Morgunblaðið - 28.02.2003, Qupperneq 43
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. FEBRÚAR 2003 43
eskju, sem Lóa var. Hún var mild
kona, en ákveðin; fróð og fylgin sín-
um skoðunum. Þrátt fyrir háan ald-
ur hélt hún andlegu atgervi sínu til
hinstu stundar.
Kynni mín af Lóu hófust fyrir
rúmri hálfri öld, þegar ég flutti
ásamt foreldrum mínum og yngri
bræðrum á Nönnugötuna, þar sem
Lóa bjó ásamt föður sínum, en þá
höfðu hann og faðir minn unnið að
stækkun hússins um nokkurt skeið.
Lóa annaðist föður sinn af mikilli
nærgætni og umhyggju meðan hann
lifði.
Margt var um manninn á Nönnó á
þessum árum. Þrjár barnafjölskyld-
ur auk Lóu og Péturs, alls 19 manns
þegar flest var. Ærslum barnaskar-
ans tóku þau feðgin með þolinmæði
og jafnaðargeði, enda barngóð með
afbrigðum og leyfðu börnunum að
koma til sín eins og segir í góðri bók.
Lóa fylgdist æ síðan náið með lífs-
hlaupi og viðkomu þessa hóps og tók
þátt í gleði hans og sorgum. Þannig
„eignaðist“ Lóa, þótt barnlaus væri,
fjöldann allan af börnum, sem hún
árvisst færði eitthvað af sínum listi-
lega prjónuðu sokkum og vettling-
um.
Svo háttaði til á Nönnugötunni að
íbúðir Lóu og foreldra minna lágu
saman og höfðu sameiginlegt alrými
þar sem flest kvöld söfnuðust í kaffi
og spjall einhverjir af íbúum hússins
og gjarnan líka aðsteðjandi vinir og
ættingjar úr sveit og borg. Var þá
oft glatt á hjalla. Seinna var haft á
orði að þarna hefði verið hin ágæt-
asta kommúna og það löngu áður en
hipparnir stofnuðu til slíkra búskap-
arhátta.
Lóa var mjög félagslynd og lét sig
sjaldan vanta á samkomur hjá þeim
félögum sem hún hafði mætur á.
Hún hafði yndi af ferðalögum og
stundaði þau drjúgt innanlands á ár-
um áður, en sneri sér að ferðum á
suðlægari slóðir seinni árin. Nú
ferðast hún á Guðs vegum á vit for-
eldra sinna og bróður, sem féll frá í
blóma lífs síns og hún saknaði sárt.
Við Ester þökkum Lóu ánægju-
lega samfylgd og velvild í garð fjöl-
skyldu okkar.
Hvíl í friði, kæra frænka.
Þorbergur Guðmundsson.
Í dag verður til moldar borin
elskuleg frænka og vinur, Lóa af
Nönnugötunni. Þegar sest er niður
og skrifuð minningarorð um þá
merku konu leitar hugurinn aftur í
tímann til Nönnugötu-áranna því
þar áttum við mörg gott skjól í gegn-
um tíðina. Þegar mest lét bjuggu
þar fjórar fjölskyldur með þeim
feðginum Pétri og Lóu. Börnin voru
mörg og oft fjörmikið líf sem fylgdi
þeim hópi. Þá strax varð Lóa hluti af
fjölskyldu allra þeirra sem þar
bjuggu.
Allar götur síðan hefur hún tekið
afkomendum þessara frumbýlinga
opnum örmum og tekið mikinn þátt í
þeirra lífshlaupi. Hún mundi afmæl-
isdaga barna og barnabarna og þeir
voru ekki ófáir vænu ullarsokkarnir
og vettlingarnir sem hún prjónaði í
gegnum tíðina handa sínum stóra
hópi.
Við hjónin áttum því láni að fagna
að byrja búskap okkar á fyrstu hæð-
inni hjá Lóu og Pétri og áttum þar
gott ár með þeim og öðrum góðum
ábúendum þess tíma. Lóa hafði ljúfa
skapgerð, átti gott með að lynda við
alla, var félagsvera og vinamörg.
Það var aldrei neitt kynslóðabil til
í orðabók Lóu, hún naut þess að vera
í félagsskap allra, ungra sem ald-
inna. Hún hafði lag á því að setja sig
í okkar spor og lét okkur ávallt finna
að hún hefði áhuga á því sem við vor-
um að bjástra við í lífinu. Hún var
ekki skoðanalaus persóna en fór vel
með skoðanir sínar og flíkaði þeim
ekki. En þegar hún lét þær í ljósi
vissi maður að henni var alvara og
virtum við hennar viðhorf því í þeim
fólst viska konu sem hafði lifað lífinu
lítillát, ljúf og kát, eins og skáldið
orðaði það.
Það var einstaklega gott að vera í
návist hennar. Hún hafði svo hlýja
og góða nærveru og bjó yfir miklum
innri styrk sem allir þeir sem kynnt-
ust henni fundu fyrir. Sá góði eig-
inleiki fylgdi henni alla tíð. Það fór
ekki fram hjá neinum sem þekktu
Lóu að þar fór trúuð kona og við
treystum því að himnafaðirinn muni
taka vel á móti slíkum engli sem hún
Lóa okkar var. Sú hlýja og fallegu
minningarnar sem hún skilur eftir í
huga okkar og hjarta munu fylgja
okkur um alla framtíð. Blessuð sé
minning hennar.
Einar Long Siguroddsson
og Sólveig Helga Jónasdóttir.
Ólafía Pétursdóttir kvaddi þennan
heim með sömu reisn og einkenndi
hennar persónu allt hennar líf. Tæp-
lega níræð fór Ólafía þeirra erinda
gangandi að morgni til að kaupa af-
mælisgjöf handa einum af fjölda ná-
komenda sem hún ræktaði af kær-
leik og hlýju alla tíð. Um hádegi kom
hún heim og fékk sér súpu með
Önnu frænku sinni. Að loknum máls-
verði eftir að Anna kvaddi settist
hún í stólinn sinn til að hvíla sig.
Á því andartaki ætlaði Ólafía, sem
aldrei var kölluð annað en Lóa
frænka í mínum ættgarði, örugglega
ekki að kveðja þennan heim. Þó vissi
hún að tíminn væri orðinn naumur.
Um margra ára skeið hafði Lóa tek-
ist á við illvígan sjúkdóm. Líkaminn
var orðinn veikburða, en sálin þeim
mun sterkari. Hvílíkur styrkur og
hvílík reisn.
Lóa frænka var einstök kona.
Lund hennar og framkoma var með
þeim hætti að öllum sem kynntust
henni þótti vænt um hana og vildu
eiga samvistir við hana. Þó að árin
færðust yfir þá var eins og Lóa eltist
aldrei. Hún var ákaflega félagslynd
og naut þess að fylgjast með öllu og
öllum. Maður kom aldrei að tómum
kofunum hjá Lóu frænku, hvort sem
um var að ræða knattspyrnu eða
stjórnmál. Hún hafði skýrar skoð-
anir og stóð fast á sínu; þó á sinn
hógværa og yfirvegaða hátt. Lóa tal-
aði aldrei ílla um nokkurn mann og
bar ávallt virðingu fyrir sjónarmið-
um annarra; enda var Lóa frænka
afar greind kona.
Við sem næst stóðum Lóu vissum
hvert stefndi, en Lóa gerði alltaf lítið
úr veikindum sínum. Það var alltaf
allt gott að frétta hjá Lóu. Þegar
veikindi hennar báru á góma var
samtölunum beint á aðrar brautir.
Allir voru jafnir hjá Lóu en mest var
henni þó umhugað um börnin. Allir
sem fengu að njóta þess að alast upp
nálægt Lóu skynjuðu hve hlý og góð
þessi kona var, en jafnframt hafði
Lóa þá útgeislun og framkomu að
virðing barna fyrir henni var skil-
yrðislaus. Lóa talaði aldrei niður til
barna. Hún sýndi þeim og því sem
þau voru að gera á hverjum tíma
sérstakan áhuga. Hún gaf sér tíma
til að setja sig inn í aðstæður hvers
og eins. Þannig ávann hún sér sér-
stakan stað í huga þeirra sem nutu.
Slíku gleymir ekki barn; sama hvaða
aldri sá einstaklingur nær. Enda átti
Lóa marga aðdáendur og aðstand-
endur, þótt ekki hafi hún eignast
börn, né fjölskyldu í hefðbundnum
skilningi.
Nú kveður Lóa frænka stóran hóp
ættingja og vina sem sakna þessarar
miklu persónu sem hafði einstaka
útgeislun og hugarró sem margir
leita nú um stundir.
Fjölskylda okkar átti ákaflega
margar dýrmætar stundir með Lóu
frænku. Minningarnar um hana eru
og verða einn okkar dýrmætasti
fjársjóður. Lóa frænka skilur eftir
sig skarð sem ekki verður fyllt, en að
leiðarlokum skal þakkað fyrir allt
sem þessi einstaka kona gaf okkur
um ævina.
Bogi Þór Siguroddsson,
Linda Björk Ólafsdóttir.
Ég vil með örfáum orðum kveðja
Lóu frænku. Mæður okkar voru
systradætur. Margrét móðir mín var
frá Eilífsdal og á uppvaxtarárum
sínum dvaldi hún oft á Eyri, æsku-
heimili Lóu. Ég leit nánast á þær
sem systur. Ég var fimm ára þegar
ég gisti fyrst á Nönnugötu 7, þar
sem Lóa bjó með foreldrum sínum
eftir að þau fluttu til Reykjavíkur. Í
þessu litla húsi bjuggu lengi fjórar
fjölskyldur, þeirra á meðal Gróa
móðursystir mín, sem bjó í risinu
ásamt manni sínum og tveimur
dætrum. – Ég minnist þeirra stunda
þegar Lóa og Gróa komu í heimsókn
að Heiðarbæ á sumrin. Mér fannst
þær svo glaðar og skemmtilegar, og
þær voru líka svo fínar! Þegar ég var
á fimmtánda ári heimsótti ég Lóu
eitt sinn, og þá bauð hún mér á
skemmtikvöld hjá Tónlistarfélaginu
í Iðnó. Fyrir mér var það mikil upp-
lifun að hlusta á Tónlistarfélagskór-
inn og einsöng Guðmundu Elíasdótt-
ur. Hjá Lóu bjó ég líka í nokkra
mánuði þegar ég fór í fyrsta skipti
að heiman í vinnu. Síðan hefur
Nönnugatan verið fastur punktur í
tilverunni. Í kjallaranum bjó Sigur-
oddur, frændi Lóu, ásamt Fanneyju
konu sinni og fimm börnum. Og á
hæðinni bjó svo Anna frænka okkar
ásamt Guðmundi eiginmanni sínum
og fjórum sonum. Fólkið í þessu litla
og snotra húsi var sem ein fjöl-
skylda, og átti Lóa sinn stóra þátt í
að skapa þá samheldni sem þar ríkti.
Á síðari árum höfðu þær Lóa og
Anna mikinn stuðning hvor af ann-
arri. Og eftir að kraftar Lóu tóku að
þverra, má þakka Önnu, sonabörn-
um hennar og raunar öllum börn-
unum sem þarna ólust upp, að Lóa
skyldi geta dvalið heima hjá sér til
síðasta dags. Hún var ung og hress í
anda til hinstu stundar og fylgdist
vel með mönnum og málefnum. Við
spjölluðum lengi saman í síma dag-
inn áður en hún sofnaði út af í stóln-
um sínum. – Ég er þakklát fyrir að
hafa þekkt Lóu í öll þessi ár og notið
vináttu hennar og umhyggju.
Sigrún Jóhannesdóttir.
Lóa frænka. Það er dapurlegt að
hugsa til þess að hún prýði ekki
lengur samkomur stórfjölskyldunn-
ar með nærveru sinni. Hún var ein
af elstu fulltrúum móðurættar okkar
og óhætt að segja, að nú hefur brost-
ið dýrmætur hlekkur í kynslóðakeðj-
unni.
Það var sannarlega gaman að Lóa
skyldi geta hitt stórfjölskylduna frá
Heiðarbæ í jólaboðinu í byrjun
þessa árs. Þar kom hún svo hýr og
björt eins og ævinlega. Kannski er
okkur það efst í huga, hversu erfitt
var að eigna henni háan aldur – hún
klæddist alltaf glaðlegum litum og
var einstaklega vel heima í öllu sem
tilheyrði líðandi stund. Lóa hafði
einnig til að bera þá skapgerð og
eiginleika sem laða mann að manni;
þess vegna var svo gott að „ræða
málin“ við hana. Við systur erum
þakklátar Lóu frænku fyrir öll
sokka- og vettlingapörin sem hafa
yljað okkur og börnum okkar í mörg
ár. Þau voru ávallt vel þegin, enda
handbragðið einstaklega vandað og
fallegt.
Lóa eignaðist ekki börn sjálf, en
segja má með sanni að hún hafi samt
„átt mörg börn“ sem þótti afar vænt
um hana og hún lét sér annt um.
Við kveðjum Lóu frænku með
söknuði og geymum í huganum dýr-
mæta mynd og minningar.
Margrét og Gerður
Gunnarsdætur.
Sælir eru hjarthreinir, sælir eru
hógværir. Þetta kemur ósjálfrátt
upp í hugann þegar við minnust Lóu
frænku. Lýsingin er einföld, en
svona var Lóa. Við minnumst ljúfrar
konu sem skilur eftir ótal minningar
í gegnum árin.
Það kom yfir mann mikill sökn-
uður þegar það fréttist að Lóa
frænka hefði látist þá um daginn,
kona sem maður hefur vanist því alla
ævi að hafa nálægt sér, kona sem
átti engin börn en átti samt svo stóra
fjölskyldu, kona sem hafði svo stórt
hjarta að allir sem kynntust henni
fengu þar rúm. Það var svo sann-
anlega mannbætandi að kynnast
henni sem alla tíð var ein en vor-
kenndi sér aldrei eða að manni fynd-
ist að henni leiddist hlutskipti sitt.
Ég var eitt af þeim ellefu börnum
sem ólst upp á Nönnugötu 7 þar sem
fjórar fjölskyldur bjuggu og við nut-
um þess að hafa Lóu þegar við þurft-
um á því að halda, þiggja góðgerðir,
hlýða á góð ráð við þeim vanda-
málum sem upp komu í hinu daglega
amstri, því hún hafði alltaf tíma fyrir
mann. Þegar maður fullorðnaðist
urðu umræðurnar málefnalegri því
það var hægt að tala um allt við Lóu.
Lóa var Kjósverji og var það ríkur
þáttur í eðlisfari hennar. Því var oft
rætt um fólk þaðan og um þau mál-
efni sem tengdust sveitinni. Ekki
veit ég hvort ég hafi notið þess að ég
bar nafn foreldra hennar því Lóa var
elskuleg við allt fólk, en hitt veit ég
að hún var alla tíð mjög góð við mig
og vænt þótti mér um það þegar hún
kom til mín á haustin í afmælið mitt
að hún færði mér góðar bækur sem
nafni minn hafði átt og hafði þá
gjarnan ullarplögg með sem hún
hafði prjónað og ornuðu mér á köld-
um vetrardegi í vinnu eða á hest-
baki. Það var segin saga ef Lóa
kynntist nýju fólki, en það átti hún
mjög auðvelt með, að hún spurði um
upprunann og var oft og tíðum fljót
að átta sig á skyldleikanum við ein-
hvern sem hún þekkti og þar með
hafði hún um eitthvað að spjalla við
það fólk. Hún bar með sér hlýju og
yl hvar sem hún kom og lifði lífi sem
margir gætu lært af. Alltaf sama
góða skapið og ekki ætlast til neins
fyrir sjálfa sig. Þó er er ekki svo að
skilja að hún hafi ekki haft skoðanir
á mönnum og málefnum og allt til
síðasta dags fylgdist hún með dag-
lega lífinu. Það er margs að minnast
frá liðnum árum og allar eru þær
minningar góðar og við kveðjum
manneskju sem skilur eftir sig tóm
sem gerir veröldina snauðari en áð-
ur. Við þökkum fyrir allt sem hún
gaf og óskandi væri að heimurinn
ætti fleiri slíka. Megi hún ganga á
Guðs vegum í nýjum heimkynnum
og njóta endurfunda þeirra sem á
undan fóru. Með hjartans þökk.
Pétur og Gréta.
Nýja Glæsibæ, sími 533 6129 • Smáratorgi, sími 544 4031
Hafnarfirði, sími 565 0480 • Reykjanesbæ, sími 421 1501
Heiðrum minningu látinna
Blómalagerinn • beint frá bóndanum
Við þökkum öllum þeim sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför elskulegs
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður
og afa,
RÖGNVALDAR LÁRUSSONAR,
Höfðagötu 9a,
Stykkishólmi.
Sveinlaug Salóme Valtýsdóttir,
Ingunn Halldóra Rögnvaldsdóttir, Brynjólfur Nikulásson,
Gréta Rögnvaldsdóttir, Ingi Borgþór Rútsson,
Valdís Rögnvaldsdóttir
og barnabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför mannsins
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
EINARS VALBERGS SIGURÐSSONAR,
Reynimel 68,
Reykjavík.
Guð blessi ykkur öll.
Sigurborg Helgadóttir,
Magnús Einarsson, Steinunn Helgadóttir,
Eiríkur Einarsson, Sigríður Snæbjörnsdóttir,
Guðni Einarsson, Guðríður Eyvindardóttir,
Guðrún Sigfúsdóttir, Jóhann Páll Valdimarsson,
Brynja Sigfúsdóttir, Jón Axel Steindórsson,
Jófríður Hanna Sigfúsdóttir, Steinar Ragnarsson,
Halldór Sigfússon, Efthimia Stavrulaki,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem auðsýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegrar eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUÐRÚNAR PÁLÍNU SÆMUNDSDÓTTUR
frá Vík í Mýrdal.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki við
hjúkrunar- og dvalarheimilið Holtsbúð í
Garðabæ fyrir góða ummönnun og vinarhug.
Holger P. Gíslason,
Gísli Holgersson, Ida Christiansen,
Sæmundur Holgersson, Guðbjörg Guðmundsdóttir,
barnabörn og langömmubörn.