Morgunblaðið - 16.11.2003, Blaðsíða 57

FÓLK Í FRÉTTUM
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 16. NÓVEMBER 2003 57
Skilyrðislaus ást
(Unconditional Love)
Gamanmynd
Bandaríkin 2002. MyndformVHS/DVD.
Ekki við hæfi ungra barna. (121 mín.)
Leikstjón P.J. Hogan. Aðalhlutverk Kathy
Bates, Rupert Everett, Dan Aykroyd,
Jonathan Pryce.
ÁSTRALSKI leikstjórinn P.J.
Hogan sendi frá sér tvær myndir í
röð, Muriel’s Wedding og My Best
Friends Wedding, sem hittu beint í
mark hjá þeim sem eru ósmeykir við
að gefa rómantíkinni í sér lausan
tauminn. Það er ekkert brúðkaup í
Unconditional Love, heldur jarðarför,
jarðarför frægs dægurlagasöngvara
(Pryce) frá Wales – blanda af Tom
Jones og Liberace –
sem myrtur er af
hinum dularfulla
lásbogamorðingja í
bandarískri bíla-
geymslu. Undarleg
framvinda? Já, ekta
Hogan. Alltaf ófyr-
irsjáanlegur og oft-
ast fyndinn. Og
þetta heldur áfram
því bandarísk miðaldra kona (Bates),
aðdáandi söngvarans, ákveður í sorg
sinni og eftir að eiginmaðurinn
(Aykroyd) yfirgefur hana, að þvælast
yfir hafið og verða viðstödd jarðarför-
ina. Þar kemst hún að því að átrún-
aðargoðið var samkynhneigt og
skyldi eftir sig bitran ástmann (Ever-
ett), bitran vegna þess að sambandið
varð aldrei opinbert. Eftir nokkra
skondna árekstra ná þau aðdáandinn
og unnustinn auðvitað á endanum
svona ofsavel saman, vinna í samein-
ingu úr sorginni og ákveða svo að hafa
upp á morðingjanum.
Eins og handritið er nú klikkað er
myndin sjálf merkilega jarðbundin og
svo mjög að á köflum verður hún við-
burðasnauð og langdregin, merkilegt
nokk! Eins og í öðrum myndum Hog-
ans eru fáránleikinn og ýkjurnar þó
aldrei langt undan, sem Bates og
Pryce höndla frábærlega, en Everett
klúðrar eiginlega gjörsamlega. Ágæt
mynd, en ekki nærri eins góð og fyrri
myndir Hogans.
Skarphéðinn Guðmundsson
Myndbönd
Ekkert
brúðkaup en
ein jarðarför
Í SVÖRTUM fötum nýtur þess
láns að hafa vaxið að verðleikum
meðfram stigaukandi vinsældum.
Ekki var mikið varið í fyrstu plöt-
una Verkefni 1, sem var líka gáska-
full tilraun fremur en fullsköpuð
plata. Stóri smellurinn, lagið sem
kom sveitinni á kortið, „Nakinn“,
náði mér aldrei og hefur því aðeins
orðið hvimleiðara við alltof ítrekaða
og óumflýjanlega áheyrn. Þroska-
merki mátti hins
vegar greina á
plötunni sem
sveitin sendi frá
sér fyrir jólin síð-
ustu og það stór-
stíg. Besta lagið
samdi reyndar
Magnús Þór Sigmundsson og
greinilegt var að þeir Svörtu áttu
mikið ólært sem lagasmiðir. Bestu
sprettirnir, eins og t.d. „Tímabil“
sem hlaut uppreisn æru töluvert
síðar en platan kom út, gáfu fyr-
irheit um að sveitin væri á réttri
leið.
Það kemur og rækilega á daginn
á þriðju plötu sveitarinnar
Tengslum því þar leikur fullþroska
hljómsveit, með bullandi sjálfs-
traust og óseðjandi popphungur.
Þetta er ekki hnökralaus poppp-
lata en hún kemst fjári nærri því.
Það sem einkum amar að er þetta
sama hungur og er einmitt um leið
svo ómótstæðilegt. Með gaulandi
garnirnar hættir þeim nefnilega til
að reyna um of. Fara of mikið út í
að gera það sem „fólkið vill“. Á það
einkum við um þrjú lög, á seinni
helmingi þessarar tíu laga plötu,
lög sjö, átta og tíu. Þótt grípandi sé
og vafalaust líklegt til vinsælda þá
er „Langar til
að lifa“ hreint
óbærilega löðr-
andi í pælingum
þeim sem ónytj-
ungarnir í Link-
in Park hafa
verið að plaga
heimsbyggðina
með. Sumar-
smellur sveitar-
innar, „Ekkert
að fela“, er
samt mesta flat-
neskjan á plöt-
unni, síendur-
tekið og
óspennandi.
Lokalagið
„Lofa“ gengur
heldur ekki
upp, þótt vel sé
flutt af þeim
Jónsa söngvara
og Einari
hljómborðsleik-
ara. Fer yfir strikið í væmninni og
minnir um of á Nýdönsku ballöð-
urnar gömlu.
En þar eru líka upp taldir gall-
arnir á plötunni. Restin er rjúkandi
heitt, vel saltað og bragðgott popp,
sem bráðnar mjúklega í eyrum. Þar
kemur Jónsi geysisterkur inn sem
smellasmiður og hefur klárlega
eyra og tilfinningu fyrir góðum
húkkum, grípandi melódíu og
áherslum sem vel eru í takt við það
heitasta í heimspoppinu í dag.
Þannig má heyra bergmál dram-
arokksins sem sveitir á borð við
Evanescence hafa komið á topp vin-
sældalista í rokkaðri lögum eins og
upphafslögun plötunnar „Svíf“ og
„Þrá“. Á meðan gætu rólegri lögin
„Engin orð“, „Þú sem ert mér allt“,
Inn og út“ og „Í sérhvert sinn“
hæglega hafa verið samin fyrir
Robbie Williams, svo frambærileg
popplög eru þau. Flestum þessum
lögum eiga landsmenn eftir að
kynnast, læra að humma fyrir
munni sér og eflaust dansa við á
böllum einhvern tímann.
Ofan á þennan mikla meirihluta
af vönduðustu popplagasmíðum
bætast svo frábærar útsetningar og
upptökustjórn Hafþórs Guðmunds-
sonar; aldrei ofhlaðin, alltaf sú hár-
rétta fyrir hvert lag fyrir sig og
hljómurinn stórfínn. Greinilega einn
sá færasti í faginu í dag. Svo verður
ekki hjá komist að geta umslagsins,
sem er metnaðarfullt og smekklegt
hjá þeim í 1001 nótt, rétt eins og á
plötu ÍSF frá því í fyrra.
Það blasir við manni svart á hvítu
að Í svörtum fötum á aðeins eftir að
verða ennþá stærri eftir útkomu
þessarar þriðju og langbestu plötu
sinnar. Poppplata ársins?
Tónlist
Batnandi svörtum
er best að lifa
Í svörtum fötum
Tengsl
Skífan
Þriðja breiðskífa hljómsveitarinnar Í
svörtum fötum. Inniheldur tíu lög sem öll
eru eftir liðsmenn sveitarinnar. Sveitina
skipa Einar Örn Jónsson hljómborð,
Hrafnkell Pálsson gítar, Jón Jósep Snæ-
björnsson söngur, Páll Sveinsson tromm-
ur og Sveinn Áki Sveinsson bassi. Bak-
raddir Regína Ósk Óskarsdóttir og Sylvía
Rut Sigfúsdóttir. Rapp Igor. Reddari Jón
Hilmar. Upptökustjórn, upptökur og
hljóðblöndun Hafþór Guðmundsson. Aðr-
ar upptökur Daði Georgsson. Útsetningar
Hafþór Guðmundsson og Í svörtum föt-
um. Upptökur fóru fram í Vífilsbúð, Grjót-
námunni, Geimsteini, FÍH og Stúdíói Sýr-
landi.
Skarphéðinn Guðmundsson
Tengsl, nýja platan með Í svörtum fötum, einkennist af
óseðjandi popphungri.