Morgunblaðið - 20.09.2003, Blaðsíða 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. SEPTEMBER 2003 39
✝ Guðjón BaldurValdimarsson
fæddist á Læk í
Hraungerðishreppi í
Árnessýslu 9. janúar
1936. Foreldrar hans
voru Valdimar Stef-
ánsson, f. 10. júlí
1893, d. 19. apríl
1990, og Sigrún Sig-
urjónsdóttir, f. 17.
september 1901, d.
18. maí 1973. Baldur
var yngstur fimm al-
systkina. Þau eru:
Stefán, f. 11. apríl
1928, Sigurjón Stein-
þór, f. 7. júní 1929, d. 19. febr-
úar 1930, Þorbjörg Gyða, f. 9.
ágúst 1931, og Kolbrún, f. 24.
nóvember 1933. Hálfbróðir Bald-
urs, sammæðra er Hörður Hans-
son, f. 2. júní 1942.
Tæplega ársgamall fór Baldur
í fóstur vegna veikinda móður
sinnar, að Austurkoti í Sandvík-
björg, Marvin Helgi og
Vilhjálmur. 2) Helga Árný, f. 31.
janúar 1962, gift Tryggva
Ágústssyni, börn þeirra eru
Baldur Gauti, Ágústa, Arnþór,
Guðbjörn og Ingvi. 3) Valdimar,
f. 12. maí 1963, sambýliskona
hans er Ingibjörg Helga Svein-
björnsdóttir, barn þeirra er Íris
Björg og fyrir átti Valdimar
Ernu Kristínu og Vilborgu Sif. 4)
Ómar Þór, f. 17. ágúst 1964,
kvæntur Höllu Baldursdóttur,
börn þeirra eru Anna Björk, Jó-
hanna og Guðjón Baldur. 5) Jón
Valur, f. 27. febrúar 1970, sam-
býliskona hans er Sigrún Jóns-
dóttir og barn þeirra er Matt-
hías.
Baldur og Vilborg bjuggu all-
an sinn búskap á Selfossi. Hann
stundaði ungur sjómennsku á
veturna, bæði sem vélstjóri og
stýrimaður. Á sumrin vann Bald-
ur hjá Landnámi ríkisins sem
vélamaður og síðar hjá Rækt-
unarsambandi Flóa og Skeiða,
Fossvélum og Árvélum og síðast
hjá Íslenskum aðalverktökum.
Útför Baldurs verður gerð frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
urhreppi og ólst þar
upp hjá Jóni Páls-
syni og Árnýju
Ólínu Sigurjóns-
dóttur. Uppeldis-
systkini Baldurs eru
Valgerður, Páll og
Bjarni Jónsbörn og
Unnur Guðmunds-
dóttir.
Hinn 10. júní
1961 gekk Baldur
að eiga eftirlifandi
eiginkonu sína Vil-
borgu Magnúsdótt-
ur, f. 25. febrúar
1942 í Jórvíkurhjá-
leigu í Hjaltastaðarþinghá. For-
eldrar hennar eru Magnús Vil-
hjálmsson, f. 2. desember 1900,
d. 2. ágúst 1975, og Helga Jón-
ína Gunnþórsdóttir, f. 13. júní
1921. Börn Baldurs og Vilborgar
eru fimm: 1) Magnús, f. 5. febr-
úar 1961, kvæntur Brynju Mar-
vinsdóttur, börn þeirra eru Ingi-
Þig faðmi liðinn friður Guðs
og fái verðug laun
þitt góða hjarta, glaða lund
og göfugmennska í raun.
Vér kveðjum þig með þungri sorg
og þessi liðnu ár
með ótal stundum ljóss og lífs
oss lýsa gegnum tár.
Vér munum þína högu hönd
og hetjulega dug,
og ríkan samhug, sanna tryggð
og sannan öðlingshug.
Guð blessi þig! Þú blóm fékkst grætt,
og bjart um nafn þitt er.
Og vertu um eilífð ætíð sæll!
Við aldrei gleymum þér.
(Jón Trausti.)
Magnús, Brynja, Inga, Marvin
Helgi og Vilhjálmur.
Elsku pabbi, tengdapabbi og afi,
það er með mikilli sorg að við kveðj-
um þig. Það er sárt fyrir okkur að
hafa ekki náð í tæka tíð heim til að
kveðja þig og segja þér hvað okkur
þótti vænt um þig. Þú sem varst svo
góður og við minnumst þess hvað
barnabörnin gáfu þér mikið, hversu
glaðnaði yfir þér þegar þau voru í ná-
vist þinni. Í öllum fjölskylduboðum
var alltaf eitthvað af yngstu krílunum
í fanginu á þér og þú stjanaðir í
kringum þau. Þau vissu nákvæmlega
hverjum þau áttu að sjarma fyrir ef
þau vantaði eitthvað, því þau vissu að
afi gerði allt fyrir þau. Þrátt fyrir að
litla Íris Björg hafi verið langt í burtu
frá þér og ekki getað komið oft í
heimsókn, mundi hún alltaf eftir þér.
Þegar henni var sagt að hún væri að
fara í flugvél til ömmu Boggu bætti
hún við með áherslu: „Og afa.“ En
hún á erfitt með að skilja að þú sért
hér ekki lengur, brosandi og tilbúinn
að bregða á leik.
Við þökkum fyrir þær stundir sem
við fengum að eiga með þér og betri
pabba, tengdapabba og afa gætum
við ekki hugsað okkur.
Takk fyrir tímann sem með þér áttum,
tímann sem veitti birtu og frið.
Ljós þitt mun loga og leiðbeina áfram,
lýsa upp veg okkar fram á við.
Gefi þér Guð og góðar vættir
góða tíð yfir kveðjuna hér,
þinn orðstír mun lifa um ókomna daga,
indælar minningar í hjarta okkar ber.
(P. Ó. T.)
Þín er sárt saknað og Guð geymi
þig
Valdimar, Ingibjörg og Íris Björg.
Elsku Baldur. Þú varst besti faðir,
tengdafaðir og afi sem nokkur gat
hugsað sér. Við þökkum fyrir árin
sem við fengum að vera með þér og
kveðjum þig með þessum orðum:
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Guð blessi þig og varðveiti.
Ómar, Halla og börn.
Með örfáum orðum langar mig að
minnast tengdaföður míns, Baldurs
Valdimarssonar, sem lést langt fyrir
aldur fram föstudaginn 12. septem-
ber. sl.
Baldri kynntist ég fyrir rúmum 20
árum, er við Magnús sonur hans fór-
um að draga okkur saman og þá strax
fann ég hversu heilsteyptur og góður
maður tilvonandi tengdafaðir minn
var. Hann var rólegur að eðlisfari og
fólki leið vel í návist hans. Fjölskyldu
sinni bjó hann traust heimili og gott –
og þau Bogga voru samhent um að
taka vel á móti nýjum fjölskyldumeð-
limi.
Mér fannst eftirtektarvert hversu
gott og einlægt samband var milli
Baldurs og barna hans og síðar þegar
barnabörnin bættust í hópinn hænd-
ust þau mjög að honum. Hann var
þeim einstaklega góður afi.
Fyrir þetta allt vil ég þakka, nú
þegar skilnaðarstundin er runnin
upp, og bið Guð að styrkja Boggu og
börnin þeirra í sorginni. Minningin
um góðan mann mun lifa.
Brynja.
Elsku besti afi, það er svo erfitt að
hugsa til þess að þú sért ekki lengur
hérna hjá okkur. Og allt það tóma-
rúm sem þú skildir eftir en við mun-
um halda fast í minningarnar um þær
góðu stundir sem við áttum með þér.
Í öll jólaboð komstu færandi hendi
með mandarínur, malt, appelsín og
annað góðgæti. Þú varst alltaf svo
góður við alla og alltaf jafn glaður
þegar við komum í heimsókn, sama
hversu mikil læti voru í okkur, aldrei
kvartaðir þú.
Drottin er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
(Úr 23. Davíðssálmi.)
Okkur mun ávallt þykja vænt um
þig og við munum aldrei gleyma þér.
Við lofum að segja yngstu krökkun-
um, sem eru ekki nógu gömul til að
muna eftir þér hversu góður og frá-
bær afi þú varst og við lofum að
hugsa vel um ömmu fyrir þig.
Við vonum að þú hafir það gott.
Þínar afastelpur
Erna Kristín, Vilborg Sif,
Anna Björk og Jóhanna.
Elsku afi, það er sárt þegar dauð-
inn tekur þá sem eru manni kærir en
við getum huggað okkur við það að
nú er þjáningum þínum lokið.
Og því er oss erfitt að dæma þann dóm,
að dauðinn sé hryggðarefni,
þó ljósin slokkni og blikni blóm.-
Er ei bjartara land fyrir stefni?
(Einar Ben.)
Þú varst yndislegur afi og alltaf
hægt að leita til þín ef eitthvað bját-
aði á eða aðstoð vantaði. Það hefur
alltaf verið gott að koma til ykkar
ömmu í Hjarðarholtið, þú snerist í
kringum okkur krakkana og ekki
stóð á veitingunum. Þú varst dugleg-
ur við að sinna öllum þínum nánustu
þrátt fyrir mikla vinnu en þú varst
mikill vinnuhestur og hlífðir þér aldr-
ei, enda varstu nánast búinn að moka
í burtu heilu fjalli. Við tvö elstu systk-
inin minnumst sérstaklega sunnu-
dagsbíltúranna með þér þegar við
vorum lítil og þótti okkur það ekki
smá spennandi. Þá var oft komið við í
sjoppum og keypt eitthvert góðgæti.
Við þökkum fyrir að hafa notið
þeirra forréttinda að hafa átt þig fyr-
ir afa. Megi englar guðs vaka yfir
þér.
Þá ég hníg í djúpið dimma,
Drottinn, ráð þú hvernig fer.
Þótt mér hverfi heimsins gæði,-
hverfi allt, sem kærst mér er:
Æðri heimur, himnafaðir,
hinumegin fagnar mér.
(M. Joch.)
Elsku amma, megi góður guð
styrkja þig og vernda í þessari miklu
sorg.
Þín barnabörn
Baldur Gauti, Ágústa,
Arnþór, Guðbjörn og Ingvi.
Með þessum ljóðlínum langar okk-
ur að kveðja þig Baldur Valdimars-
son.
Þú kvaddir þegar blómin fóru að falla
og fölva haustsins sló á sumarskaut
þú hafði gengið götu þína alla
og gæfu notið hér á lífsins braut.
Það syrtir að og söknuðurinn svíður,
hann svíður þó að dulin séu tár
en ævin okkar eins og lækur líður
til lífsins bak við jarðnesk æviár.
Og tregablandin hinsta kveðjan hljómar,
svo hrygg við erum því við söknum þín
í hugum okkar stjarna lífs þíns ljómar
sem ljós á vegi í brjóstum okkar skín.
Við biðjum að þér ljóssins englar lýsi
og leiði þig hin kærleiks ríka hönd,
í nýjum heimi æ þér vörður vísi
sem vitar inn í himnesk sólarlönd.
Þér sendum bænir upp í hærri heima
og hjartans þakkir öll við færum þér,
við sálu þína biðjum Guð að geyma,
þín göfga minning okkur heilög er.
(G. E. V)
Elsku Bogga börn og fjölskyldur.
Megi Guð styrkja ykkur öll á þessari
sorgarstund.
Minningin lifir um góðan dreng.
Óttar og Sigríður.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætu vakna,
svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta,
húm skuggi féll á brá,
lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta,
vinur þó falli frá.
Góðar minningar geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Er ég tek mér penna í hönd til að
kveðja vin okkar og nágranna, Bald-
ur Valdimars, dettur mér í hug orðið
„einstakur“ því það var hann svo
sannarlega.
„Einstakur“ er orð sem notað er þegar lýsa
á því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi eða sólarlagi eða manni sem veitir
ástúð með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki sem stjórnast af rödd
síns hjarta og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá sem eru dáðir og dýr-
mætir og þeirra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Jerri Fernaandez.)
Baldur minn, það er svo margt að
þakka fyrir eftir langa samveru. Við
fjölskyldan þökkum fyrir allar stund-
irnar sem við áttum saman allt frá því
í Smáratúninu, í Ártúninu fyrir utan
á og svo í Hjarðarholtinu. Svo þökk-
um við þér líka fyrir öll ferðalögin
sem við Bjössi, Maja og Manni og þú
og Bogga fórum í saman. Þessar
ferðir gleymast aldrei og hefðum við
Bjössi viljað vera með ykkur í síðustu
ferð ykkar í sumar. En hver trúði því
þá að þær yrðu ekki fleiri?
Kæri vinur, hafðu þökk fyrir allt og
megi friðarins englar fylgja þér á
nýjum slóðum.
Bogga mín, við sendum þér og fjöl-
skyldunni allri innilegar samúðar-
kveðjur og biðjum algóðan Guð að
styrkja ykkur og styðja um ókomna
tíð.
Fjölskyldan Birkivöllum 34.
GUÐJÓN BALDUR
VALDIMARSSON
✝ Sólveig SigríðurGuðjónsdóttir
fæddist á Arnórsstöð-
um á Jökuldal 15.
febrúar 1912. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Seyðisfjarðar 15.
september síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Guðjón Gísla-
son, f. 19. janúar
1876, d. 24. desember
1954, og Guðrún
María Benedikts-
dóttir, f. 24. ágúst
1880, d. 1. apríl 1971.
Systkini Sólveigar eru: Sigrún, f.
24. maí 1907, d. 12. október 1997,
Einar Hjálmar einnig f. 24. maí
1907, d. 20. október 1991, Elís, f.
30. maí 1918, d.
1943, Arnheiður, f.
9. mars 1915, og
Hallveig, f. 11. mars
1923.
Maki Sólveigar
var Sigurður Sig-
urðsson, f. 20. októ-
ber 1897, d. 27. febr-
úar 1981. Börn
þeirra eru: Sigurður
Hjörtur, f. 1937,
Haraldur Már, f.
1949, og óskírð dótt-
ir, f. 18. október
1941, d. 25. apríl
1942.
Útför Sólveigar fer fram frá
Seyðisfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Mín uppáhaldsfrænka er dáin,
hún Solla sem alltaf var kennd við
Brimnes við Seyðisfjörð, en þar
bjó hún í fjölda ára.
Við þá frétt að hún sé horfin af
sjónarsviðinu flæða minningarnar
fram.
Ég er alin upp í stórum systk-
inahópi í Seyðisfjarðarkaupstað.
Það að eiga góða móðursystur bú-
andi í sveit út með firðinum var
dýrmætt. Við systkinin sóttum
stíft eftir því að komast út í Brim-
nes. Þar var alltaf tekið á móti
okkur með mikilli hjartahlýju.
Solla var mikil tilfinningavera
og mikil andans manneskja. Ást
hennar á ljóðum var afar sterk.
Ljóðabækur þjóðskáldanna okkar
voru í hávegum hafðar og þuldi
hún oft heilu kvæðabálkana.
Sjálf var hún skáld gott og
liggja eftir hana mörg falleg ljóð,
þrungin tilfinningum.
Solla var gáfuð kona, en barn
síns tíma, sem varð að helga sína
krafta brauðstritinu og hafði ekki
tækifæri til þess að njóta hæfileika
sinna sem skyldi.
En lífsgleðin var mikil. Hún var
einstaklega orðheppin, sagði
skemmtilega frá og kastaði oft
fram hnyttnum vísum. Það var oft
hlegið innilega í kringum Sollu.
Ég sá hana síðast í júlí s.l. Mér
fannst ég vera orðin lítil stelpa aft-
ur þegar hún faðmaði mig og
sagði: „Komdu blessuð, elskan
mín.“ Hljómurinn í röddinni var
alveg sá sami og þegar ég kom út í
Brimnes í gamla daga. Solla, alltaf
sama góða Solla.
Ég votta sonum hennar, þeim
Sigurði Hirti og fjölskyldu og Har-
aldi Má, mína dýpstu samúð.
Hrafnhildur Óskarsdóttir.
Sólveig Sigurðardóttir varð
rúmlega níræð, en í anda var hún
ekkert gömul fannst mér, skrokk-
urinn var lélegur en andinn í fínu
formi. Við Solla vorum samferða
einn mánuð allan september 2002
á sjúkrahúsinu á Seyðisfirði og
mér fannst það vera stuttur mán-
uður. Það var svo gaman ef hægt
er að tala um fjör á þannig stað og
aftur urðum við samferða sl. vor í
hálfan mánuð eða svo, og það var
sama fjörið. Solla var svo létt og
kát kona og gott að vera nálægt
henni. Mér líkaði ákaflega vel við
hana, kannski vegna þess að við
höfðum svo líkan smekk á söng,
við héldum báðar upp á Álftagerð-
isbræður og karlakórinn Heimi og
það var oft sem það voru hljóm-
leikar inni á stofunni hjá mér, því
ég var með alla hljómdiska sem
þeir bræður hafa sungið inn á og
sömuleiðis karlakórinn. Solla elsk-
aði þennan söng eins og fleiri. Við
hlógum mikið vegna þess að einn
bræðranna kyssti Sollu þegar þeir
komu hingað og þeir fóru upp á
spítala og sungu þar fyrir sjúk-
lingana. Við kölluðum þennan
bróðurinn ástmögurinn mikla,
svona okkar á milli, og svo hlógum
við og ég heyri hláturinn í henni ef
ég hugsa til þessara stunda.
Í kvæði eftir Einar Benedikts-
son segir:
Guð metur aldrei annað í heim
en auðmýkt og hjartans trúnað.
og
Gleðin er heilust og dýpst við það smáa.
Guð blessi alla ættingja Sollu og
afkomendur.
Sá deyr ei, sem heimi gaf lífvænt ljóð.
Sá lést, sem reis þögull frá dísanna
borði.
Guðrún Andersen.
SÓLVEIG
GUÐJÓNSDÓTTIR