Morgunblaðið - 05.07.2002, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 FÖSTUDAGUR 5. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Þormóður Stef-ánsson fæddist í
Siglufirði 9. ágúst
1927. Hann lést á
Líknardeild Landa-
kotsspítala fimmtu-
daginn 27. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Soffía
Jónsdóttir, f. á Máná
24.7. 1892, d. í Siglu-
firði 26.6. 1986, og
Stefán Jónsson, f. í
Nesi í Flókadal 3.8.
1885, d. í Siglufirði
21.5. 1965. Þormóður
var yngstur fjögurra
systkina. Þau eru; Jón Guðni , f.
27.8. 1914, d. 2.2. 1941, Sigfús, f.
5.7. 1916, d. 26.11. 1920, Sigfús-
ína, f. 16.6. 1921, og Þormóður
sem hér er kvaddur. Hann kvænt-
ist 1. júní 1952 Sigurbjörgu Ástu
Jónsdóttur, f. 1.11. 1926. Foreldr-
ar hennar voru Jón Pálsson Andr-
ésson, f. á Kleifum í Kaldbaksvík í
Strandasýslu 19.5. 1889, d. á Ísa-
firði 3.2.1970, og Þorgerður
Kristjánsdóttir, f. í Súðavík 17.8.
1888, d. á Ísafirði 5.4. 1935. Synir
Þormóðs og Ástu: 1) Bjarni, kenn-
ari og húsamálari, f. 10.2. 1952,
kvæntur Aldísi Guðmundsdóttur
kennara, f. 8.2. 1954. Synir þeirra
eru a) Andrés húsamálari, f. 2.11.
1976, sambýliskona hans er Jenný
Erla Jónsdóttir, f. 13.9. 1976, dótt-
ir hennar er Karen Gígja, f. 14.5.
1996, b) Guðmundur
nemi, f. 23.2. 1979; 2)
Stefán kerfisfræð-
ingur, f. 15.9. 1957,
kvæntur Önnu Jónu
Jónmundsdóttur, f.
14.8. 1957. Synir
þeirra eru a) Bjarni
Þór, f. 25.1. 1994, b)
Jón Þór, f. 16.7.
1996.
Þormóður ólst
upp í Siglufirði og
lauk þar barna- og
unglingaprófi. Síðan
lá leið hans í heima-
vistaskóla í Reyk-
holti. Að skólagöngu lokinni vann
hann við sendlastörf, bifreiða-
akstur og ýmis önnur störf. Síðan
lá leið hans til Vestmannaeyja þar
sem hann stundaði sjómennsku.
Með sjómennskunni lauk hann
vélstjóranámi og var vélstjóri og
háseti til sjós í yfir 10 ár. Árið
1962 hætti hann sjómennsku og
hóf störf hjá Skeljungi sem bif-
reiðastjóri uns hann fluttist til
Reykjavíkur sumarið 1969. Þar
hélt hann áfram störfum hjá
Skeljungi fram til ársins 1997
þegar hann lét af störfum, sjötug-
ur að aldri. Hann hlaut gullmerki
Skeljungs fyrir áratuga farsælt
starf í þágu fyrirtækisins.
Útför Þormóðs verður gerð frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 13.30.
Það er komið að kveðjustund. Í
dag kveð ég föður minn, Þormóð
Stefánsson, í hinsta sinn en hann lést
27. júní síðastliðinn eftir löng og erf-
ið veikindi.
Þegar ég lít til baka rifjast upp
fyrir mér árin er pabbi stundaði sjó-
mennsku. Í minningunni er það
tímabil heldur óljóst enda var ég þá
ungur að árum. En tímabil hans á
olíubílnum í Eyjum er í huga mínum
eins og gerst hafi í gær. Það var
spennandi fyrir ungan peyja að fá að
elta pabba sinn og kynnast lífinu í
bænum og ekki var síður spennandi
lífið á bryggjunni er vertíðin stóð
sem hæst. Ætíð var hann reiðubúinn
að lofa mér að koma með er þess var
óskað. Pabbi vann mikið, hann var
duglegur við vinnu og ávallt reiðubú-
inn að hlaupa til er hringt var. Ég
skynjaði það enn betur eftir að við
fluttum til Reykjavíkur hversu hart
hann lagði að sér við vinnu. Árið 1974
hófst nýr kafli í lífi hans, er hann og
mamma fóru í sitt fyrsta sumarfrí
erlendis. Þau höfðu áður ferðast tals-
vert innanlands og bæði haft gaman
af. En nú opnaðist fyrir þeim nýr
heimur og áttu ferðirnar eftir að
verða margar. Úr flestum þeirra
kom hann heim sæll og glaður og vel
úthvíldur. Ég og fjölskylda mín fór-
um með þeim í tvær ferðir til útlanda
auk fjölda sumarbústaðaferða hér
innanlands og veit ég að pabbi naut
þeirra innilega.
Enn urðu kaflaskipti í lífi hans er
hann lét af störfum hjá Skeljungi eft-
ir áratugalanga og farsæla þjónustu.
Hann átti erfitt með að sætta sig við
að góðu dagsverki væri lokið enda
heilsan í góðu lagi. En fyrr en varði
brast heilsan. Fyrir fjórum árum
fékk hann hjartaslag sem dró veru-
lega úr honum kraft. Það líkaði mín-
um manni illa. Fyrir 18 mánuðum
greindist hann með krabbamein í
maga sem þurfti að fjarlægja. Af
dugnaði og elju náði hann sér sæmi-
lega á strik aftur, en það stóð ekki
lengi. Í ársbyrjun greindist hann
með ólæknandi krabbamein sem
hann glímdi við af miklu harðfylgi
allt þar til yfir lauk.
Pabbi reyndist mér og fjölskyldu
minni afskaplega traustur og góður
ferðafélagi í gegnum lífið. Hann var
mikill fjölskyldumaður og naut sín
vel á meðal barnabarna sinna. Hann
var tíður og góður gestur á heimili
mínu og hafði gaman af að taka í spil
í góðra vina hópi. Við náðum mjög
vel saman og hjálpuðum hvor öðrum
eftir bestu getu. Hann var hjálpfús
og boðinn og búinn að leggja sitt af
mörkum ef hann gat orðið einhverj-
um að liði. Hann vildi ekki láta mikið
fyrir sér hafa en mat það vel sem fyr-
ir hann var gert. Það var honum mik-
ið kappsmál að öllum í fjölskyldunni
liði sem best. Hans síðustu orð til
mín voru. „Guð blessi þig og gættu
drengjanna.“ Þessi orð mun ég hafa
að leiðarljósi er ég móta syni mína á
sama hátt og hann mótaði mig,
kenndi mér og hjálpaði.
Megi Guðs blessun fylgja honum á
nýjum vettvangi og er ég þess full-
viss að við eigum eftir að hittast aft-
ur þótt síðar verði. Mikið hefur mætt
á mömmu síðustu mánuði. Ég bið
Guð að senda henni styrk og blessun
í þeim breytingum sem framundan
eru.
Þinn sonur,
Stefán og fjölskylda.
Þú áttir auð er aldrei brást,
þú áttir eld í hjarta,
sá auður þinn er heilög ást
til alls hins góða og bjarta.
Til meiri starfa guðs um geim
þú gengur ljóssins vegi.
Þitt hlutverk er að hjálpa þeim
er heilsa nýjum degi.
(Hrefna Tynes.)
Okkur systkinin langar að minn-
ast Þormóðs Stefánssonar með
nokkrum orðum.
Þormóður var giftur móðursystur
okkar Ástu Sigurbjörgu Jónsdóttur.
Alla tíð hafa þær systur verið mjög
samrýmdar og mjög náin kynni á
milli fjölskyldna þeirra. Ekki síður
hefur alla tíð verið mikill vinskapur á
milli föður okkar og Þormóðs, en
þeir hafa alla tíð verið miklir mátar.
Þeir svilar höfðu mjög líka lífssýn og
voru t.d. báðir miklir jafnaðarmenn.
Alla tíð hefur verið mikill samgangur
á milli fjölskyldnanna. Oftast var það
þannig að ef eitthvað var á döfinni
eða eitthvað stóð til, þá lögðu báðar
fjölskyldurnar gjarnan saman hönd
á plóginn. Báðar byrjuðu fjölskyld-
urnar búskap sinn í Vestmannaeyj-
um og bjuggu þar í sama húsi. Við
börnin vorum nánast alin upp sem
systkin, svo mikill var samgangur-
inn. Frá þessum tíma eigum við ein-
göngu góðar minningar. Eftir að
fjölskylda okkar flutti frá Vest-
mannaeyjum í Kópavoginn heim-
sóttum við frændfólkið í Eyjum á
hverju sumri. Það liðu svo reyndar
ekki mörg árin þangað til Þormóður
og Ásta fluttu einnig upp á fastaland-
ið.
Við sem þessar línur skrifum eig-
um mjög margar góðar minningar
um Þormóð. Hann var gjarnan hrók-
ur alls fagnaðar þegar fjölskyldurn-
ar hittust og gaf sér alltaf tíma til að
sinna þeim sem yngri voru. Það er
margs að minnast sérstaklega hvað
okkur systkinunum var ávallt vel
tekið á heimili þeirra Þormóðs og
Ástu. Einstakar eru minningar okk-
ar úr Eyjum, en þar dvöldust þau
eldri okkar hjá þeim hjónum, oft um
lengri tíma. Það var aðdáunarvert
hvað Þormóður gat gefið sér tíma til
að sinna okkur börnunum. Jafnvel
þegar hann skrapp heim í mat í há-
deginu, eins og fólk af hans kynslóð
gerði á þeim tíma, þá hafði hann tíma
til að taka nokkur skot á mark ef við
vorum úti á fótboltavelli eins og oft
var.
Afahlutverkið var Þormóði mjög
kærkomið. Hrein unun var að fylgj-
ast með því hversu innilega hann
naut þess að verða afi. Hann var afa-
strákunum sínum eins og besti leik-
félagi. Frábær afi þar á ferð.
Þormóður var lengst af mjög
heilsuhraustur. Hann var á meðal
þeirra fyrstu sem fluttu í Gullsmár-
ann í Kópavogi. Hann var mjög fé-
lagslyndur, spjallaði við alla og var
mjög áhugasamur um að taka þátt í
því sem í boði var fyrir eldri borg-
arana.
Um nokkurn tíma hefur Þormóð-
ur átt við vanheilsu að stríða og hef-
ur síðastliðið eitt og hálft ár verið
honum erfitt og þá sérstaklega síð-
ustu vikurnar. Á þessum tíma sást
vel hvernig þeir sem næst honum
stóðu hugsuðu um hann og vitum við
að fyrir það var hann þakklátur þeg-
ar hann kvaddi þetta líf. Guð blessi
Þormóð og varðveiti í nýjum heimi.
Góði Guð, mér líður vel,
mig ég þinni forsjón fel.
Á mér, Guð minn, hafðu gætur,
annast þú mig daga’ og nætur.
Vertu öllum skjól og vörn,
blessa, Faðir, öll þín börn.
(Hrefna Tynes.)
Við viljum senda Ástu, Bjarna, Al-
dísi, Stefáni, Önnu Jónu og fjölskyld-
um þeirra okkar innilegustu samúð-
arkvejður. Við biðjum góðan guð að
styðja og styrkja Ástu frænku á
þessum erfiðu tímum, en á síðast-
liðnu ári hafa verið höggvin óvenju
mörg skörð í fjölskyldu hennar.
Gunnsteinn, Þorgerður
Ester, Jón Grétar, Anna
Sigríður og fjölskyldur.
Þormóður Stefánsson er látinn
eftir erfiða sjúkdómslegu. Hann var
eiginmaður Sigurbjargar Ástu Jóns-
dóttur, móðursystur okkar, frá Hlíð-
arenda á Ísafirði.
Þegar við minnumst Þormóðs
koma fram í hugann margar ánægju-
legar samverustundir með honum,
Ástu og sonum þeirra, Bjarna og
Stefáni, og fjölskyldum þeirra. Þær
systur Ásta og Margrét komu á
sumrin heim á æskustöðvarnar
ásamt börnum sínum og hjálpuðu
föður sínum við heyskapinn. Þá var
mannmargt á Hlíðarenda og á Foss-
um er móðursystkini okkar voru þar
samankomin ásamt fjölskyldum á
meðan heyskapur stóð yfir. Þarna
vann stórfjölskyldan saman og það
var gleði og gaman. Þormóður
stundaði þá sjómennsku og kom á
haustin er síldarvertíð var lokið og
tók þátt í smalamennskunni. Þá var
kátt á hjalla þar sem þar fór hress og
kátur maður, sem gekk á fjallið af
dugnaði og smitaði frá sér léttleika
og kátínu.
Við minnumst einnig samveru-
stunda með þeim hjónum á ættar-
mótum og á heimili þeirra í Reykja-
vík, þar sem þau tóku alltaf á móti
okkur af mikilli elskusemi og var
gott að koma til þeirra og vera með
þeim.
Þormóður og Ásta héldu alla tíð
mikilli tryggð við fólkið sitt á Ísafirði
og komu oft á heimaslóðir Ástu,
ásamt Margréti systur hennar og
Sigurði manni hennar.
Við kveðjum Þormóð með sökn-
uði, þökkum honum allar ánægju-
legu samverustundirnar og biðjum
Guð að blessa minningu okkar kæra
vinar.
Ástu, Bjarna, Stefáni og fjölskyld-
um sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Garðar, Þorgerður,
Ingibjörg Steinunn,
Guðmundur, Tryggvi
og Þorgerður Arnórsd.
ÞORMÓÐUR
STEFÁNSSON
Guðríður K. Breið-
dal lést sunnudaginn
23. júní. Með henni er
genginn á vit feðra
sinna einn þeirra samferðamanna
sem mér hefur þótt hvað vænst um.
Ég kynntist Gauju fyrir rúmum
þrjátíu árum. Þá bjó hún ásamt
Bjarna Helgasyni, eiginmanni sín-
um og dætrum þeirra tveimur, við
hlið foreldra minna í Fellsmúla 13.
Er skemmst frá því að segja, að
þessar tvær fjölskyldur smullu sam-
an fyrirhafnarlaust. Kom þar ekki
síst til glaðværð og góðmennska
Gauju, sem smitaði allt og alla. Ekki
er hægt að skrifa svo um Gauju, að
ekki sé minnst á Bjarna mann henn-
ar, sem lést í október síðastliðnum.
Þau voru samstíga í lífsbaráttunni
þótt ólík væru, hún eins og ferskur,
✝ Guðríður Krist-jánsdóttir Breið-
dal fæddist í Mikla-
holti í Miklaholts-
hreppi 6. sept. 1918.
Hún lést á dvalar-
heimilinu Seljahlíð
23. júní síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Dómkirkj-
unni 2. júlí.
hressandi vindur, hann
hægur og yfirvegaður.
Það var ekki nokkur
leið að vera niðurdreg-
inn með Gauju sér við
hlið. Hver dagur varð
öðrum skemmtilegri.
Það var ekki í hennar
anda að vera með sorg
og sút, gleðin var alltaf
við völd.
Það er margs að
minnast frá þessu góða
sambýli í „Fellanum“.
Hugurinn reikar til
laugardagskvöldanna,
þegar boð kom frá
Gauju um að nú skyldi sungið. Og
ekki þurftu Skagfirðingarnir mik-
illar hvatningar við. Við stormuðum
yfir ganginn og upphófst þá söngur
sem stóð yfirleitt fram á nótt.
Kvöldið er fagurt, Efst á Arnar-
vatnshæðum, Fram í heiðanna ró ...
ýmist dúett, tríó eða kvartett, allt
eftir því hverjir voru viðstaddir það
og það sinnið. Bjarni hafði fallega
tenórrödd sem féll vel að bassanum
hans pabba. Hann hafði yndi af
söng, hafði reyndar sungið í kórum
frá blautu barnsbeini. Bjarni kunni
bókstaflega öll „Fjárlögin“ utan að.
Ef svo ólíklega vildi til að texta
vantaði orti hann bara á staðnum,
en Bjarni var mjög hagmæltur.
Hlutverk Gauju á þessum stundum
var að hella á könnuna og sjá okkur
fyrir hvers konar viðurgjörningi.
Þau hjón voru höfðingjar heim að
sækja og var ávallt veitt af rausn.
Þegar Gauju fannst hátíðleikinn í
lagavalinu keyra úr hófi fram bað
hún okkur blessuð að taka eins og
einn slagara svona til þess að koma
„fútti“ í samkvæmið.
Ýmislegt var brallað í gegnum ár-
in. Mér verður hugsað til ferðar
sem við Ingi fórum einu sinni með
Gauju og Bjarna norður í Skaga-
fjörð. Það vara ð sumri til og sól
skein í heiði. Farkostur okkar
hjónanna var ekki beysinn þá, enda
við bæði fátækir námsmenn. Það fór
líka svo, að hver bilunin rak aðra í
blessuðum bílnum. Bjarni, sem allt
lék í höndunum á, kom okkur um
síðir á leiðarenda. Þótti það afrek
mikið. Þessu ferðalagi gerði Bjarni
skil í bundnu máli og höfum við
hlegið mikið að þessu síðan.
Ég get ekki lokið þessum minn-
ingabrotum án þess að nefna „Hótel
Gauju“. Einhverju sinni, þegar okk-
ur Inga vantaði húsaskjól í nokkrar
vikur bauð Gauja okkur að dvelja
hjá þeim í Fellsmúlanum. Er ekki
að orðlengja það, að hún bar okkur
á höndum sér. Við fengum ekki að
dýfa hendi í kalt vatn og svo rammt
kvað að, að Bjarni var iðulega send-
ur út í Geldinganes til eggjatínslu,
svo að við gætum gætt okkur á ný-
orpnum svartsbakseggjum. Já,
minningarnar eru ótæmandi.
Nú hafa Gauja og Bjarni kvatt
þennan heim með nokkurra mánaða
millibili og tilveran misst hluta af
glansi sínum.
Elsku Dóra, Ibbý og fjölskyldur.
Við Ingi sendum ykkur öllum
innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning þeirra Gauju
og Bjarna.
Valgerður J. Gunnarsdóttir.
Það var gaman að búa í Fells-
múla 13 þegar ég var að alast upp.
Þar bjó fólk fyrir 35 árum sem ég
tel meðal minna bestu vina í dag.
Örlögin höguðu því þannig að fólk
tók þátt í lífi hvers annars og bast
vináttuböndum fyrir lífstíð.
Gauja og Bjarni, maður hennar,
bjuggu í íbúðinni á móti okkur. Mik-
ill vinskapur var á milli fjölskyldn-
anna tveggja. Betri nágranna er
ekki hægt að hugsa sér. Gauja var
lífsglaðasta og léttlyndasta kona
sem ég hef hitt. Hún hreinlega
ljómaði af lífi og fjöri. Hún var líka
ákaflega trygglynd og vinföst, hug-
rökk og fordómalaus. Bjarni var
góður, hægur, rólegur og vel
greindur maður. Þau voru afar ólík
en bættu hvort annað upp. Hjóna-
band þeirra var farsælt og heimili
þeirra fallegt og þangað var gott að
koma. Það var alltaf líf og fjör í
kringum Gauju. Hún lífgaði uppá
tilveruna.
Ég er þakklát fyrir árin í Fells-
múlanum og fólkið þar. Ég sendi
dætrum Gauju, Dóru og Ingibjörgu,
mönnum þeirra og afkomendum,
innilegar samúðarkveðjur. Ég færi
þeim kveðju Ragnars, bróður míns,
í Danmörku, sem lyftir glasi og
minnist góðra vina og eftirminni-
legra stunda í Fellsmúla á árum áð-
ur.
Ingibjörg Ásta Gunnarsdóttir.
GUÐRÍÐUR
KRISTJÁNSDÓTTIR
BREIÐDAL
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað. Þá
er enn fremur unnt að senda
greinarnar í símbréfi (569 1115)
og í tölvupósti (minning@mbl.-
is). Nauðsynlegt er, að síma-
númer höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling
birtist formáli, ein uppistöðu-
grein af hæfilegri lengd, en aðr-
ar greinar um sama einstakling
takmarkast við eina örk, A-4,
miðað við meðallínubil og hæfi-
lega línulengd, - eða 2.200 slög
(um 25 dálksentimetra í
blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða
ljóð takmarkast við eitt til þrjú
erindi. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir grein-
unum.
Frágangur
afmælis-
og minning-
argreina