Morgunblaðið - 20.09.2003, Blaðsíða 41

Stundum hef ég hugsað til þess
hvort þessi góðu fyrstu kynni mín
af þeim ágætu Ólafsfirðingum, Illu
og hennar manni Birni Stefánssyni,
hafi ráðið einhverju um það að ég
átta árum síðar fluttist til Ólafs-
fjarðar og bjó þar í fimm dásamleg
ár. Trúlega hefur það blundað í
undirvitundinni að þarna byggi
gott fólk sem gaman væri að starfa
með. Það reyndist og satt vera.
Hverfum þá til Ólafsfjarðarár-
anna. Fyrst bjó ég ásamt minni
fjölskyldu í Aðalgötu 31. Ágætu
húsi sem leigt var af heiðurshjón-
um sem bjuggu tímabundið í
Reykjavík en þegar þau komu á
heimaslóðir aftur varð ég að finna
mér og mínum annan samastað.
Bæjarfélagið keypti þá hús við Æg-
isgötu 14 sem ekki var fullbyggt.
Hafist var handa við að ljúka frá-
gangi hússins en því var ekki lokið
þegar ég þurfti að rýma fyrri íveru-
stað ásamt konu minni og þeim
fjórum sonum sem þá voru fæddir.
Millilendingin var hjá Illu á
hennar fallega heimili við Aðalgötu
20. Við bjuggum í Hofinu sem er
stakstæð bygging á sömu lóð,
steinsnar frá íbúðarhúsinu. Þar
hefur margur góður gestur Ólafs-
fjarðar gist. Þrátt fyrir að húsa-
kynni Illu væru ekki stór var þar
alltaf nóg rými. Ég hef aldrei á öðr-
um stað kynnst jafn stórum fer-
metrum.
Árin liðu og þegar hugsað er til
baka hrannast minningarnar upp.
Ein þeirra er af einhverri eftir-
minnilegustu afmælisveislu sem ég
hef verið í þegar Illa varð sjötug.
Hvílík veisla, hvílík gleði; söngur
og uppákomur frá vinum og vanda-
mönnum. Þar lögðu margir sig
fram um að skemmta sjálfum sér
og öðrum með meðfæddum hæfi-
leikum þar sem öllu amstri hvers-
dagsleikans var ýtt til hliðar svo að
hin sanna gleði, tilvist og tilgangur
lífsins fengi að njóta sín til fulln-
ustu.
Eftir að ég fluttist ásamt fjöl-
skyldunni til Akureyrar hafa sam-
verustundirnar vissulega orðið
færri en alltaf hafa þær verið jafn
ánægjulegar. Einn af árlegu við-
burðunum var skattskýrslan. Ég
man ekki hvernig það byrjaði en
eftir andlát Björns eiginmanns Illu
gekk ég frá skattskýrslu fyrir hana
þar til fyrir fáum árum þegar tölvu-
skráning hefðbundinna upplýsinga
komst á. Betri verkalaun hef ég
aldrei fengið fyrir nokkurt starf.
Ótaldir eru pokar fullir af kleinu-
hringjum eða öðru góðgæti og ekki
var óalgengt að eðaldrykkur, ætt-
aður frá Skotlandi, væri fylgifiskur
skýrslugerðar. Hann veitti bæði
gleði og yl.
Yngsti sonur okkar hjóna, sem
átti aðeins fá ár með ömmu sinni
Sigfríði, fann í Illu aðra ömmu og
það var honum mikils virði. Kleinu-
hringir með súkkulaðihúð áttu þar
hlut að máli en hitt var ekki síður
mikilvægt að barnshugurinn fengi
að tjá sínar skoðanir og fá hlýleg og
skynsamleg viðbrögð frá þeim sem
hafði þroskast í lífsins ólgusjó.
Það er öllum ungmennum mik-
ilvægt að læra af hinum eldri og
slíkar stundir eru ómetanlegar og
verða aldrei fullþakkaðar. Viss er
ég um að þar mæli ég fyrir munn
allra afkomenda Illu og vina og
vandamanna sem nutu góðvildar
hennar og hlýju.
Síðustu samverustundir mínar
með Illu átti ég fyrir nokkrum vik-
um, ásamt Ódu systur hennar og
Pálínu konu minni. Klukka lífsins
sem áður gekk af öryggi og krafti
var ekki söm og fyrr. Erfið veikindi
töfðu tekið sinn toll. Samt var ein-
hver neisti eftir sem gerði kröfu
um að halda ákveðinni reisn og
vera vel til höfð.
Að leiðarlokum er þakklæti efst í
huga. Þökk fyrir að fá að hafa
kynnst mannkostakonu og miklum
vini vina sinna. Það auðgar lífið,
víkkar sjóndeildarhringinn og gef-
ur gott fordæmi.
Ég votta afkomendum Illu, ætt-
ingjum, vinum og vandamönnum,
mína dýpstu samúð og bið þeim
blessunar guðs sem ég veit að
fylgir henni yfir móðuna miklu.
Valtýr Sigurbjarnarson.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. SEPTEMBER 2003 41
Ég held að allir geti
verið sammála þeirri
fullyrðingu að ömmur
séu góðar. Hjá ömm-
um og öfum gilda allt
aðrar reglur en hjá
foreldrunum, ömmur
eru alltaf í góðu skapi og skamma
mann ekki, ekki nema eitthvað
verulega sérstakt komi til og því er
maður fljótur að gleyma. Hjá
ömmum er alltaf eitthvað gott í
matinn og gómsætur eftirréttur á
eftir og það er sko ekki slæmt.
Þegar amma kom í heimsókn lum-
aði hún á einhverju spennandi í
töskunni sinni, við Stebbi og Anna
munum eftir því að þegar amma
Sigrún og afi Jón komu í heimsókn
í Engjaselið var amma alltaf með
Ópalpakka í töskunni handa okkur.
Þegar þau birtust í gættinni byrj-
uðu vangavelturnar: Var amma
ekki örugglega með Ópalpakka
handa okkur í töskunni, hvernig
skyldi hann vera á litinn og ætli við
megum opna hann strax? Afmælis-
og jólapakkar frá ömmu voru nán-
ast alltaf eitthvað spennandi,
reyndar kom fyrir að við fengum
að opna pakkann frá ömmu eftir að
við komum úr baði á aðfangadag
og í honum voru akkúrat flauels-
buxurnar sem strákarnir mátuðu í
búð með mömmu okkar fyrir jól.
Þetta fannst okkur krökkunum
mikil tilviljun.
Eftir að við systkinin urðum full-
orðin fórum við að meta ömmu á
annan hátt, við gerðum okkur
grein fyrir að hún var lífsreynd
kona sem við gátum lært ýmislegt
af. Eitt af því sem amma kenndi
okkur var að bugast aldrei. Amma
var búin að vera heilsulítil í nokkur
ár en hún var samt alltaf hress og
þegar við hittum hana fengum við
kveðjuna „sæll/sæl elskan mín“,
það birti yfir andliti hennar og hún
ljómaði. Amma var afskaplega
áhugasöm um hvað við vorum að
gera og sérstaklega börnin okkar,
langömmubörnin hennar.
Við systkinin vorum heppin að
eiga góða ömmu sem við kveðjum
nú með söknuði.
Anna Sif, Stefán,
Ólafur Jóhann og Árni
(ömmubörn í Kleifarseli).
Þau báru með sér vináttuna, lífs-
gleðina, glaðværðina og ástina. Jón
bróðir minn og Sigrún Þorsteins-
dóttir komu saman vestur að Set-
bergi í Eyrarsveit til okkar
skömmu eftir að þau gengu í
hjónaband. Það var í þann tíð að
pabbi og mamma voru prestshjón á
Setbergi. Í þeirri fögru sveit bauð
Jón sinni ungu konu til útivistar, í
útreiðartúra, til berja, út í eyju og
þau tóku þátt í heyskapnum með
okkur. Þau báru með sér ferskan
andblæ unga, ástfangna fólksins.
Við matborðið og á kvöldin voru
umræður fjörugar, – stundum æði
fjörugar því fólk var ekki alltaf
sammála. Stundum spilaði mamma
á píanóið og þá var oft sungið. Þau
voru glæsilegt par, fríð sýnum,
broshýr og elskuleg, alltaf boðin og
búin til að aðstoða foreldra okkar í
fríum sínum á sumrin þessi síðustu
ár sem við áttum heima á Setbergi.
Þau áttu í ríkum mæli þá mann-
legu hlýju sem laðaði fólk að þeim.
Bæði voru þau listunnendur og
nutu sérstaklega tónlistar, ekki síst
óperutónlistar, en Sigrún var einn-
ig mikill ljóðaunnandi.
Sigrún var „elegant“ kona og bar
sig vel og það var ekki furða að
Jón bróðir minn skyldi falla fyrir
henni og biðja hennar stuttu eftir
að hún kom frá Kaupmannahöfn
SIGRÚN
ÞORSTEINSDÓTTIR
✝ Sigrún Þor-steinsdóttir
fæddist í Reykjavík
25. apríl 1926. Hún
lést 31. ágúst síð-
stliðinn og var útför
Sigrúnar gerð frá
Dómkirkjunni 16.
september.
þar sem hún hafði
numið snyrtifræði um
tveggja ára skeið á ár-
unum eftir lok seinni
heimsstyrjaldarinnar.
Raunar höfðu þau
kynnst fyrr því að Jón
bjó um tíma á „pensj-
ónati“ Aðalbjargar Al-
bertsdóttur, móður
Sigrúnar, á Amt-
mannsstíg 4 í Reykja-
vík. Stuttu eftir heim-
komuna stofnsetti hún
snyrtistofu við Skóla-
stíg í Reykjavík en þá
stofu rak hún um
nokkurt skeið en gekk síðan til liðs
við snyrtistofuna Jean de Grasse í
Pósthússtræti 13 og gerðist þar
meðeigandi. Síðar setti hún upp
Snyrtistofu Sigrúnar við Hverfis-
götu og rak hana um alllangt skeið.
Hún var einn frumkvöðla í þeirri
list sem snyrtisérfræðingur þarf að
kunna til þess að fullnægja kröfu-
hörðum viðskiptavinum.
Þau áttu sér ákaflega hlýlegt
heimili – íburðarlaust en fallegt.
Sigrún var mikil húsmóðir og er
undirrituðum matargerð hennar
minnisstæð. Kjöt- og fiskréttir
hennar voru veislumatur og henni
heppnaðist ágætlega að venja ung-
an mág sinn af samanburði við
matargerð mömmu en haustið 1952
settist undirritaður í 3. bekk
Menntaskólans í Reykjavík og var í
„kost og logi“ hjá þeim Jóni og
Sigrúnu. Þá leigðu þau neðri hæð-
ina á Grundarstíg 6 í Reykjavík og
höfðu þá nýlega tekið að sér Liv
Stefánsdóttur nokkurra mánaða
gamla en hún var dóttir Stefáns
Þorsteinssonar, garðyrkjubónda á
Stóra-Fljóti í Biskupstungum,
bróður Sigrúnar, og konu hans, Liv
Gunnhild, sem lést stuttu eftir fæð-
ingu Livar. Þessi litla fjölskylda
undi hag sínum vel á Grundar-
stígnum veturinn 1952-1953 og síð-
an veturinn eftir í Efstasundi 55
sem pabbi hafði keypt og leigði
þeim Jóni og Sigrúnu gegn því að
undirritaður yrði þar aftur í „kost
og logi“. Það var annar vetur af
umhyggju og mannlegri hlýju.
Sigrún og Jón tóku nokkrum ár-
um síðar að sér eldri systur Livar,
Sigrúnu Stefánsdóttur, og sonur
Jóns, Ólafur, sem hann eignaðist
með Margréti Ólafsdóttur áður en
þau Sigrún giftust, flutti til þeirra
skömmu eftir að Sigrún kom. Þessi
fimm manna fjölskylda átti heima á
Rauðalæk 67 þar sem Aðalbjörg,
móðir Sigrúnar, bjó einnig hjá
þeim. Einhvern tímann hafði und-
irritaður það fyrir gátu að skýra
hvernig þau Sigrún og Jón gátu
„átt“ þrjú börn en áttu þó aðeins
einn sjötta í þeim sjálf.
En lífið er hverfult og þau Sig-
rún og Jón slitu samvistir. En
minningin um þann hluta æskuár-
anna sem leið í samvistum við þau
á heimili þeirra og Livar er ljúf og
getur undirritaður aðeins verið
þakklátur fyrir þá umhyggju og
stundum ströngu tilsögn sem hann
stöku sinnum fékk hjá þeim hjón-
um á árunum á Grundarstígnum og
í Efstasundinu.
Einhvern veginn verður lífið
öðruvísi þegar leiðir skilja og fólk
fjarlægist hvort annað. Síðustu ár-
in var Sigrún ekki við góða heilsu
en naut umönnunar á Elliheimilinu
Grund og síðustu árin á Sóltúni.
Hún dó södd lífdaga og nýtur ef-
laust fagurrar tónlistar og ljóða í
öðrum heimi.
Í huga mínum er í dag fyrst og
fremst þakklæti til Sigrúnar fyrir
alúðina og hlýjuna sem hún sýndi
unga sveitapiltinum sem settist í
MR haustið 1952. Ég votta þeim
systkinum Ólafi, Sigrúnu og Liv,
mökum þeirra, börnum og barna-
börnum, samúð mína.
Pétur Jósefsson.
 Fleiri minningargreinar um
Sigrúnu Þorsteinsdóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
ÁSLAUG ELLA HELGADÓTTIR
frá Kothúsum, Akranesi,
til heimilis á dvalarheimilinu Höfða,
lést á Sjúkrahúsi Akraness mánudaginn
15. september sl.
Útför hennar verður gerð frá Akraneskirkju
þriðjudaginn 23. september kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á dvalarheimilið Höfða, Akranesi.
Helgi Friðrik Leifsson, Dóra Hervarsdóttir,
Oddbjörg Leifsdóttir, Gísli Jónsson,
Jón Þórir Leifsson, Jenný Á. Magnúsdóttir,
Jófríður Leifsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, stjúpfaðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
BERGSTEINN SIGURÐARSON
frá Hjallanesi,
Dalbraut 23,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut fimmtu-
daginn 11. september.
Útför hans verður gerð frá Grafarvogskirkju mánudaginn 22. september
kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Líknarsjóð Grafarvogskirkju og
minningarkort Félags eldri borgara.
Unnur Malmquist,
Ingibjörg Kolka Bergsteinsdóttir, Jón Bjarnason,
Sigurður J. Bergsteinsson, Bryndís Kondrup,
Bóas D. Bergsteinsson, Þorbjörg Gísladóttir,
Úlla Knudsen,
Hilmar Knudsen, Ólöf Kjaran,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
INGI RAGNAR B. BJÖRNSSON,
Miðleiti 5,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli aðfaranótt
föstudagsins 19. september.
Jóna Aldís Sæmundsdóttir,
Charlotta Ingadóttir, Sigurgeir Þórarinsson,
Snorri Ingason,
Sæunn Lilja Ingadóttir, Garðar Ragnvaldsson
og barnabörn.
Móðir okkar,
GUÐRÚN MAGNÚSDÓTTIR
frá Berunesi
í Reyðarfirði,
lést á hjúkrunarheimilinu Uppsölum, Fáskrúðs-
firði, föstudaginn 19. september.
Birgir Stefánsson,
Magnús Stefánsson,
Þórunn Stefánsdóttir.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÞÓRIR LAXDAL SIGURÐSSON
fyrrverandi námsstjóri
og teiknikennari,
lést á Landspítala Landakoti að morgni fimmtu-
dagsins 18. september.
Jarðarförin auglýst síðar.
Ágústa Rósa Þórisdóttir, Hjörvar Garðarsson,
Guðfinna Anna Hjálmarsdóttir, Grímur Ingólfsson,
Ingiríður Þórisdóttir, Ingvar Einarsson,
Þóra Björg Þórisdóttir, Ámundi Sigurðsson,
Guðrún Þórisdóttir, Ari Magnússon,
Sigurður Kristján Þórisson
og fjölskyldur.