Morgunblaðið - 05.11.2003, Blaðsíða 31

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. NÓVEMBER 2003 31
fyrir umönnunina og biðjum fyrir ást-
vinum hennar.
Blessuð sé minning þín, systir kær.
Háeyringar.
Fyrir rúmum 3 árum varð ég fyrir
þeirri gæfu að kynnast yndislegum
dreng. Ég kynntist ekki aðeins góð-
um dreng heldur yndislegri fjöl-
skyldu sem tók mér opnum örmum
allt frá fyrsta degi. Á því heimili var
Odda myndarleg húsmóðir og gerði
hún allt með glæsibrag sem hún tók
sér fyrir hendur.
Ég komst fljótt að því að ég var
komin inn í svokallaða skátafjöl-
skyldu, útivistar, veiði og ekki síst
kraftmikla fjölskyldu sem dugnaður-
inn dreif áfram. Ég get ekki talið þau
skipti sem ég fékk þá spurningu frá
Oddu „eruð þið að gera eitthvað
næstu helgi“? þá var hún að plana
sumarbústaðaferð með alla fjölskyld-
una og viti menn, öll fjölskyldan
mætti því enginn vildi missa af þeirri
skemmtun.
Minnisstæðasta ferðin mín er sú
ferð sem við fórum í júní síðastliðinn,
við dvöldum á Kirkjubæjarklaustri í
blíðskaparveðri. Þar kenndi hún mér
þá hluti sem allir verða að kunna til að
vera samþykktir í fjölskyldu Oddu, að
veiða fisk á stöng og skjóta úr riffli.
Að vanda voru leiðbeiningarnar svo
góðar frá henni að ég fór með 3 stórar
bleikjur heim. Þessa ferð mun ég
geyma vel í hjarta mínu ásamt öllum
hinum ógleymanlegu stundunum
sem ég átti með þér.
Takk fyrir allar þær góðu stundir
sem ég fékk að eiga með þér elsku
Odda mín. Ég mun passa hann
Hemma þinn vel.
Ég kveð þig með söknuði. Þín
Ósk.
Elsku Odda vinkona.
Ég þakka þér fyrir að vera sú vin-
kona sem ég þurfti á að halda síðast-
liðin 15 ár og takk fyrir allt.
Hún þykir fágæt þessi dyggð.
Ég þekki enga slíka tryggð.
En tíminn læknar hugans hryggð
og hylur gömul sár,
en sumum nægir ekki minna en ár.
(Tómas Guðmundsson.)
Við söknum sárt. Við sendum börn-
unum hennar og Gunnari innilegustu
samúðarkveðjur.
Ester Sigurðardóttir og
fjölskylda.
Kveðja frá skátahreyfingunni
Hún Odda er farin heim, eins og við
skátar segjum þegar kær félagi kveð-
ur þetta jarðlíf. Hrafnhildur Oddný
Sturludóttir var sannur skáti og lifði
og starfaði í anda skátaheitis og laga.
Í áraraðir starfaði hún af fórnfýsi fyr-
ir skátafélagið Vífil í Garðabæ. Það er
hverju skátafélagi heiður og sómi að
hafa á að skipa félaga sem er alltaf
tilbúinn að leggja sitt af mörkum í
stóru sem smáu til þess að skapa
skemmtilegt og ævintýrlegt starf fyr-
ir ungu skátana. Odda lagði þar dýr-
mæt lóð á vogarskálarnar.
Skátar senda innilegar samúðar-
kveðjur til Sigurðar Bjarna, Ástu
Kristínar, Hermanns, Hrafnhildar og
annarra aðstandenda.
Stjórn Bandalags
íslenskra skáta.
Skyldi vera skátastarf á himnum?
Ef svo er þá hefur einn af okkar bestu
félögum bæst í þann hóp.
Það var upp úr 1980 að Hrafnhild-
ur Oddný Sturludóttir gekk til liðs við
Skátafélagið Vífil í Garðabæ. Þá þeg-
ar hafði hún starfað að málefnum
skáta í áratugi í Reykjavík.
Odda, eins og hún var kölluð, sýndi
strax frumkvæði og áræði sem kom
sér vel í skátastarfinu í Garðabæ.
Auk þess að gefa meira af sér en
flestir, þá gaf hún okkur 4 fullfríska,
ötula og öfluga skáta. Siggi Bjarni,
Ásta, Hemmi og Hrafnhildur hafa
lagt sitt af mörkum og munu eflaust
gera það um ókomin ár. Þegar við
setjumst niður og rifjum upp liðin
sumur og yndisleg vor, koma upp í
hugann minningar um Oddu.
Í áratugi stýrði Odda kaffihlaðborði
Vífils sumardaginn fyrsta með mikl-
um myndarbrag. Ófáar eru þær fé-
lagsútilegur Vífils þar sem Oddu þótti
sjálfsagt að standa vaktina í eldhúsinu
og elda ofan í 60–70 skáta. Á vikulöng-
um landsmótum og öðrum skátamót-
um hélt hún lífinu í okkar fólki. Odda
sá um að allir skátarnir sínir hefðu nóg
að borða og að þeir borðuðu. Hún
hafði líka næmi og þolinmæði til að
skynja og skilja þá einstöku einstak-
linga í okkar röðum sem þurftu meiri
athygli og aðhald en fjöldinn. Það var
frábært að fylgjast með hvernig hún
náði tökum á krökkum sem einhverra
hluta vegna leið illa og áttu erfitt með
að samlagast hópnum. Hún setti það
ekki fyrir sig ef þurfti að hlaupa á eftir
þeim frískustu upp í fjallshlíðar, til að
veita þá athygli sem leitað var eftir.
Þessir einstaklingar og við öll eigum
Oddu mikið að þakka. Síðstu mánuðir
hafa verið Oddu erfiðir vegna veikinda
sem hún barðist við eins og hetja.
Þetta dró þó lítið úr kraftinum og vilj-
anum fyrr en undir það síðasta. Seinni
part sumars, þegar hún var orðin
mjög veik mætti hún í heimsókn í úti-
legu hjá Vífli. Hún vildi ekki láta sig
vanta og fann hversu vænt krökkun-
um þótti um hana.
Nú er þessi tími liðinn og við minn-
umst Oddu með hlýhug og þakklæti
fyrir það sem hún gaf okkur. Það
mun lifa í skátastarfinu í Garðabæ
um ókomin ár.
Við viljum votta Gunnari, Sigga
Bjarna, Ástu, Hemma og Hrafnhildi
og öðrum ástvinum Oddu okkar
dýpstu samúð og hlýhug og biðjum
góðan Guð að vera með þeim.
Liðin er nú ljúfur tími,
lán það var að kynnast þér.
Lífleg mynd sem enginn gleymi,
lifa mun í hópnum hér.
Stjórn og félagar í
Skátafélaginu Vífli í
Garðabæ.
Elsku Odda mín.
Margt hefur farið í gegn um huga
mér síðustu daga. Ég man svo vel
þegar við hittumst fyrst, báðar höfð-
um við keypt okkur íbúð í parhúsi á
sama tíma og í sama húsi.
Ég var úti í garði og hugsaði
hversu fallegt það yrði að setja nokk-
ur tré að framanverðu þar sem garð-
urinn var sameiginlegur.
Þá er flautað, bíll stoppar og út
snarast falleg og fíngerð kona, það
varst þú, Odda mín.
Þá vissi ég strax að við höfðum
eignast góðan meðeiganda.
Ekkert mál með trén, skellum
þeim bara upp, hvað kosta þau spurð-
ir þú og réttir fram peninga.
Þannig var öll þín framkoma, ekk-
ert mál og svo var drifið í því.
Öll þessi ár okkar í húsinu kast-
aðist aldrei í kekki milli okkar, við
vorum sammála um alla hluti; lit á
húsinu og annað sem að okkur sneri.
Við fylgdumst með baráttu þinni
við krabbameinið, slíkt æðruleysi og
slíkur sigurvilji; meinið skyldi sigrað.
Svo sannarlega báðum við þess hér á
nr. 14.
En Guð gefur og Guð tekur. Við
viljum trúa að Guð hafi vantað „sup-
er“ skáta til sín.
Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig við
það sem ég fæ ekki breytt, kjark til að
breyta því sem ég get breytt og vit til að
greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr.)
Kæri Gunnar, Sigurður, Ásta,
Hemmi og Hrafnhildur, þið voruð
líka hetjur. Við höfum öll dáðst að
ykkur. Þið eigið alla okkar samúð.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku Gunnar, börn, stjúpbörn,
barnabörn og systkini, við vottum
ykkur okkar dýpstu samúð vegna frá-
falls elsku Oddu.
Megi Guð halda í hönd ykkar á
þessum erfiðu tímum sem framundan
eru.
Góða nótt, kæra vina, góða nótt.
Snjólaug, Guðni og börn.
 Fleiri minningargreinar
um Hrafnhildi Oddnýju (Oddu)
Sturludóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og stjúpfaðir,
ARINBJÖRN KJARTANSSON
frá Miðhvammi,
lést mánudaginn 3. nóvember.
Ragna Arinbjarnardóttir, Stefán Þórhallur Guðnason,
Guðjón Sig. Arinbjörnsson, Árdís Gretarsdóttir,
Bóas Guðjónsson,
Gretar Ari Guðjónsson,
Bára Björt Stefánsdóttir,
Jökull Guðjónsson,
Katrín Söebech, Steinar Ragnarsson,
Theodór Söebech, Sigríður Anna Guðnadóttir,
Móðir okkar,
HJÖRNÝ TÓMASDÓTTIR,
er látin.
Anna, Hjalti, Inga, Sverrir, Arndís, Ellen og Magni.
Elskuleg eiginkona og móðir,
SÓLEY BRYNJÓLFSDÓTTIR,
Stórási 7,
Garðabæ,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 4. nóvember.
Bjarni Ágústsson,
Bryndís Bjarnadóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
INGÓLFUR ARNARSON STANGELAND,
lést á Sjúkrahúsi Siglufjarðar mánudaginn
3. nóvember.
Jarðarförin fer fram frá Siglufjarðarkirkju föstu-
daginn 7. nóvember kl. 14.
Pálína Kröyer Guðmundsdóttir,
Guðfinna Ingólfsdóttir,
Helga Ingólfsdóttir,
Guðmundur Ingólfsson,
Anna Ingólfsdóttir,
Arnar Ingólfsson,
Sólveig Ingólfsdóttir,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
Ástkær sonur okkar, stjúpsonur og bróðir,
VICTOR PÁLL JÓHANNSSON,
sem lést af slysförum fimmtudaginn
30. október, verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni
í Reykjavík miðvikudaginn 12. nóvember
kl. 13.30.
Auðbjörg Sigurbjörnsdóttir,
Jóhann Helgi Hlöðversson, Margrét Ormsdóttir,
Elísabet Ögn Jóhannsdóttir,
Sigurbjörn Hlöðver Jóhannsson,
Almar Yngvi, Daníel Aron
og fjölskyldur.
Dóttir þeirra: Ragnheiður. Maki II:
Haraldur Helgason arkitekt.
Þeirra börn: a) Hólmsteinn, b)
Hólmfríður.
Að loknu tveggja vetra námi við
Alþýðuskólann á Eiðum hélt Anna
til náms við Kvennaskólann Ósk á
Ísafirði veturinn 1929 - 30. Við tóku
ýmis störf: kaupavinna í Miðdal,
hótelstörf á Þingvöllum, vinna á
„betri heimilum“, svo sem siður var
margra ungra stúlkna á þessum ár-
um. Einnig var hún matráðskona í
danska sendiráðinu. Flestum sumr-
um eyddi hún hins vegar heima á
Eyvindará við bústörf hjá eldri
systkinum sínum.
Er börn Önnu og Eiríks tóku að
vaxa úr grasi og fullorðnast ráku
þau hjónin matsölu fyrir mennta-
skólanemendur í um tuttugu ára
skeið og leigðu út herbergi, þar
sem sumir dvöldust alla sína skóla-
tíð. Eftir lát Eiríks, 1983, bjó Anna
enn um sinn í húsi sínu, allt þar til
1989, er hún flutti í eigin þjónustuí-
búð í Víðilundi 24 þar sem hún bjó
þar til hún flutti á Dvalarheimilið
Hlíð fyrir rúmu ári.
Útför Önnu fór fram frá Höfða-
kapellu á Akureyri hinn 27. októ-
ber, í kyrrþey að hennar eigin ósk.
efnum, heldur voru kostir og gallar
vegnir og metnir hávaðalaust. Minn-
ið var aðdáunarvert og fram í and-
látið vissi hún til dæmis um ferðir af-
komenda sinna á hinum ýmsu
stöðum í útlöndum og gladdist yfir
tækifærunum, sem nú bjóðast svo
mörgum.
Ég náði aðeins lítillega að kynnast
tendaföður mínum, en augljóst var
að hjónaband þeirra var byggt á
mikilli tryggð og gagnkvæmri vænt-
umþykju. Þau stóðu einnig þétt við
bakið á börnunum fimm og studdu
þau vel til mennta. Greinilegt var að
missir elzta sonarins, sem fórst í
flugslysi á Holtavörðuheiði aðeins 19
ára að aldri, var Önnu gífurlegt áfall
og minningin um hann var henni
ávallt mjög ofarlega í huga. Þau Ei-
ríkur bjuggu allan sinn búskap á Ak-
ureyri og byggðu þau sér sitt eigið
hús í Möðruvallastræti 9, skammt
frá Menntaskólanum. Anna helgaði
líf sitt heimilinu og uppeldi barna
sinna, en um margra ára skeið létti
hún undir heimilishaldinu með því
að selja skólanemum fæði. Á þeim
tímum var ekki aðeins um morgun-
mat og kvöldmat að ræða, heldur
einnig hádegisverð og síðdegiskaffi
og auk þess kvöldhressingu fyrir þá,
sem leigðu herbergi hjá þeim hjón-
um. Lítið var keypt inn af tilbúnum
matvörum, heldur var margt góð-
gætið útbúið af mikilli útsjónarsemi
á þessum árum. Hef ég fyrir satt að
margur kostgangarinn minnist þess
ennþá þegar hann endasentist í
Möðruvallastrætið eftir skóla í heit-
ar kleinur, lummur eða annað góð-
gæti með kaffinu. Ekkert var um frí
um helgar, heldur þurfti að veita
kostgöngurum sambærilega þjón-
ustu og virka daga, auk hátíðlegs,
þrírétta sunnudagsmatar. Frítímar
voru fáir, en vel nýttir, m.a. til lestr-
ar. Aldrei heyrði maður að Anna
kvartaði, en hún hafði þann sið til
fjölda ára að fleygja sér út af í smá-
tíma eftir hádegið og halda síðan
endurnærð áfram langt fram á
kvöld.
Eiríkur lézt fyrir rúmum tuttugu
árum og skömmu síðar veiktist
Anna alvarlega af sjúkdómi, sem
flestir héldu að mundu draga hana
til dauða, enda hékk líf hennar á blá-
þræði. En Anna sýndi þá, eins og svo
oft áður, ótrúlega seiglu og kjark.
Dáðist hún mikið að Gauta Arnþórs-
son lækni fyrir að hafa komið sér út í
samfélagið á ný þó svo að hún hefði
sjálfsagt líka verið sátt við að kom-
ast þá til ástkærs eiginmanns og
sonar hjá góðum guði. Um nokkurra
ára skeið dvaldi hún áfram ein í
Möðruvallastræti, en ákvað síðan að
festa kaup á fallegri íbúð í fyrsta
fjöleignarhúsinu, sem byggt var fyr-
ir aldraða á Akureyri. Þar bjó hún
síðustu ár ævinnar og sá um sig sjálf
af miklum myndarskap. Hún tók á
móti góðum gestum með mikilli gleði
og fræddist um það sem efst var á
baugi. Þetta voru um margt mjög
góð ár, en sjálfsagt hefur tilveran
verið nokkuð einmanaleg á köflum.
Sambandið við börn og fjölskyldur
þeirra var alltaf náið, og minning-
arnar góðu geymdi Anna vel í huga
sér. Fyrir hálfu öðru ári varð hún
fyrir því að detta og mjaðmagrind-
arbrotna og fór eftir það ekki aftur í
íbúðina sína. Hún dvaldi fyrst á
Kristnesspítala og síðan á dvalar- og
hjúkrunarheimilinu Hlíð. Mátturinn
í líkamanum var að vísu orðinn lítill
undir lokin, en hugsunin skýr og
ótrúlegt hve vel hún þekkti fólk, sem
hún hafði ekki séð árum saman.
Ég þakka þér, kæra tengdamóðir,
fyrir mörg ánægjuleg samtöl og in-
dælar samverustundir. Stundum
barst talið að því, sem við tekur eftir
þessa jarðvist.
Nú hefurðu reynt síðustu ferðina
og móttökur á nýjum stað. Um þá
reynslu hefðum við sannarlega haft
gaman af að ræða. Minningin um þig
mun lengi lifa.
Haraldur Helgason.