Morgunblaðið - 08.02.2004, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 SUNNUDAGUR 8. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Elsku amma Kata og afi Geiri.
Ég verð ævinlega þakklát fyrir öll
þau ár sem ég fékk að eyða með ykk-
ur þó að þau hafi verið alltof fá. Það er
svo erfitt að kveðja ykkur bæði með
svo stuttu millibili. Þegar þið fóruð
yfir móðuna miklu þá fór stór hluti af
mér með ykkur, og það besti hlutinn
af mér. Ef ég hefði ekki þekkt ykkur
væri ég ekki sú manneskja sem ég er
í dag. Það var sama hvað þið gerðuð
þá lærði maður alltaf eitthvað nýtt af
ykkur. Því miður get ég ekki sagt allt
sem mig langar að segja við ykkur en
það sem ég segi ekki hér í þessari
grein geymi ég í hjarta mínu, og
þangað get ég alltaf leitað ef mér líð-
ur illa eða þarf að tala við ykkur.
Þessi grein er eiginlega opinberun
fyrir alla hversu yndislegt og gott
GUÐGEIR GUÐMUNDSSON OG
KATRÍN S. BRYNJÓLFSDÓTTIR
✝ Guðgeir Guð-mundsson fædd-
ist í Vík í Mýrdal 19.
mars 1927. Hann
andaðist á Hjallatúni
í Vík 30. desember
síðastliðinn. Katrín
Sigrún Brynjólfs-
dóttir fæddist á
Þykkvabæjar-
klaustri 14. septem-
ber 1926. Hún lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut 2. jan-
úar síðastliðinn. Út-
för þeirra var gerð
frá Víkurkirkju 10. janúar. fólk þið voruð. Það sem ég er eigin-
lega stoltust af er þegar fólk var að
líkja mér við þig amma, þótt að ég
vissi ekki hvað var svona líkt með
okkur, var ég samt alltaf jafn ánægð
með það að vera líkt við yndislegustu,
fallegustu og bestu manneskju í
heimi.
Langa vegi haldið hef,
hindrun slegið frá mér,
til þín dregist torveld skref
til að deyja hjá þér.
(Sveinn Hannesson
frá Elivogum.)
Einnig vil ég setja hér smá brot úr
söngtexta sem hreif mig á þessum
tímamótum.
Ef ég myndi hætta að anda í dag
vona ég að þetta lag segi þeim
sem lifa mig að þeir verði að elska sig.
Því líði tímabil frá fæðingu og þangað til
þú lygnir aftur augunum í hinsta sinn.
(Í svörtum fötum.)
Ykkar að eilífu
Berglind Guðmundsdóttir.
Þegar minnst er ömmu Kötu og afa
Geira eins og þau voru oftast kölluð þá
hrannast minningarnar upp í meira
lagi. Það sem maður minnist þó mest
er hversu yndislegar þessar manneskj-
ur voru. Örlæti þeirra átti sér engin
takmörk og voru þau alltaf tilbúin að
leggja sitt af mörkum til að hjálpa öðr-
um. Minningar mínar með ömmu og
afa eru margar og góðar. Til að mynda
man ég að afi kenndi mér fyrst að
keyra niðri í fjörunni í Vík þegar ég var
svo lítill að þrátt fyrir að afi sæti undir
mér þá var tæpt að ég næði að sjá út.
Amma kenndi mér einnig margt
skemmtilegt en eitt þeirra var til dæm-
is hvernig ætti að baka flatkökur en ég
náði því aldrei alveg þannig að ég
hjálpaði bara við að ganga frá þeim og
svoleiðis. Það væri hægt að tala enda-
laust um ömmu og afa og það hvað þau
kenndu mér margt gott sem ég mun
muna alla mína ævi, en nú þegar komið
er að því að kveðja ömmu og afa þá
kveð ég þau með söknuð í hjarta en um
leið ánægður yfir öllum góðu stund-
unum sem ég átti með þeim.
Takk fyrir allt, amma og afi, og guð
blessi ykkur, minning ykkar er ljós í lífi
mínu.
Reynir Ingi Árnason.
Guðjón Matthíasson,
harmonikuleikari og
tónskáld, er allur sem
holdi klæddur einstaklingur. Hann
andaðist á Grund, dvalar- og hjúkr-
unarheimili, 14. des. sl., og skorti þá
rúma fjóra mánuði á að verða 85
ára. Hann var jarðsettur tæpri viku
síðar að Ingjaldshóli, þar sem ætt-
fólk hans hvílir. Guðjón hafði sterk-
ar taugar til átthaganna á Snæfells-
nesi. Hann orti ljóð um þá og samdi
lög við þau mörg hver. Er þau að
finna á hinum mörgu hljómplötum,
sem frá honum komu. Síðast kom út
geislaplatan „Kveðja til átthag-
anna“, sem Skífan hf. gaf út. Árið
1991 stóðum við Guðjón að útgáfu
hljómplötunnar Tíminn líður. Vafa-
mál er, að sú plata hefði litið dagsins
ljós ella. Guðjón var alla ævi lítt
fjáður maður, og var það hemill á
útgáfu tónverka hans. Þegar ég
ámálgaði við Guðjón, að tími væri til
kominn, að út yrðu gefin á hljóm-
plötu hin mörgu skráðu lög hans,
var viðkvæðið jafnan, að til þess að
svo mætti verða þyrfti fé, og það
væri ekki í hans vörslu. Sorglegt
fannst mér, því að vitanlega eru
peningar, þótt ágætir séu oft, ekki
listinni æðri. Þeir koma og hverfa.
Nú er víst of seint um þetta að tala.
Guðjón átti sér ekki sterka aðila,
sem styddu við bakið á honum fjár-
hagslega eða hugsjónalega. Svo virt-
ist sem hann væri sniðgenginn af
þeim, er tónlistarmálum ráða hér-
lendis. Þó skal þess getið, að hann
hlaut einhver skipti verðlaun fyrir
bestu danslögin. Lög eins og Pip-
arsveinapolki, Kveðja til átthag-
anna, Stýrimannavals og Til æsku-
stöðvanna eiga sér framhaldslíf, ef
svo má að orði kveða, og er það
meira en sagt verði um marga þá
dægurtónlist, sem hærra er hamp-
GUÐJÓN
MATTHÍASSON
✝ Guðjón Matthías-son fæddist í Ein-
arslóni í Breiðavík-
urhreppi á
Snæfellsnesi 30. apr-
íl 1919. Hann lést á
Dvalarheimilinu
Grund í Reykjavík
14. desember síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Ingj-
aldshólskirkju 20.
desember í kyrrþey.
að. Það er sem vissir
menn eigi að standa
upp úr, en aðra skuli
þögnin geyma.
Nokkrir velunnarar
Guðjóns stóðu fyrir
tónlistarhátíð, er hann
varð 75 ára. Templara-
höllin við Eiríksgötu
var þéttsetin aðdáend-
um Guðjóns, er hlýddu
á ágæta listamenn
flyja hvert tónverkið
eftir annað eftir tón-
skáldið. Það var allt til
sóma, en opinberir að-
ilar stóðu ekki að þess-
ari tónahátíð, heldur vinir og aðdá-
endur. Þegar Guðjón varð 80 ára
komu allmargir vina hans og vel-
unnara saman á efri hæð í Húsi mál-
arans við Bankastræti.
Þá var Guðjón orðinn nokkuð
hrumur líkamlega, en andinn samur
og jafn. Sonur Guðjóns, Sverrir,
hinn landskunni söngvari, mælti
nokkur orð, svo og sá, sem þetta rit-
ar.
Eins og áður sagði lést Guðjón á
Grund, þar sem hann dvaldi nokkr-
ar síðustu vikurnar, sem hann lifði.
Ég heimsótti hann þar. Þá var mjög
af honum dregið. Lengi bjó hann
einn í íbúð sinni í Vesturbæ Reykja-
víkur. Þar heimsótti ég hann oft.
Jafnan greip hann þá í harmonikuna
sína og lék fjörug danslög. Gaman
væri, ef einhver samtök eða einstak-
lingar tækju sig saman og gæfu út
það, sem best er til af óútgefnum
lögum Guðjóns. Það væri þarft verk.
Ég þekkti Guðjón í meira en hálfa
öld. Kynntist honum fyrst á Hellis-
sandi, er hann heimsótti móður sína,
Hansborgu Jónsdóttur á Grund.
Með honum var sonurinn Sverrir,
sem fyrr er getið, þá tveggja ára, og
söng tónrétt lag fyrir mig. Mun slíkt
fátítt um börn á þeim aldri. Frá föð-
ur sínum hlaut hann tónlistargáfur
sínar, á því er enginn vafi.
Guðjón er horfinn af sjónarsvið-
inu, en tónverk hans lifa áreiðanlega
lengi. Um hann mætti heimfæra
það, sem ort var eftir Inga T. Lár-
usson:
Sumir deyja, og síðan ekki söguna meir,
aðrir með söng, er aldrei deyr.
(Þorst. Valdimarsson.)
Auðunn Bragi Sveinsson.
Elsku amma Sigur-
laug, ég kveð þig með
söknuð í hjarta. Mínar fyrstu
minningar um ömmu Sigurlaugu
eru frá því að ég var lítil stelpa og
heimsótti hana á Mánagötuna. Við
amma áttum margar góðar stundir
þar og þá er ofarlega í huga mín-
um sólbjartir dagar þar sem við
sátum úti í garði. Það var eitthvað
svo ævintýralegt að vera þarna í
garðinum umvafin stórum trjám,
grasinu sem ilmaði svo vel og sól-
eyjunum sem ég safnaði saman.
Einmitt þarna í garðinum kenndi
amma mér að spila og saman átt-
um við góðar stundir. En þetta
voru einar af ófáum spilastundum
ömmu því hún hafði mjög gaman
af bridds sem hún spilaði fram yfir
nírætt og þá síðustu árin við tölvu
sem hún hafði hjá sér í herbergi
SIGURLAUG
JÓHANNSDÓTTIR
✝ Sigurlaug Jó-hannsdóttir
fæddist á Hóli í Þor-
geirsfirði í Fjörðum í
Grýtubakkahreppi í
Þingeyjarsýslu 7.
júní 1907. Hún lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík að morgni 28.
desember síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá
Fossvogskirkju 5.
janúar.
sínu á Hrafnistu. Ég
man líka að alltaf
voru pönnukökur,
kleinur og fleira góð-
gæti á boðstólum hjá
ömmu þegar hún tók
á móti gestum því hún
hafði svo gaman af að
hafa fólk í kringum
sig að spjalla við og
spila.
Amma Sigurlaug
var yndisleg og dug-
mikil kona sem hafði
þá náðargáfu að geta
sagt svo skemmtilega
frá enda hafði hún al-
veg ótrúlegt minni og oftast var
stutt í hláturinn.
Hún hafði upplifað mikið á ævi
sinni enda tímarnir breyst ansi
mikið frá því hún steig sín fyrstu
spor í byrjun síðustu aldar.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka
mér yfir láttu vaka
þinn engill, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. E.)
Elsku amma mín, Guð varðveiti
þig og geymi.
Þín
Aðalheiður Rut
(Heiða).
Félagi minn og
samferðamaður okkar
allra, Jón Sigurgeirs-
son frá Akureyri, hef-
ur nú kvatt, eftir
langa þjónustu við
mannsandann og ekki þá síst í
þágu leiðbeiningar veitta ótöldum
nemendum sínum, þegar í tók hið
innra á viðkvæmum aldri.
Hér í Berlín höfum við Jón átt
náið samneyti tæp síðustu fjögur
ár, bæði sem landar og einhuga
manneskjur um markmið jarðlífs-
ins. En kunningsskapur okkar
hófst fyrir um þrjátíu árum og
JÓN AÐALGEIR
SIGURGEIRSSON
✝ Jón Aðalgeir Sig-urgeirsson fædd-
ist á Akureyri 24.
maí 1909. Hann and-
aðist í Berlínarborg
30. desember síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Akur-
eyrarkirkju 15. jan-
úar.
náði að þróast í vin-
áttu á þessu örstutta
tímaskeiði. Ég þakka
Jóni fyrir alla hans
aðstoð og umhyggju,
og ekki síst fyrir
skilning og hvatningu
hans vegna vinnslu
hugðarefna, sem ekki
teljast lengur til gilda
mannlífsins í dreif-
hugsun nútímans.
Það er ekki auðvelt
að segja í örfáum orð-
um, hvern mann Jón
hafði að geyma. En
frá mínu sjónarmiði
var hann fyrst og síðast auðmaður;
ekki af þeim auði sem skilinn er
eftir þegar ferðinni lýkur, heldur
hinum sem tekinn er með. En það
skal um leið viðurkennt, að hefði
Jón einnig haft vald til að beita
lífsviðhorfi sínu í þágu fjöldans, þá
væri heimurinn betri í dag en
hann er. Og þá væri íslenska lýð-
veldið, sem Jón bar alla tíð mikla
umhyggju fyrir, fyrirmyndarríki
og til eftirbreytni öðrum þjóðlönd-
um.
En allt slíkt brölt var vitaskuld
afarfjarri hugsun Jóns. Fyrir hann
giltu allar manneskjur einfaldlega
hnífjafnt.
Mér er það t.d. í fersku minni
frá degi annars í jólum, síðast-
liðnum, þegar við hjónin hittum
Jón og konu hans Detel á heimili
þeirra á Haberechtstrasse, og talið
barst neikvætt að umferðargötu
nokkurri, sem liggur milli heimila
okkar. Þar sem allt iðar í mannlífi,
en útilokað er að komast áfram
nema hænufet vegna almennra
brota á almennum umferðarlögum.
En viðbrögð Jóns við þessu voru
eingöngu þau, að benda okkur vin-
samlega á það: að þetta væru jú
líka „allt saman sálir á mismun-
andi þroskastigum, en þó allar á
leið að sama marki“.
Ég vil svo, fyrir mína hönd og
eiginkonu minnar, Manuelu Lo-
eschmann, flytja fjölskyldu Jóns á
Íslandi og eiginkonu hans, lista-
konunni Detel Aurand, samúðar-
kveðjur og ennfremur góða ósk
um bjarta framtíð.
Einar Þorsteinn
Ásgeirsson.
Steingrímur Arason
föðurbróðir minn er
látinn. Steingrímur
var fágætur maður
sem reyndist þeim
sem á vegi hans urðu vel en var
einförull og lítt mannblendinn. Það
voru forréttindi að fá tækifæri til
að eyða tíma með honum, kynnast
persónuleikanum og að hafa tæki-
færi til að ræða við hann um efni
af öllum toga þar sem maður kom
STEINGRÍMUR
ARASON
✝ SteingrímurArason fæddist á
Grýtubakka í Höfða-
hverfi 7. nóvember
1927. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð 7. janúar
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Fossvogskapellu 16.
janúar.
aldrei að tómum kof-
unum. Þrátt fyrir að
Steingrímur hefði lítið
samneyti við annað
fólk þá ljómaði af hon-
um manngæska, um-
hyggja og hlýhugur í
garð þeirra sem hann
umgengust. Hann leit
á hinar jákvæðu hlið-
ar fólks og staldraði
ekki við það nei-
kvæða. Hann var upp-
örvandi og skemmti-
legur að ræða við.
Honum var annt um
ættmennin og annað
það fólk sem á vegi hans varð en
hann bar tilfinningar sínar ekki á
torg.
Steingrímur var mikill náms-
maður og bjó að mikilli bóklegri
þekkingu en ekki síður að verk-
þekkingu og útsjónarsemi. Hann
var vinnusamur og samviskusamur
og var treyst þar sem hann vann
sem verkfræðingur, lengst af hjá
Vegagerð ríkisins og hjá Vita- og
hafnamálum þar sem hann gegndi
ábyrgðarstöðum. Hann ferðaðist
víða um landið, sérstaklega á þeim
árum sem hann var hjá Vegar-
gerðinni og kynntist því vel landi
og þjóð. Steingrímur var örlátur
en veitti sjálfum sér lítið.
Ég hef alla tíð borið sterkar til-
finningar til Steingríms frænda
míns. Foreldrar mínir bjuggu í ná-
grenni við hann í Reykjavík fyrstu
tvö ár ævi minnar og var hann tíð-
ur gestur á heimili okkar á þeim
tíma. Á þessum árum hafði Stein-
grímur mikinn áhuga á ljósmynd-
un og hafa fjölskyldumyndir frá
þessum árum veitt okkur mikla
ánægju.
Þótt samverustundirnar í gegn-
um tíðina hafi verið miklu færri en
ég hefði óskað, þá veitti hver og
ein mér mikla ánægju og skilja
eftir góðar minningar um vand-
aðan mann.
Steingríms verður sárt saknað.
Haraldur Bjarnason.