Morgunblaðið - 31.08.2002, Qupperneq 42

MINNINGAR
42 LAUGARDAGUR 31. ÁGÚST 2002 MORGUNBLAÐIÐ
– Þarna stendur ung-
legasta og flottasta
amma á landinu, sagði
ung blaðakona sem stóð
við hliðina á mér í fjöl-
mennu blaðamannateiti
einhvern tíma í lok átt-
unda áratugarins og hrifningin yfir
því að slíka konu skyldi vera að finna í
okkar röðum leyndi sér ekki.
Fólk stóð í smáþyrpingum hér og
þar um salinn og spjallaði saman, sjálf
var ég í hópi kollega minna á Vísi og
við litum öll á ömmuna sem stúlkan
beindi sjónum sínum að, Vilborgu
Harðardóttur, blaðamann og frétta-
stjóra Þjóðviljans. Hún stóð þarna,
grannvaxin með ljóst sítt hár, í hné-
háum svörtum leðurstígvélum og
hvítum jakka, niðursokkin í samræð-
ur við nokkra karlmenn sem allir voru
að hlusta á hana. Þetta var í fyrsta
skipti sem ég heyrði talað um þennan
pólitíska baráttujaxl og jafnréttis-
sinna með vísan til þess hvernig hún
liti út. Útlitið eitt hefði út af fyrir sig
verið næg ástæða til að gefa henni
gaum, en henni lá svo mikið á hjarta
og var svo kröftug að manni gat yf-
irsést mýktin í henni.
Þeir sem unnu á dagblöðunum fjór-
um í Síðumúlanum voru yfirleitt
bærilega málkunnugir en umfram
það þekkti ég Vilborgu ekkert á þess-
um tíma. Vissi náttúrlega fyrir hverju
hún stóð og hafði heyrt því fleygt að
kvennafrídagurinn hefði að öllum lík-
indum verið hennar hugmynd. Samt
hefur mér alltaf fundist að þarna hafi
ég í raunverulega séð hana í fyrsta
sinn.
Maðurinn minn kynntist henni á
undan mér. Þau voru saman á
sænskunámskeiði í Framnesi fyrir
margt löngu og varð vel til vina. Þeg-
ar ferðina bar á góma var mikið vitn-
að í Sollu og Villu og fagnaðarfundur
þegar þau hittust í hófi Framnesfara
árið eftir. Ekki þótti þeim vinkonun-
um, Sollu og Villu, mikið til um kven-
manninn sem þessi skemmtilegi fé-
lagi þeirra var kvæntur.
– Þú ert allt öðruvísi en ég hélt að
þú værir, sagði Vilborg við mig löngu
seinna, nánast upp úr þurru, þar sem
við sátum tvær á kaffihúsi í Þýska-
landi. Ég verð að viðurkenna að okk-
ur Sollu leist ekkert á þig, bætti hún
við.
Eftir á finnst mér að ég hefði vel
getað sagt henni þarna á kaffihúsinu
að margt við hana sjálfa kæmi veru-
lega á óvart þegar maður kynntist
henni. Til dæmis ástarsamband henn-
ar við lífið sem hún tók fagnandi í sér-
hverri mynd, á fjöllum, í bókmennt-
um, í vinnunni, í þekkingarþránni sem
stöðugt var svalað, í fallegu hand-
verki, í samvistum við vini og fjöl-
VILBORG
HARÐARDÓTTIR
✝ Vilborg Harðar-dóttir fæddist í
Reykjavík 13. sept-
ember 1935. Hún lést
við Snæfell 15. ágúst
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Dómkirkjunni 23.
ágúst.
skyldu, hamingjunni yf-
ir barnabörnunum og
ýmsum happasending-
um tilverunnar.
Með okkur tókust
kynni þegar við komum
báðar að undirbúningi
samnorrænnar bók-
menntakynningar í
Þýskalandi árið 1996–7,
hún sem framkvæmda-
stjóri Félags íslenskra
bókaútgefenda og ég
fyrir hönd Bókmennta-
kynningarsjóðs. Upp úr
þessu varð til vinátta
sem læddist einhvern
veginn inn í samskiptin og var allt í
einu orðin heimilisföst. Við höfðum
báðar fylgst með þjóðmálum í áratugi
og skildum eitt og annað sama skiln-
ingi en blaðamennska og pólitísk hita-
mál voru að baki og önnur áhugamál í
brennidepli.
Erlendis var Vilborg eins og heima
hjá sér, fumlaus og fundvís á
skemmtilega staði og atburði. Þessa
nutu ferðafélagar hennar á hverjum
tíma, til dæmis á norrænni skálda-
kynningu í tengslum við bókastefn-
una í Leipzig árið 1997 þar sem
tengdadóttir hennar Linda Vilhjálms-
dóttir var meðal íslensku skáldanna,
en við Vilborg unnum á bókastefn-
unni í kynningarrými norrænu bók-
menntakynningarmiðstöðvanna. Á
vissan hátt kynntumst við Leipzig
gegnum Vilborgu sem vissi allt sem
vert var að vita um þessa borg, hvað
var áhugavert og hvers vegna.
Þegar við vorum á hinni árlegu
bókastefnu í Frankfurt snæddum við-
gjarnan saman á kvöldin eða skoðuð-
um okkur um. Fyrir kom að hún fór
til vinkonu sinnar og ég í óperuna og
hittumst síðan á eftir. Hún naut þess
að fara í leikhús og á tónleika en sagð-
ist hafa sótt óperuhús fyrir lífstíð
meðan hún bjó í Þýskalandi.
Í fyrrahaust vorum við í fyrsta sinn
á sama hóteli. Fyrir misskilning hafði
farist fyrir að panta hótelherbergi og
hvergi hægt að fá inni nema í úthverfi
Frankfurt eða nágrannabæjum. Við
afréðum að gista í Wiesbaden en lest-
arferð þaðan til Frankfurt tekur um
það bil klukkustund. Við vorum báðar
vel nestaðar af lesmáli, ég hafð birgt
mig upp á Kastrup og í Keflavík, en
Vilborg í virtri bókaverslun í Frank-
furt. Hún spurði þar um nýjustu
þýsku höfundana og keypti bækur
sem henni leist á. Hvor um sig las síð-
an fram á nótt á hverju kvöldi og
megnið af leiðinni til Frankfurt á
morgnana og heim á kvöldin. Við
morgunverðarborðið, á kaffihúsum
og gönguferðum um Wiesbaden rakti
hún svo þráðinn í bókinni sem hún var
að lesa og hvað henni þótti um höf-
undinn og ég sagði henni frá minni
bók. Þetta voru nokkurs konar fram-
haldssögur þar sem maður var allan
daginn að hugsa um ferlið í tveimur
bókum samtímis.
Við áttum ógleymanlega kvöld-
stund heima hjá nöfnu Vilborgar og
góðri vinkonu, Vilborgu Ísleifsdóttur-
Bickel, sem býr í Wiesbaden. Hún
bauð okkur til kvöldverðar og við sát-
um þrjár í fjörugum samræðum yfir
herlegu borðhaldi fram á nótt og
spaugið var ekki sparað. Það var
æskubjarmi yfir þeim vinkonunum
þetta kvöld og gleðin óbeisluð. Ég sat
á móti Villu við borðið og man að ég
var að hugsa um þegar hún hló sem
innilegast að svona hefði hún áreið-
anlega verið þegar hún var lítil stelpa.
Okkur þótti gaman að gista þessa
fallegu borg en vorum sammála um
að þetta væri fulllangt frá bókastefn-
unni.
Þetta er búið að vera stórkostlegt,
sagði Villa þegar hún var að pakka
niður, en ég verð ekki hér næsta ár.
Hvoruga okkar grunaði að hún yrði
ekki heldur í Frankfurt.
Á kveðjustund þakka ég af heilum
hug vináttu og samvistir við þessa
óvenjulegu konu og færi ástvinum
hennar einlægar samúðarkveðjur.
Börnum hennar og barnabörnum
samgleðst ég með að hafa átt hana,
sem og vinum hennar öllum.
Jónína Michaelsdóttir.
Með söknuði kveðj-
um við þig, Sigga
frænka, og við munum
alltaf minnast þín í
hjörtum okkar.
En hamingjan geymir þeim gullkransinn sinn,
sem gengur með brosið til síðustu stundar
fær síðan kvöldroða á koddann sinn inn,
kveður þar heiminn í sólskini og blundar.
(Þorsteinn Erlingsson.)
Guð geymi þig.
Karel, Aron, Adam, Daníel,
Þóra Valdís og Dagur.
Þín alltaf mun ég minnast fyrir allt það góða
sem þú gerðir, allt það sem þú skildir eftir,
gleðina sem þú gafst mér, stundirnar sem við
áttum, viskuna sem þú kenndir, sögurnar
sem þú sagðir, hláturinn sem þú deildir og
strenginn sem þú snertir. Ég mun ætíð
minnast þín.
(F.D.V.)
Nú er komið að kveðjustund í bili
og hugurinn reikar til baka og koma
þá ótrúlega margar góðar minningar
upp í hugann um Siggu frænku
mína, sem eru mér afar dýrmætar.
Þá er það helst hvað þú gast saum-
að mikið og prjónað á alla í kringum
þig enda eru margir sem líta á þig
sem ömmu.
Ekkert vantaði á gestrisnina þeg-
SIGRÍÐUR VALBORG
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Sigríður ValborgSigurðardóttir
fæddist í Miðhúsaseli
í Fellum í N-Múla-
sýslu 17. janúar
1922. Hún lést á líkn-
ardeild Landakots
23. ágúst síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Háteigs-
kirkju 30. ágúst.
ar gesti bar að garði,
bakstur og elda-
mennska vafðist ekki
fyrir þér og fór enginn
svangur heim frá þér.
Herbergin þín tvö á
loftinu stóðu öllum opin
og eru ansi margir bún-
ir að búa hjá þér á með-
an á námi stóð, ég er
ein af þeim og verð ég
þér ævinlega þakklát
fyrir það og stuðning-
inn sem þú veittir mér.
Ég gæti haldið enda-
laust áfram en geymi
bara því meira í huga
mér. Ég sendi þér þessi sálmavers í
lokin.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Héðan skal halda
heimili sitt kveður
heimilisprýðin í hinsta sinn.
Síðasta sinni
sárt er að skilja,
en heimvon góð í himininn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Erni, Siggu, Jóhanni, Auði, Sirrý,
Gísla Val, Rúnu frænku, öðrum ætt-
ingjum og vinum sendi ég innileg-
ustu samúðarkveðju. Minning þín er
ljós í lífi okkar.
Hildur Lúðvíksdóttir.
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: Í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. Í mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
Skilafrestur
minningargreina


  
  

        




 
     

    
    
  
    
  
  

  !"!##$
%&  
' ( )* 
          
   +',,-.,/ 0 
% ..,/ 0    ,,/ ) 
 .1.,/   2)  32450 
6 6& 0/6 6 6& 
#     
    

!$!
5 2%,278
5 .1 
$        %   !
  &'"  "
!,  9 !, 0  : !,  
. ; !, 0  ,    
 , !, 0     

/ !,    / 0
      0/6 6& 


 

   
          


  

- $$"!##$ : 5/)7
.15< 45
($
    ( )

*   &
 )  /   0    - 1    
:     %   / 6. /0 
6 6& 6 6 6&
0/6 6 6 6& 
*   
  
 
  

#
=
>/2?@
.15< 45
$    + ,-  . )    &/"  "
0    - 
/ A , / 
(.,.,0    .1#0  
 .,0 
 , / 9 .,0 
-<& !,.,0 
/6<& /'  
0  !,& .,  .)  , /0 
6 6& 0/6 6 6&