Morgunblaðið - 20.09.2003, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 LAUGARDAGUR 20. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Margrét Elías-dóttir fæddist í
Hólshúsum í Gaul-
verjabæjarhreppi
25. maí 1914. Hún
lést á Ljósheimum,
hjúkrunarheimili
aldraðra á Selfossi,
14. september síð-
astliðinn.
Margrét var dótt-
ir hjónanna Elíasar
Árnasonar, f. 31.12.
1884, d. 25.9. 1966,
og Guðrúnar Þórð-
ardóttur, f. 29.8.
1885, d. 9.3. 1969.
Margrét var elst níu systkina,
þau voru Þórður, f. 1915, látinn;
Árni, f. 1917, látinn; Guðrún Júl-
ía, f. 1918; Elín, f. 1920, látin;
Svava, f. 1922; Guðrún, f. 1923,
látin; Bjarni, f. 1926, látinn; Guð-
laug Bjarney, f. 1928, látin.
Margrét giftist Steindóri
Gíslasyni frá Haugi, syni
hjónanna Gísla Brynjólfssonar
og Kristínar Jónsdóttur. Mar-
grét og Steindór eignuðust níu
börn sem eru öll á lífi. Þau eru
ir 105 en þrjú barnabörn létust í
frumbernsku.
Margrét fór ung að heiman til
að vinna fyrir sér, meðal annars
til Grindavíkur á vertíðum og
vann þá í mötuneytum þar, einn-
ig til Reykjavíkur í vist og við
heimilisstörf. Hún kom svo heim
í sveitina á vorin og vann að bú-
skapnum með foreldrum sínum.
Ung kynntist Margrét eigin-
manni sínum, en hann var við
sjómennsku meðal annars í
Grindavík og einnig á togurum.
Síðar hófu þau búskap en þau
tóku við búi af foreldrum Stein-
dórs. Margrét tók virkan þátt í
störfum Kvenfélags Gaulverja-
bæjarhrepps. Einnig fylgdist
hún vel með afrekum afkomenda
sinna í íþróttum. Árið 1971 lést
Steindór maður hennar en hún
hélt áfram búskap um hríð á
Haugi. Árið 1974 fluttist Mar-
grét til Selfoss. Þar vann hún
meðal annars við fiskverkun á
meðan starfsaldur leyfði. Mar-
grét dvaldi lengi á heimili Kára
dóttursonar síns og Ernu þar til
hún fluttist í íbúð aldraðra í
Grænumörk 3 og bjó þar og síð-
an á Ljósheimum, hjúkrunar-
heimili aldraðra á Selfossi.
Margrét verður jarðsungin frá
Gaulverjabæjarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
1) Hafsteinn, f. 1935,
maki Lovísa Jóns-
dóttir; 2) Magnús, f.
1937, maki Þóra
Ragnarsdóttir; 3)
Ester, f. 1938, sam-
býlismaður Sigurgeir
Jóhannsson; 4) Guð-
rún, f. 1940, maki
Hjálmar Kristiansen,
látinn; 5) Guðmund-
ur, f. 1941, maki
Svala Bjarnadóttir;
6) Sigurður, f. 1943,
maki Margrét Ólafs-
dóttir, látin, sam-
býliskona Rannveig
Jónsdóttir; 7) Steindór, f. 1946,
maki Ingibjörg Eggertsdóttir; 8)
Gréta, f. 1948, maki Tryggvi
Marteinsson; 9) Gyða, f. 1958,
maki Gunnar Ó. Gunnarsson.
Auk þess ólu þau upp dótturson
sinn, son Esterar, Steindór Kára
Reynisson, f. 1957, maki Erna
Magnúsdóttir. Þau áttu miklu
barnaláni að fagna en barna-
börnin eru 37, barnabarnabörnin
eru 57 og barnabarnabarnabörn-
in tvö, afkomendur þeirra fædd-
Aldrei gleymast æskuspor,
um þau vill mig dreyma.
Þá sé ég alltaf sól og vor,
í sveitinni minni heima.
(Bjarni Kristinsson.)
Ég vil minnast móður minnar,
Margrétar Ingibjargar Elíasdóttur
frá Haugi í Gaulverjabæjarhreppi.
Móðir mín ólst upp hjá foreldrum
sínum, Guðrúnu Þórðardóttur og
Elíasi Árnasyni, í Hólshúsum í
Gaulverjabæjarhreppi og var elst
níu systkina. Hún byrjaði snemma
að hjálpa til og vinna á búi foreldra
sinna, hafði mikið yndi af að hugsa
um dýrin og sinna þeim og einnig
öllum þeim verkum sem til féllu í
sveitinni. Þá fór hún á sínum yngri
árum til Reykjavíkur sem vinnu-
kona, annars vegar til Haraldar
Björnssonar leikara, starfaði hún
hjá honum einn vetur, og hins veg-
ar vinnukona hjá Sigvalda Kalda-
lóns, tónskáldi og lagahöfundi, og
starfaði hún einnig hjá honum vet-
urlangt. Hafði hún oft orð á því við
okkur krakkana hvað það hefði ver-
ið gaman og spennandi að vinna hjá
Sigvalda, vegna þess að þar var
mikil tónlist, söngur og fallegur
hljóðfæraflutningur, hafði hún af
þessu mikið yndi.
Árið 1934 kynntist hún föður
mínum, Steindóri Gíslasyni frá
Haugi í Gaulverjabæjarhreppi,
bundust þau heitböndum en giftu
sig þó ekki fyrr en sumarið 1943.
Mamma bjó mest á þessum árum
hjá foreldrum sínum að Hólshúsum
og aðstoðaði við búskap og heim-
ilisstörf þar en faðir minn var þá til
sjós, m.a. sem hjálparkokkur með
Brynjólfi bróður sínum á togaran-
um Júpíter. En árið 1938 fóru þau
saman í vinnumessku til Jóns Gísla-
sonar að Eystri-Loftsstöðum í
Gaulverjabæjarhreppi.
Vorið 1940 fluttust þau að Haugi
og hófu sinn búskap þar, voru börn-
in þá orðin fjögur en fjölskyldan
hélt áfram að stækka og dafna á
Haugi og árið 1958 voru börnin orð-
in níu en einnig ólu foreldrar mínir
upp dótturson sinn, Steindór Kára
Reynisson. Vil ég færa Kára sér-
stakar þakkir fyrir samfylgdina við
ömmu sína og alla þá hjálpsemi
sem hann auðsýndi henni, en hann
reyndist henni mjög vel alla tíð og
þá sérstaklega í seinni tíð eftir að
afi hans féll frá.
Mannmargt var á Haugi alla tíð
og voru helgarnar stundum þannig,
þegar allir voru heima og mikið var
gestkvæmt, þá sérstaklega á sumr-
in, að íbúatalan rúmlega tvöfald-
aðist þegar mest var. Bæði ætt-
ingjar mömmu og pabba voru iðnir
við heimsóknir til okkar og voru því
oft skemmtilegir og glaðlegir fagn-
aðarfundir heima á Haugi, var það
með eindæmum hvað mömmu fórst
það vel úr hendi að hafa stjórn á
hlutunum og aldrei þurfti neinn að
líða skort af neinu tagi. Alltaf var
til nýbakað með kaffinu og nógur
matur á borðum og alltaf áttum við
krakkarnir heil og fín föt að ganga
í.
Undrast ég það oft í dag hvernig
mamma fór að því að komast yfir
og inna af hendi allt það sem til féll.
Ef hún var ekki í eldhúsinu að baka
eða elda var hún við prjóna- eða
saumaskap eða við önnur húsverk
en foreldrar mínir héldu snyrtilegt
og fallegt heimili að Haugi. Þá var
hún líka iðin við útiverkin, hvort
sem það var við heyskap, mjaltir
eða hvað annað sem til féll. Aldrei
sat móðir mín auðum höndum og
finnst mér það sanna mikinn dugn-
að er ég hugsa til baka hverju kon-
an fékk áorkað með allan þennan
barnahóp og svona stórt heimili
eins og raun ber vitni. Hún sinnti
okkur börnunum af mikilli alúð og
oft á kvöldin sat hún og las fyrir
okkur eða lét okkur syngja með sér
úr Skólaljóðum.
Árið 1971 lést faðir minn eftir
erfið veikindi en þá hélt móðir mín
áfram að búa á Haugi til ársins
1974 er hún fluttist á Selfoss og þá
með þrjú yngstu börnin með sér
sem þá voru enn heima. Á Selfossi
vann hún lengst af hjá SS og hélt
heimili með Kára dóttursyni sínum.
Hún flutti síðan í þjónustuíbúð fyrir
aldraða í Grænumörk á Selfossi ár-
ið 1991 og átti þar fallegt heimili í
snoturri íbúð og var alltaf hlýtt og
gott að heimsækja hana þangað og
voru móttökurnar alltaf með ein-
dæmum hlýlegar og notalegar. Hún
undi sér við saumaskap, föndur og
ýmislegt handverk sér til dægra-
styttingar og var alltaf gaman þeg-
ar hún sýndi okkur hvað hún hafði
verið að útbúa og var með eindæm-
um fallega gert allt sem hún útbjó.
Árið 2000 flutti móðir mín frá
Grænumörkinni á Ljósheima á Sel-
fossi og vil ég þakka öllu starfsfólki
þar svo og þeim læknum sem hana
önnuðust fyrir góða og mannúðlega
umönnun.
Um leið og ég þakka þér, móðir
mín, fyrir samfylgdina í gegnum líf-
ið og að hafa fengið að alast upp hjá
þér vil ég votta systkinum mínum
og fjölskyldum þeirra mína innileg-
ustu samúð. Hjá okkur lifir minn-
ingin um góða ættmóður. Guð veri
með þér, elsku mamma, amma og
langamma.
Guðmundur Steindórsson
og fjölskylda.
Margs er að minnast, margs er
að sakna.
Er ég kveð elskulega tengda-
móður mína minnist ég allra góðu
stundanna sem við áttum saman í
þau 48 ár sem ég er búin að vera í
fjölskyldu hennar. Til þín var alltaf
gott að koma enda samband okkar
alltaf mjög traust og gott. Ég
þakka þér, elskan, og kveð þig með
þessu ljóði.
Þú varst alltaf mér sem móðir,
ég minnist þín, allt er hljótt.
Yfir þér vaki englar góðir,
eilíflega – Góða nótt.
(Jón Sigfinnsson.)
Þín tengdadóttir,
Lovísa.
Nú haustar að, sölnar gróður og
laufin taka að falla. Mig langar í
nokkrum orðum að minnast
tengdamóður minnar, Margrétar
Elíasdóttur. Ég kynntist henni
fyrst í ágúst 1979, þá bjó hún ásamt
Gyðu dóttur sinni, Kára, dóttursyni
sínum, og Ernu, unnustu hans, í
Smáratúni 9. Við Gyða vorum búin
að vera að draga okkur saman í all-
langan tíma og nú var okkur fædd-
ur frumburðurinn Grétar Páll. Nú
skyldi ég snúa við blaðinu og axla
ábyrgð sem nýorðinn faðir.
Það var ekki laust við skjálfta í
hnjánum þegar ég gekk upp tröpp-
urnar í Smáratúni. Margrét kom
sjálf til dyra og skjálftinn hvarf
fljótt því að á móti mér tók ein-
staklega hlýleg manneskja og bauð
mig velkominn. Hún tók mér strax
nánast eins og eigin syni og þannig
var það alla tíð síðan, hún átti í mér
hvert bein.
Því miður kynntist ég aldrei
tengdaföður mínum, Steindóri,
hann lést 1971, en margt hef ég
gott af honum heyrt. Það segir sig
sjálft að það hefur þurft sterk bein
til að ala upp tíu börn, að Kára
meðtöldum, þeim einstaka dreng,
sem síðar átti eftir að reynast
ömmu sinni sérstaklega vel þegar
árin færðust yfir.
Margrét var ekki rík að verald-
legum auði en þeim mun ríkari af
ást og umhyggju fyrir sínum nán-
ustu. Sú væntumþykja sem þessi
einstaka kona sýndi börnum okkar
Gyðu, þeim Grétari Páli; Helgu
Dóru; Ara Má; Margréti Elísu og
Þórði Jóhanni, verður seint full-
þökkuð. Alltaf þótti þeim jafngott
að koma til Möggu ömmu og það
brást ekki að hún lumaði alltaf á
einhverju góðgæti í vasanum eða
ofan í skúffu. Þau sakna hennar
sárt núna. Hún var afar stolt af af-
komendum sínum og ég man hve
hún geislaði af ánægju þegar hún
hélt á nöfnu sinni, Margréti Elísu,
undir skírn fyrir 15 árum.
Margrét var kjarnyrt kona og
talaði mál sem allir skildu, hvort
sem það voru börn, unglingar eða
fullorðið fólk, allir gátu rætt við
hana á jafnréttisgrundvelli. Hún
átti líka til að bregða fyrir sig sér-
kennilegum orðatiltækjum og mér
er í fersku minni að fyrir nokkrum
árum var fastur liður á sunnudags-
kvöldum að Margrét og dætur
hennar, þær Gunna, Gréta og Gyða,
spiluðu á spil, oftast vist eða kana.
Kom þá stundum fyrir að ég hljóp í
skarðið ef einhver þurfti að bregða
sér frá.
Einhverju sinni varð mér á að
segja fulldjarft á spilin, þá varð
Margréti að orði: „Ekki verður þú
hökufeitur af þessu,“ og þegar ég
var endanlega búinn að klúðra
spilinu bætti hún við: „Ja, ekki
batnar Birni banakringluverkur-
inn.“ Já, það var oft gaman við
spilaborðið í þá daga.
Ég vil að leiðarlokum þakka þér,
Margrét, allan þann hlýhug og um-
hyggju sem þú sýndir mér og mín-
um í gegnum tíðina, vonandi líður
þér vel þar sem þú ert núna. Minn-
ingin um þig lifir í hjarta okkar sem
eftir erum.
Ég sendi afkomendum og ást-
vinum mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Gunnar Gunnarsson.
Elsku besta amma.
Þú getur ekki ímyndað þér hvað
ég sakna þín mikið. Ég gæfi allt
bara til að fá að vera með þér að-
eins lengur. Þú varst mér alltaf svo
góð og yndisleg að ég get bara ekki
fundið neitt annað í hjarta mínu en
góðar minningar og þær ætla ég að
geyma að eilífu.
Vonandi líður þér vel hjá afa.
Þín
Margrét Elísa.
Elsku amma mín.
Það er erfitt að hugsa til þess að
geta ekki komið að heimsækja þig
oftar. Gleðin sem skein úr augum
þínum alltaf þegar ég kom til þín er
ógleymanleg, eins og þegar ég kom
að sýna þér kærastann minn, hann
Bjarma, þá fann ég að þér leist vel
á hann. Þig langaði svo mikið til að
koma og sjá húsið okkar á Dalvík
sem við keyptum okkur í ágúst í
fyrra. Þú hafðir komið til Dalvíkur
og mundir vel eftir staðnum, þér
fannst svo fallegt þar og þú vissir
að þar liði mér vel. Ég er líka viss
um að þar sem þú ert núna er líka
fallegt og að þér líður vel.
Þú tókst alltaf svo vel á móti okk-
ur og allir voru velkomnir til þín.
Alltaf var eitthvert góðgæti á borð-
um hjá þér. Þannig var það líka
seinustu árin þín á Ljósheimum,
maður var varla búinn að knúsa þig
og kyssa þegar þú varst búin að
teygja þig í skúffuna eftir namm-
iskálinni góðu.
Mér er það sérstaklega minnis-
stætt þegar þú varst alltaf hjá okk-
ur á gamlárskvöld alveg frá því að
ég man eftir mér á meðan heilsa
þín leyfði, og aldrei gleymdirðu
spilastokknum. Það ríkti mikil gleði
hjá okkur heima að hafa þig hjá
okkur þessi kvöld og standa þau
upp úr í minningunni.
Elsku amma, ég þakka þér fyrir
hvað þú varst mér alltaf ljúf og góð.
Þú munt alltaf eiga stað í hjarta
mínu.
Þín
Helga Dóra.
Elsku amma. Það er erfitt að
trúa því að þú sért farin frá okkur.
Það koma ótalmargar minningar
upp í hugann á þessum erfiða tíma
og allar eru þær okkur jafnmik-
ilvægar. Þú varst ekki bara
langamma og amma heldur svo
miklu meira en það. Þú bjóst hjá
okkur frá því við vorum pínulitlar
og þangað til við vorum komnar á
unglingsaldurinn og okkur þykja
forréttindi að hafa fengið að hafa
þig hjá okkur í þennan tíma. Það
sem þú kenndir okkur og gafst okk-
ur á þessum tíma var ótalmargt.
Við munum sérstaklega vel eftir
því hvað þér þótti gaman að spila.
Það voru mörg spilakvöldin sem
voru haldin heima í Laufhaganum
og þú varst einnig iðin við að leggja
kapal á eldhúsborðinu rétt fyrir
kvöldmat. Þegar þú fluttir í Grænu-
mörkina varð mjög tómlegt í Lauf-
haganum en það var alltaf gott að
koma til þín. Þú áttir alltaf til kók
og appelsín í ísskápnum ef einhver
skyldi kíkja í heimsókn. Síðan þeg-
ar þú fluttir upp á Ljósheima tókst
þú alltaf svo vel á móti okkur með
fallega brosinu þínu, geislandi af
ánægju, faðmaðir okkur og læddist
svo í nammiskálina sem var undir
náttborðinu og bauðst okkur
súkkulaðirúsínur og brjóstsykur.
Þú varst alltaf hjá okkur á að-
fangadagskvöld. Þú komst til okkar
og borðaðir með okkur jólamatinn
og svo var ráðist á pakkaflóðið. Það
verður mjög tómlegt að hafa þig
ekki hjá okkur á komandi jólahátíð-
um, þín verður sárt saknað.
Þrátt fyrir að þú byggir ekki
lengur hjá okkur og við værum
fluttar að heiman fylgdist þú alltaf
vel með okkur, hvernig okkur gengi
í skólanum eða vinnunni. Þú varst
alltaf jákvæð og ákveðin og hugs-
aðir vel um þig og þína og það er
okkur ómetanlegt að hafa orðið
þeirrar gæfu aðnjótandi að hafa þig
í lífi okkar. Það er sárt að horfa á
eftir þér, okkur þótti svo ofboðslega
vænt um þig, þú varst stór þáttur í
lífi okkar og munt alltaf verða.
Elsku amma. Nú ertu komin til
afa og við vitum að þér líður vel.
Við vitum líka að þú átt eftir að
fylgjast með okkur, passa upp á
okkur og sjá til þess að okkur líði
alltaf vel. Þú munt alltaf eiga stór-
an stað í hjarta okkar og minningin
um þig mun lifa með okkur um
ókomin ár.
Kveðja frá stelpunum þínum.
Millý og Elín.
Amma var mjög sérstök, hlý og
góð kona. Það geislaði af henni
hvar sem hún kom. Amma var ein-
staklega gestrisin, tók manni alltaf
opnum örmum og alltaf var nóg á
borðum, aldrei fór maður svangur
frá ömmu og nú í seinni tíð á Ljós-
heimum átti hún alltaf mola handa
þeim sem komu í heimsókn. Amma
vildi öllum svo vel og var alltaf að
athuga hvort allir hefðu það ekki
gott, allt gengi vel og allir væru við
góða heilsu. Amma var alltaf að
segja okkur að klæða okkur vel og
að láta okkur ekki verða kalt. Þá
gætum við orðið veik, og ef við urð-
um veik bað hún okkur um að fara
vel með okkur á eftir, svo okkur
myndi ekki slá niður. Svona hugs-
aði amma alltaf vel um afkomendur
sína, enda ansi stór hópur sem hún
var mjög stolt af. Og eftir því sem
fjölskyldan stækkaði meira varð
amma stoltari.
Síðasta skiptið sem amma kom til
Þorlákshafnar var þegar strákarnir
mínir voru skírðir og er ég mjög
stolt af henni að hafa getað það því
að hún var orðin mjög slæm til
heilsunnar.
Elsku amma, takk fyrir allt.
Elsku pabbi, Hafsteinn, Magnús,
Guðmundur, Steindór, Guðrún,
Gréta, Gyða, Ester, Kári og fjöl-
skyldur, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Guðrún Sigurðardóttir.
Ég fel mig fyrir fránum sjónum þínum,
feimin vil ég hlaupa burt frá þér.
Ég veit í dag af vondum syndum mínum
og vil að það sé enginn sem þær sér.
Guð, ég bið þig, gef ég sé í friði,
gáðu aðeins að því sem ég vil.
Það ávallt gæti orðið mér að liði
að andi þinn sé ljóðið sem ég skil.
Sjá, ég finn að sól um himin líður
sigur unninn, veröldin er blíð.
Heið mín sál, hugur ekki stríður
hjartað kyrrlátt, slær um alla tíð.
(M.E.)
Þetta ljóð kom til mín um það
leyti sem Margrét Elíasdóttir
kvaddi þessa jarðvist.
Þessi stórbrotna kona, sem bar
alltaf með sér reisn og ávann sér
virðingu allra, spurði stundum
hvort ég hefði ort eitthvert nýtt
ljóð og naut þeirra sem hún fékk að
heyra.
Ég veit að það er í hennar anda
að ég leyfi öðrum að lesa þetta ljóð
og mun standa við það loforð sem
ég gaf henni fyrir nokkru að loka
ekki á þau sem kæmu til mín eft-
irleiðis. Ég þakka fyrir að hafa
kynnst henni.
Aðstandendum bið ég blessunar.
Margrét Einarsdóttir.
MARGRÉT
ELÍASDÓTTIR