Morgunblaðið - 28.09.2002, Síða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 28. SEPTEMBER 2002 43
Richard Ellis Chester mágur
minn stundaði fiskveiðar framan af
og hafði mikla ánægju af að veiða.
Hann fór á fiskiskip 16 ára með föð-
ur sínum. Síðar fór hann á versl-
unarflotann og sigldi um öll heims-
höf. Hann varð skipstjóri og varð
félagi í Master mates og Pilot Union.
Hann hætti skipstjórn að lokinni 20
ára þjónustu á sjónum, Sea land ser-
vice. Dick var meðlimur í Calvary,
lúthersku kirkjunni í Ballard, Puget
Sound Maritime Historical Society,
American Legion Post 124 og ævi-
félagi í Sons of Norway, Terji Viken
Lodge. Dick giftist 10. mars 1945
Önnu Maríu Sigurdson. Þau eignuð-
ust sex börn, Sharon, Linda, Rich-
ard jr., Darlene og Matthew. Deb-
orah dó tveggja vikna gömul. Hann
dáði börn sín og var ekki síður stolt-
ur af sonunum sem stunduðu sjóinn,
Richard jr., sem varð vélstjóri í
slökkviliði hafnarinnar og Matthew
RICHARD ELLIS
CHESTER
✝ Richard EllisChester skip-
stjóri fæddist í
Seattle 21. júlí 1923.
Hann andaðist á
heimili sínu í Seattle
15. september síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Elias
Chester og kona
hans Ruth Chester
fædd Weiding,
norsk, innflutt frá
Sunnmæri. Dick eins
og hann var kallaður
hóf skólagöngu í
Websterskóla, James
Monroe og Ballard High og lauk
þeim. Bjó hann alla ævi í Ballard.
sem stjórnaði skipum.
Foreldrar hans, Elean-
or systir hans og Deb-
orah eru látin. Hann
bjó í 57 ár með Önnu
Maríu. Börn þeirra eru
Sharon, gift Jack Motl,
Linda gift Bruce Whit-
man, Richard jr.
kvæntur Kathryn
Chester, Darlene gift
Jerry Kenny og Matth-
ew kvæntur Joyce
Chester. Barnabörn
þeirra eru James Whit-
man, Jeffrey og
Margaret Motl, Sarah
Chester Jolin, Emily, Rachel og
Jordan Chester, Mike og John
Kenny og Matthew jr., Shanna,
Anna og Aaron Chester. Systir Dick,
Amador, lifir enn og Darla frænka
hans og Don frændi hans. Harmur
er að láti Dick í fjölskyldunni.
Kathryn Chester.
Dick heimsótti Ísland tvívegis
með Önnu Maríu. Kynntist Íslandi
vel og naut þess að skoða það. Alls
staðar þurfti hann að skoða báta og
tala jafnvel við sjómenn þar sem
hann kom. Heimsótti bátasmiði og
naut þess að skoða hvernig þeir
höfðust að. Dick var fræðasjór úr
ferðalögum sínum og sagði vel frá.
Mikill söknuður er hjá okkur ætt-
ingjum Önnu Maríu, en við Anna
María erum þremenningar. Erla
Kristjánsdóttir einnig þremenning-
ur Önnu Maríu. Við ættingjar og
vinir þeirra sendum samúðarkveðj-
ur.
Kjartan Helgason.
Elsku Jóhanna, við vottum þér og
þinni fjölskyldu samúð. Megi Guð
styrkja fjölskylduna á erfiðri stund.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál.)
Auður og Sævar.
Það var mikið áfall að heyra að Óli
væri fallinn frá. Þó að hann hafi átt við
veikindi að stríða þá er alltaf erfitt að
átta sig á því þegar kallið kemur.
Óli var okkur systkinunum vel
kunnur. Öll urðum við systkinin
þeirrar gæfu aðnjótandi að fá að
dvelja hjá Óla og Hönnu móðursystur
okkar í sveit á sumrin, hvort heldur
sem það voru fáeinir dagar eða jafn-
vel lengur. Það eru mörg stór og smá
myndbrot sem koma upp í hugann
þegar hugsað er til dvalarinnar í
Skeiðháholti.
Það var ávallt mikill spenningur á
vorin, þegar skóla lauk, að fá að fara
austur á Skeið í sveitina, upplifa ný-
fædd lömbin, fylgjast með ærslafull-
um kúnum þegar þeim var sleppt út í
fyrsta sinn og jafnvel fá að taka þátt í
sveitastörfum.
Krafturinn og skipulagningin hjá
Óla í réttunum þegar lömbin voru
dregin í dilka. Þar mátti heyra hrópin
og köllin hans Óla á búfénaðinn og
hundinn Snata, en stundum virtist
sem kindurnar skildu Óla á undarleg-
an hátt og Óli þær. Fyrir börn var
drjúg ganga frá heimilishúsinu upp í
Hjálögu þar sem við fengum að gefa
fénu og fylgjast með hinum ýmsu
störfum Óla. Það er okkur minnis-
stætt að lengi vel reyndum við að
herma eftir göngulagi Óla, þar sem
hann fór fljótt yfir með hendur aftur
fyrir bak.
Við munum ávallt minnast Óla sem
mjög góðhjartaðs og tryggs manns,
sem iðulega gaf sér tíma til að ræða
við börnin, hvort sem það var við okk-
ur á sumrin eða nemendur sína í
kennslu á veturna. Hann var óspar á
hrósið þegar við átti sem virkaði sem
hvatning á okkur borgarbörnin, sem
t.d. hlupum á eftir kindunum á enn
meiri hraða en áður.
Það eru aðeins fáeinir mánuðir síð-
an við komum í heimsókn til Óla og
Hönnu í Skeiðháholt. Þrátt fyrir þau
veikindi sem hrjáðu Óla tókst honum
að veita mikla hlýju með brosmildu
viðmóti sínu og skemmtilegum frá-
sögnum. Með útgeislun sinni gaf hann
ávallt frá sér mikla orku og ró.
Óli, við systkinin þökkum þér fyrir
skemmtileg og góð kynni í sveitinni
hjá ykkur Hönnu frænku og krökk-
unum. Við eigum góðar minningar,
sem aldrei verða frá okkur teknar.
Hanna, megi guð veita þér, frænd-
systkinum okkar og fjölskyldum
þeirra styrk í sorg og söknuði.
Guð blessi ykkur.
Jónína Margrét, Sigríður,
Hrönn og Jón Alva.
Hér verður ekki rakin ævisaga
Ólafs í Skeiðháholti, því síður birt ár-
töl, fæðingardagar og dánardægur
eins og títt er í minningargreinum,
það eftirlæt ég öðrum. Það sem mig
langar að gera er að rifja upp nokkrar
gleðistundir sem við lifðum saman en
þær voru ófáar. Þegar ég horfi til
baka er svo mikil birta yfir minning-
unni að það er eins og alltaf hafi verið
sólskin. Við kynntumst sem ungir
menn og með okkur myndaðist vin-
átta sem entist alla tíð. Við störfuðum
mikið saman í Ungmennafélagi
Skeiðamanna en einmitt á þeim árum
stóð starfsemi þess með miklum
blóma. Mikið æfðar íþróttir, ekki síst
fimleikar. Ungmennafélag Skeiða-
manna sendi til dæmis fimleikaflokk á
tvö landsmót UMFÍ, í Haukadal 1940
og Hvanneyri 1943. Í þessum flokki
vorum við Óli báðir og þar var Óli
fremstur meðal jafningja. Þá æfðum
við líka frjálsar íþróttir, þar náði hann
einnig mjög góðum árangri og komst í
framvarðasveit. Við fórum saman í
Héraðsskólann að Laugarvatni
haustið 1940 og dvöldum þar tvo vet-
ur, yndislegur tími. Við höfum eflaust
verið heimóttarlegir, höfðum aldrei
gist að heiman enda leiddist okkur
svo mikið fyrstu vikuna að við fengum
leyfi til að fara heim um helgi, okkur
fannst við mega til að sjá pabba og
mömmu. Úr þessu rættist fljótt og við
fórum að blanda geði við þetta unga
yndislega fólk og mig minnir að ekki
hafi liðið langur tími þar til við vorum
komnir í fremstu víglínu.Við áttum
jafnvel til að kasta krónu upp á það
hvort við ættum að fara í smíðahúsið
eða hitta stelpurnar. Oft vorum við
heppnir og hlutur stelpnanna kom
upp.
Það var nú ekki auðvelt fyrir unga
fólkið að hittast á þessum tíma, engir
bílar voru til á bæjunum og treysta
varð á fæturna eða hestinn úti í haga.
Seinna komu svo reiðhjólin. En við
létum ekkert aftra okkur og fórum
það sem okkur datt í hug og það er nú
svo að því meira sem er haft fyrir
hlutunum því meira er gaman.
Við Óli fórum margar ferðir saman.
Einhvern tíma datt okkur í hug að
hitta vini okkar á Laugarvatni, þá
gripum við reiðhjólin okkar og hjól-
uðum á Laugarvatn. Ekki má gleyma
ferðinni á Hveravelli en þangað þurfti
ég að sækja hest norðan úr Skagafirði
og auðvitað fékk ég Óla með mér. Við
fórum á vörubíl en ekki mátti þá fara
á vörubíl yfir brúna á Hvítá við Hvít-
árvatn svo við höfðum með okkur tvo
hesta til að ríða síðasta spölinn. Við
fórum af stað glaðir og kátir og hlökk-
uðum mikið til ferðarinnar. Ekki viss-
um við nú nákvæmlega hvar fara
skyldi, eitthvað var okkur nú samt
sagt til og minnst var á ýmis örnefni
svo sem Kjalfell, Fúlukvísl og Þjófa-
dali. Við höfum líklega ekki hlustað
nógu vel á ráðleggingarnar því áður
en við var litið þá vorum við komnir
inn í mitt Kjalhraun og komin myrk-
urs þoka svo við sáum rétt niður á nef-
ið á okkur. Við stigum af baki hinir ró-
legustu og biðum þar til þokunni létti
og blöstu þá við okkur gufustrókarnir
á Hveravöllum. Auðvitað endaði þessi
ferð vel eins og allar ferðir okkar Óla
gerðu.
Kannski hef ég fundið best hvað
vinátta Óla var traust þegar hann lán-
aði mér hann Blesa sinn. Blesi var
glóblesóttur og talinn einhver mesti
gæðingur hér um sveitir á þeim tíma.
Svona var Óli, hann langaði til þess að
ég fengi á njóta hans eins og hann
sjálfur. Ég hafði Blesa undir höndum
einn vetur og því gleymi ég aldrei.
Við Óli sungum mikið saman og
störfuðum í mörgum kórum, þar á
meðal í Skálholtskórnum. Við sung-
um við kirkjuvígsluna í Skálholti og
sungum síðan í þeim kór í ein 20 ár.
Það veitti okkur ómælda gleði að
syngja undir stjórn Róberts A. Ott-
óssonar sem var stórkostlegur meist-
ari og engum manni líkur.
Er tímar liðu fram fækkaði sam-
fundum okkar Óla sem eðlilegt er, við
stofnuðum báðir fjölskyldur og þá
vita nú allir að betra er að standa sig,
daglegt amstur tekur við og færri
stundir gefast til að blanda geði við
vini sína. En það er stutt á milli
Reykjahlíðar og Skeiðháholts svo oft
var hægt að hittast. Öllum er ætluð
stund og stundin hans Óla er runnin
upp og nú veit hann hvað er hinumeg-
in á blaðsíðunni. Seinna fáum við að
vita það. Ég votta fjölskyldu hans
virðingu og samúð.
Ingvar Þórðarson.
Allt hefur sinn tíma og tíminn er
óstöðvandi eins og stórfljótið Þjórsá,
sem rennur lygnt og breitt fram hjá
æskuheimili Ólafs Jónssonar sem við
kveðjum í dag. Þar á þessu gamla höf-
uðbóli kaus hann að lifa og starfa í ná-
býli við föður sinn og bræður, en vann
jafnframt um langan tíma við að upp-
fræða æsku sveitarinnar og að vinna
að ýmsum félagsmálum með sveit-
ungum sínum.
Leiðir okkar Óla í Háholti – en svo
var hann alltaf nefndur – hafa legið
saman í leik og starfi allt frá barn-
æsku. Það er því margs að minnast,
en fyrst kemur upp í hugann sá
skemmtilegi tími, þegar við strák-
arnir á Skeiðum vorum í leikfiminni í
Brautarholti á unglingsárunum. Ung-
mennafélagið var þá í blóma og réð
Jón Bjarnason, leikfimikennara á
Hlemmiskeiði, til að kenna okkur. Þá
var margt ungra manna í sveitinni og
við Barnaskólann í Brautarholti, sem
þá var nýlega byggður, eða 1933, var
stór og góður leikfimisalur. Jón
kenndi okkur að ganga í takt, staðæf-
ingar og stökk á hesti og dýnu – en
stundum var svo mikið kapp í okkur,
að salurinn dugði ekki og við fórum
fram á gang til að fá meira tilhlaup.
Þarna voru margir góðir strákar en
Óli bar af okkur öllum, því þar fór
saman mýkt, snerpa og kraftur, er
mér minnisstætt þegar hann sveif yfir
hestinn eða lék listir á dýnunni.
Hópurinn náði svo góðum árangri,
að ungmennafélagið okkar, Umf.
Skeiðamanna, sendi okkur 10 stráka
um og yfir tvítugt, til að sýna fimleika
á landsmóti UMFÍ í Haukadal árið
1940 undir stjórn Jóns Bjarnasonar,
og vakti sýningin mikla athygli. Þá
sendi ungmennafélagið einnig hóp
fimleikamanna á landsmótið á
Hvanneyri 1943 og var Óli einn
þeirra.
Óli fór á Héraðsskólann á Laugar-
vatni og var þar í tvo vetur, 1940–
1942, en þangað sóttu Skeiðamenn á
þeim tíma og fengu þar gott vegar-
nesti. Á þessum árum æfði hann líka
frjálsar íþróttir og keppti á héraðs-
mótum Skarphéðins með góðum ár-
angri. Meðal annars vann hann lang-
stökk og 100 metra hlaupið árin 1943
og 1944 og þrístökkið 1943. Fleiri góð-
ir íþróttamenn voru á Skeiðum á þeim
tíma en Óli átti góðan þátt í því að
Skarphéðinsskjöldurinn hékk uppi á
salveggnum í Brautarholti árum sam-
an. En svo hleypti hann heimdragann
og fór í byggingarvinnu í Reykjavík.
Þar gekk hann í úrvalsflokk Ármanns
í fimleikum og þar kynntist hann
henni Jóhönnu, konuefninu sínu, en
þá kom þungt högg, Óli veiktist af
berklum, og varð að fara á Vífilsstaði.
Þetta voru erfiðir tímar hjá þeim – en
öll él birtir upp um síðir og Óli náði
heilsu að nýju.
Þau Óli og Hanna giftust árið 1947
og árið eftir fluttu þau heim að
Skeiðháholti. Sannaðist þar hið forn-
kveðna, að „römm er sú taug er rekka
dregur föðurtúna til“. Þar fékk Óli
þriðjung jarðarinnar til ábúðar, en
hún hafði lengi verið í tvíbýli. Hann
byggði upp austurbæinn, stækkaði
túnið og sléttaði og hóf fjárbúskap í
nýbyggðu fjárhúsi. Óli var fjármaður,
hafði brennandi áhuga á fjárbúskap
og sótti námskeið um það efni. Búið
var ekki stórt en afurðasamt. Þá var
hann einn af stofnendum fjárræktar-
félags í sveitinni og í stjórn þess.
Aðalstarf Óla var þó kennsla við
barnaskólann að Brautarholti. Hóf
hann þar kennslu haustið 1958 og
kenndi þar til hann lét af störfum sök-
um aldurs. Síðari árin var hann með
full kennsluréttindi, sem hann aflaði
sér á námskeiðum. Hann var vel lát-
inn sem kennari og nemendur hans
bera honum vel söguna. Þá var hann
góður söngmaður, söng í kirkjukór
Ólafsvallasóknar og var einn af stofn-
endum Skálholtskórsins.
Þótt Óli í Háholti ætti við veikindi
að stríða á ungum aldri og gengi aldr-
ei heill til skógar féll honum margt
gott í skaut. Heppnastur var hann þó
að eignast hana Hönnu sem lífsföru-
naut og eignast með henni 6 börn,
sem öll eru mannvænleg.
Við Óli áttum samstarf í hrepps-
nefnd í átta ár og síðar í félagi okkar
eldri borgara. Það var ánægjulegt að
vinna með Óla, hann var svo mikið
prúðmenni og alltaf glaður og reifur,
enda vinsæll og vel látinn. Hann vann
að málum með hógværð en gat þó ver-
ið ákveðinn, þegar því var að skipta.
Þegar félag okkar eldri borgara á
Skeiðum var stofnað árið 1996 var Óli
valinn foringi og stýrði hann félaginu
þar til heilsan brást á síðastliðnu ári.
Auðvitað erum við ekki að ræða
vandamál þjóðarinnar á fundum okk-
ar, heldur komum við saman til að
skemmta okkur – spjalla, grípa í spil
og alltaf er eitthvað á dagskrá. Og svo
má ekki gleyma blessuðu veislu-
kaffinu, sem konurnar koma með.
Þarna naut Óli sín vel með sinn létta
húmor og góða skapið og stýrði félag-
inu af hógværð og öryggi.
En nú er komið að leiðarlokum og
ég kveð þennan gamla vin minn með
þökk fyrir allar góðu stundirnar.
Jóhönnu og börnunum sendi ég
samúðarkveðjur.
Jón Eiríksson.
 Fleiri minningargreinar um Ólaf
Jónsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför
INGÓLFS ARNARSONAR
frá Vestmannaeyjum,
Þangbakka 8,
Reykjavík.
Bera Þorsteinsdóttir,
Þorsteinn Ingólfsson, Kristrún Gísladóttir,
Gylfi Ingólfsson, Anna Jenný Rafnsdóttir,
Ingólfur Ingólfsson, Júlíanna Theodórsdóttir
og barnabörn.
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við and-
lát og útför elskulegrar eiginkonu minnar,
móður, tengdamóður, ömmu og langömmu,
HALLDÓRU INGIBJARGAR
KRISTJÁNSDÓTTUR,
Löngumýri 1,
Akureyri.
Jón Hauksson,
Árni Haukur Gunnarsson, Elísabeth Gunnarsson,
Sigurður Jónsson, Júlía Sjöfn Sigurjónsdóttir,
Kristján Jónsson, Margrét Rósa Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
PÉTUR FRIÐRIK SIGURÐSSON
listmálari,
verður jarðsunginn frá Háteigskirkju þriðju-
daginn 1. október kl. 15.00.
Sólveig Benedikta,
Pétur Friðrik Pétursson, Áslaug Ágústsdóttir,
Helga Lóa Pétursdóttir, Pétur Arnar Pétursson,
Anna Pétursdóttir, Steinn Logi Björnsson,
Bergljót Ylfa Pétursdóttir, Gunnar Gunnarsson,
Katrín Ýr Pétursdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.