Morgunblaðið - 18.09.2003, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 FIMMTUDAGUR 18. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Þú ættir að vera hjá
okkur í dag og sjá ár-
angur erfiðis þíns. Inn-
an og utan skóla eru
blóm og kertaljós sem
nemendur hafa komið
með til að heiðra minningu þína, að
ótöldum fögrum orðum sem þeir hafa
haft um þig, bæði í ræðu og riti.
Við komum til að kveðja hann í dag,
sem kvaddi löngu fyrir sólarlag.
Frá manndómsstarfi á miðri þroskabraut
hann má nú hverfa í jarðarinnar skaut
sem börnum átti að búa vernd og skjól
er burtu kippt af lífsins sjónarhól.
(G. J.)
Vilhjálmur var alltaf sýnilegur í
skólanum. Það var sama hver leitaði
til hans, alltaf var hann tilbúinn til að
leysa vandann. Viðtalstími hans
spannaði allan daginn og áreitið var
oft mikið. Hann studdi við bakið á
sínu fólki og kæmi upp persónulegt
vandamál hjá því lá hann ekki á liði
sínu að leysa það.
Hann var metnaðarfullur í því sem
hann tók sér fyrir hendur, keppnis-
maður mikill, hvort sem hann var að
keppa við fullorðna eða nemendur 10.
bekkja. Metnaður þessi kom m.a.
fram í því hversu skipulagður hann
var og í einstaklega fallegri rithönd.
Hann hafði einnig mikinn metnað
fyrir hönd nemenda, að þeir sætu við
sama borð og nemendur annarra
skóla hvað allan aðbúnað varðaði og
hann mátti ekkert aumt sjá. Sæi hann
barn sem ekki átti fyrir mat hljóp
hann undir bagga og það var honum
kappsmál að gefast ekki upp á nem-
endum þótt þeir rækjust ekki vel í
hópi. Stundum fannst okkur kennur-
unum hann of eftirlátur við þá sem
þurftu tiltal en bæði nemendur og
kennarar eru þó á þeirri skoðun að
hann hafi haft einstakt lag á að láta
sérhvern einstakling njóta sín.
Hann gat verið þrjóskur ef hann
beit eitthvað í sig. Það kom best í ljós
þegar hann hélt áfram að nota z þótt
búið væri að fella hana niður í op-
inberum stafsetningarreglum.
Einn af stóru kostunum hans var
húmorinn. Á erfiðum stundum gat
hann dregið fram spaugilegu hliðina
og gert starfið léttbærara. Stríðni
hans og gáski kom af stað margri
hláturgusunni á kennarastofunni.
Þeir eru ófáir hlutverkaleikirnir og
VILHJÁLMUR
KETILSSON
✝ Vilhjálmur Ket-ilsson fæddist á
Túngötu 5 í Keflavík
13. apríl 1950. Hann
varð bráðkvaddur
laugardaginn 6. sept-
ember síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Keflavíkurkirkju
12. september.
eftirhermurnar sem
hann lék enda gat hann
breytt sér í allra kvik-
inda líki. Lítil börn
kennaranna voru oft
skelfingu lostin þegar
hann birtist sem Mó-
kollur eða einhver önn-
ur ævintýravera því
hann átti oft bágt með
að sitja á strák sínum.
Hann vildi að allir
bæru ábyrgð á starfi
sínu en ynnu ekki ein-
göngu af kvöð og hon-
um var mikið í mun að
ræða málin raunsætt
án þess að særa nokkurn mann.
Styrkleiki okkar hóps á upphaf sitt í
honum. Hann gaf sér tíma til að tala
við samstarfsfólk sitt enda hefur hon-
um haldist einstaklega vel á því.
Hann var raunsær varðandi stöðu
skólans og lagði spilin alltaf á borðið
fyrir kennarana og var sífellt að
hvetja fólk til dáða. Síðasta umræða
snerist um að markmið skólans væru
raunsæ en ekki eitthvað sem sett
væri á blað fyrir augað og bætt skóla-
starf var honum eilíf ögrun.
Við, starfsfólkið, reynum að halda
merki hans á loft með því að axla það
starf sem hann átti stóran þátt í að
móta.
Kæra Sigrún og fjölskylda, megi
blessun fylgja ykkur og guð gefa ykk-
ur styrk til að takast á við sorg ykkar
og missi.
Starfsfólk Myllubakkaskóla.
Elsku Villi. Við gerðum okkur ekki
grein fyrir því þá en þú varst hjarta
skólans. Þú sagðir okkur alltaf að láta
okkur líða vel í skólanum því skólinn
væri okkar annað heimili. En það
varst þú sem lést okkur líða vel. Þótt
við værum send til skólastjórans kvið-
um við því ekki því við vissum að þú
myndir taka á því á réttan hátt. Samt
bárum við öll mikla virðingu fyrir þér
vegna þess að þú komst alltaf fram
við okkur sem jafningja.
Gott dæmi um það var þegar einn
nemandi var sendur til þín en kom
svo aftur í tíma með samloku í annarri
hendi, kókómjólk í hinni og í góðu
skapi. Svona varstu alltaf, fannst allt-
af bestu lausnina.
Þú minntir okkur á pokabjörninn
Kolla káta sem var alltaf í góðu skapi
og vildi alltaf allt fyrir aðra gera,
sama hvað gekk á hjá honum.
Alltaf þegar þú áttir aukatíma
komstu við í tíma hjá okkur bara til að
kíkja á okkur og athuga hvernig okk-
ur gengi, án nokkurrar ástæðu. Okk-
ur þótti vænt um það.
Okkur þykir sárt að þú ert farinn,
við hefðum viljað segja miklu meira
en engin orð ná yfir það.
Margt ég vildi þakka þér
og þess er gott að minnast
að þú ert einn af þeim sem mér
þótti gott að kynnast.
Orðstír fagur aldrei deyr
óhapp má því skrifa
á sögupjöldum síðar meir,
sagan þín mun lifa.
Við vottum fjölskyldu þinni samúð
okkar og sendum henni allan þann
styrk sem við eigum.
Þín verður sárt saknað,
Nemendur Myllubakkaskóla.
Frændi, þegar fiðlan þegir,
fuglinn krýpur lágt að skjóli,
þegar kaldir vetrarvegir
villa sýn á borg og hóli
sé ég oft í óskahöllum,
ilmanskógum betri landa,
ljúflíng minn sem ofar öllum
íslendíngum kunni að standa,
hann sem eitt sinn undi hjá mér
einsog tónn á fiðlustreingnum,
eilíft honum fylgja frá mér
friðarkveðjur brottu geingnum.
Þó að brotni þorn í sylgju,
þó að hrökkvi fiðlustreingur,
eg hef sæmt hann einni fylgju:
óskum mínum hvar hann geingur.
(Halldór Kiljan Laxness.)
Með þessu ljóði nóbelskáldsins
langar okkur, fyrrverandi samstarfs-
menn Vilhjálms, að kveðja hann og
þakka ánægjulegt samstarf. Í huga
okkar var hann sterk fyrirmynd í
skólastarfi, farsæll stjórnandi og
staðfastur maður.
Sigrúnu, börnum, föður og fjöl-
skyldunni allri vottum við alla okkar
samúð.
Auður Harðar,
Auður Jónatans, Bryndís,
Dagfríður, Gunnar Þór,
Halla, Ingibjörg P.,
María Arnar, Ragnheiður,
Sigurbjörg G., Steinunn,
Steinþóra og Vigdís K.
Heiðarskóla.
Það ríkti gleði í bæjarfélaginu.
Fólk var óvenju glatt og eftirvænt-
ingarfullt. Menningarhátíðin okkar
var gengin í garð og við opnuðum í
Listasafninu sýningu með athöfn.
Villi kom með litla afastelpu með sér.
Hann var nákvæmlega eins og venju-
lega, hreinn og beinn í framkomu.
Daginn eftir var hann allur. Sorgin
gerir ekki boð á undan sér. Skyndi-
lega vorum við minnt á, enn einu
sinni, að öllum er okkur úthlutað tíma
hér á jörðu, en hvenær sá tími rennur
út vitum við ekki. Vilhjálmur hafði
farið út að hjóla en átti ekki aftur-
kvæmt úr þeirri ferð. Hann var
ímynd heilbrigðs lífernis, maður á
besta aldri, sem naut þess að ganga,
hjóla, synda.
Við Vilhjálmur áttum sæti í síðustu
bæjarstjórn Keflavíkur, fyrir samein-
ingu. Þá var hann að ljúka sínum ferli
sem bæjarfulltrúi og bæjarstjóri. Við
tilheyrðum ekki sama pólitíska
flokknum en ég dáðist að þeirri
reynslu sem hann bjó yfir, yfirvegaðri
framkomu hans og með hvaða hætti
hann nálgaðist málin, sem var oftar
en ekki frá öðru sjónarhorni en aðrir
bæjarfulltrúar.
Vilhjálmur var bæjarfulltrúi í
Keflavík fyrir Alþýðuflokkinn í tvö
kjörtímabil frá árinu 1986 til 1994.
Hann gegndi starfi bæjarstjóra í tvö
ár í upphafi fyrra kjörtímabils síns.
Vilhjálmur Ketilsson var virtur
einstaklingur í okkar samfélagi, sem
allir þekktu, og farsæll skólastjóri frá
28 ára aldri.
Að leiðarlokum vil ég fyrir hönd
bæjarstjórnar Reykjanesbæjar
þakka Vilhjálmi Ketilssyni fyrir það
metnaðarfulla starf sem hann hefur
lagt af mörkum í þágu sveitarfé-
lagsins, bæjarbúum til heilla.
Ég votta Sigrúnu, börnum þeirra,
tengdabörnum og barnabörnum, föð-
ur hans og bræðrum og öðrum þeim
sem nú syrgja mætan mann dýpstu
samúð.
Minningin um góðan dreng lifir.
Björk Guðjónsdóttir,
forseti bæjarstjórnar
Reykjanesbæjar.
Lífið ber með sér bæði ljós og
skugga. Við íbúar Reykjanesbæjar
vorum í þann veginn að fagna hátindi
ljósahátíðar okkar þegar óvæntan og
mjög dimman skugga bar að. Ein-
stökum skólamanni og máttarstólpa í
samfélagi okkar hafði verið gert að
kveðja öllum að óvörum í blóma lífs-
ins. Þessi atburður minnir okkur á að
enginn veit hvenær lífsleið okkar lýk-
ur, við getum aðeins vandað okkur í
lífinu, á meðan við höfum tök á. Fyr-
irboðinn þarf enginn að vera.
Kynni mín af Vilhjálmi sem skóla-
stjóra Myllubakkaskóla eru ekki löng
en þau höfðu sterk áhrif á mig. Þau
voru af manni sem var afar vandvirk-
ur í hugsun og gerðum. Í starfi mínu
sem formaður Fræðsluráðs hér í
Reykjanesbæ hafa þegar komið upp
fjölmörg álitamál. Þar sem Vilhjálm-
ur var til svara mátti treysta á afar
óeigingjarna afstöðu. Hann sýndi
mikla þolinmæði gagnvart þeim sem
minna máttu sín í skólastarfinu. Hann
hafði sjálfur kynnst sorginni. Hann
vísaði aldrei nemanda úr skóla, taldi
alltaf aðrar leiðir færar. Þannig áttu
þeir sem höfðu misstigið sig og of-
reynt þolinmæði annarra alltaf skjól
hjá Vilhjálmi.
Hann reyndist okkur í fræðsluráði
afar ráðagóður og tók oft að sér
lausnir mála sjálfur, ef öll sund virt-
ust lokuð.
Ég hef verið svo heppinn að fá son
Vilhjálms, Garðar Ketil, til liðs við
okkur í bæjarmálunum. Þar býr sami
kraftur og yfirvegun. Kraftur Vil-
hjálms lifir áfram í þeim sem hann
náði að snerta. Hann hefur lagt fræ
græðara og fræðara í hjörtu þúsunda
barna og foreldra. Það er einlæg von
mín að í Myllubakkaskóla takist að
viðhalda þeim sérstaka og jákvæða
skólaanda sem Vilhjálmur Ketilsson
skapaði.
Árni Sigfússon, bæjarstjóri
og formaður fræðsluráðs
Reykjanesbæjar.
Aftur og aftur stendur maðurinn
agndofa og skilningsvana frammi fyr-
ir atburðum líðandi stundar. Hvers
vegna er eiginmaður og faðir,
frammámaður í samfélaginu, leiðtogi
á fjölmennum vinnustað, traustur
samferðamaður, skyndilega og alls
óvænt kallaður úr straumi lífsins
langt fyrir aldur fram? Hver er til-
gangur almættisins með slíkri gjörð?
Missir og söknuður fjölskyldu og ást-
vina er sár og mikill, skaði samfélags-
ins er tilfinnanlegur.
Í dag kveð ég með söknuði vin
minn og samstarfsmann um áratuga
skeið Vilhjálm Ketilsson skólastjóra.
Vilhjálmur var ötull, metnaðarfullur,
ósérhlífinn atorkumaður, sem mátti
ekki vamm sitt vita. Með mjög svo
ótímabæru fráfalli hans er höggvið
skarð í raðir skólastjórnenda í
Reykjanesbæ sem vandfyllt verður.
Kynni okkar og samstarf hófst árið
1978 en þá varð ég formaður skóla-
nefndar grunnskólans í Keflavík. Eitt
af fyrstu verkum skólanefndarinnar
var að ráða nýjan skólastjóra að
Barnaskólanum, sem nú heitir Myllu-
bakkaskóli. Vilhjálmur, þá aðeins 28
ára að aldri, var valinn úr hópi um-
sækjenda. Barnaskólinn í Keflavík
var þá einn af fjölmennustu grunn-
skólum landsins með rúmlega 800
nemendur. Starfið var erilsamt og
krefjandi, margskonar breytingar
urðu á grunnskólalöggjöfinni. Þá
strax kom í ljós hinn gífurlegi metn-
aður sem Vilhjálmur bar í brjósti fyr-
ir skólann sinn. Fyrir mig sem for-
mann var ómetanlegt að njóta
starfskrafta hans. Eitt af þeim verk-
efnum í skólamálum sem komust í
framkvæmd fljótlega upp úr 1980 var
að flytja kennslu fatlaðra barna heim
í hérað. Fram að þeim tíma var rúm-
lega 30 börnum ekið daglega af Suð-
urnesjum til höfuðborgarsvæðisins til
náms. Mikið álag fylgdi öllum þessum
akstri fyrir nemendurna og jafnframt
foreldra. Þrátt fyrir að hafa með
höndum stjórn eins fjölmennasta
grunnskóla landsins var Vilhjálmur
fús að takast á við það verkefni að
koma kennslu þessara barna fyrir í
Myllubakkaskóla eins og kostur var.
Með mikilli vinnu og átaki tókst að
koma verkefninu í þann farveg að
akstur fatlaðra nemenda til höfuð-
borgarsvæðisins lagðist af. Ef hægt
væri að spyrja Vilhjálm hvað af öllum
þeim góðu verkefnum sem hann kom
að stæði hæst í hans huga er ég ekki í
vafa um að svarið væri bætt aðstaða
fyrir fatlaða nemendur í heimabyggð.
Fyrir utan samstarf í skólamálum
lágu leiðir okkar saman í sveitar-
stjórnarmálum á vegum SSS og bæj-
arstjórnar Keflavíkurkaupstaðar.
Ekki vorum við flokksbræður en
skoðanabræður í flestöllum málum.
Vilhjálmur var íhaldssamur hægri-
krati og var traustur félagi í Alþýðu-
flokknum meðan hann var og hét. Því
hefur verið haldið fram að í Keflavík
hafi verið um langt árabil jafnaðar-
sinnaðir sjálfstæðismenn og hægri-
sinnaðir alþýðuflokksmenn. Með þá
skilgreiningu í huga er engin furða að
eplin hafa ekki fallið langt frá eikinni.
Í öllu samstarfi var Vilhjálmur ráða-
góður, útsjónarsamur, fljótur að
skilja aðalatriði frá aukaatriðum og
glöggur á menn og málefni. Hann var
traustur bandamaður og gott að eiga
hann að. Þessir eiginleikar komu hon-
um að góðum notum í starfi bæjar-
stjóra og bæjarfulltrúa í Keflavík en
hann var áttundi bæjarstjóri Kefla-
víkurkaupstaðar. Spor hans liggja
víða í samfélaginu og hann er tví-
mælalaust einn af þeim dáðadrengj-
um sem sett hafa mark sitt á bæj-
arlífið. Nú að leiðarlokum vil ég
þakka traust og gott samstarf, ég tel
mér heiður að því að hafa átt Vilhjálm
Ketilsson að vini og samstarfsmanni.
Fjölskylda mín vottar eftirlifandi
eiginkonu, frú Sigrúnu Ólafsdóttur,
börnum og barnabörnum svo og föð-
ur, bræðrum og öðrum ættingjum
dýpstu samúð og hluttekningu og bið-
ur almættið að styðja þau og styrkja á
raunastund.
Blessuð sé minning um góðan
dreng.
Ellert Eiríksson.
Við minnumst með sérstökum hlý-
hug Vilhjálms Ketilssonar. Hann var
mikill skólamaður og hugsjónamaður
í starfi. Það eru ekki einungis nem-
endur og samstarfsfólk sem eiga góð-
ar minningar um Vilhjálm, við for-
eldrar barnanna sem hafa verið svo
lánsöm að sækja Myllubakkaskóla
undir stjórn hans þökkum alla
hlýjuna og nærgætnina sem ein-
kenndi hans leiðsögn alla tíð.
Við vonum að skólinn haldi minn-
ingu Vilhjálms á loft með því að halda
til streitu því markmiði hans að börn-
unum og starfsfólkinu líði vel á þess-
um vinnustað sem þau eiga flest heil-
an áratug. Mikill stöðugleiki í
mannahaldi hefur einkennt Myllu-
bakkaskóla og eftir fráfall Vilhjálms
stendur hópur fólks höggdofa, en sem
með samheldninni mun geta tekist á
við komandi daga.
Nemendur Myllubakkaskóla halda
minningu Vilhjálms á loft með því að
tileinka sér skilaboð hans, að lifa heil-
brigðu lífi og vera góð hvert við ann-
að.
Meðal drauma Vilhjálms og það
sem honum varð tíðrætt um á fundum
okkar var sú hugsjón hans að allir
nemendur gætu gengið að heita
matnum í mötuneyti skólans, það
væri hluti skólastarfsins eins og að fá
skólabækurnar, en ekki bundið efna-
hag heimilanna. Vissulega erfitt í
framkvæmd en ekki ekki óvinnandi
vegur, ef viljinn er fyrir hendi. Einnig
skein ávallt í gegn á öllum okkar
fundum einstök umhyggja Vilhjálms
fyrir nemendum sínum, sem hann
ávallt kom fram við eins og jafningja.
Aðstandendum Vilhjálms og sam-
starfsfólki öllu sendum við innilegar
samúðarkveðjur. Við munum öll
sakna þess sárlega að eiga ekki eftir
að hitta Vilhjálm, hressan í bragði og
með blik í auga. En minningin lifir.
F.h. foreldrafélags og foreldraráðs
Myllubakkaskóla,
Sóley Birgisdóttir,
Hrafnhildur Ólafsdóttir,
Dagný Gísladóttir.
Um síðustu helgi bárust þau sorg-
legu tíðindi að Vilhjálmur Ketilsson
skólastjóri væri allur.
Þegar menn falla frá svo skyndi-
lega og langt um aldur fram setur
mann hljóðan og verður hugsað til
þess hversu skammt sé milli lífs og
dauða.
Hugurinn leitar til baka að vett-
vangi bæjarmálanna í Keflavík. Eftir
Kæri pabbi, með ást
og virðingu vil ég
kveðja þig í síðasta
sinn. Þú munt alltaf lifa
í huga mínum fyrir það hve traustur
og yfirvegaður þú varst. Ég leitaði
oft til þín og þú mættir mér með
skilningi. Þú varst sem klettur í haf-
inu sem alltaf var hægt að stóla á.
Nú er þessi klettur horfinn og allt í
einu er fótfestan ekki sú sama og áð-
ur, en nú er komið að mér að standa
á eigin fótum og lifa lífinu til fulls
eins og þér lánaðist að gera.
ARI
GUÐMUNDSSON
✝ Ari F. Guð-mundsson fædd-
ist í Reykjavík 18.
september 1927.
Hann andaðist á
Landspítalanum við
Hringbraut 6. sept-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Fríkirkj-
unni í Reykjavík 15.
september.
Í dag er afmælisdag-
ur þinn. Við gleðjumst
vegna dagsins í sam-
einingu þó tveir heimar
skilji okkur að.
Í dagsins önnum dreymdi mig
þinn djúpa frið, og svo varð
nótt.
Ég sagði í hljóði: Sofðu rótt.
Þeim svefni enginn ræni þig.
En samt var nafn þitt nálægt
mér
og nóttin full af söngvaklið
svo oft, og þetta auða svið
bar ætíð svip af þér.
Og þungur gnýr sem hrynji höf
mitt hjarta lýstur enn eitt sinn:
Mín hljóða sorg og hlátur þinn,
sem hlutu sömu gröf.
(Steinn Steinarr)
Guð geymi þig elsku pabbi minn.
Þín
Vilborg.