Morgunblaðið - 21.06.2002, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 FÖSTUDAGUR 21. JÚNÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Kristín SigríðurJónsdóttir fæddist
í Hraungerði á Hellis-
sandi 3. apríl 1919.
Hún lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
við Hringbraut 14. júní
síðastliðinn. Foreldrar
hennar voru Jón
Valdimar Jóhannes-
son sjómaður, f. 21.9.
1873, d. 15.6. 1959, og
Hildur Sigurðardóttir,
f. 14.4. 1895, d. 24.2.
1962, bæði frá Hellis-
sandi. Systkini Kristín-
ar voru Steinunn, f.
19.6. 1916, d. 19.12. 1994, og Þor-
steinn, f. 6.8. 1917, d. 6.7. 1980. Hinn
31. ágúst 1944 giftist Kristín eftirlif-
andi eiginmanni sínum Hannesi
Guðjóni Tómassyni
stýrimanni, f. 17.6.
1913. Þau eiga tvo
syni: 1) Sverrir, flutn-
ingastjóri hjá Sam-
skipum, f. 13.8. 1944,
kvæntur Helgu Vallý
Björgvinsdóttur, f.
20.9. 1945, þau eiga
tvö börn, Hannes
verkfræðing, f. 10.6.
1969, og Sigurlaugu
flugfreyju, f. 1.3.
1973, sambýlismaður
Halldór Hafsteinson
viðskiptafræðingur, f.
20.4. 1970. 2) Tómas,
vinnur hjá Þrótti, f. 22.11. 1945.
Útför Kristínar verður gerð frá
Neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Elsku amma, það er skrítið þetta
líf. Ástvinir koma og fara líkt og árs-
tíðir. Sumir stoppa stutt eins og sum-
arið en aðrir lengi líkt og þungur vet-
ur.
Þú varst veturinn okkar. Dvaldir
lengi hjá okkur og sýndir okkur
margar hliðar á lífinu. Þú áttir langa
og góða ævi en líkt og vindkviða varst
þú hrifsuð frá okkur.
Það góða er að þú þurftir ekki að
þjást, þú varst hraust fram á seinasta
dag.
Elsku amma, það er erfitt að
kveðja. En einhvern veginn gastu
samt gert þetta auðveldara fyrir mig
með því að vera svona sterk og sátt
við að kveðja. Ég mun aldrei gleyma
orðum þínum þegar þú kvaddir mig.
Þú vissir að tíminn var kominn og án
þess að fella tár horfðirðu djúpt í augu
mín, þéttir handartakið og baðst mig
að gráta ekki. Þér liði vel en þú þyrftir
að kveðja.
Með sáran sting fyrir brjóstinu
virti ég fyrir mér silfurgrátt hárið og
silkimjúkt hörundið. Á meðan sótti á
þig þungur svefn og augnlokin létu
undan hægt og hljótt. Daginn eftir
varstu látin.
Elsku amma, við söknum þín.
Tálblítt regn
um tunglskinsdalinn
tekur að hrynja, –
næturgalinn
grætur, falinn
sjónum, –
nætur-
galinn
grætur
tónum.
(Þorsteinn Valdimarsson.)
Elsku afi, megi guð veita þér styrk
og fjölskyldan stuðning.
Þið eruð eitt blóm sem nú hefur
verið slitið upp úr moldinni en það lifir
enn.
Sigurlaug og Hannes.
Nú er ég kveð tengdamóður mína
koma ótal minningar upp í hugann frá
því ég kom fyrst í heimsókn á Hofs-
vallagötuna.
Kristín var fínleg og smekkleg kona
og heimili þeirra fallegt og hver hlutur
átti sinn samastað. Þau hjónin stund-
uðu sund á hverjum morgni í Vestur-
bæjarlauginni og fengu börnin okkar
tvö að njóta þess er þau voru lítil að
fara í sund með ömmu og afa. Kristín
tók þátt í félagsstarfi aldraðra á Vest-
urgötunni. Þar stundaði hún leikfimi
enda alltaf hress og við góða heilsu.
Hún hafði mjög gaman af spila-
mennsku og var í Bridgefélagi
Reykjavíkur. Saman vorum við í
Kvenfélaginu Hrönn, þar sem hún og
Steinunn systir hennar, sem nú er lát-
in, voru einar af stofnendum félagsins
og hún nú nýverið orðin heiðursfélagi
þess. Fórum við á marga fundi,
skemmtanir og í ferðalög saman, síð-
ast fyrir um 3 vikum. Þá fórum við
dagsferð á Reykjanesið, sem var
mjög skemmtileg ferð, og var Kristín
hin hressasta.
Alltaf fylgdist hún vel með barna-
börnunum tveimur því ást og um-
hyggja hennar var mikil. Var það
ánægjulegt að þau voru hér á landi er
kallið kom og gátu bæði kvatt hana.
Að lokum vil ég þakka allt það góða er
ég átti með Kristínu og vil ég biðja
góðan guð að styrkja tengdaföður
minn í sorg sinni og gefa honum styrk
á þessum erfiðu tímamótum.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Blessuð sé minning hennar.
Helga Vallý.
KRISTÍN
JÓNSDÓTTIR
✝ Stefanía KristínÞorbjarnardóttir
fæddist á Hrauns-
nefi í Norðurárdal
14. maí 1910. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Skjóli 31.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Þorbjörn Ólafs-
son, bóndi á Hrauns-
nefi, og Guðný
Bjarnadóttir hús-
freyja, þau fluttust
síðar til Borgarness.
Eiginmaður Stefaníu
var Friðrik Þórðar-
son, kaupmaður í Borgarnesi, f.
25. okt. 1903, d. 1. ágúst 1977.
Synir þeirra eru: 1) Óskar V.
kvæntur Guðlaugu Þorleifsdótt-
ur og eiga þau þrjú börn: a) Dr.
Stefanía stjórnmálafræðingur,
gift dr. Jóni Atla Benediktssyni
prófessor og eiga þau einn son,
Benedikt Atla. b) Herdís við-
skiptafræðingur, gift Sæmundi
Valdimarssyni endurskoðanda,
og eiga þau þrjár dætur, Jó-
hönnu, Ásdísi og Margréti Þóru.
c) Þorleifur rafmagnsverkfræð-
ingur, sambýliskona Kristrún
Lilja Daðadóttir og eiga þau einn
son, Aron Óskar. 2) Halldór
Sturla, kvæntur Ernu Svein-
björnsdóttur og eiga þau fjögur
börn: a) Friðrik
Stefán fram-
kvæmdastjóri,
kvæntur Bergljótu
Friðriksdóttur og
eiga þau þrjár dæt-
ur, Auði, Esther og
Íris. b) Elínborg
myndlistakona, hún
á fjögur börn, Ernu,
Þórarin, Alexöndru
og Halldóru Veru.
c) Sveinbjörn fast-
eignasali, kvæntur
Ingibjörgu Ernu
Sigurðardóttur og
eiga þau þrjú börn,
Ernu, Halldór Frey og Lindu
Björk. d) Margrét, gift Jóhanni
Steimann málarameistara og
eiga þau þrjár dætur, Thelmu
Björk, Hörpu Ruth og Helenu Ýr.
Stefanía var organisti við
Borgarneskirkju í 25 ár og
kenndi jafnframt söng við Barna-
skólann í Borgarnesi um árabil.
Stefanía og Friðrik fluttust til
Reykjavíkur 1965. Vann hún um
tíma á Saumastofu L.H. Möller
og Sólidó, en síðar hjá Listasafni
Íslands. Stefanía var mikil hann-
yrðakona og liggja mörg listavel
gerð útsaumsverk eftir hana.
Útför Stefaníu verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Látin er föðuramma mín, Stefanía
Þorbjarnardóttir. Heillri mannsævi
og þeim áhrifum sem einstaklingar
hafa á líf annarra verða aldrei gerð
fullnægjandi skil í stuttri minning-
argrein. Einungis er hægt að draga
upp götótta mynd af sterkri og lífs-
glaðri konu sem lagði sig fram um að
bæta mannlífið í kringum sig þótt
ekki væri nema með kankvíslegu
brosi.
Amma mín var glæsileg kona eins
og hún átti kyn til. Foreldrar hennar,
þau Þorbjörn Ólafsson og Guðný
Bjarnadóttir, sem lengi bjuggu að
Hraunsnefi í Norðurárdal, voru
mörgum kunn í sinni tíð fyrir létt-
leika og gestrisni. Dætur þeirra
þrjár þóttu allar kvenkostir góðir.
Stefanía giftist ung Friðriki Þórðar-
syni, sem þá var að koma undir sig
fótunum í viðskiptum. Ungu hjónin
settust að í Borgarnesi og bjuggu
fyrstu hjúskaparár sín í húsi móður
Friðriks ásamt sonum sínum tveim-
ur. Þegar hagur þeirra vænkaðist í
lok síðari heimstyrjaldarinnar
byggðu þau sér myndarlegt hús við
rætur hinnar glæsilegu kirkju sem
ber yfir Borgarnes. Líklegast var
staðarvalið ekki tilviljunarkennt því
þaðan er útsýnið fagurt og stutt í
kirkjuna. Það var hentugt því um
langt skeið var amma organisti í
Borgarneskirkju. Jafnframt stjórn-
aði hún bæði kirkjukórnum og
barnakórnum.
Þótt amma væri í hópi útivinnandi
kvenna, löngu fyrr en almennt tíðk-
aðist að konur ynnu utan heimilis,
lagði hún mikla alúð við heimilis-
störf. Um það bar fallegt heimili
þeirra vitni og ekki síður glæsilegar
veislur sem hún galdraði fram. Ekki
var óalgengt að góða gesti bæri að
garði og var þá ekkert til sparað til
að bjóða þá velkomna. Löngu síðar
þegar hún hafði flust til Reykjavíkur
og við barnabörnin orðin nokkuð
mörg kepptist hún við að bera í okk-
ur dásamlegar pönnukökur og aðrar
krásir sem við munum ætíð minnast.
Annar eiginleiki ömmu var gjaf-
mildi hennar. Það fór enginn í graf-
götur um að hún var höfðingi heim að
sækja og ávallt reiðubúin að leggja
fram hjálparhönd. Hjálp hennar var
þó alltaf boðin fram í hógværð, henni
var aldrei tranað fram. Með góðvild
sinni gladdi hún okkur og hughreysti
þegar á þurfti að halda. Í gegnum
tíðina urðu gjafirnar æði margar
bæði stórar og smáar. Sumar þeirra
skipa veglegan sess á heimilum okk-
ar s.s. listilega útsaumaðir stólar
sem hún gaf barnabörnum sínum.
Aðrar eru geymdar í minningunni.
Engum hef ég enn kynnst sem var
iðnari við útsaum og prjónaskap en
ömmu. Í þeirri ástundun sameinuð-
ust rík sköpunarþörf hennar og iðni.
Lopapeysur, vettlingar og sokkar,
sem og útsaumaðar myndir, púðar
og stólar, voru meðal þess sem hún
bjó til. Þegar aldurinn færðist yfir
þótti henni verst að þurfa að gefa
handavinnuna upp. Og víst er að
seinasti spölurinn var ekki þrauta-
laus. Eins og öðru tók hún því þó með
reisn.
En nú er hún öll og eftir lifir sterk
minning um mæta konu. Í þessa síð-
ustu för sé ég hana fyrir mér halda af
stað klædda í rauðan jakka með
varalit og bros á vör.
Stefanía Óskarsdóttir.
Elsku amma mín er látin og eftir
sitja minningar frá góðum stundum
sem við áttum.
Stebba amma bjó í Borgarnesi
þegar ég fyrst man eftir mér. Hún og
Friðrik afi bjuggu við hliðina á kirkj-
unni og taldi ég því að hún ætti kirkj-
una því bæði bjó hún svo nálægt og
síðan spilaði hún á kirkjuorgelið í
messum. Það voru ófáar ferðirnar
upp í Borgarnes til að hitta afa og
ömmu og þar átti ég margar góðar
stundir. Amma hafði alltaf tíma og
aldrei reiddist hún yfir því sem gert
var nema einu sinni. Það atvik man
ég eins og það hefði gerst í gær þó
svo að ég hafi aðeins verið 5 til 6 ára.
Ekki er það því hún hafi skammað
mig svo mikið heldur sást það vel á
henni að hún varð vond og sár yfir
uppátækinu.
Á miðjum sjöunda áratugnum
fluttu afi og amma til Reykjavíkur.
Ég var tíður gestur hjá þeim og eign-
aðist vini í nágrenninu. Hjá þeim leið
mér vel og þarna var mitt annað
heimili. Amma var mjög gestrisin og
hafði gaman af að leggja á borð og
búa til veislu. Það skipti ekki máli
hvort þetta var strákpatti eða al-
vörufólk, alltaf var uppdekkað.
Amma hafði gaman af saumaskap
og eyddi miklum tíma í útsaum. Það
var ótrúlegt að horfa á hana búa til
listaverk með útsaumi. Heilu stólana
og stórar myndir saumaði hún út eft-
ir forskrift úr blöðum. Ekki voru
lopapeysurnar síðri. Hún prjónaði
heilu peysurnar fyrir fjölskyldumeð-
limi á ótrúlega stuttum tíma.
Eitt skipti bað ég hana að búa til
„síða“ lopasokka fyrir mig þar sem
ég var alltaf að ergja mig á því að
þegar ég fór úr stígvélunum voru
sokkarnir alltaf eftir. Þetta skildi
hún ekki alveg strax en bjó samt til
lopasokka á mig sem náðu upp á hné.
Þessi sokkar voru alger sæla og enn
þann dag í dag bý ég svo vel að eiga
svona sokka sem ég nota mikið í
fjallaferðum mínum og þetta eru
bestu sokkar í vetrarferðir sem ég
hef fundið.
Elsku amma mín, ég bið þess að
englar Guðs leiði þig áfram á nýjum
stað.
Friðrik Stefán Halldórsson.
Gott var að heimsækja ömmu í Sól,
eins og ég kallaði þig; að fá pönnu-
kökur og rjóma og heitt súkkulaði og
um jólin Sinalco. Píanóið þitt var
mikil freisting fyrir ungan strák og
gat ég fiktað í því tímunum saman,
en gjarnan hefði ég viljað að þú hefð-
ir spilað á það oftar fyrir mig. Sunnu-
dagsbíltúrinn skipaði stóran sess hjá
okkur og jafnan fengum við okkur
„stóran ís“ sem kætti hjarta og maga
lítils drengs. Seinna þegar ég komst
til vits og ára gátum við rætt vítt og
breitt um allt og alla og gert grín að
okkur, en þó einkum öðrum. Spila-
stundirnar voru skemmtilegar og
saman þróuðum við ýmsar hefðir
sem munu lifa áfram, s.s. kossana og
knúsin.
Það var gott að eiga ömmu eins og
þig, ömmu sem ofdekraði litla strák-
inn sinn, ömmu sem hljóp undir
bagga og laumaði pening í lófann,
ömmu sem hjálpaði sjálfsvitund
stráksins síns.
Takk kærlega, amma, fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum sam-
an. Megi Guð geyma þig og varð-
veita.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þinn
Þorleifur.
STEFANÍA KRISTÍN
ÞORBJARNARDÓTTIR
Elskuleg móðir okkar
er látin eftir stutt en erf-
ið veikindi. Mamma
lagðist inn á sjúkrahús
til almennra rannsókna, eins og hún
hafði gert nokkrum sinnum áður en
veiktist skyndilega mjög alvarlega og
var látin innan fimm sólarhringa. Síð-
ustu fjögur árin hafði hún átt í erf-
iðleikum vegna gigtarsjúkdóms en
engan óraði fyrir því að hún yrði tekin
svo snöggt frá okkur. Stórt skarð hef-
ur verið höggvið í tilveru okkar en eft-
ir sitja ljúfar minningar um einstaka
konu, mömmu okkar.
Daginn sem andlátið bar að hönd-
um reikuðum við systkinin hljóð um
heimili foreldra okkar, æskustöðvarn-
ar. Við vökvuðum gróskuleg stofu-
blómin sem mömmu voru svo kær og
pabbi fór út í garð og gróðursetti fal-
legu sumarblómin sem hún sáði fyrir í
vetur og bar svo mikla umhyggju fyr-
ir. Á stofuborðinu lá bókin um Akur-
eyri, sem hún svo oft gluggaði í, á stól-
baki var jakkinn hennar með daufum
ilmvatnskeimi og við svaladyrnar
voru útiskórnir hennar. Þetta átti að-
eins að vera stutt spítalaheimsókn.
Mamma helgaði sig heimilinu og
húsmóðurhlutverkinu af sérstakri al-
úð og umhyggju og skipuðum við fjöl-
skyldan ætíð fyrsta sætið. Heimilið
var henni allt og angaði jafnan af
hreinlæti og myndarskap. Ilmurinn af
nýbökuðum, heimsins bestu kleinum
eða lummum tók á móti okkur að lokn-
um skóladegi og fiskibollurnar hennar
voru og verða alltaf þær bestu. Gest-
risin var hún mjög og gat ef svo bar
undir með undraverðum hætti töfrað
ÞÓRUNN BJÖRG
MAGNÚSDÓTTIR
✝ Þórunn BjörgMagnúsdóttir
fæddist í Kaupangi í
Eyjafirði 17. júní
1924. Hún lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 4.
júní síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Akureyrar-
kirkju 11. júní.
fram hlaðið kaffiborð án
fyrirvara, þótt hún jafn-
fram kæmi með afsök-
un um að hún ætti nú
ekkert með kaffinu.
Minningar vakna,
rödd hennar, ómur af
hlátri, djúpir spékoppar
sem gerðu hana enn
glaðlegri, hluttekning
hennar ef eitthvað bját-
aði á, þátttaka hennar í
gleði okkar og sorgum.
Áhyggjur okkar voru
líka áhyggjur hennar.
Þegar við hvert af öðru
fórum að heiman var hugur hennar
alltaf hjá okkur og hún lifði sig af heil-
um hug inn í daglegt líf okkar. Það var
alltaf svo gott að heyra rödd mömmu
og hún spurði svo gjarnan eins og
þegar við vorum lítil: „Hvernig hef-
urðu það í dag, lambið mitt?“ Það var
hennar hjartans mál að okkur liði vel.
Barnabörnin voru henni einnig mjög
ástfólgin og veittu henni ómælda
gleði. Hún gerði sér far um að ná sem
best til þeirra þó sum væru í fjarlægð.
Mamma hafði mjúkan barm, hlýjar
hendur og róandi nærveru sem við
börnin hennar nutum. Nú erum við
orðin fullorðin og þessi umhyggja hef-
ur umvafið okkur alla tíð og mun
ávallt gera það. Betra veganesti gat
hún ekki gefið okkur og það er mikil
huggun nú að búa að slíkum auði sem
ekki fyrnist á kveðjustund.
Elsku pabbi, Guð styrki þig.
Hvíl þú í friði, elsku mamma, þínum
vinnudegi er nú lokið. Við börnin þín
þökkum þér fyrir allt það sem þú
gafst okkur. Minningin um þig verður
ætíð ljós á lífsvegi okkar.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Guð blessi þig, kveðja,
börnin þín.
S. 555 4477
555 4424
Erfisdrykkjur