Morgunblaðið - 23.03.2005, Blaðsíða 36

36 MIÐVIKUDAGUR 23. MARS 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kjartan Ingi-marsson fæddist
á Fossi í Hruna-
mannahreppi í Ár-
nessýslu 31. október
1932. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut miðviku-
daginn 9. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Margrét Þorsteins-
dóttir húsfreyja, f.
1884, d. 1967, og
Ingimar Jónasson
bóndi, f. 1893, d.
1984. Kjartan var
yngstur fjögurra systkina, en þau
eru Ketill, f. 1923, ókvæntur og
barnlaus, Inga Jóna, f. 1924, gift
Leifi Eiríkssyni, f. 1924, þeirra
synir eru tveir, og Oddbjörg fædd
1927, gift Einari Hjartarsyni, f.
1926, d. 2000, þeirra synir eru
tveir. Kjartan átti tvo hálfbræður,
sammæðra, Guðlaug, f. 1912, d.
1992, kvæntur Sigríði Hinriks-
dóttur, f. 1918, þau voru barnlaus,
og Þorstein, f. 1914,
kvæntur Guðrúnu
Sveinsdóttur, f.
1912, þeirra börn
eru þrjú.
Kjartan kvæntist
1967 Jóhönnu Al-
bertsdóttur, f. 1939 í
Bæ í Árneshreppi í
Strandasýslu. Þau
eignuðust eina dótt-
ur, Ólöfu Ósk, f.
1974. Hennar sam-
býlismaður er Jón
Hans Ingason. Þau
eiga eina dóttur,
Ester Uglu, f. 2004.
Kjartan ólst upp á Fossi í
Hrunamannahreppi og síðar í
Jötu í sömu sveit. Hann fluttist til
Reykjavíkur með foreldrum sín-
um 1946 og hóf þá störf hjá Sölu-
miðstöð hraðfrystihúsanna. Þar
starfaði hann þar til hann varð að
hætta vegna veikinda 2002.
Kjartan verður jarðsunginn frá
Laugarneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjardóm,
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund,
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingr.)
Kæri bróðir, góður Guð leiði þig og
varðveiti á ókunnum leiðum.
Við biðjum Guð að blessa og
styrkja Jóhönnu, Ólöfu Ósk, Jón
Hans og Ester Uglu.
Inga Jóna Ingimarsdóttir.
Hann Kjartan frændi, litli bróðir
pabba, er allur. Vissulega kom það
ekki á óvart þegar ég frétti að nú
væru endalokin ekki langt undan.
Mér finnst að við eigum öll að þakka
fyrir að þessi síðasta orrusta skyldi
ekki taka lengri tíma. Þegar hann
hringdi í mig fyrir rúmum þremur
árum og tjáði mér hvað amaði að sér
datt mér ekki í hug að hann mundi fá
að lifa góð þrjú ár. Kannski sýnir
þetta hverju lífsviljinn og hugurinn
geta áorkað. Kannski hefur hann
fengið þennan eiginleika í arf því
þegar Ingimar faðir Kjartans varð
sjötugur var ort um hann ljóð af vini
hans Kristni Jónssyni. Ein vísan er
svona
Ýmsir vaxtar meiri menn
misstu tök á skafti.
Þú hefur Marsi þraukað enn
af þrjósku og viljakrafti.
Möguleikar nútíma læknisfræði
eiga þarna líka hlut að máli. Sá sem
hér heldur á penna þykist tala af
reynslu. Ég hef staðið báðum megin
borðsins. Þó svo læknisfræðin sé
ekki fullkomin frekar en önnur
mannanna verk er ég sannfærður
um að það er það besta sem við höf-
um á hverjum tíma.
Ég verð ævinlega þakklátur for-
sjóninni fyrir að ég skyldi fá tæki-
færi til að koma að sjúkrabeði Kjart-
ans rétt áður en hann kvaddi þennan
heim sem og að vera smá stund einn
með honum þegar öllu var lokið. Það
var einhver ólýsanleg ró yfir andlit-
inu. Stríðinu var lokið. Það lá sálma-
bók á náttborðinu, ég las fyrir okkur
sálm nr. 99, sálm sem ég met mikils.
Ég læt þessar hendingar fljóta með:
Ævin líður árum með
ei vér getum fyrir séð
hvort vér önnur árslok sjáum.
Að oss því í tíma gáum.
Kjartan var 18 árum yngri en
pabbi. Þeir voru hálfbræður, sam-
mæðra. Ekki hefði manni dottið í
hug fyrir nokkrum árum að hann
ætti eftir að lifa litla bróður. Slíkt
ferli vekur alltaf spurningar í minni
sál en hitt er jafn ljóst að við þeim er
ekki til neitt svar. Þær verða eins og
lífsgátan. Manni er heldur ekki ætlað
að svara þeim.
Ingimar faðir Kjartans og pabbi
voru frá fyrstu tíð miklir félagar.
Þeirra samband var alla tíð hnökra-
laust. Við systkinin kölluðum Ingi-
mar alltaf afa. Þetta sýnir að tengsl
kynslóðanna voru óaðfinnanleg.
Ég hef alla tíð litið upp til þessa
frænda míns og ég sakna hans sárt.
Þó svo okkar samband hafi aldrei
verið sérlega náið var það alltaf gott.
Þegar ég var að alast upp á árunum
kringum 1960 komu hörðu jólapakk-
arnir frá Kjartani. Ég minnist þess
líka að mamma hafði þann sið í mín-
um uppvexti að bjóða honum í mat á
gamlárskvöld. Þá var Kjartan líka
ókvæntur. Það voru skemmtilegar
stundir. Talsvert er til af myndum
frá þessum tíma.
Kjartan gaf sér góðan tíma til að
finna sér konu. Hann var orðinn 35
ára þegar hann festi formlega ráð
sitt en þá var líka valið gott. Hana
Jóhönnu sína sótti Kjartan norður á
Strandir. Hún stóð við hlið manns
síns eins og klettur til hinstu stund-
ar.
Þau Kjartan og Jóhanna eignuð-
ust eina dóttur, Ólöfu Ósk. Þar virt-
ist eitthvað líkt með skyldum því hún
var orðin þrítug þegar hún eignaðist
litla sólargeislann í fjölskyldunni,
hana Ester Uglu. Mér finnst eins og
að allir séu innilega þakklátir fyrir að
Kjartan skyldi ná því að verða afi áð-
ur en yfir lauk. Alla vega var ég bú-
inn að finna það á honum.
Elsku Jóhanna. Vissulega syrgir
þú góðan dreng. Við sem næst hon-
um stóðum deilum þeirri sorg með
þér. Í hugum allra okkar skilur hann
eftir ljúfar minningar sem við eigum
eftir að ylja okkur við.
Hvíl þú í friði, frændi.
Leifur Þorsteinsson.
Svili minn og vinur, hann Kjartan
Ingimarsson, er farinn frá okkur yfir
móðuna miklu. Hann var búinn að
berjast lengi hetjulegri baráttu við
illvígan sjúkdóm og lét aldrei neinn
bilbug á sér finna. Söknuður vina
hans er sár þótt andlát hans kæmi
okkur ekki á óvart. Svo verður jafn-
an þegar göfuglyndir menn og góðir
drengir hverfa af sviði jarðlífsins.
Kjartan var Sunnlendingur, ætt-
aður úr Hrunamannahreppi. Stund-
aði hann nám í Barnaskólanum á
Flúðum. Þegar hann var á ferming-
araldri fluttu foreldrar hans búferl-
um til Reykjavíkur. Fór hann þá í
Laugarnesskólann og lauk þar
grunnskólaprófi.
Hóf hann síðan fljótlega störf hjá
Sölumiðstöð hraðfrystihúsanna er
var með bækistöð á Kirkjusandi í
Reykjavík. Kjartan byrjaði þar sem
sendill en vann þar síðar ýmis störf
og líkaði honum svo vel við vinnuveit-
andann að hann hafði enga löngun til
að skipta um vinnustað. Húsbænd-
urnir kunnu líka að meta störf hans
og vottuðu honum virðingu sína og
þökk með því að veita honum heið-
ursskjöld fyrir dyggilega þjónustu
hjá fyrirtækinu um hálfrar aldar
skeið.
Kjartan var fremur stór og glæsi-
legur maður, andlitsfríður og vel
vaxinn hvar sem á hann var litið.
Hans innri maður var ekki síður vel
gerður. Hann hafði agaða fram-
komu, umhyggjusemi hans var ein-
stök og trúmennska var honum í blóð
borin. Allir sem kynntust honum
fundu að þar fór valmenni sem hægt
var að treysta. Í návist slíkra manna
er gott að vera og þess höfum við
hjónin notið í ríkum mæli á samleið
okkar undangengna áratugi.
Kynni okkar af Kjartani hófust
fyrir 38 árum er hann kvæntist mág-
konu minni Jóhönnu Albertsdóttur
frá Bæ í Árneshreppi, systur Aðal-
bjargar konu minnar. Fyrstu bú-
skaparár sín bjuggu þau í Álfheim-
um í Reykjavík, en fluttu fljótlega í
stóra fjölbýlishúsið á Kleppsvegi 2.
Nokkrum árum síðar keyptu þau
rúmgóða hæð við Rauðalæk nr. 2 og
áttu þar heima alla tíð síðan.
Þau hjón höfðu bæði mikið yndi af
músík og eignaðist Kjartan snemma
vandaðan plötuspilara og gott plötu-
safn með klassískri tónlist.
Það var á því tímabili þegar þau
Kjartan og Jóhanna bjuggu á
Kleppsveginum fyrir um 30 árum
sem þau gerðu fjölskyldu okkar stór-
an og ógleymanlegan vinargreiða.
Börnin okkar höfðu farið til fram-
haldsnáms í Reykjaskóla jafnóðum
og grunnskólanámi þeirra lauk í
Heimavistarskólanum á Finnboga-
stöðum. Haustið 1975 ætluðu tveir
synir okkar hjóna þeir Óskar og
Snorri að stunda nám í Iðnskólanum
í Reykjavík. Við bárum kvíðboga fyr-
ir að senda fákunnandi og reynslu-
lausa unglinga til höfuðborgarinnar,
þar sem hættur lágu víða í leyni. En
þá buðust þau Kjartan og Jóhanna til
að taka bræðurna til sín og sjá þeim
fyrir fæði og húsnæði. Var þá þungu
fargi af okkur létt því að við vissum
að velferð bræðranna var borgið í
höndum þeirra. Betri leiðbeinendur
um frumskóg borgarlífsins var ekki
hægt að hugsa sér, enda varð sú
raunin á. Þetta var þó ekki í fyrsta
sinn sem við nutum greiðvikni Kjart-
ans og Jóhönnu í ríkum mæli því að
veturinn áður hafði Björn elsti sonur
okkar átt athvarf hjá þeim á sama
hátt sem hann var þakklátur fyrir.
Og loks hlýt ég að nefna það dreng-
skaparbragð sem Kjartan sýndi okk-
ur er hann bauðst til að hjálpa mér
að mála íbúð mína að Bogahlíð 12,
meðan við hjón vorum enn búsett
norður á Ströndum og áttum því
óhægt um vik til slíkra hluta.
Kjartan naut þess vel að ferðast
um landið og stunduðu þau hjón mik-
ið bæði skíða- og gönguferðir. Það
lýsir vel umhyggjusemi Kjartans að
þegar börn okkar hjóna komu norð-
an af Ströndum til Reykjavíkur bauð
hann þeim oft með sér upp í Bláfjöll á
skíði og þeim sið hélt hann reyndar
áfram eftir að við fluttum suður.
Árið 1974 eignuðust þau Kjartan
og Jóhanna dóttur, Ólöfu Ósk, sem
var foreldrum sínum mikill gleði-
gjafi. Nú í rás tímans stofnaði Ólöf
Ósk nýlega heimili og hefur sam-
býlismaður hennar, Jón Hans Inga-
son, reynst tengdaforeldrum sínum
framúrskarandi vel, en Ester Ugla,
dóttir þeirra Ólafar, kom inn í síð-
ustu lífdaga afa síns eins og óvæntur
sólargeisli og létti honum lífið á erf-
iðum stundum.
Nú við vistaskiptin þegar lífsstríð-
inu er lokið og þjáningarnar á enda
er ljúft að hugsa sér að vinur okkar
sé staddur í þeim Bláfjallageimi með
skíðin sín þar sem fegurðin ríkir ein.
Við hjónin erum innilega þakklát
fyrir allt það sem Kjartan og Jó-
hanna hafa gert fyrir okkur því að
það hefur verið okkur ómetanleg
gæfa að eiga þau að vinum.
Guð blessi minningu Kjartans
Ingimarssonar og styrki ekkju hans
og ástvini í sorg þeirra.
Torfi Guðbrandsson.
Í dag verður borinn til grafar vin-
ur okkar Kjartan Ingimarsson.
Kynni okkar Kjartans hófust þeg-
ar hann kom með Jóhönnu frænku
norður í Árneshrepp 1967, en þá var
ég níu ára og féll ég eins og aðrir fyr-
ir hans þægilega viðmóti sem fylgdi
honum hvert sem hann fór.
Hann var mikið náttúrubarn og
naut þess að ganga á fjöll og var eft-
irsóknarvert að vera honum sam-
ferða og njóta náttúrunnar með hon-
um.
Við Gógó vorum þess aðnjótandi
að verða þeim Kjartani og Jóhönnu
samferða í nokkrum eftirminnileg-
um gönguferðum þar sem Kjartan
var í essinu sínu og var þægilegasti
ferðafélagi sem ég hef haft, og ekki
spillti fyrir að að hafa Jóhönnu
frænku með í för því hún sá jafnan
fyrir góðu nesti og veislu þegar kom-
ið var af fjalli.
Heimili þeirra Kjartans og Jó-
hönnu varð okkar annað heimili þeg-
ar við bræður fórum til Reykjavíkur
og þau sýndu okkur það helsta sem
borgin hafði uppá að bjóða.
Veturinn 1975–76 dvaldi ég ásamt
Snorra bróður á heimili þeirra að
Kleppsvegi 2 og var vel séð fyrir okk-
ur að öllu leyti. Kjartan dreif okkur
gjarnan með í laugarnar og kenndi
okkur að njóta heitu pottanna sem
sem hann stundaði reglulega í fjölda
ára.
Kjartan sýndi tengdaföður sínum
Albert Valgeirssyni (afa mínum)
mikla vináttu og stytti honum stund-
ir með heimsóknum og ekki síst að
hjálpa honum að komast á milli
staða, en afi var bundinn við hjólastól
og voru nokkrar ferðirnar sem
Kjartan hélt á afa við annan mann
upp á fjórðu hæð í Álfheimum þar
sem þau bjuggu í nokkur ár.
Kjartan hafði gaman af að vera
með fjölskyldunni og ferðaðist mikið
innanlands og naut þess að vera í
tjaldi úti í náttúrunni og oftar en ekki
fjarri aðal skarkalanum, þar sem
hann þrengdi ekki að neinum og
náttúran naut sín best.
Skíðin voru oft tekin fram þegar
veður var gott og brunað upp í Blá-
fjöll eða nálæg svæði og teknar
nokkrar ferðir með skíðalyftunum og
gjarnan gaf hann sér tíma til að líta
yfir fjallahringinn áður en brunað
var niður aftur.
Ekki var óalgengt að hann byði
einhverjum að koma með í þessar
ferðir ef laust pláss var í bílnum og
var það vel þegið, en ekki var um-
hugsunartíminn langur því þegar
Kjartani datt í hug að fara, þá var
hann að fara.
Þegar við Gógó stofnuðum okkar
heimili í Reykjavík var mikill sam-
gangur á milli þar sem Jóhanna
passaði elstu dóttur okkar Svandísi,
sem er tveimum árum yngri en Ólöf
Ósk, og var okkur gjarnan boðið með
í sumarbústaðaferðir sem eru okkur
minnisstæðar, ekki síst fyrir þá góðu
nærveru sem Kjartan hafði hvar sem
hann fór.
Kjartan hafði ekki lokið sínum síð-
asta starfsdegi þegar hann fór að
kenna óþæginda fyrir brjósti og
fljótt kom í ljós að um alvarlegan
sjúkdóm var að ræða sem hann tókst
á við af æðruleysi og baráttuvilja til
að geta fylgt sínum lengur, en á
þessum tíma eignaðist hann sitt
fyrsta barnabarn, Ester Uglu, sem
hann átti góðar stundir með þegar
heilsa hans leyfði en hún var mjög
hrifin af afa sínum eins og ég sá þeg-
ar hann dreif mig í heimsókn til litlu
frænku þegar ég leit inn til hans nú í
janúar.
Að leiðarlokum þökkum við Gógó
og fjölskyldan fyrir samfylgdina sem
skilur eftir góðar minningar og biðj-
um honum guðsblessunar í nýjum
heimkynnum.
Innilegar samúðarkveðjur til þín,
elsku Jóhanna. Ólöf Ósk, Jón og Est-
er Ugla, megi minningin um góðan
ástvin sefa sárasta söknuðinn.
Óskar Torfason.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Þessar ljóðlínur Vilhj. Vilhj. komu
upp í huga minn þegar mér barst
frétt um andlát þitt, kæri vinur. Og
víst er að dimmt er það sorgarský
sem ástvinir þínir standa nú frammi
fyrir er við kveðjum þig í dag okkar
hinstu kveðju. Á slíkum stundum er
gott að geta horft til baka og séð fyr-
ir sér þá björtu og sólríku daga sem
við áttum með þér, leitað í sjóð minn-
inganna, þar sem m.a. útivera, úti-
legur, fjallgöngur og að njóta náttúr-
unnar voru stór þáttur í lífs-
mynstrinu, og fáa veit ég um sem
þekktu betur umhverfi sitt en þú. En
í þínum rannsóknarleiðöngrum um
fjöll og firnindi fannstu líka þína
„kósý“ staði sem þú hélst svo mikið
upp á. Einn af þessum stöðum er ef-
laust heiti lækurinn í Henglinum þar
sem þið Birgir félagi þinn voruð
fyrstir manna að nýta sér orkuna
sem þetta svæði býr yfir með reglu-
legum baðferðum í heita lækinn.
Núna þrjátíu árum síðar er kyrrðin
rofin á þessum slóðum og hafin er
bygging á gufuaflsvirkjun. Mér er
minnisstætt er við Óskar vorum
staddir á Snæfellsnesi að hefja okkar
sumarfrí með nýju tjaldvagnana
okkar og lentum í hávaðaroki svo
ekki var viðlit að tjalda, og hvað gera
bræður þá? Hringjum í Kjartan, er
svarið við svona vandræðum, hann
veit hvar best er að vera þegar hann
blæs af þessari áttinni.
Og ekki stóð á svari þínu og góðum
ráðum frekar en fyrri daginn. Farið
þið bara á Þingvöll, þar hafið þið
skjól. Og með þessar upplýsingar
var brunað á Þingvöll og gist þar
næstu fimm nætur í þessu líka fína
veðri. Og þið Jóhanna komuð í heim-
sókn til að upplýsa okkur og njóta
Þingvalla með okkur. Þannig var það
með margt sem ég var að upplifa í
fyrsta skipti á ævinni að þú komst
þar oft nærri, t.d. bíóferð á
spaghettívestra, skíðaferð á alvöru
skíðasvæði o.fl. Veturinn 1975–76
dvöldum við Óskar bróðir í skjóli
ykkar Jóhönnu á Kleppsvegi 2 og
nutum við þess vel enda sjaldan verið
stjanað annað eins við okkur, hvorki
fyrr né síðar. Litli sólargeislinn ykk-
ar, Ólöf Ósk, þá á öðru ári, lífgaði upp
á tilveruna með glaðværð sinni og
skemmtilegheitum. Nú 30 árum síð-
ar fékkstu svo annan sólargeisla
sendan inn í líf þitt þar sem er afa-
stelpan Ester Ugla sem veitti þér
mikla gleði á erfiðum tímum.
Að leiðarlokum vil ég þakka þér,
Kjartan, fyrir allar þær góðu stundir
sem þú gafst okkur með umhyggju-
semi þinni og drengskap. Elsku Jó-
hanna, Ólöf Ósk, Jón og Ester Ugla
litla. Við Inga Dóra sendum ykkur
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og biðjum góðan Guð að vera með
ykkur.
Snorri Torfason.
Enginn veit sína ævina fyrr en öll
er. Þessi orð minna okkur á hverf-
ulleika lífsins og þann stutta tíma,
sem mannsævin er. Eftir því sem ár-
unum fjölgar verða samferðamenn-
irnir fleiri, sem berast burt með tím-
ans straumi.
Þegar góður vinur allt frá æskuár-
um kveður, þá leitar hugurinn ósjálf-
rátt til fjölmargra gleðistunda og
vináttu, sem aldrei bar skugga á.
Mér er því ljúft og skylt að minnast
með nokkrum orðum Kjartans Ingi-
marssonar, sem lést 9. mars sl.
Nokkur minningarbrot verða því
rifjuð upp. Fyrst kemur í hugann
þakklæti fyrir einstaka vináttu og
órofa tryggð frá unglingsárum. Þá
vorum við rétt komnir inn fyrir
þröskuld lífsins, framtíðin blasti við
og óralangt til sólarlags.
Eitt vinsælasta leiksvæðið að vetr-
arlagi á þeim tíma var tjörnin í
Vatnagörðum þar sem nú er athafna-
svæði Eimskips (við Sundahöfn). Þar
var skautaíþróttin stunduð af kappi,
enda stutt að fara fyrir börn og ung-
linga í Kleppsholtinu.
Laugardalurinn var þá öllum op-
inn, hvorki Laugardalsvöllur né
Laugardalshöll – en staðurinn eigi að
síður afar vinsæll til knattspyrnuiðk-
unar að sumarlagi, þótt aðstæður
þeirra tíma þættu heldur frumstæð-
ar í dag, óslétt tún með girðingum og
skurðum á alla vegu.
Dvöl í sumarbúðum K.F.U.M. í
Vatnaskógi styrkti og vináttuböndin
þar sem við nutum handleiðslu sr.
Friðriks Friðrikssonar og annarra
mætra manna.
Kjartan var alla tíð góður skíða-
maður og þótt aðstaðan væri ólík því
sem nú er létum við það lítt á okkur
fá. Strætisvagn tókum við á Lækj-
artorgi upp í Lækjarbotna, þegar
snjór var nægur, annars lá leiðin í
Hveradali eða á Kolviðarhól og síðar
í Jósepsdal.
Þótt samverustundum fækkaði
um skeið fjölgaði þeim aftur síðar á
KJARTAN
INGIMARSSON