Morgunblaðið - 18.09.2003, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. SEPTEMBER 2003 43
kosningarnar 1982 er farið að halda
fundi kvöldið fyrir bæjarstjórnar-
fundi reglulega hjá Alþýðuflokks-
félagi Keflavíkur.
Það er á þessum tíma sem Vil-
hjálmur fer að taka þátt í starfinu af
fullum krafti. Í kosningunum 1986
vinnur síðan Alþýðuflokkurinn glæst-
an sigur og fær hreinan meirihluta.
Sá sigur var ekki síst Vilhjálmi Ket-
ilssyni að þakka enda fór þar glæsi-
legur ungur maður, þekktur íþrótta-
maður, farsæll og vinsæll skólastjóri,
ágætur ræðumaður og vel ritfær.
Í kjölfar kosninganna tók hann að
sér starf bæjarstjóra sem hann
gegndi í tvö ár.
Það var mikið áræði að taka að sér
þetta starf en eins og annað sem hann
tók sér fyrir hendur var það leyst með
miklum sóma.
Þessi árangur kosninganna var
einsdæmi í sögu Keflavíkur og þótt
víðar væri leitað. Í minningunni
finnst manni að á þessum tímum hafi
bæjarpólitíkin oft verið miskunnar-
laus en töluvert var skrifað neikvætt
um starf þessa nýja meirihluta.
Allt þetta höndlaði Vilhjálmur með
miklum ágætum enda maður með
ákveðnar skoðanir, fylginn sér og gat
líka verið fastur fyrir. Á þessum
meirihlutaárum jafnaðarmanna var
ráðist í margar stórar framkvæmdir
sem menn eru stoltir af.
Vilhjálmur var mikill skólamaður
og því kom það ekki á óvart að hann
skyldi aftur fara í sitt fyrra starf eftir
tvö ár í bæjarstjórastóli. En eftir sem
áður starfaði hann á fullu í bæjarpóli-
tíkinni, en ákvað sjálfur að draga sig í
hlé árið 1994.
Í mörg ár átti undirritaður töluverð
samskipti við Vilhjálm; hann í hlut-
verki skólastjórans og undirritaður
sem sá um viðhald skólans. Öll þau
samskipti voru ætíð einstaklega ljúf
og þægileg og er gott að minnast
þessa góða samstarfs hvort sem var á
pólitískum vettvangi eða í starfi skól-
ans.
Við sem störfuðum hvað mest og
nánast með Vilhjálmi á þessum árum,
undirritaður, Guðfinnur Sigurvins-
son, Anna Margrét Guðmundsdóttir
og Jón Ólafur Jónsson, minnumst
hans með hlýju og virðingu og erum
þakklát fyrir að hafa fengið að upplifa
þetta ánægjulega og lærdómsríka
tímabil með honum. Hans er sárt
saknað.
Á þessari kveðjustund er hugur
okkar hjá Sigrúnu og öðrum aðstand-
endum og sendum við þeim samúðar-
kveðjur.
Hannes Einarsson.
Hver má sigla þá blæs ei byr,
búast í róður án ára,
hver má svo skilja við kæran vin
að knúinn sé ei til tára?
Ég má sigla þá blæs ei byr
búast í róður án ára,
en aldrei svo kveð ég minn kæra vin
að knúinn sé ei til tára.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Það er ekki auðvelt að færa í orð
þann söknuð og sorg sem býr í hjarta
á þessari stundu þegar ég minnist
vinar míns og samstarfsmanns, Vil-
hjálms Ketilssonar, sem kallaður hef-
ur verið frá okkur í blóma lífsins. Í
huga okkar jafnaldra hans var hann
stór og áberandi í bæjarlífi Keflavík-
ur frá fyrstu tíð. Kröftugur, hugrakk-
ur, hugmyndaríkur og hraustur
strákur. Alltaf svo hraustur. Foringi
hópsins, fyrirliði, vítaskytta og besti
leikmaðurinn. Drengur góður og fyr-
irmynd ungra manna. Vilhjálmur var
íþróttakappi og æskulýðsfrömuður,
kennari, skólastjóri, bæjarstjóri,
samstarfsmaður, vinur og félagi.
Hann kvæntist ungur æskuástinni
og átti stóra og ástríka fjölskyldu,
sem mikið hefur verið á lagt á fáum
árum. Honum var ungum falin
ábyrgð á stjórn eins stærsta barna-
skóla landsins og leysti það verkefni í
nær aldarfjórðung af þeim dugnaði
og krafti, sem einkenndi öll hans
verk. Drífandi skólastjóri, í senn
ákveðinn og hjartahlýr. Þeir sem
minna máttu sín áttu hjá honum
öruggt skjól og sterkan talsmann,
sem ávallt reyndi að leysa hvers
manns vanda. Hann var mér traustur
vinur og ráðgjafi, sem ég treysti til að
segja mér satt og benda mér á nýja
fleti og lausnir vandamála þegar mig
rak í vörðurnar. Nemendur, kennarar
og starfsfólk Myllubakkaskóla hafa
misst góðan leiðtoga og félaga. Þau
þurfa nú á styrk að halda vegna þessa
mikla missis og jafnframt styrk til að
vinna áfram að góðu skólastarfi, með
umhyggju og metnað Vilhjálms fyrir
hönd skólans og nemenda að leiðar-
ljósi.
Ég kveð Villa vin minn með sökn-
uði og þakklæti og mun ávallt minn-
ast hans þegar ég heyri góðs manns
getið. Guð blessi Vilhjálm og minn-
ingu hans og verði Sigrúnu og fjöl-
skyldu styrkur á erfiðum tímum.
Eiríkur Hermannsson.
Maðurinn með ljáinn hefur keim-
líkan hátt á við tvo skólastjóra Myllu-
bakkaskóla í Keflavík: Hermann Ei-
ríksson, dagfarsprúður maður og
vinsæll, fór fyrir 30 árum út að hjóla,
57 ára gamall. Þá var hann skyndi-
lega kallaður til annarra starfa í öðr-
um heimi. Laugardaginn 6. septem-
ber fór Vilhjálmur Ketilsson út að
hjóla. Skyndilega var hans stunda-
glas líka tæmt. Það gerðist í nágrenni
við félagsheimilið Stapa.
Vilhjálmur var 53 ára gamall,
íþróttamaður, bakvörður í gullaldar-
liði Keflvíkinga, kennari, æskulýðs-
fulltrúi og skólastjóri til margra ára.
Farsæll félagsmálamaður: bæjar-
fulltrúi Alþýðuflokksins 1986–1994,
þar af bæjarstjóri í tvö ár. 1986 vann
Alþýðuflokkurinn hreinan meirihluta
í Keflavík undir forystu Guðfinns Sig-
urvinssonar. Það er á engan hallað að
segja að Vilhjálmur hafi átt gríðarleg-
an þátt í þeim sigri, enda skipaði hann
annað sæti listans. Þrátt fyrir marg-
víslega erfiðleika í byrjun eins og til
dæmis því þegar loka átti bankafyr-
irgreiðslu til sveitarfélagsins en
Sverrir Hermannsson kom í veg fyrir
með því að opna Landsbankann
Keflavík til hjálpar, þá tókst þessu
unga og lítt reynda liði að koma ótrú-
lega mörgu til leiðar, svo mörgu, að
víðsýnn maður eins og Marteinn
Árnason í Bókabúðinni og gamall
bæjarfulltrúi Sjálfstæðisflokksins, lét
undrun sína í ljós við undirritaðan oft-
ar en einu sinni. Bæjarstjórastarfið
reyndist Vilhjálmi erfitt og hygg ég
að þar hafi hvarf Ragnars Friðriks-
sonar úr starfi haft nokkra þýðingu
en til Ragnars hafði Vilhjálmur oft
sótt holl ráð. Sem skólamaður var Vil-
hjálmur bæði farsæll og vinsæll, ekki
síst sem þolinmóður hlustandi nem-
enda sem sóttist námið seint. Margir
nýbúar eiga Vilhjálmi margt að
þakka fyrir áhuga á aðstæðum þeirra
og barna þeirra.
Sjálfur átti ég langt samstarf við
Vilhjálm. Fáir eða engir skólamenn
tóku mér eins ljúflega sem bindind-
ispostula og starfsmanni barnastúku
og hann.
Mikill harmur er nú kveðinn að
ekkju Vilhjálms, Sigrúnu Ólafsdóttur
og börnum þeirra. Megi Guð vaka yfir
og styrkja alla þá sem nú eiga að baki
að sjá ungum og dugmiklum hug-
sjónamanni.
Hilmar Jónsson.
Vilhjálmur Ketilsson, skólastjóri
Myllubakkaskóla í Reykjanesbæ, er
látinn. Hann varð bráðkvaddur 6.
september sl.
Nóbelsverðlaunaskáldið Marques
sagði einhvern tíma að það óréttlát-
asta í þessum heimi væri dauðinn.
Svo var einmitt nú. Hann reiddi hátt
til höggsins í þetta skiptið. Svo sann-
arlega er dauðinn óréttlátur þegar
maður á besta aldri er hrifinn á burt
með svo snöggum hætti í miðri önn
dagsins. Við kveðjum mjög óvænt
góðan vin og samstarfsmann til
margra ára.
Ég kynntist Vilhjálmi Ketilssyni
fyrst er hann kom sem nemandi í
Gagnfræðaskólann í Keflavík. Hann
var nemandi minn öll árin þar. Að
loknu kennaranámi réð Vilhjámur sig
til starfa í Keflavík. Hann kenndi m.a.
við Gagnfræðaskólann en þar vorum
við samstarfsmenn í fjögur ár.
Árið 1978 varð Vilhjálmur skóla-
stjóri Myllubakkaskóla og gegndi
hann því starfi til dauðadags. Hann
tók sér hlé frá skólanum í tvö ár,
1986–1988, en þá var hann bæjar-
stjóri í Keflavík.
Við Vilhjálmur höfum því þekkst
lengi og átt mikið og gott samstarf.
Sérstaklega fannst mér gott að eiga
hann að sem vin og félaga eftir að ég
tók sjálfur við starfi skólastjóra í
Reykjanesbæ.
Fagmenn byggja á ákveðnum
þekkingargrunni sem er hverri
starfsstétt svo mikilvægur, ekki síst
kennurum og skólastjórum. Hann var
fagmaður í besta skilningi orðsins.
Það var því ætíð gott að leita til hans
um ráð og tillögur.
Vilhjálmur vildi veg Myllubakka-
skóla sem mestan og bestan og bar
metnað hans í brjósti. Hann var
ákveðinn stjórnandi og hélt öllum
þráðum í hendi sér en hann var jafn-
framt lipur í samstarfi og vinsæll.
Vilhjálmur kallaði ætíð til sín nem-
endur í efstu bekkjum og ræddi við þá
einslega um framtíðaráform hvers og
eins. Nemendur kunnu að meta þetta
og hann var afar vinsæll meðal nem-
enda, yngri sem eldri.
Mér gleymist seint dagurinn þegar
fréttist um lát Vilhjálms. Bæjarbúar
fundu hversu mikið áfall þetta var
fyrir samfélagið hér syðra.
Um kvöldið söfnuðust nemendur
skólans saman fyrir framan Myllu-
bakkaskóla. Það var ekki skipulagt,
börnin komu til þess að hugga hvert
annað og finna til samkenndar og
samúðar.
Börnin héldu á logandi kertum og
voru hljóð og róleg. Þau gerðu sér
grein fyrir að þau höfðu misst mikið.
Það var ótrúlegt að sjá þennan fal-
lega, stóra hóp, sem var kominn að
skólanum sínum til þess að votta Vil-
hjálmi virðingu sína.
Vilhjálmur var kvæntur Sigrúnu
Ólafsdóttur. Þau eignuðust sex börn.
Þau hjónin misstu tvö þeirra: Ásgeir
lést kornungur árið 1973 og Vilhjálm-
ur lést árið 2000. Sorgin hefur verið
mikil við slíkan missi. Það er stundum
sagt að tíminn lækni öll sár. Mér
finnst nær að segja að það hemi svo-
lítið yfir slíkan missi en sorgin, sárið,
er alltaf til staðar. En heilbrigt lífs-
viðhorf sem þau hjónin höfðu bæði að
leiðarljósi hefur hjálpað þeim að
vinna úr sorginni.
Enn vitjar sorgin fjölskyldunnar.
Ég votta eiginkonu, börnum og öðr-
um ættingjum einlæga samúð. Þetta
er mikill missir en það er einlæg von
mín að þeim takist að vinna úr sorg-
inni. Það er ósk mín að Guð gefi þeim
þann styrk sem þarf.
Ég þakka Vilhjálmi fyrir afar góða
samfylgd öll árin sem við þekktumst
og unnum saman. Það var gott að eiga
hann að vini.
Gylfi Guðmundsson,
skólastjóri Njarðvíkurskóla.
Það gráta margir vegna fráfalls
Villa Ketils. Ég man fyrst eftir Villa
þegar við vinkonurnar sóttum Opið
hús í Æskulýðsheimilinu í Keflavík í
gamla daga og seinna þegar hann
kenndi okkur. Við vorum fljótar að
átta okkur á því að þarna færi sérlega
góður vinur okkar unga fólksins og
frábær kennari. Hann skildi unglinga
svo vel og nennti að hlusta og spjalla
um allt og ekkert. Hann varð fljótt
goð í okkar augum.
Þegar Vilhjálmur Ketilsson varð
bæjarstjóri í Keflvík þá fannst mér sú
staða hæfa honum vel. Hann var
virðulegur en þó alþýðlegur bæjar-
stjóri. Þegar hann sneri aftur í skóla-
stjóraembættið dáðist ég að því að
hann skyldi taka börnin og skólann
framyfir bæjarstjórann.
Ég man eftir Villa í sundi en það
var hans yndi að koma í sundmiðstöð-
ina. Fyrir tæpum þrettán árum var
ég komin rúma sex mánuði á leið, ný-
tútskrifaður kennari þegar ég hitti
Villa sem oftar í sundi. Hann spurði
mig hvort mig langaði ekki að taka að
mér forfallakennslu í skólanum um
haustið í einn mánuð. Jú, það vildi ég
gera enda frísk og áköf að prófa að
kenna með splunkunýtt kennarapróf.
Svo Villi sá ekki einungis um manna-
ráðningar á skrifstofu sinni í skólan-
um, heldur einnig í heita pottinum í
sundmiðstöðinni!
Ári seinna fastréð ég mig til Myllu-
bakkaskóla og starfaði þar í átta ár
undir öruggri handleiðsluVilhjálms
Ketilssonar skólastjóra. Ég gat alltaf
komið til hans með hugðarefni mín.
Þegar ég leitaði til hans með þá hug-
mynd að ég byði upp á leiklistar-
kennslu í skólanum, þá tók hann því
afar vel og hvatti mig áfram. Hann
vissi sem var að með því að hjálpa
börnum að tjá sig þá værum við að
styrkja sjálfsmynd þeirra. Þá rifjaði
hann upp fyrir mér hversu mikla
ánægju hann hefði sem strákur haft
af því að taka þátt í leikritum í stúk-
unni hjá Framnessystrum.
Mér þykir óskaplega vænt um Villa
og á alltaf eftir að hugsa til hans með
hlýhug. Ég bið Guð og ljóssins engla
að fagna honum vel og hugga okkur
öll sem horfum á eftir honum. Villi
hefði viljað að við héldum öll áfram og
gæfumst ekki upp. Þannig var Villi.
Aðstandendum færi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Marta Eiríksdóttir.
Kær vinur minn og samstarfsmað-
ur Vilhjálmur Ketilsson, eða Villi Ket-
ils eins og flestir kölluðu hann, er lát-
inn. Við kynntumst fyrst fyrir alvöru,
þegar við vorum í námi í Kennara-
skóla Íslands, fyrir 30 árum.
Samstarf okkar Villa var alltaf
mjög gott og í gegnum tíðina hefur
hann ekki aðeins verið mér góður
samstarfsfélagi og vinur, heldur stutt
mig og hvatt í hvívetna. Má með sanni
segja að Villi hafi verið mikill áhrifa-
valdur á starfsferil minn. Undir hans
stjórn gegndi ég ýmsum störfum auk
kennslunnar, s.s. umsjón með fé-
lagsstarfi nemenda og var aðstoðar-
skólastjóri Myllubakkaskóla. Nú síð-
ast stóð hann dyggilega við bakið á
mér í störfum mínum sem skólastjóri
Heiðarskóla. Mun ég ávallt hugsa til
Villa með þakklæti og hlýhug.
Glaðværðin var aldrei langt undan,
þegar Villi var annars vegar og oft
var mikið fjör og sprell á kennarastof-
unni. Villi gerði mér mikinn grikk
haustið 1992 er ég hafði verið ráðinn
skólastjóri í Örlygshöfn. Útbjó hann
þá bréf, er leit út fyrir að vera frá
menntamálaráðherra. Þar var mér
tilkynnt að til stæði að leggja niður
skólastarf í Örlygshöfninni og ég boð-
aður á fund ráðherra. Þegar ég ætlaði
á fundinn stoppaði Villi mig af og
sagði mér hvernig í öllu lá. Oft höfum
við rifjað þetta upp og haft gaman af.
Fyrir mér var Villi frábær stjórn-
andi, vinnusamur, staðfastur og tilbú-
inn til að láta fólkið sitt njóta sín og
ekki vantaði traustið og stuðninginn.
Fólki leið vel í vinnunni hjá honum
enda mannabreytingar aldrei miklar í
Myllubakkaskóla. Hópurinn hefur
alltaf verið eins og ein stór fjölskylda.
Ég veit að andi Vilhjálms á eftir að
svífa yfir í Myllubakkaskóla um
ókomin ár.
Elsku Sigrún, ég og Inga María
vottum þér og allri þinni fjölskyldu
okkar dýpstu samúð með von um að
góður Guð veiti ykkur styrk á þessum
erfiðu tímum; ykkar missir er mestur.
Gunnar Þór Jónsson.
Öll getum við átt von á því einhvern
tímann að standa frammi fyrir þeirri
staðreynd að frétta lát vinar eða náins
ættingja. Þegar slíkar fréttir berast
óvænt og án nokkurs aðdraganda er
eins og allt í umhverfinu stöðvist,
þannig var tilfinning okkar vinanna
þegar sú frétt barst að sterkasti
hlekkurinn í hópnum, hann Vilhjálm-
ur, hefði orðið bráðkvaddur fyrr um
daginn. Það eru vissulega örlög okkar
allra að deyja en þegar maður á besta
aldri með mikla ást á lífinu og fjöl-
skyldu sinni, sem sér framtíðarvon-
irnar rætast í börnum sínum og
elskulegum barnabörnum, er burt
kallaður svona snöggt, þá verður
maður orðlaus og skilningsvana.
Bjartar minningar hrannast upp,
traust, vinátta og virðing hafa verið
sterkustu þættir í vinskap okkar. Það
er sama hvar borið hefur niður hjá
okkur eins og Villi sagði sjálfur svo
snilldarlega; „hvort sem hefur verið í
rigningunni, í sólinni, í veitingahús-
unum, í kringlunum, í kirkjunum, í
köstulunum, fáklædd sem uppá-
klædd, við strönd, við bari, í afmæl-
um, í háloftum, á hraðbrautum, á hót-
elum eða á dansgólfi lífsins í heilu
lifandi ævintýri“. Lífið allt hefur trú-
lega ákveðinn tilgang og örlögin eru
ekki í okkar höndum og verða vart
umflúin. Sorg okkar er þó léttvæg
miðað við það mikla áfall sem fjöl-
skylda Vilhjálms verður nú fyrir öðru
sinni á aðeins þremur árum. Þeirra
sorg er mest og kannski er erfiðast af
öllu að fá engin tækifæri til að kveðja.
Enginn skilur hvers vegna lífið þarf
að vera svona óréttlátt. Minningar
okkar eru orðnar svo margar frá svo
mörgum árum að það þyrfti fleiri
blaðsíður ef allar þær yrðu skráðar.
Elsku Villi, hafðu hjartans þökk
fyrir allt og allt, frá æsku- og ung-
lingsárum allt til síðasta dags. Við
munum vaka yfir Sigrúnu þinni,
reyna að létta henni sorgina í kom-
andi framtíð. Kæra Sigrún, Garðar
Ketill, Margeir, Svanur, Vala Rún,
makar og barnabörn, megi æðri mátt-
arvöld gefa ykkur styrk til að fást við
andstreymið sem þið hafið mætt og
sorgina sem því fylgir. Okkar dýpsta
samúð til ykkar allra. Minningin um
hlýleikann og vináttuna mun lifa í
hjörtum okkar um ókomna tíð, elsku
Villi. Góður guð geymi þig og blessuð
sé minning þín.
Saumaklúbbsfélagar.
Í huga minn kom brot úr sálmi er
ég heyrði andlát vinar okkar til
margra ára, Vilhjálms Ketilssonar
skólastjóra í Keflavík.
Margur einn í aldurs blóma
undi sæll við glaðan hag.
Brátt þá fregnin heyrðist hljóma
heill í gær, en nár í dag.
Ó hve getur undra skjótt
yfir skyggt hin dimma nótt.
Já, við vorum stödd úti í kirkju-
garði, þá kom maður á reiðhjóli.
Hann var að heimsækja leiði ástvina
sinna eins og við. Þegar við vorum að
fara var kallað: ,,Þekkirðu mig ekki?“
Þetta var þá Villi Ketils í sínu daglega
trimmi. Hann sagði okkur að hann
hjólaði eða gengi á hverjum degi enda
höfðum við orð á því við hann hvað
hann liti vel út. Við ræddum lengi
saman um lífið og tilveruna og það
sem á daga okkar hefur drifið. Við
töldum okkur eiga margt sameigin-
legt þótt aldursmunurinn væri mikill.
Okkur kom ekki til hugar að hann
sem var fullur af lífsorku ætti ekki
nema viku eftir hér á jörð.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vor grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H. J. H.)
Ég man alltaf þegar Villi kom heim
á Baldursgötuna og sagðist vera með
syni hans Sverris úti í bílnum sínum.
Hann hefði fengið aðsvif úti við Að-
alstöð og bað mig að koma strax,
hann vissi ekki hvernig færi. Villi
leysti af hjá Esso á Keflavíkurflug-
velli eins og margir kennarar gerðu í
þá daga. Það var oft mikið að gera og
talsvert um útköll. Villi var á vaktinni
minni og minnist ég þess hvað mér
þótti gott að biðja hann, þrátt fyrir að
svefninn væri ekki alltaf mikill á milli
vakta. Alltaf fór Villi sönglandi og
með bros á vör út í flugvélarnar.
Hann var einstaklega tillitssamur,
hjálpsamur og góður vinnufélagi. Við
minnumst jólakveðjanna sem við
fengum frá þeim hjónum, svo hlýjar
og elskulegar í okkar garð.
Kæri vinur, Guð leiði þig um ljóss-
ins eilífa landið. Við hjónin vottum
Sigrúnu, börnunum þeirra, tengda-
börnum og barnabörnum, föður hans,
bræðrum og fjölskyldum þeirra inni-
lega samúð og biðjum góðan Guð að
gefa ykkur styrk í ykkar miklu sorg.
Nú til þín, faðir, flý ég,
á föður hjartað kný ég
um aðstoð ég bið þig.
Æ, vert með mér í verki,
ég veit þinn armur sterki
í stríði lífsins styður mig.
Ég veit, að við þitt hjarta
er vonar lindin bjarta,
sem svalar særðri önd,
sem trúin himnesk heitir,
sem huggun sanna veitir.
Ó rétt mér, Jesú, hjálparhönd.
En verði, Guð, þinn vilji,
þó veg þinn ei ég skilji,
ég fús hann fara vil.
Þó böl og stríð mig beygi,
hann brugðist getur eigi,
hann leiðir sælulandsins til.
(Guðm. Guðm.)
Kæri Villi, við þökkum þér hlýhug
og vináttu, minning þín lifir. Guð
geymi þig.
Leifur S. Einarsson.