf svo vel öllum
saman, en við verðum að læra að lifa
við það og huggum okkur með öllum
góðu minningunum sem við eigum um
þig.
Ég man eftir því þegar við bjugg-
um öll vestur á Patró og mamma var
mikið veik á spítala suður í Reykjavík
og þú fórst með mig í pínulítilli flugvél
sem hoppaði og skoppaði svo mikið
þegar hún fór yfir fjöllin fyrir vestan
að ég hoppaði úr sætinu upp í loft, en
þá tókst þú utan um mig og passaðir
mig og ég vissi að ég var hvergi eins
örugg og í örmum þínum.
Fyrst fluttum við til Reykjavíkur
og þá var alltaf spennadi að fara
vestur og heimsækja þig og afa á
hverju sumri. En síðar eftir að þið
fluttuð líka suður áttum við margar
góðar samverustundir og minnist ég
þá sérstaklega árlegra verslunar-
ferða sem þú kallaðir alltaf „Reif í
buddu ferðir“ sem enduðu alltaf á
einhverjum fínum veitingastað þar
sem við hlógum og flissuðum saman
eins og bestu vinkonur því þú varst
ekki bara amma mín heldur líka
besta vinkona mín.
Allar samverustundirnar sem við
áttum saman í sumarbústaðnum okk-
ar, Bræðraminni, verða mínar dýr-
mætustu minningar. Þar gróðursett-
um við saman fullt af trjám, þú
spilaðir við okkur og við spiluðum
með þig og þú spilaðir með okkur, þá
var oft mikið hlegið. Við munum eftir
því þegar þú komst með golfsettið þitt
austur og afi sló grasflötina okkar og
við bjuggum til púttvöll og þú kenndir
okkur að pútta. Þegar við vorum að
byggja bústaðinn þá var amma verk-
fræðingurinn, verkstjórinn, kokkur-
inn og sú sem bakaði bestu vínar-
brauð í heimi og kölluðum við þig þá
ömmu dreka.
En nú ert þú farin til guðs en við
vitum að þú munt samt alltaf vera hjá
okkur og passa okkur.
Elsku Kópur afi, megi guð styrkja
þig í þinni miklu sorg.
Aðalheiður Ýr Ólafsdóttir og
Víðir Hólm Ólafsson.
Enn syngur vornóttin vögguljóð sín,
veröldin ilmar, glitrar og skín.
Kvöldsett er löngu í kyrrum skóg.
Öldurnar sungu sig sjálfar í dá.
Síðustu ómarnir ströndinni frá
hverfa í rökkurró.
(Tómas Guðm.)
Þetta ljóð kom mér í hug þegar við
systur Rannveigar fengum okkur
göngutúr eftir að hafa kvatt systur
okkar með fjölskyldu hennar og
presti á Landspítalanum að kvöldi 10.
júní sl.
Hún systir mín fæddist að Bræðra-
minni á Bíldudal hinn 11. janúar 1942
og varð þannig nýlega sextug. Ald-
ursmunur var ekki mikill á milli okkar
systra. Aðeins rúmt ár. Við höfum því
fylgst að í lífinu þar til nú að leiðir
skiljast. Við ólumst upp á Bíldudal,
áhyggjulitlu lífi, í stórum hópi systk-
ina. Í minningunni sé ég okkur systur
hoppandi í parís, syndandi í sjónum
og klifrandi í fjallinu fyrir ofan bæinn.
Þá fannst mér vera eilíft sumar.
Bernskuárin liðu við leik og störf eins
og títt var á þessum tíma. Skólaárin
tóku við. Rannveig lauk barnaskóla-
námi á Bíldudal og gagnfræðaprófi
frá Reykholtsskóla í Borgarfirði. Síð-
an tók við nám við hússtjórnarskól-
ann á Löngumýri í Skagafirði.
Eftir undirbúninginn tók við alvara
lífsins. Rannveig eignaðist góðan eig-
inmann. Hann Kópur fór æ oftar að
venja komur sínar heim að Bræðra-
minni undir því yfirskini að hann væri
að heimsækja föður okkar. Við syst-
urnar vorum þó fljótar að sjá hvað
klukkan sló. Ég held að Rannveig hafi
alveg heillað hann með góða grautn-
um sem hún lærði að laga á hús-
mæðraskólanum. Þau giftu sig árið
1963 og bjuggu þau sér heimili á Pat-
reksfirði, en á vormánuðum árið áður
hafði fyrsta barnið fæðst. Það var hún
Gríma. Síðan fæddist Árni og svo
Þóra Sif. Næstu árin var nóg að gera
við barnauppeldi en samt gafst tóm til
margra ánægjulegra samverustunda.
Við systurnar, ásamt mökum, höfum
ferðast saman hér heima og erlendis.
Ein ferð kemur þó alltaf upp í hugann
en það var þegar við þrjár af systr-
unum ásamt mönnunum okkar ferð-
uðumst í heilan mánuð um Bandarík-
in í sex manna bíl. Það var þröngt
setið en ferðin öll hin ánægjulegasta
og margs að minnast. Sérstaklega
minnist ég þess þegar Rannveig fékk
„töfraskóna“ sem svo voru kallaðir.
Skóna fékk hún í New Orleans og
skellti sér umsvifalaust í karnival-
götudans þegar hún hafði fengið
skóna á fæturna.
Þegar börnin voru komin á legg hóf
Rannveig að starfa hjá Sparisjóðnum
á Patreksfirði og síðar hjá Lands-
bankanum, bæði fyrir vestan og svo
síðar hér fyrir sunnan. Seinast í úti-
búinu í Kópavogi. Í veikindum Rann-
veigar var samstarfsfólk hennar afar
hjálplegt og var hún því mjög þakklát
fyrir alla góðvildina og hvatninguna
sem hún fékk frá því góða fólki.
Samverustundunum fjölgaði svo
aftur þegar Rannveig og Kópur fluttu
hingað suður á mölina þar sem þau
bjuggu síðustu árin.
Eitt sem við systur áttum sameig-
inlegt var áhuginn á stangveiði. Veiði-
eðlið virtist vera okkur báðum í blóð
borið. Mér er ekki grunlaust um að
val hennar á landi undir sumarhús
hafi a.m.k. að hluta tengst hinum
mikla veiðiáhuga hennar en fyrir
nokkrum árum hófu þau Rannveig og
Kópur ásamt dóttur sinni Grímu og
Óla manni hennar að byggja sér sum-
arbústað við Brúará í landi Spóastaða
í Biskupstungunum. Frá húsinu er
glæsilegt útsýni yfir ána. Óhætt er að
segja að vinnan við húsið og dvölin
þar með börnum og barnabörnum,
sem nú eru orðin níu, hafi veitt Rann-
veigu ómælda ánægju síðustu árin.
Segja má að skammt hafi verið
stórra högga á milli í fjölskyldu okkar
að undanförnu því hinn 5. júní sl. lést
ung systurdóttir okkar, Jóhanna
Rannveig Skaftadóttir, úr sama ill-
víga sjúkdómnum, krabbameini.
Þrátt fyrir ýmsa erfiðleika og þung-
bær veikindi lét Jóhanna Rannveig
aldrei bugast og var sannkölluð hetja.
Ég bið góðan Guð að styrkja ung börn
Jóhönnu Rannveigar; þau Láru Guð-
rúnu, Vigdísi Hlíf og Jón Sigmar, for-
eldra hennar og systur, í sorginni.
Við Sólon og fjölskyldan þökkum
Rannveigu samfylgdina í lífinu.
Elsku Kópur, Gríma, Árni, Þóra Sif
og fjölskyldur, megi algóður Guð
styrkja ykkur í sorg okkar allra.
Jóna Vestfjörð Árnadóttir.
Kveðja frá vinkonunum
í prjónaklúbbnum Ægi
Í dag sitjum við saman vinkonurn-
ar hnípnar af sorg og söknuði. Það
vantar eina í hópinn, engin skilaboð,
seinkar aðeins eða kemst ekki
sjáumst í næsta klúbb. Nei, Rannveig
okkar kæra vinkona hefur kvatt okk-
ur fyrir fullt og allt, það gerði hún í
síðasta klúbb hinn 11. maí.
Við höfðum ætlað að halda áfram
að hittast í sumar þó klúbburinn starfi
aðallega á veturna, m.a. til þess að
heimsækja Rannveigu í sælureit fjöl-
skyldunnar fyrir austan fjall og dást
að náttúrufegurðinni, njóta sumarbú-
staðarins og heita pottsins með henni,
en kallið kom fyrr en okkur grunaði
því ekki lét hún okkur finna hvað hún
var í raun orðin mikið veik. Það var
ekki hennar háttur að barma sér eða
kveinka heldur þvert á móti gat hún
verið dálítið „töff“ og ávallt gerði hún
grín að sjálfri sér .
RANNVEIG
ÁRNADÓTTIR
✝ Lára ÁsgerðurGuðmundsdóttir
fæddist í Reykjavík 9.
febrúar 1917. Hún
lést á líknardeild
Landakotsspítala 14.
júní síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðmundur Hjálm-
arsson vélstjóri frá
Sléttu í Sléttuhreppi,
f. í Tungu í Fljótavík
8. apríl 1889, d. 11.
ágúst 1964, og Jóna
Sigríður Guðjóns-
dóttir, f. á Eyri í
Súðavíkurhreppi 11.
júlí 1864, d. 21. desember 1972.
1914, d. 26. júní 1976. Börn þeirra
eru: Sigríður María, f. 18. mars
1938, húsmóðir í Reykjavík, gift
Júlíusi Sólnes, prófessor í verk-
fræði, f. 22. mars 1937, börn þeirra
eru Lára, f. 1959, Inga Björk, f.
1962, og Jón Óskar, f. 1962; Sjöfn,
kennari í Reykjavík, f. 16. desem-
ber 1951, gift Árna Gunnarssyni
útibússtjóra, f. 16. september 1951,
börn þeirra eru Margrét Eva, f.
1975, Óskar Örn, f. 1978, og Gunn-
ar Snorri, f. 1991. Uppeldisdóttir
þeirra er Sigríður Jörundsdóttir,
skrifstofumaður í Reykjavík, f. 22.
ágúst 1948, gift Hafsteini Júlíussyni
bifvélavirkja, f. 11. október 1950,
börn þeirra eru Elísabet María, f.
1980, og Atli Viðar, f. 1986.
Þau Óskar og Lára áttu allan
sinn búskap í Reykjavík.
Útför Láru verður gerð frá Sel-
tjarnarneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Systkini Láru eru:
Kristján Karl Þórar-
insson, f. 20. nóvember
1913, kvæntur Berg-
ljótu Snorradóttur, f.
16. júní 1922; Kristinn
Enok Guðmundsson
línumaður í Reykjavík,
f. 1. maí 1922, kvæntur
Sigurrós Ingu Hanneu
Gunnarsdóttur, f. 2.
september 1922, d. 7.
mars 1989, og Guðrún
Guðmunda Guðmunds-
dóttir, f. 18. október
1926. Lára giftist árið
1936 Óskari Aðalsteini
Gíslasyni skipamiðlara, f. 24. mars
Elsku mamma. Mig langar til að
skrifa nokkur orð í minningu þinni.
Þegar ég var rúmlega eins árs
tókst þú mig að þér, systurdóttur
þína, þegar foreldrar mínir skildu að
skiptum og gátu ekki haft mig hjá
sér. Þú reyndist mér alltaf vel og
ekki fann ég að ég væri ekki ein af
þínum börnum. Eins var komið fram
við mig og systur mínar, ekkert bar
þar á milli.
Það er margs að minnast frá æsku-
árunum og uppvextinum og langar
mig að þakka þér fyrir öll tækifærin
sem ég fékk til að menntast, þroskast
og skoða heiminn, en mér eru sér-
staklega minnisstæð ferðalög með
þér og pabba, bæði innanlands og ut-
an.
Mig langar líka að þakka samveru-
stundir okkar tveggja núna seinni ár
þegar ég kom að heimsækja þig. Þá
gátum við oft hlegið og gert að gamni
okkar tvær saman. Við sáum oft
spaugilegu hliðina á okkur sjálfum
og tilverunni. Marga fórum við bíl-
túrana, en það þótti þér sérstaklega
skemmtilegt. Það skipti ekki máli þó
sjónin væri farin að bila, þú hafðir
alltaf gaman af því að fara í bíltúr. Þá
var líka margt spjallað og skeggrætt.
Það verður tómlegt núna hjá mér
að hafa þig ekki til að heimsækja og
spjalla við, en ég sætti mig við það
þar sem ég veit að þú ert komin til
betri heima þar sem pabbi beið eftir
þér og nú líður þér vel elsku mamma
mín.
Kær kveðja, þín
Sigríður Jörundsdóttir (Siddý).
Mér er það mjög minnisstætt er ég
sá Láru tengdamóðir mína í fyrsta
sinn, að ég fylltist óttablandinni virð-
ingu fyrir þessari hefðarkonu.
Lára var glæsileg kona og engu
líkara en hún væri komin af enskum
háaðli og hefði alizt upp á miklu höfð-
ingjasetri, en ekki hjá almúgafólki í
Reykjavík. Hún sýndi og sannaði, að
Íslendingar eru allir komnir af höfð-
ingja- og konungsættum. Fyrir mig,
ungan námsmanninn, sem var að
draga sig eftir elztu dóttur hennar,
var það ævintýri líkast að koma inn á
hið fallega heimili þeirra hjóna Láru
og Óskars, sem voru einhuga í áhuga
sínum á fögrum listmunum. Ekki
skaðaði, að Lára var snillingur í mat-
argerð, og var það sannarlega
ánægjuleg stund að setjast til borðs
hjá henni. Góði ísinn hennar Láru
með tólf eggjunum mun aldrei
gleymast, enda er hann orðinn að
eins konar fjölskyldutákni, sem er í
hávegum haft á jólunum. Það vill svo
vel til, að dætur hennar Láru hafa
erft þennan einstaka hæfileika henn-
ar til matargerðar, og njótum við
tengdasynirnir góðs af.
Lára var af þeirri kynslóð ís-
lenzkra kvenna, sem unnu yfirleitt
ekki utan heimilis, heldur sáu einar
um börnin og heimilisstörfin. Það
voru því mikil viðbrigði er Óskar
heitinn tengdafaðir minn lézt fyrir
aldur fram fyrir rúmlega aldarfjórð-
ungi síðan, en þau hjónin höfðu þá
orðið að draga nokkuð saman seglin
vegna breyttra aðstæðna. Þá voru
það hinar sterku vestfirzku ættir
hennar, sem reyndust afdrifaríkar
og gerðu henni kleift að takast á við
erfiðleika, sem þá fóru í hönd. Lára
fór út á vinnumarkaðinn, fullorðin
manneskjan, sem um áratugaskeið
hafði aðeins sinnt heimilisstörfum,
og skapaði sér lífsviðurværi af mikl-
um dugnaði. Það var ávallt sama
reisnin yfir henni og heimili hennar
jafn fallegt þótt minna væri en áður.
Það var alltaf gaman að koma til
hennar. Við gátum verið viss um að
fá eitthvert góðgæti og skemmtileg-
ar samræður. Lára þekkti einstak-
lega vel til lífsins í Reykjavík frá ár-
unum um og eftir stríð. Var gaman
að heyra frásagnir hennar af þekkt-
um listamönnum og kaupsýslumönn-
um, sem einkenndu borgina á þeim
tíma, en hún kunni frá ýmsu að segja.
Það er huggun gegn harmi, að Lára
var skýr og áhugasöm um menn og
málefni fram til hinstu stundar. Við,
sem eftir lifum, komum til með að
sakna þessara ánægjulegu sam-
verustunda og þökkum fyrir þann
tíma, sem okkur var gefinn með
henni. Við kveðjum nú mikla sóma-
konu og biðjum góðan guð um að
blessa hana.
Júlíus Sólnes.
Lára Ásgerður Guðmundsdóttir
tengdamóðir mín var Vestfirðingur í
báðar ættir. Hið vestfirska blóð ein-
kenndi allt hennar fas og skapgerð,
en hún var kona bæði stolt af sínu og
ákveðin og viljaföst.
Þessu fann ég vel fyrir þegar ég
kom fyrst á heimili þeirra Láru og
Óskars fyrir rúmum þrjátíu árum
síðan. Lára hafði allan fyrirvara á
þessum síðhærða unga manni sem
var að gera hosur sínar grænar fyrir
yngstu dótturinni.
En eftir að ég hafði unnið traust
hennar voru mér allir vegir færir og
tók hún mér fagnandi inn í fjölskyldu
sína.
Heimili þeirra Óskars í Stigahlíð-
inni var bæði fagurt og virðulegt, og
bar vott um mikinn smekk húsmóð-
urinnar. Þau hjónin ferðuðust víða
um heim og voru afar fróð um lönd og
lýð. Lára var vel að sér í bókmennt-
um en á heimili þeirra Óskars var
mikið bókasafn sem gaman var að
skoða.
Dæturnar tvær Sigríður og Sjöfn
og Siddý uppeldisdóttir þeirra voru
augasteinarnir á heimilinu, en Siddý
ólu þau upp frá unga aldri sem sína
eigin dóttur.
Barnabörnin urðu átta talsins og
barnabarnabörnin eru í dag orðin 4.
Lára fór ekki átakalaust í gegnum
lífið. Ung veiktist hún af berklum, en
það áfall markaði djúp spor í líf henn-
ar og fylgdi henni alla ævina.
Óskar eiginmann sinn missti hún
árið 1976, langt um aldur fram, og
var það henni og allri fjölskyldunni
mikið áfall.
Frá þeim tíma hefur Lára verið
fastagestur á mínu heimili á aðfanga-
dag jóla. Nú er skarð fyrir skildi þeg-
ar þessi sómakona er fallin frá. En nú
hafa þau Óskar og Lára sameinast að
nýju eftir langan aðskilnað.
Kynslóðum Drottinn kærleik sinn
kenndi að sjá og og skilja.
Nú vil ég minnsti þjónninn þinn
þínum mig faðmi hylja
og auðmjúkur fela anda minn
í athvarfi þínu og vilja.
(Sigurjón Ari Sigurjónsson.)
Ég kveð tengdamóður mína með
djúpri virðingu og bið góðan Guð að
halda verndarhendi yfir henni á
þeirri ferð sem hún nú hefur hafið.
Árni Gunnarsson.
LÁRA ÁSGERÐUR
GUÐMUNDSDÓTTIR