Morgunblaðið - 23.03.2005, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 23. MARS 2005 37
MINNINGAR
ævinni. Tómstundir urðu fleiri og
nýtt tímabil tók við. Göngu og skíða-
ferðir urðu nú mun þægilegri og ytri
aðstæður að ýmsu leyti gjörbreyttar
frá því sem áður var.
Saman áttum við margar ógleym-
anlegar stundir í faðmi blárra fjalla,
þar sem ósnortin fegurð íslenskrar
náttúru fékk notið sín til fulls.
Orðin úr 121. Davíðsálmi urðu þá
ljóslifandi:
Ég hef augu mín til fjallanna:
Hvaðan kemur mér hjálp?
Hjálp mín kemur frá Drottni,
skapara himins og jarðar.
Betri ferðafélagi var vandfundinn
og skipti þá ekki máli, þótt veður
breyttist á verri veg. Jafnlyndi og já-
kvætt viðhorf voru meðfæddir eig-
inleikar samferðamannsins, þótt á
móti blési.
Það var mikið heillaspor þegar
Kjartan staðfesti ráð sitt og gekk að
eiga Jóhönnu S. Albertsdóttur 17.
júní 1967. Það kom á daginn, að leit
var að samrýndari hjónum og útivist
var sameiginlegt áhugamál þeirra
beggja. Mikill einhugur skapaðist
milli okkar þriggja og margar
ógleymanlegar ferðir biðu okkar.
Fyrir rúmum þremur árum dró
ský fyrir sólu. Kjartan sem alla tíð
hafði verið einstaklega heilsuhraust-
ur og hollur húsbændum sínum,
greindist þá með þann sjúkdóm, sem
að lokum lagði hann að velli eftir
hetjulega baráttu. Hann vissi að
hverju stefndi yfirvegaður og æðru-
laus. Hagur fjölskyldunnar skipti
hann öllu máli og þrátt fyrir erfiðan
sjúkdóm færðist gleðibros yfir andlit
hans, þegar hann faðmaði að sér litla
sólargeislann, dóttur einkadóttur-
innar, sem nú syrgir ástríkan föður.
Honum var gefinn mikill styrkur og
sálarró allt til hinstu stundar.
Um leið og ég þakka trygga sam-
fylgd góðs drengs, sendi ég ástvinum
hans innilegar samúðarkveðjur og
bið þeim blessunar Guðs.
Kvöldsöngurinn sem við sungum í
Vatnaskógi verða kveðjuorð mín og
eiginkonu minnar:
Ó, vef mig vængjum þínum,
til verndar, Jesú, hér.
Og ljúfa hvíld mér ljáðu,
þótt lánið breyti sér.
Vert þú mér allt í öllu,
mín æðsta speki’ og ráð,
og lát um lífs míns daga
mig lifa’ af hreinni náð.
Birgir G. Albertsson.
Elsku Kjartan. Það er svo skrítið
að þú skulir vera farinn. Maður hélt
alltaf í vonina og í eigingirninni vildi
ég að þú yrðir alltaf til staðar. Ég
minnist núna allra stundanna sem ég
átti með ykkur Jóhönnu og Ólöfu
Ósk. Ég var tíður gestur inni á heim-
ili ykkar alveg frá tveggja ára aldri
þegar leiðir okkar Ólafar Óskar lágu
saman. Ég var alltaf velkomin og leið
mér eins og ég væri meðlimur úr fjöl-
skyldunni. Ég fór með ykkur í
fjöldann allan af ferðum. Þú kenndir
mér á skíði og við löbbuðum margoft
upp í hver, fórum í sund og í útilegur.
Þegar við Ólöf urðum unglingar fékk
maður þessa týpísku unglingaleti og
fækkaði ferðum mínum með ykkur
en ég geymi þær alltaf í hjartastað.
Mér hefur alltaf fundist heimili ykk-
ar að Rauðalæk 2 vera mitt annað
heimili og finn alltaf til hlýju þegar
ég kem. Jólin hafa líka einkennst af
því að koma alltaf á aðfangadag og
hitta ykkur hjónin og Ólöfu, setjast
og rabba um daginn og veginn. Ég
var svo heppin þessi jól að koma til
ykkar á jólunum og fá að hitta þig í
síðasta sinn. Ég hugsa til þeirrar
stundar mikið og finnst yndislegt að
hafa enn einu sinni getað verið hjá
fjölskyldu minni númer tvö. Einnig
fékk ég tækifæri á að sjá þig á Leifs-
götunni þegar ég var þar í heimsókn
hjá Ólöfu. Ég sá hvernig lifnaði yfir
þér þegar þú varst að leika við hana
Ester Uglu og hugsa ég hvað það er
yndislegt að þið fenguð tækifæri til
að hittast og þú um leið að kynnast
barnabarni þínu. Ég þakka þér inni-
lega fyrir allar góðu stundirnar og
sælar minningarnar.
Ég sendi Jóhönnu, Ólöfu Ósk og
öðrum aðstandendum samúðar-
kveðjur.
Laila Sæunn.
Í dag verður til moldar borinn
Ari Magnússon ömmubróðir minn
frá Naustahvammi í Norðfirði, eða
Ari Manga eins og hann var oft
kallaður. Ari ólst upp í stórum hópi
frændsystkina í Naustahvammi, en
þar bjuggu auk foreldra hans, fjöl-
skyldur tveggja móðursystra hans.
Allar áttu þessar systur fjölda
barna, sem ólust upp í Nausta-
hvammi við leik og störf. Hús for-
eldra Ara nefndist Miðhús og stóð
eins og nafnið gefur til kynna
miðja vegu á milli húsa hinna
systranna. Afi Ara í móðurætt og
amma í föðurætt voru systkini og
bæði Marteinsbörn ættuð frá
Sandvík. Marteinn þessi þótti mjög
dökkur yfirlitum og má segja að
það hafi erfst nokkuð til afkom-
enda hans og var Ari engin und-
antekning frá því.
Þegar ég kynntist Ara frænda
mínum var hann kominn nokkuð
við aldur. Hann hafði aldrei hugsað
mikið um heilsuna, heldur þvert á
móti reykt frá unga aldri og heilsu-
rækt var honum framandi hugtak.
Fyrir um tíu árum vann ég sum-
arpart að verkefni á Norðfirði og
gafst mér þá oft tækifæri til að
heimsækja og spjalla við þennan
frænda minn. Þrátt fyrir reykmett-
að loftið, sem skera hefði mátt með
hníf, var mjög gaman að sitja að
spjalli í stofunni hjá honum og
fræðast um ættir og hlusta á
skondnar sögur, en þær kunni
hann ófáar. Sumar þær bestu voru
af honum sjálfum þar sem hann
gerði ómælt grín að sjálfum sér.
ARI
MAGNÚSSON
✝ Ari Magnússonfæddist í Miðhúsi
í Norðfirði 22. janúar
1927. Hann lést á
Sjúkrahúsi Norð-
fjarðar 16. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Magnús
Guðmundsson, f. í
Fannadal í Norðfirði
1890, d. 1946, og
kona hans Anna
Guðrún Aradóttir, f.
1889, d. 1970. Ari
átti átta systkini.
Þau eru: Guðmund-
ur, f. 1916, d. 1962,
María, f. 1917, Guðjón, f. 1919, d.
1986, Lukka, f. 1920, Hjalti, f.
1923, d. 2001, Fanney, f. 1924, Al-
bert, f. 1928, d. sama ár, og Al-
bert, f. 1929, d. 1993.
Útför Ara verður gerð frá
Norðfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14,
Ari er sá síðasti af
bræðrunum í Miðhúsi,
sem yfirgefur þetta
jarðlíf, en þeir sem á
undan eru gengnir eru
Albert eldri sem dó
sem ungbarn, Guð-
mundur, Guðjón,
Hjalti og Albert. Ég
kynntist þeim tveim
síðastnefndu auk Ara
best. Systurnar
María, Lukka og
Fanney eru hinsvegar
allar á lífi og við
ágæta heilsu. Þeir Ari,
Hjalti og Albert voru
líkir í útliti, smávaxnir, grannir og
kvikir í hreyfingum. Allir urðu þeir
alveg hvíthærðir með aldrinum og
fór silfurgráa hárið vel við dökka
húðina. Þeir Ari og Albert voru
auk þess með skegg, sem auðvitað
var orðið hvítt líka. Þegar þeir
bræður komu saman gerðu þeir
látlaust grín hver að öðrum og
fylgdu þessu oft mikil ærsl þótt
þeir væru aldursforsetarnir í sam-
kvæminu. Einhverju sinni spurði
lítil dama í einu fjölskylduboðinu
hvort þetta væru ekki örugglega
hinir raunverulegu strumpar, sem
teiknimyndirnar væru um? Þessu
höfðu auðvitað allir gaman af og
ekki síst þeir bræður sjálfir. Eftir
þetta voru þeir bræður gjarnan
nefndir strumparnir, svona innan
fjölskyldunnar!
Faðir minn heimsótti Ara á spít-
alann fyrir um viku og sagði mér
að hann hefði verið ótrúlega hress,
ýtt slöngunum, sem höfðu verið
tengdar við hann, til hliðar og sest
upp og spjallað. Höfuðið var í góðu
lagi en líkaminn orðinn veikburða
og því ljóst í hvað stefndi.
Sveinbjörg Guðjónsdóttir og
fleiri ættingjar okkar á Norðfirði
hugsuðu vel um Ara hin síðari ár
eftir að hann þurfti þess með. Veit
ég að Lukka amma mín er þeim
hjartanlega þakklát fyrir það.
Ari kvæntist ekki og eignaðist
ekki börn. Hann skilur hins vegar
eftir sig ljúfar minningar í huga
þess fólks, sem hann þekkti. Megi
hann hvíla í friði.
Eymundur Sigurðsson.
Það var gaman á árunum hérna í
den, Ari minn, við gerðum ýmislegt
skemmtilegt saman þegar Sissa
var og hét.
Guð veri með þér, elsku vinur.
Þinn vinur
Stefán Konráðsson.
Innilegar þakkir fyrir samúð, hlýhug og vináttu
við andlát og útför ástkærs eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður, afa, langafa og langa-
langafa,
ÓLAFS GUÐMUNDSSONAR
frá Naustum,
Akureyri.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á A-gangi á dval-
arheimilinu Hlíð, Akureyri, fyrir góða umönnun.
Sveinbjörg Baldvinsdóttir,
Aðalheiður Ólafsdóttir, Ari Erlingur Arason,
Magnús Ólafsson, Anna Þóra Baldursdóttir,
Lilja Rósa Ólafsdóttir, Þorvaldur Benediktsson,
Herdís Ólafsdóttir, Torfi Sverrisson,
Þórey Ólafsdóttir, Benedikt Sigurbjörnsson,
Helga Steinunn Ólafsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
Börnin í Víðihlíð líta
á kirkjugarðinn hinum
megin við götuna sem
englagarð. Sú nafngift
kom til sögunnar í
gönguferð rétt áður en
við fluttum í hverfið. Þannig er að
inni í okkur öllum er engill, á meðan
við lifum hlúum við að englinum inni
í okkur og þegar við deyjum erum
GYLFI
HAUKSSON
✝ Gylfi Haukssonfæddist í Reykja-
vík 13. ágúst 1949.
Hann lést á heimili
sínu í Kópavogi
mánudaginn 14.
mars síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Hjallakirkju í
Kópvogi 21. mars.
við gróðursett og eng-
illinn stígur upp. Fjaðr-
irnar sem falla þegar
englarnir fljúga af stað
eru minningar sem
kitla okkur í augun.
Fjaðrirnar hans
Gylfa eru m.a. heim-
sókn þeirra hjóna til
okkar í Japan, fjöl-
skylduboðin, jólaboðin
og einfaldlega hvað
nærvera hans var góð.
Við hugsum nú til
Olgu og barna þeirra,
Dagnýjar og Stefáns,
sem enn eru ung. Við
sendum þeim samúðarkveðjur okk-
ar.
Sverrir, Guðrún Bryndís
og börn.
Sigrún laut í lægra
haldi eins og við munum
öll gera að lokum, en að
lifa endalokin með því-
líkri reisn er ekki mörg-
um gefið. Við hjá Norður-Siglingu
minnumst Sigrúnar sem hetju. Hún
kom til starfa hjá okkar litla félagi
meðan óreiða virtist vera á flestum
hlutum, en hún gekk til verka af
óvenjulegum dugnaði og alúð svo að
verkin sópuðust upp sem ryk af gólfi.
Sigrún féll inn í okkar hóp eins og
best mátti og varð fljótt eins og ein af
fjölskyldunni þegar hagur Norður-
Siglingar var annars vegar. Vart er
hægt að hugsa sér öllu betri félaga í
starfi sem gat á erfiðum stundum
kryddað tilveruna með harðbeittum
húmor, oft svörtum og kaldhæðnum
en aldrei meiðandi fyrir nokkurn
mann utan þess að spjótum glettni
væri beint inn á við og það gerði hún
ósjaldan.
Við starfsfólk Norður-Siglingar
munum Sigrúnu sem einstaklega
hlýja og góða manneskju. Byrjendum
var hún hjálparhella, hvetjandi og
skemmtileg. Sigrún kryddaði nær-
veru sína með móðurlegri umhyggju
fyrir öllum sem skipuðu sama lið og
hún.
Við erum þakklát fyrir að hafa feng-
ið að kynnast þessari miklu og góðu
baráttukonu. Fjölskyldu Sigrúnar
vottum við okkar dýpstu samúð.
Fyrir hönd starfsfólks Norður-Sigl-
ingar.
Hörður Sigurbjarnarson,
framkvæmdastjóri.
SIGRÚN ELÍSABET
ÁSGEIRSDÓTTIR
✝ Sigrún ElísabetÁsgeirsdóttir
fæddist í Reykjavík
14. maí 1956. Hún
lést á Landspítala –
háskólasjúkrahúsi 4.
mars síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Húsavíkur-
kirkju 12. mars.
Hún var Queen- og
Jonny Cash-aðdáandi
númer 1. Mikil skoðana-
kona og lét sko engan
vaða yfir sig og sína.
Hún tók líka alltaf öllu
með bros á vör. Hún
Sigrún okkar var uppá-
halds karakterinn minn
og margra vina mína.
Og það var ekki hægt
annað en að elska hana
og návist hennar.
Ég kynntist Sigrúnu
tengdamömmu minni
almennilega fyrir tæpu
ári. En hún var búin að vera góður
kunningi minn lengur því ég er búin
að vera góð vinkona Dagnýjar dóttur
hennar áður. Þegar við Árni byrjuð-
um að vera saman tók hún mér svo
ótrúlega vel og innan skamms fannst
mér hún vera orðin mín önnur
mamma. Enda spurði hún mig oft
hvort hún mætti ekki ættleiða mig,
sagði að það mundi ekki skipta neinu
máli þótt við Árni yrðum að systkin-
um. Henni fannst ekkert mikilvægara
en fjölskyldan sín og sýndi okkur það
vel, sama hversu slöpp hún var vildi
hún hafa okkur öll saman.
Maður gerði sér ekki alveg grein
fyrir því hversu mikilvægar minning-
ar við áttum öll saman, t.d. bara yfir
kvöldmatnum. Og þær stundir sem
við vorum einar saman og töluðum og
töluðum saman. Ég hugsa að hún sé
sú eina manneskja sem ég hef sagt
mikið um sjálfa mig án þess að
skammast mín, því að hún var svo op-
in að maður gat sagt henni allt án þess
að hún dæmdi mann.
Ég kveð þig, Sigrún mín, með miklu
þakklæti fyrir þetta ár og þessa miklu
ást sem þú gafst mér. Án þín væri ég
ekki sama manneskjan. Og þið ynd-
islega fjölskylda mín, takk fyrir að
leyfa mér að taka þátt í lífi Sigrúnar.
„Elska þig mikið“ og við sjáumst síð-
ar, þín
Katrín Þóra.
Vinur okkar og fé-
lagi er sjónum okkar
horfinn eða farinn
heim eins og við skát-
ar segjum. Við skáta-
bræður hans eigum
margar góðar minn-
ingar úr skátastarfinu og frá þeim
tíma er við byggðum skátaskálann
okkar Bæli á Hellisheiði. Allir fór-
um við í iðnnám og lagði Helgi
stund á rafvirkjun. Til skamms
tíma kenndi hann rafvirkjun við
rafmagnsdeild vélstjóraskólans í
Reykjavík. Kvæntist skátasystur
okkar Hólmfríði Haraldsdóttir, þau
voru einstaklega samheldin hjón.
Þeim varð ekki barna auðið en
þann tíma sem faðir Fríðu, Har-
aldur, lifði bjó hann hjá þeim hjón-
um.
HELGI
ARASON
✝ Helgi Arasonfæddist í Reykja-
vík 1. febrúar 1930.
Hann lést á líknar-
deild LSH í Kópa-
vogi 2. mars síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Foss-
vogskirkju 10. mars.
Helgi vann lengst af
sem aðstoðarstöðvar-
stjóri við Búrfellsvirkj-
un. Það voru margar
ferðirnar sem fjöl-
skyldur okkar fóru til
að taka hús á þeim
hjónum við Búrfell, en
þó ekki eins margar
og ferðirnar þeirra
voru í bæinn. Helgi
hafði gaman af tækj-
um og fylgdist vel með
nýjungum og endur-
nýjaði tæki sín ört.
Hann var eins og
fæddur inn í þá öld
sem hann lifði á, þar sem framþró-
unin var svo ör að flestir áttu fullt í
fangi með að fylgjast með, en það
var einmitt það sem fékk Helga til
að ljóma eins og krakka í dótabúð.
Eftir fráfall Fríðu og starfslok
flutti Helgi í Kópavoginn.
Minningar okkar spanna 60 ára
tímabil, frá íslensku fjallalofti til
fjarlægra landa.
Kæri vinur, takk fyrir samveruna
að sinni og megi minningin um góð-
an dreng lifa.
Rakkar.