Morgunblaðið - 19.09.2003, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 FÖSTUDAGUR 19. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Margrét Hall-dórsdóttir fædd-
ist á Sauðárkróki
hinn 1. ágúst 1942.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans í
Kópavogi hinn 12.
september síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Halldór Sig-
urðsson skipstjóri á
Sauðárkróki, f. 20.
febrúar 1920 að
Sjávarborg í Borgar-
sveit, d. 13. arpíl
1968 á Hofsósi, og
Kristjana Kjartans-
dóttir, f. 21. október 1918 að Felli í
Dýrafirði, d. 14. desember 1960 á
Sauðárkróki. Foreldrar Halldórs
voru Sigurður Pétursson, verk-
stjóri á Sauðárkróki og Margrét
Björnsdóttir húsfreyja. Foreldrar
Kristjönu voru Kjartan Bjarnason
bóndi á Felli en síðan verkamaður
á Flateyri og Ísafirði og Ólína Óla-
dóttir.
Norðurlands vestra en þetta voru
hennar aðalstörf næstu tíu árin
ásamt fleirum sem hún tók að sér,
m.a. vinnu í efnalaug o.fl.
Árið 1999 greindist Margrét svo
með krabbamein og hóf baráttu
sína við þann sjúkdóm. Í kjölfarið
flytjast þau hjónin til Reykjavíkur
þar sem Margrét vann meðal ann-
ars við mötuneytið á Vöruflutn-
ingamiðstöðinni á sumrin og sem
matráðskona í Rimaskóla á vet-
urna.
Margrét ól fimm börn á lífsleið-
inni. Þau eru: 1) Kristjana, gift
Kristjáni Ingasyni, saman eiga
þau börnin Inga Örn og Huldu
Margréti. Ingi Örn á eina dóttur
Bríeti Fríðu. 2) Halldór, kvæntur
Bryndísi Svansdóttur, saman eiga
þau börnin Leó Frey og Rakel Rós.
3) Ingólfur, kona hans er Anna
Birna Rögnvaldsdóttir og saman
eiga þau börnin Nínu og Örn Sól-
on. 4) Ægir, á hann einn son,
Kristófer Aron. 5) Óðinn, í sambúð
með Árnýju Guðrúnu Guðfinns-
dóttur og eiga þau saman börnin
Alexander Svölni og Önnu Guð-
laugu.
Útför Margrétar verður gerð
frá Grafarvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 10.30.
Margrét ólst upp á
heimili foreldra sinna
og byrjaði snemma að
fara með föður sínum
til sjós. Um nítján ára
aldur fluttust þau til
Reykjavíkur þar sem
hún síðan kynntist
manni sínum Erni
Ingólfssyni, f. í
Reykjavík 16. ágúst
1937. Árið 1964 fara
þau vestur í Dali eða
að Gröf í Miðdölum. Í
Dölunum starfaði hún
við dvalarheimilið að
Fellsenda í meira og
minna í 13 ár. Hún var líka land-
póstur í mörg ár auk annarra
starfa. Árið 1983 flytjast svo hjón-
in í Búðardal þar sem þau ráku
bifreiðaverkstæði og höfðu um-
sjón með Dalabúð o.fl. Árið 1989 lá
svo leið þeirra til Sauðárkróks þar
sem Margrét starfaði við mötu-
neyti sjúkrahússins og seinna meir
við mötuneyti Fjölbrautaskóla
Elsku mamma mín. Nú er langri
baráttu þinni við þennan hræðilega
sjúkdóm lokið. Ég trúði því lengi vel
að þú hefðir betur í þessari baráttu.
Þú varst alltaf svo dugleg og kvart-
aðir aldrei. Það var ekki þinn stíll.
Ég hef stundum verið að reyna að
vera svona sterk en ég er það bara
ekki. Þú dreifst bara allt af sem þú
ætlaðir að gera og hafðir gaman af
því. Svoleiðis varst þú, alls ekki að
draga neitt sem var hægt að gera
strax. Elsku mamma, guð geymi þig,
ég sakna þín.
Kristjana.
Við sitjum hérna saman systkinin
í stofunni hjá pabba og erum að rifja
upp liðna tíð. Pabbi hefur verið að
minnast á þegar þið kynntust og að
þú hafir bara ætlað að skreppa vest-
ur í Dali og hjálpa honum að þrífa í
Gröf. Það hafi svo dregist í 19 ár að
þú færir þaðan. Vonandi að þér hafi
fundist orðið nógu hreint því það fór
ekki framhjá neinum sem þekkti þig
að hvergi mátti sjást arða eða kusk.
Þá höfum við verið að rifja upp
svona eitt og annað og reyna að slá á
létta strengi því þér leiddist óskap-
lega að hafa ekki fjör í kringum þig.
Þú stóðst þig vel í baráttunni við
krabbameinið og kvartaðir aldrei né
lést neinn sjá að það væri eitthvað að
hjá þér og barst þig vel allt til þess
síðasta.
Elsku Magga mín og mamma,
megi guð vera með þér.
Örn, Kristjana, Ingólfur,
Ægir og Óðinn.
Elsku amma, þú varst búin að
vera mikið veik síðustu mánuði en
núna vitum við að þér líður betur.
Við eigum svo margar minningar um
þig sem við geymum í hjarta okkar.
Elsku Magga amma, takk fyrir allar
stundirnar sem við áttum með þér.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífðri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Nína og Örn Sólon.
Hún Margrét kom til starfa sem
matráðskona í mötuneyti Rimaskóla
haustið 2000. Það var skólanum mik-
ið happ að fá þessa rösku og vinnu-
sömu konu til starfa. Með fyrir-
myndar verklagi, starfsþekkingu og
hagsýni stýrði hún mötuneyti skól-
ans. Því miður reyndist starfstími
Margrétar í Rimaskóla alltof
skammur, hún greindist alvarlega
veik fyrir tveimur árum og átti vart
afturkvæmt til vinnu eftir það. En í
huga okkar samstarfsmanna Mar-
grétar mun minningin um kvika og
samviskusama konu lifa frá fyrstu
starfsárum skólans. Vinnusemi var
Margréti í blóð borin og áhuginn
smitaði út frá sér til þeirra sem með
henni störfuðu. Við Margrét höfðum
bæði gaman af að rifja það upp þeg-
ar hún í fyrsta skipti bankaði upp á í
Rimaskóla. Hún var þá í atvinnuleit í
nálægð við nýtt heimili. Margrét
þekkti lítið sem ekkert til í Grafar-
vogshverfinu enda nýflutt til borg-
arinnar. Hún var komin til að svara
atvinnuauglýsingu framhaldsskóla
hverfisins og taldi að hið stóra skóla-
hús Rimaskóla væri Borgarholts-
skóli. Í báðum skólunum hafði á
sama tíma verið auglýst eftir mat-
ráðskonu og því kom upp sá mis-
skilningur að Margrét hélt sig vera í
Borgarholtsskóla en var í raun að
tala við stjórnendur grunnskólans.
En meðan samtalið stóð tókst okkur
stjórnendum Rimaskóla að sann-
færa Margréti um ágæti þess að
starfa við okkar skóla og varð það
úr.
Starfsorka Margrétar var mikil og
hún hlífði sér hvergi við matseldina,
vinnan virtist hennar líf og yndi. Það
varð henni því örugglega mikið reið-
arslag að þurfa nær fyrirvaralaust
að hætta að vinna vegna alvarlegra
veikinda. Ef um veikindin var rætt
við Margréti amaði svo sem ekki
mikið að henni að eigin sögn og ein-
ungis tímaspursmál um hvenær hún
kæmi aftur til starfa. Aldrei kvartaði
hún yfir veikindum sínum. Dagarnir
reyndust þó oft langir og tilbreyting-
arlausir fyrir konu sem alltaf var að
og hafði sjaldan áður orðið misdæg-
urt. Mér þótti vænt um að fá tæki-
færi til að heimsækja Margréti
nokkrum sinnum á hennar fallega
heimili í Laufrima. Hún hafði gaman
af að spjalla og sagði á skemmtileg-
an hátt frá viðburðaríku lífi sínu fyr-
ir norðan og vestan. Margrét bjó
lengi vestur í Dölum og kom þar á
legg fimm börnum sem tileinkuðu
sér vinnusemi og heiðarleika, móður
sinni til mikillar gleði
Ég er þakklátur fyrir stutt en
ánægjulegt samstarf við Margréti.
Líf hennar miðaðist við að þjóna öðr-
um og ala önn fyrir sínum nánustu.
Löngu og erfiðu veikindastríði henn-
ar er lokið. Styrkur og æðruleysi
einkenndu líf hennar til hinstu
stundar. Ættingjum hennar öllum
votta ég innilega samúð og bið Guð
að blessa minningu Margrétar Hall-
dórsdóttur.
Helgi Árnason, Rimaskóla.
Margrét Halldórsdóttir, Laufrima
2, fyrrum húsfreyja að Gröf í Mið-
dölum, lést hinn 12. þ.m. aðeins 61
árs að aldri – eftir langa baráttu við
erfiðan sjúkdóm. Hún bar þá þraut
með hetjulund sem aldrei bilaði til
þess síðasta. Hún var í raun sigur-
vegari sem aldrei kvartaði yfir sín-
um þrautum og sýndi mikið þrek og
æðruleysi. Jafnan var reynt að slá á
létta strengi þegar komið var í heim-
sókn. Hún var mikil myndarhúsmóð-
ir.
Framreiddi góðan mat af rausn og
veitti vel sínum gestum sem oft voru
margir meðan hún bjó í Gröf. Hún
bjó líka um tíma í Búðardal og síðar
á Sauðárkróki uns hún þurfti á meiri
meðferð að halda vegna sjúkdómsins
að hún flutti til Reykjavíkur. Hún
var falleg kona. Hreinskiptin og allt-
af var bjart og létt í hennar návist,
glöð og hress alla tíð. Hún var góður
nágranni og afar fljót að bjóða fram
hjálp sína og aðstoð þegar hún sá að
þörf var á. Yngri dætur okkar undu
sér vel á heimili hennar þegar
mamma þeirra átti mjög annríkt eða
þurfti að bregða sér að heiman. Við
áttum því láni að fagna að kynnast
henni og vera hennar grannar. Hún
átti líka góðan mann, Örn Ingólfs-
son, og var að því leyti lánsöm kona
og átti falleg og góð börn. Hún var
gædd mörgum þeim kostum sem
góðar konur mega prýða. Já, margs
er að minnast og margt er hér að
þakka.
Hugheilar samúðarkveðjur til
manns hennar og barna, fjölskyldna
þeirra og annarra ástvina. Við biðj-
um þeim öllum blessunar Guðs.
Blessuð sé minning Margrétar Hall-
dórsdóttur.
Lilja Sveinsdóttir og
Hjörtur Einarsson.
MARGRÉT
HALLDÓRSDÓTTIR
Þ
að fór enginn sem
heimsótti mig í sumar
úr skónum. Dónar,
gætu sumir hugsað,
en svo er reyndar
ekki. Ég var ekkert reið út í vini
mína og ættingja fyrir þetta hátta-
lag og fór heldur ekki úr skónum.
Þetta hefur því verið skósumarið
mikla. Það var líka dós með nið-
ursoðnum túnfiski á náttborðinu
mínu fram eftir sumri. Og lengi vel
var baðkarið fullt af leirtaui. Þá var
hrísgrjónapökkum og pastapokum
raðað snyrtilega á borðstofuborðið
í þrjá mánuði, eldavélin var í holinu
(ótengd) og kötturinn varð vinsam-
legast að
halda til í
einu herbergi
lungann úr
sumrinu. Það
var hvorki
þurrkað af,
ryksugað né skúrað á heimilinu og
aldrei þvegið upp. Um hríð var
skurður í eldhúsgólfinu, 50 senti-
metra breiður og 80 sentimetra
djúpur. Það var líka gat í veggnum
milli forstofunnar og eldhússins og
kötturinn sat þar fastur á tímabili.
Ástæðan fyrir þessu er ekki al-
mennur sóðaskapur og hirðuleysi
eins og ætla mætti af ofangreindu
heldur sú að framkvæmdir hafa
staðið yfir á heimilinu í sumar. Það
var þó ekki ég sjálf sem ákvað að
fara út í þessar framkvæmdir,
hafði ekki hugsað mér að ryðja ný-
uppgerðu eldhúsinnréttingunni
minni út. Ó nei, heldur voru það
pípulagnir í veggjunum sem tóku
þessa ákvörðun fyrir mig, þóttust
hafa staðið sína plikt nógu lengi,
þ.e. sennilega í hálfa öld, og báðu
með tárum (heilmiklum reyndar)
um að verða leystar frá störfum.
Við þeirri bón var orðið. Hófst þá
harmleikurinn.
Framkvæmdir hófust í íbúðinni
minni í byrjun júní. Brjóta þurfti
veggi, rífa af gólfdúka og þegar allt
kom fyrir ekki, pípurnar grétu
enn, var ákveðið að rífa burt park-
et og innréttingu sem ég hafði með
blóði, svita og tárum gert þokka-
lega upp árið áður. En við því var
ekkert að segja. Enduðu fram-
kvæmdir í eldhúsinu mínu með því
að grafinn var skurður í gólfið,
skipt um pípur og steypt yfir aftur.
Þá er nú komið fram undir júlí að
mig minnir. Iðnaðarmenn voru
daglegir gestir á heimilinu, glettn-
ir menn með ýmis tæki og tól. Ein-
hver spurði hvort kötturinn væri
hundur og ég varð pínu móðguð en
jafnaði mig þegar annar sagði að
þetta væri nú með fallegri köttum
sem hann hefði séð. Kisi mátti hins
vegar dúsa inni í herbergi meðan á
öllu þessu stóð enda með eindæm-
um forvitinn og hefði auðveldlega
getað verið múraður í gólfið að ég
hélt. Í byrjun júlí var orðið ljóst að
gamla eldhúsinnréttingin var ónýt
og nýja þyrfti í hennar stað. Ég
rauk því af stað til að velja nýja
innréttingu. Hún átti að vera kom-
in í mínar hendur eftir fjórar vikur
en eftir átta bólaði hins vegar enn
ekkert á henni og það var ekki fyrr
en að níu vikum liðnum að iðn-
aðarmennirnir mættu aftur gal-
vaskir til starfa til að setja upp inn-
réttinguna fyrir mig. Aftur var
kötturinn læstur inni í herbergi
heilu dagana og samviskubitið
nagaði mig. Þegar innréttingin er
alveg að verða tilbúin og ég sit og
dásama hana segir smiðurinn að
nú sé enn og aftur komið babb í
bátinn. Það vanti fimm skúffur í
innréttinguna og fyrirtækið eigi
þær ekki á lager. Nokkurra vikna
bið eftir þeim er því nú framundan.
Þegar ég er spurð hvernig ég
hafi komist lífs af í frumskógar-
íbúðinni minni í sumar, þar sem
meira ryk var en á þurrum degi á
Skeiðarársandi, þarf ég að hugsa
mig vel um. Ég átti nú ekki von á
því að þetta myndi taka svona
langan tíma. Engan óraði fyrir bið-
inni (mig er reyndar farið að gruna
að nágrannar mínir hafi mútað
innréttingafyrirtækinu í þeirri von
að ég myndi hypja mig úr húsinu
og hætta þar með að „teppa“ snúr-
urnar „þeirra“). En mig er líka far-
ið að gruna að einhver álög (eða
bölvun jafnvel) hvíli á íbúðinni
minni sem ég fjárfesti svo stolt í á
síðasta ári. Ekkert gekk upp í sam-
bandi við kaupin á íbúðinni, bað-
herbergið var heldur hrörlegra en
seljandinn hafði gefið í skyn, raf-
virkinn sem ætlaði að skipta um
allt rafmagnið stakk af frá hálf-
kláruðu verki til Noregs (af öllum
stöðum) og affallið úr vöskum ná-
grannanna hefur grunsamlega oft
seytlað niður eldhúsveggina hjá
mér, svo fátt eitt sé nefnt. Ég bý
því í hálfrafmagnslausri íbúð og
staulast um í myrkrinu og æfi næt-
ursjónina (að ég tel sjálfri mér trú
um). Þá má ekki gleyma að þegar
ég flutti inn glöð og sæl potaði ég
með lykli, samkvæmt ráðum
smiðs, í gluggakistuna til að kanna
fúa en lykillinn endaði úti í garði og
ég setti tyggjó í gatið á glugganum
þar til skipt hafði verið um þá. Þá
datt loftnetssnúran sem hangir ut-
an á húsinu í sundur en ég reddaði
málunum með því að líma hana
saman með sterku límbandi
merktu Húsasmiðjunni. Límband-
ið heldur enn þó að RÚV detti
reyndar inn og út í haustrokinu og
Stöð 2 sé meira eins og gárað vatn
en nokkuð annað.
Það góða við allar þessar hrak-
farir er að þær hafa eflt mig og
styrkt og ekkert, og þá meina ég
ekkert, mun koma mér á óvart í
tengslum við íbúðina mína. Ég er
staðráðin í að aflétta álögunum
með umburðarlyndið að vopni,
sækja fram af bjartsýni og kross-
leggja fingur annað slagið í góðri
trú.
Það sem ég gæti líka gert væri
að drullast til að fá mér nýtt loft-
net, gera upp baðið og ráða nýjan
rafvirkja til starfa. Þetta tengist
nefnilega kannski líka smáleti og
skorti á útsjónarsemi (og pen-
ingum). Aðlögunarhæfni mín, sem
er óvenjumikil, er nefnilega ekki
eingöngu af hinu góða. Hún hefur
vissulega orðið til þess að bæta
nætursjón mína (þar sem ég aðlag-
aðist myrkri íbúðinni á örskots-
stundu) en hún er líka þess
valdandi að ég sætti mig lygilega
fljótt við ástand sem aðrir væru
búnir að sleppa sér yfir. Þetta
kemur allt með kalda vatninu, segi
ég nú bara og elda mat í fyrsta
skipti í rúma þrjá mánuði.
Í álaga-
fjötrum
Um hríð var skurður í eldhúsgólfinu, 50
sentimetra breiður og 80 sentimetra
djúpur. Það var líka gat í veggnum milli
forstofunnar og eldhússins og heim-
iliskötturinn sat þar fastur á tímabili.
VIÐHORF
Eftir Sunnu Ósk
Logadóttur
sunna@mbl.is
AFMÆLIS- og minningargreinum má skila í tölvupósti
(netfangið er minning@mbl.is, svar er sent sjálfvirkt
um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin
er á disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauðsynlegt er
að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda
(vinnusíma og heimasíma). Ekki er tekið við handskrif-
uðum greinum.
Um hvern látinn einstakling birtist ein aðalgrein af
hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar séu um
300 orð eða 1.500 slög (með bilum) en það eru um 50 lín-
ur í blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða
ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi.
Minningargreinum þarf að fylgja formáli með upp-
lýsingum um hvar og hvenær sá sem fjallað er um er
fæddur, hvar og hvenær dáinn, um foreldra hans, systk-
ini, maka og börn og loks hvaðan útförin verður gerð og
klukkan hvað. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í
formálanum, en ekki í greinunum sjálfum. Þar sem
pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu
greina, enda þótt þær berist innan hins tiltekna frests.
Frágangur afmælis- og minningargreina