Morgunblaðið - 06.07.2003, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 6. JÚLÍ 2003 37
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Ólafur Ö. Pétursson,
útfararstjóri,
s. 896 6544
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
S. 551 7080
Vönduð og persónuleg þjónusta.
✝ Ólafur Tryggva-son verk-
fræðingur fæddist á
Njálsgötu 9 í Reykja-
vík 26. mars 1913.
Hann lést 26. júní
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru
Tryggvi Árnason,
kirkjusmiður og út-
fararstjóri í Reykja-
vík, frá Syðra-Lang-
holti í Árnessýslu, f.
11.1. 1875, d. 25.8.
1952, og kona hans,
Arndís Jónsdóttir,
ættuð úr Borgar-
firði, f. 22.12. 1884, d. 25.5. 1968.
Bróðir Ólafs var Árni Tryggva-
son, lögfræðingur og sendiherra,
f. 2.8. 1911, d. 25.9. 1985.
Ólafur kvæntist Sigríði Ingi-
mundardóttur, f. 21.1. 1922, hinn
17. júlí 1943. Þau eiga því 60 ára
hjúskaparafmæli síðar í þessum
mánuði. Þau bjuggu fyrst á Sól-
eyjargötu 23 en árið 1961 fluttu
þau á Sunnuveginn. Sigríður er
dóttir Ingimundar Bjarnasonar,
bónda og síðar járnsmíðameist-
ara á Sauðárkróki, f.16.9. 1886, d.
6.3. 1976, og konu hans, Sveins-
ínu Bergsdóttur, f. 25.11. 1894, d.
20.12. 1981. Þau Ólafur og Sigríð-
ur eignuðust fimm börn sem fædd
eru á árunum 1944–1964.
Þau eru: 1) Inga Arndís kenn-
ari, gift Gunnari Helgasyni tann-
lækni. Eiga þau Helgu Þórdísi og
Ólaf Arnar og þrjú barnabörn,
Brynjar Ísak, Arndísi Björk og
Hilmar Jökul; 2) Sigríður, gift
Þóri Guðjónssyni bókagerðar-
manni. Eiga þau Ingunni og
Hrafnhildi og eitt barnabarn,
Söru Berglindi; 3) Tryggvi fram-
kvæmdastjóri, kvæntur Önnu Ósk
Völundardóttur uppeldisfræð-
ingi. Eiga þau Bjarna Óskar,
Guðnýju Völu, Elínu
Láru og Eyrúnu
Önnu; 4) Auður list-
fræðingur. Á hún
Melkorku Sigríði og
Arndísi Lóu með
Magnúsi Ásgeirs-
syni; 5) Hildur
hjúkrunarfræðing-
ur, gift Andra Helga
Sigurjónssyni lands-
lagsarkitekt. Eiga
þau Hrund, Kol-
brúnu og Bryndísi.
Ólafur lauk stúd-
entsprófi frá MR ár-
ið 1932 og prófi í
rafmagnsverkfræði frá DTH í
Kaupmannahöfn árið 1938. Hann
var verkfræðingur hjá Raf-
magnseftirliti ríkisins 1938–43
og kennari við Vélskólann í
Reykjavík 1940–41. Hann hann-
aði og hafði umsjón með bygg-
ingu rafveitukerfa víðs vegar um
landið á árunum 1946–47. Hann
var rafveitustjóri Rafveitu Akra-
ness og Rafveitu Borgarness ár-
in 1947–1968. Hann stofnaði
verkfræðistofu árið 1940 og raf-
tækjasmiðju árið 1955 sem hann
starfrækti til ársins 1981. Auk
þess tók hann að sér verktaka-
störf og skrifaði greinar í ýmis
tæknitímarit, einkum um rafveit-
umál.
Ólafur var kjörinn heiðurs-
félagi Sambands íslenskra raf-
veitna árið 1991 og heiðursfélagi
í Rafmagnsverkfræðideild Verk-
fræðingafélags Íslands árið 1993.
Þá var hann einnig heiðursfélagi
í danska verkfræðingafélaginu.
Ólafur teiknaði nokkur hús,
m.a. eigið íbúðarhús á Sunnuvegi
25.
Ólafur var jarðsettur í kyrrþey
frá Fossvogskapellu fimmtudag-
inn 3. júlí sl.
Sjáðu sóleyjavönd, geymdu hann
sofandi í hönd. Þú munt vakna með sól.
(Jón Sig.)
Það voru öfundsverð forréttindi í
menntaskóla á síðari hluta áttunda
áratugarins að eiga föður sem var
ekki einasta með sérgáfu í stærð-
fræði og öllu sem við kom verkviti og
tækni heldur var hann vel liðtækur ef
þurfti að fara styttri leiðina og
bjarga sér fyrir horn í latínu, frönsku
og þýsku. Tilefni kallaði á sögu og
með beygingarendingum franskra
sagna fylgdi frásögnin af meistara
Kjarval í París og þjóninum sem
hafði kallað hann „peyja“ fyrir fram-
an alla (payer=borga). Fimmtíu ár,
eða hálf öld, skildu að menntaskólaár
okkar feðginanna, það var mikil gæfa
að eiga þroskaðan föður og fá þannig
hlutdeild í mörgum tímum og sjón-
deildarhringjum, eiga nánast per-
sónulegt vitni að tuttugustu öldinni
yfir matborðinu.
Heimilið á Sunnuveginum hefur
alla tíð verið miðpunktur stórfjöl-
skyldunnar, þangað koma flestir oft í
viku, sumir daglega. „Sólarhúsið“
kallaði eitt sinn barnabarnið höfund-
arverk afa síns, fyrir það hversu
bjart húsið væri jafnvel í svartasta
Íslandsmyrkrinu, „eiginlega alveg
eins og í himnaríki“. Einhvern tím-
ann spurði ég höfundinn út í hugs-
unina í húsinu, hver hún væri. Það
væri nú svo merkilegt, sagði hann og
kímdi, að það væri nákvæmlega enga
hugsun að finna í húsinu, þar byggi
einmitt sérstaðan. Að vísu, hélt hann
áfram, hefði hann sett sér það fyrir-
fram að öll herbergin skyldu snúa í
suður, en það teldist varla með hugs-
unum. „En,„ bætti hann við, „hvað
sólskinið varðar, þá áttu um það við
hana mömmu þína.“
Ólafur faðir minn dæmdi aldrei og
lét sér ekki detta í hug að hafa vit fyr-
ir fólki. Hins vegar hvatti hann
óspart sitt fólk, var ávallt hlutdræg-
ur þegar við áttum í hlut og í sam-
ræmi við það leist honum ávallt frá-
bærlega vel á það sem við tókum
okkur fyrir hendur. Hann var alltaf
tilbúinn að „styrkja gott málefni“
eins og hann orðaði það. Hann hélt
því fram að maður ætti einungis það
sem maður gæfi, þeirrar lífsafstöðu
hans höfum við systkinin öll og fjöl-
skyldur okkar notið í ríkulegum
mæli. Hann var alltaf tilbúinn að
hjálpa, hringdi á kvöldin til að vita
hvort hann gæti ekki gert eitthvað
fyrir mig daginn eftir – minnti stöð-
ugt á að hann hefði nú mun rýmri
tíma en áður. Hvort heldur var að
sækja barn í skóla og gæta þess eða
keyra í aukatíma, skutla hálfum ball-
ettflokki heim víðs vegar um Vestur-
bæinn ef því var að skipta, ef eitthvað
kom upp á með barn og foreldri í
vinnu var afinn, fulltrúi nánasta að-
standanda, mættur á staðinn með
ömmu. Ef undan eru skilin tímabil í
útlöndum hafa börn mín notið nánast
daglegs samneytis við afa sinn og
ömmu. Afi þeirra hafði næman skiln-
ing á hugsunarhætti smáfólksins,
hann ræddi við börn af fágaðri yfir-
vegun og virðingu, mat hreinskilni
þeirra og fölskvalausa einlægni, naut
spekilegra tilsvara þeirra og átti sitt
persónulega trúnaðarsamband við
hvert og eitt barnabarnanna. Eða
eins og smávaxin afastelpa orðaði
það eitt sinn: „Hann afi er besta vin-
kona mín.“ Það var alveg sama
hversu mörg spil voru tekin, barnið
sat alltaf uppi sem sigurvegari. Það
mátti þó ekki vera of augljóst, varð
að vera þess virði að keppa, þannig
að ef teknir voru átta slagir tapaði
hann fimm, ef teknir voru sex ólsen-
ólsenar tapaði hann fjórum. Þegar
foreldri maldaði í móinn og benti á
nauðsyn þess að barnið lærði að tapa
litu spilafélagarnir hvor á annan með
samsærissvip, höfðu aldrei heyrt
aðra eins vitleysu. Meðan barna-
barnið lék fjórar nótur með hægri
hendi á nemendatónleikunum sat af-
inn, teinréttur í sínum bestu fötum, á
fremsta bekk fyrir miðju og hlustaði
af innlifun og hrifningu. Ef ekki hefði
verið fyrir blikið í augunum var ekk-
ert sem gaf til kynna annað en að
hann sæti á tónleikum hjá virtum
konsertpíanista. Á eftir kom ekki
annað til greina en að halda sérstak-
lega upp á daginn hjá ömmu, gera
sér dagamun. Hann sat sjálfur við
dúkaðan borðendann í hvítri skyrtu
og vestispeysu undir upplýstri gler-
myndinni sem æskuvinkona hans,
Nína Tryggvadóttir, hafði kompón-
erað inn í húsið. Eftir trakteringarn-
ar settist hann við píanóið og lék sinn
Beethoven.
Þótt Ólafur faðir minn yrði fullorð-
inn maður í árum talið varð hann
aldrei gamall í anda. Hann kvaddi
okkur með sóleyjavönd hjá sér sem
ungur aðdáandi hafði tínt handa hon-
um á Landakotstúninu.
Ég hins vegar kveð helsta vel-
gerðamann og vin okkar Melkorku
Sigríðar og Arndísar Lóu í lífinu með
ljóðinu „Vinur að eilífu“ sem afa-
stelpa orti fyrir nokkrum árum.
Hring eftir hring í dalnum
spilar á spil við mig
ég fimm hann áttatíu.
Við leiðumst
ég í regnkápu en hann í frakka.
hann er afi minn.
Auður.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Hildur Ólafsdóttir.
Tengdafaðir minn Ólafur Tryggva-
son er látinn eftir langa og viðburða-
ríka ævi. Ungur fylgdist hann með
fyrstu rafmagnsvirkjun landsins í Ell-
iðaárdal sem hafði þau áhrif að hann
valdi sér þann starfsvettvang að sjá
Íslendingum fyrir nýrri orku, raf-
magninu. Eftir stúdentspróf nam
hann rafmagnsverkfræði í Kaup-
mannahöfn. Lokaverkefni hans var
hönnun rafbúnaðar í sementsverk-
smiðju á Íslandi, þá hugsuð í Gufunesi
og orkuflutningur úr Ljósafossvirkj-
un sem þá var að ljúka. Ólafur var
einn af frumkvöðlum rafvæðingar á
Íslandi. Eftir starf hjá Rafmagnseft-
irlitinu kom hann að hönnun og bygg-
ingu dreifikerfis raforku á fjölmörg-
um stöðum á landinu, m.a. á
Suðurnesjum, Akranesi og í Borgar-
nesi. Hann var lengi rafveitustjóri
Akraness og Borgarness. Ólafur kom
einnig að hönnun margra stórra verk-
smiðja, sementsverksmiðju, síldar-
bræðslum og óteljandi krefjandi verk-
efna. Oft vann hann sem verktaki eða í
samvinnu við aðra. Sem framhald af
þessari starfsemi stofnaði hann og rak
eigin raftækjasmiðju, sem framleiddi
ýmiss konar tengiskápa fyrir dreifi-
kerfi rafveitnanna um allt land ásamt
ýmsum flóknum sérverkefnum. Eins
og oft er um afburðamenn var hann
mjög fjölhæfur. Hann hafði næmt
auga fyrir byggingalist enda kominn
af kirkjusmiðum. Ólafur teiknaði
sjálfur þau hús sem hann byggði á
starfsævinni, einbýlishús, iðnaðarhús
og sumarhús. Af þeim húsum sést að
tilfinning fyrir formi og efni hefur ver-
ið honum í blóð borin.
Ólafur var agaður og íhugull verk-
maður. Hann hafði verklag vísinda-
manns og öll hans verkefni, stór og
smá, voru hugsuð frá grunni. Fynd-
ist honum eitthvert verkefni torleys-
anlegt notaði hann verklag sem hann
lærði í skóla: Að byrja smátt hverju
sinni. Hógværð var honum eðlislæg,
sjálfshól ekki, en hann gat gert góð-
látlegt grín að sjálfum sér. Hann var
viljasterkur og skarpgreindur og
hafði lag á að koma sínum málum
fram með ljúfmennsku.
Ólafur og tengdamóðir mín, Sig-
ríður Ingimundardóttir, eignuðust
fimm börn. Hann var mikill fjöl-
skyldumaður og best leið honum
þegar allir í fjölskyldunni voru sam-
an komnir, bæði hér í Reykjavík og
ekki síður í Suðurkoti, sumarbýli
þeirra hjóna, sem allir í fjölskyldunni
bera sterkar taugar til. Þau hjón
fylgdust vel með börnum sínum og
studdu þau í lífinu, leiðbeindu þeim á
krókastigum lífsins og hafa alltaf
verið traustur bakhjarl. Þegar ég
tengdist þessari fjölskyldu í fylgd
elstu heimasætunnar þótti mér vænt
um að vera tekið eins og einum af
börnunum. Fjölskyldan stækkaði,
hin systkinin eignuðust einnig maka,
börn og barnabörn. Alltaf hafa þau
hjón fylgst með öllum afkomendun-
um, stutt alla með ráðum og dáð í
blíðu og stríðu og ekki síst þá sem
mest þurftu á að halda.
Tengdamóður mína sem nú missir
eiginmann sinn eftir 60 ára farsælt
hjónaband bið ég góðan Guð að
styrkja á þessum erfiðu tímamótum í
lífi hennar.
Gunnar Helgason.
Góður maður er nú kært kvaddur
eftir góð og elskuleg kynni til 25 ára.
Sem tengdafaðir reyndist Ólafur
mér og mínum afar góður. Einstakur
afi sem fylgdist ávallt af vakandi
áhuga með barnabörnunum í námi,
leik og starfi. Þar var uppbyggingin
með jákvæðni og hrósi sem hann var
óspar á og kunni svo vel að tjá.
Sérstaklega dýrmætar minningar
lifa um aðfangadagskvöldin á Sunnó.
Ólafur tók á móti öllum í útidyrunum
og fagnaði innilega. Þá var hann bú-
inn að kveikja upp í arninum og
skreyta tréð sem sótt var úr garð-
inum. Stundum þóttu þessi jólatré
hálf skringilega vaxin en þau voru þá
limuð af miklu stærra tré. Alltaf
sagði Ólafur okkur skemmtilega
sögu um það hvernig hann sá einmitt
þetta tré út. Um kvöldið settist hann
svo við píanóið og spilaði jólalögin og
smáfólkið tók sérstaklega vel undir.
Ólafur var mikill náttúruunnandi
sem varð svo lánsamur að eignast frí-
stundaparadís, Suðurkot í Gríms-
nesi. Þar eru Ólafur og eiginkona
hans, Sigríður Ingimundardóttir, bú-
in með sérstakri alúð og natni og
ómældri vinnu að byggja upp um
hálfrar aldar skeið algeran sælureit
fyrir alla stórfjölskylduna. Þarna
naut hann sín alveg sérstaklega vel,
varð eiginlega hluti af landinu.
Frá Ólafi stafaði kærleik, velvild
og hógværð en jafnframt hafði hann
sérstaklega fínan húmor. Á 90 ára af-
mæli Ólafs nú í vor var yndislegt að
upplifa með honum þessi tímamót.
Hann, þá nýlega kominn úr erfiðri
aðgerð, umvafði fjölskylduna kær-
leik og glaðlyndi.
Guð blessi Ólaf Tryggvason með
þökk fyrir allt og allt.
Þórir Guðjónsson.
Í dag er höfðingi kvaddur. Ekki
fór sá með fyrirgangi um óðul sín
heldur með góðlátlegri kímni, greind
og tillitssemi. Mig langar að minnast
hans og þakka fyrir allar okkar sam-
vistir. Ég get með sanni sagt að öll
mín fullorðinsár hafi ég verið undir
handarjaðri hans, notið ráða hans og
aðstoðar. Alltaf gat verkfræðingur-
inn reiknað út og hannað bestu
lausnirnar. Þegar ég kynntist Ólafi
var hann kominn á fullorðinsár og
var að draga saman seglin í fyrirtæki
sínu og annasömu lífi, en við Tryggvi
um leið að byggja okkar upp. Þá og
alla tíð síðan var hann okkar bakhjarl
eins og annarra í fjölskyldunni. Hann
gaf góð ráð og kíkti yfir öxlina. Þegar
við svo fyrir nokkrum árum stofnuð-
um danskt fyrirtæki fylgdist hann
náið með því og hafði gaman af. Hann
samdi dönsk bréf og auglýsingar fyr-
ir okkur á svo góðri háskóladönsku
að Danir undruðust, sérstaklega þar
sem danskan hafði breyst mikið síð-
an hann var við verkfræðinám í Dan-
mörku. Hann endurnýjaði kynni sín
af Kaupmannahöfn á þessum árum
og þá naut sín heimsborgarinn Ólaf-
ur Tryggvason. Já margs er að minn-
ast og mikið að þakka að leiðarlok-
um. Upp úr stendur hjálpsemi, stolt
og hlýja hans fyrir öllu sínu fólki. Í
rúm 60 ár hafa tengdaforeldrar mínir
myndað tvíeyki sem mikið starf ligg-
ur eftir og var Ólafur stoltur og
ánægður með þeirra lífshlaup.
Því allt er þetta takið tveggja
í tryggð og trú á búið beggja,
og hvað má höndin ein og ein
í önnum daga nokkrum duga,
– að saman fetist brautin bein,
þess biðjum við af heilum huga.
(Ó.T.)
Mér þótti vænt um þegar ég kom í
hans hús og hann leit upp úr verki
sínu og sagði ,,hún mamma þín er
hérna einhversstaðar“. Ég þakka
fyrir að fá að vera ,,ein af stelpunum“
– alltaf!
Anna Ósk.
Á svona stundu streyma minning-
arnar fram. Minningar mínar um afa
á Sunnó, eins og hann var alltaf kall-
aður, eru margar og góðar. Reyndar
er erfitt að tala um afa án þess að tala
um ömmu líka. Þau voru tvíeyki sem
stóð saman og gegndi stóru hlutverki
í lífi mínu og margra annarra.
Sem fyrsta barnabarnið naut ég
þess að vera á heimili þeirra meðan
þeirra eigin börn voru ekki flutt að
heiman og var oft líf og fjör í kotinu.
Notalegt fannst mér að gista en þá
sofnaði maður við píanóspil afa og
vaknaði við ilminn af hafragrautnum
sem hann eldaði á morgnana. Fyrstu
11 árin mín bjuggum við í sama
hverfi og kom ég þá ósjaldan á Sunnó
eftir skóla til að fá gott í gogginn og
spjalla við afa meðan amma stjanaði
við okkur.
Ófáar gleðistundir hef ég átt í
sveitaparadísinni þeirra ömmu og
afa en þar var hlaupið og leikið út um
tún og móa. Eftirminnilegastur er þó
heyskapurinn en í nokkur ár var
heyjað á gamla mátann. Þarna kom
öll fjölskyldan saman og hjálpaðist
að og mikið var gaman að ærslast í
heyinu í hlöðunni og úti á túni.
Alltaf hefur verið jafn notalegt að
koma á Sunnó til ömmu og afa. Afi
hafði alltaf mikinn áhuga á öllu því
sem ég tók mér fyrir hendur, hvort
sem það var námið, vinnan, húsnæð-
is- eða bílamál. Þau amma tóku
Arnari, manninum mínum, óskap-
lega vel og urðu þeir afi mestu mátar
og ekki í vandræðum með að spjalla
um fagið og prófessora í verkfræði-
deildinni sem voru kollegar afa en
voru þá að kenna Arnari. Meðan við
vorum í námi fórum við oft að vetri til
í lestrarferðir í sveitina hjá ömmu og
afa og fengum þá húsið þeirra lánað.
Já, afi var ríkur og stoltur afi sem
átti orðið 22 afkomendur, ásamt góð-
um tengdabörnum og tengdabarna-
börnum. Honum leið aldrei betur en
þegar hann hafði alla hjá sér.
Kveð ég góðan afa og bið góðan
Guð að gæta ömmu vel.
Helga Þórdís.
Við minnumst allra góðu stund-
anna sem við áttum saman, elsku afi.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Við munum sakna þín.
Guð geymi þig.
Hrafnhildur, Guðný Vala,
Ingunn og Bjarni Óskar.
ÓLAFUR
TRYGGVASON