Morgunblaðið - 13.05.2005, Blaðsíða 35
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. MAÍ 2005 35
MINNINGAR
✝ Jón BjartmarKvaran fæddist á
Seyðisfirði 18. apríl
1922. Hann lést á
gjörgæsludeild Land-
spítalans við Hring-
braut 4. maí síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Ólafur Kvaran,
ritsímastjóri, og El-
ísabet Benediktsdótt-
ir. Systkini Jóns eru
Karl Kvaran, listmál-
ari, d. 3. ágúst 1989,
Gunnar Benedikt
Kvaran, d. 24. febr-
úar 1929, og Elísabet
María Kvaran sem gift er Þorvaldi
Garðari Kristjánssyni, fv. alþing-
ismanni.
Hinn 5. september 1943 gekk
Jón að eiga Þórbjörgu Elísabetu
Magnúsdóttur frá Sæbóli í Aðal-
vík. Hún lést 11. maí 2000. Jón og
Þórbjörg eignuðust tvö börn. Þau
eru: 1) Hrafnhildur Eik, ekkja, bú-
sett í Kanada, og á
hún tvær dætur a)
Laila Pittalwala, gift
Anoop, búsett í Kan-
ada. b) Mariam
Esmail, sambýlis-
maður Gunnsteinn
Jónsson, búsett í
Kanada. 2) Gunnar
Ólafur Kvaran,
kvæntur Sigríði Þ.
Kvaran og eiga þau
þrjú börn. a) Jón Þór
Kvaran, kvæntur
Björgu Sigurjóns-
dóttur. b) Ólafía
Kvaran, sambýlis-
maður Friðleifur K. Friðleifsson.
c) Gunnar Ólafur Kvaran, kvæntur
Ásdísi Björk Jónsdóttur. Barna-
barnabörn Jóns eru þrettán.
Jón B. Kvaran starfaði hjá
Landssíma Íslands alla sína starfs-
ævi.
Útför Jóns fer fram frá Áskirkju
í dag og hefst athöfnin klukkan 11.
Kynslóðir koma og fara.
Jón B. Kvaran, sem ég heyrði oft-
ast kallaðan Onn, er sá síðasti af
elsta árgangi minnar stórfjölskyldu í
móðurætt sem kveður þennan heim.
Hann var kvæntur yngstu móður-
systur minni, Þorbjörgu (Góu), ætt-
aðri úr Aðalvík, en hún var yngst sjö
systra. Það var mjög eðlilegt að Góa
félli fyrir þessum unga, glæsilega
manni, þegar þau kynntust á Ísa-
firði, bæði ung að árum. Hann var í
símavinnu og varð síðar loftskeyta-
maður. Þau fluttu að Brú í Hrútafirði
árið 1951, hann var þar símritari og
hún símamær, eins og þær voru kall-
aðar dömurnar sem afgreiddu sím-
tölin. Þau bjuggu í Brú í nærri tvo
áratugi og kynntust miklum fjölda
fólks, bæði heimafólki og þeim, sem
áttu þar leið um, en Brú var og er í
þjóðleið að sunnan til Norðurlands
og Vestfjarða.
Það var gaman og gott að koma til
Onns og Góu í Brú. Þar var mann-
margt á þessum árum og mikið líf og
fjör og vel gert við gesti. Onn var
mörgum kostum búinn, en einn af
hans aðalkostum var hversu góður
og yndislegur hann var við börnin.
Hann tók vel á móti smáfólkinu sem
kom í heimsókn að Brú, og sýndi því
inn í völundarhús símstöðvarinnar
með allri sinni tækni og tólum. Fór í
langa og stutta bíltúra og lék við
þessa vini sína á allan hátt. Að laun-
um hlaut hann vinskap og virðingu
sem entist á meðan hann lifði. Þær
eru ljúfar minningarnar frá barns-
og unglingsárunum um Jón Kvaran.
Onn og Góa voru afar vel að sér um
marga hluti, bæði víðlesin og fróð.
Þau voru heimsborgarar og höfðu
víða farið, m.a. til að heimsækja börn
sín og barnabörn, sem búið hafa í
þremur heimsálfum. Nú geta þau
ferðast saman um nýjar slóðir. Það
er mikill söknuður í hjörtum að-
standenda Onns. Hann hafði nýlega
flust á heimili fyrir aldraða og var, að
því er virtist, nokkuð vel á sig kom-
inn, bæði líkamlega og andlega. And-
lát hans kom því mjög á óvart.
Að leiðarlokum votta ég börnum
hans, tengdadóttur og systur og fjöl-
skyldum þeirra samúð mína og sér-
staklega smáfólkinu hér heima og
erlendis. Guð blessi minningu Onns
og Góu.
Með vinarkveðju að vestan.
Magnús Reynir Guðmundsson.
Örfáar minningar lítillar stúlku
frá löngu liðnum tíma, og enn sitja á
„harða diskinum“ eins og gjarnan er
sagt á tölvuöld.
Eitt af skemmtilegustu tímabilum
æsku minnar á Ísafirði var þegar við
fjölskyldan bjuggum í læknisbú-
staðnum við Silfurgötu. Í heimili
voru bræður mínir þrír og Jón B.
Kvaran, ævinlega kallaður Onn, litla
telpan, húsbændur og í kosti var hér-
aðslæknirinn, Kristján Arinbjarnar.
Þar voru líflegar og skemmtilegar
samræður við matarborðið. Kristján
var með skemmtilegustu mönnum
og strákarnir allir á fjörugasta skeiði
og ekki sló húsbóndinn faðir minn af.
Allir gengu strákarnir í gagnfræða-
skólann þar sem Hannibal réð ríkj-
um, og þá var eins gott að mæta ekki
ólesinn í skólann. Mig grunar að ekki
hafi skemmtanalífið alveg verið for-
sómað og þeir frændur gjarnan verið
potturinn og pannan þar. Onn sem
var bróðursonur móður minnar Guð-
laugar Kvaran var glæsimenni og
einstakt prúðmenni.
Svo kom að því að ástin bankaði á
dyr hjá frænda, og í ljós kom að ein
af fallegustu stúlkunum í bænum var
komin í spilið, Þorbjörg Magnús-
dóttir frá Sæbóli í Aðalvík, sem jafn-
framt gekk í gagnfræðaskólann, en
þau máttu vart hvort af öðru sjá. Þau
urðu síðar hjón og eignuðust tvö
börn, Hrafnhildi og Gunnar Ólaf,
sem bæði eru sómafólk. Hrafnhildur
er búsett í Kanada svo að Gunnar og
kona hans Sigríður hafa hlúð að hon-
um ef á þurfti að halda, og ekki hafa
Elísabet systir hans og Þorvaldur
Garðar hennar maður legið á liði
sínu.
Við Ingi vottum ykkur öllum okk-
ar dýpstu samúð.
Lilja H. Gunnarsdóttir.
Til fjölskyldu okkar og vina. Megi
friður guðs vera með ykkur öllum.
Þó að við getum ekki verið með ykk-
ur, þá er hugur okkar hjá ykkur.
Lögmál lífsins er að við berum
virðingu fyrir þeim sem eru okkur
eldri, við sjáum þau eldast og ímynd-
um okkur að þau muni deyja og
hvernig lífið verði án þeirra. En samt
þegar sá tími kemur og við verðum
að horfast í augu við þögn dauðans,
skiljum við að það var ekki hægt að
undirbúa sig. Það er enginn undir-
búningur sem getur auðveldað okk-
ur að missa þá sem gáfu okkur líf.
Það er sá sannleikur sem við verðum
öll að horfast í augu við að sama hvað
mikið við elskum, verðum við að læra
að sleppa. Þegar ástvinur deyr,
kveðjumst við ekki heldur reynum
að læra að sleppa þörf okkar fyrir
þeirra ást og umhyggju.
Við höfum komist að þeirri niður-
stöðu að erfitt er að lýsa með orðum
eða að segja frá lífi Jóns. Hann var
margslunginn og krefjandi, en samt
lét hann börn sín og okkur barna-
börnin skilja að hann elskaði okkur
takmarkalaust og án skilyrða, ást
sem hann átti nóg af. Hann var okk-
ar afi, okkar afi Onn. Hann var til-
finningaríkur, góður, gjafmildur, að-
laðandi og skemmtilegur maður.
Hans mesta ást og yndi voru börnin
hans tvö, barnabörnin fimm og
þrettán barnabarnabörn. Hann var
hamingjusamastur þegar hann gat
hlaðið á okkur sælgæti og öðru góð-
gæti sem við venjulega máttum ekki
fá.
Við erum svo þakklátar fyrir að
hafa alltaf kvatt hann afa með orð-
unum „Ég elska þig“, hvort sem það
var í símtölum eða þegar við hitt-
umst. Það sem við sögðum aldrei við
hann, en teljum víst að hann hafi vit-
að var hvað við vorum stoltar af því
að eiga hann fyrir afa, og hvað mikil
áhrif hann hafði á hverjar við erum í
dag. Við dáðumst að og virtum afa
Onn.
Aðeins tíminn mun milda söknuð-
inn. Dauðinn endar lífið, en endar
ekki góðar minningar um afa Onn.
Afi, við sem elskuðum þig svo mikið,
þú varst svo góður, það varst þú svo
sannarlega.
Með ást, virðingu og stolti kveðj-
um við okkar elsku afa Onn (sælgæt-
ismanninn). Guð gefi þér eilífa hvíld
og frið.
Laila, Anoop, Jahaan Ara,
Sonya, og Sureya; Mariam,
Gunnsteinn, og Sara Kristín.
Jón B. Kvaran móðurbróðir minn
er látinn. Ég þekkti hann þó betur
sem Onn frænda.
Margs er að minnast þegar komið
er að kveðjustund. Hugurinn reikar
aftur til bernskuáranna.
Þegar ég man fyrst eftir Onn
frænda var ég ekki há í loftinu, lík-
lega verið um þriggja ára. Hann og
Góa voru að passa mig heima hjá
mömmu og pabba. Góa hafði lagt sig
og Onn átti að fylgjast með barninu.
Ég sá mér leik á borði og spurði
frænda hvort ég mætti mála. Hann
hélt það nú að barnið mætti mála og
hjálpaði mér að ná í liti sem ég benti
honum á langt uppi í skáp. Onn fór
eitthvað að bardúsa og gleymdi að
hafa auga með systurdóttur sinni, ég
var hins vegar alsæl með litina og
hófst strax handa. Kom mér mak-
indalega fyrir í borðstofunni og mál-
aði borðstofuborð foreldra minna
blátt. Ég mun aldrei gleyma því hvað
mamma var reið þegar hún kom
heim en hvort hún var reiðari við mig
eða Onn er ég ekki viss um.
Ég vann í miðbænum í mörg ár og
það liðu ekki margir dagar á milli
þess sem ég rakst á Onn eða sá hann
tilsýndar í hádeginu þegar hann var í
sinni daglegu göngu í miðbænum.
Það voru alltaf fagnaðarfundir, smá
spjall og faðmlag.
Onn frændi vildi allt fyrir mann
gera. Hann var sérstaklega barngóð-
ur maður og stakk að manni sælgæti
í tíma og ótíma. Hann var ljúfur og
góður en hafði sínar skoðanir og fór
ekkert leynt með þær.
Eftir að Góa lést árið 2000 voru
það ófáir sunnudagar sem ég sótti
Onn í Aðalstrætið til að fara í sunnu-
dagsmatinn til mömmu. Hann spurði
mig iðulega hvað væri í matinn hjá
Betu systur sinni og ef ég sagði hon-
um að það væri lambalæri þá brosti
hann út að eyrum, ég tala nú ekki um
ef ég sagði kótelettur þá ljómaði
hann. Ég gerði oft grín að honum
þegar hann tók upp saltstaukinn og
úðaði yfir matinn án þess að smakka
hann, honum fannst bara aldrei nógu
mikið saltbragð, það tæki því ekki að
smakka nema salta fyrst.
Hann kom ekki svo í Skerjafjörð-
inn öðru vísi en að stinga sælgæti
eða einhverjum krónum í vasann hjá
syni mínum. Þorvaldur Garðar var
hrifin af frænda sínum, hann var allt-
af svo góður við mig, sagði Þorvald-
ur, þegar ég sagði honum að Onn
væri dáinn.
Síðasta skipti sem ég hitti Onn áð-
ur en hann veiktist var á afmælis-
daginn minn, 25. mars síðastliðinn.
Við mamma heimsóttum hann á
Laugarásveginn, þangað sem hann
hafði flutt stuttu fyrir jól. Að vanda
dró hann upp sælgæti en fannst það
frekar fátæklegt sem hann hafði upp
á að bjóða í tilefni dagsins. Við sátum
hjá honum dágóða stund og spjöll-
uðum saman. Stuttu síðar var hann
kominn á spítalann þar sem hann
lést 4. maí síðastliðinn.
Minningarnar eru margar,
skemmtilegar og ljúfar. Með þær í
huga og hjarta kveð ég frænda minn,
Jón B. Kvaran, Onn.
Elísabet Ingibjörg
Þorvaldsdóttir.
Nú er komið að kveðjustund,
elskulegur tengdafaðir minn Jón er
kvaddur í dag eftir stutt en erfið
veikindi. Minningarnar eru margar
sem koma í hugann á stund sem
þessari eftir löng og góð kynni í gleði
og sorg. Ég kom inn í fjölskyldu Jóns
fyrir fjörutíu árum og hafa vinátta
okkar og samskipti alltaf verið góð.
Jón átti gott líf, góða konu og góða
fjölskyldu sem hann elskaði mest af
öllu. Síðustu árin eftir að tengda-
móðir mín lést voru stundum erfið og
saknaði hann hennar mikið. Hann
var mér góður og umhyggjusamur
tengdafaðir og börnum mínum og
barnabörnum góður afi og langafi.
Það var honum hjartans mál að aldr-
ei gleymdist afmælisdagur í fjöl-
skyldunni og allir fengu pakka frá
afa og langafa að ógleymdu öllu sæl-
gætinu sem hann setti í mun
barnanna.
Ég á eftir að sakna hans mikið, en
er glöð og þakklát fyrir að hafa átt
hann að í öll þessi ár og sérstaklega
fyrir að hafa getað verið vinur hans
undanfarin ár. Gott er að vera þess
fullviss að hann er komin til þess sem
öllu ræður og hefur heitið okkur að
við munum sameinast á ný með ást-
vinum okkar. Vil ég kveðja hann með
þessu ljóði:
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Ég bið guð að styrkja öll þau sem
sakna hans nú og þá sérstaklega
börnin hans Hrafnhildi og Gunnar,
barnabörnin, barnabarnabörnin og
systur hans Elísabetu.
Sofðu rótt og hvíl í friði, takk fyrir
allt.
Þín tengdadóttir
Sigríður.
Í dag kveðjum við afa og langafa
okkar, Jón Kvaran, eða afa Onn eins
við köllum hann alltaf. Við hittum
hann síðast um páskana þegar hann
hélt matarboð fyrir barnabörnin sín
og fjölskyldur þeirra. Þetta var af-
skaplega notalegt kvöld og ekki
grunaði okkur að við værum að hitta
afa Onn í síðasta skiptið. Nú er ég
viss um að amma Góa hefur tekið vel
á móti honum og að þeim líði vel
saman.
Honum þótti afskaplega vænt um
fjölskyldu sína, vildi allt fyrir hana
gera og lét iðulega í ljós hversu stolt-
ur hann væri af barnabörnum sínum
og langafabörnum. Minningar okkar
um afa og langafa geymum við í
hjörtum okkar.
Við eigum eftir að sakna hans mik-
ið. Hvíl í friði.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni
(Sig. Jónsson.)
Ólafía, Friðleifur,
Bjarki Þór, Fannar Óli
og Friðleifur Kristinn.
Góðvinur okkar, Jón Kvaran, Onn,
hefur kvatt þetta tilverustig. Margs
er að minnast og þakka, ber þar
hæst trygglyndið við fjölskyldu okk-
ar alla. Onn og Góa voru óaðskilj-
anleg heild, fastir punktar í tilver-
unni. Þau voru höfðingjar heim að
sækja og menn fóru ríkari af þeirra
fundi. Á heimili þeirra var ekkert
kynslóðabil, öllum var gert jafnt
undir höfði. Aldrei gleymdust litlir
munnar og litlar hendur áttu líka
vísa hlýja lófa til að leiða sig. Onn var
sannur barnavinur og hændust öll
börn að honum.Við minnumst með
þakklæti ferðanna úr Aðalstrætinu
niður að Tjörn þegar öndunum var
gefið brauð, „Big Chief“ náttfatanna
frá Ameríku og kúrekastígvélanna
sem báru glöðum gefendum gott
vitni, allra samverustundanna og
hjartaþelsins. Með Jóni Kvaran er
genginn góður maður sem veitti
samferðamönnum sínum ríkulega af
hjartahlýju, kímni og heilindum.
Nú hafa þau öll kvatt, systurnar
sjö og mágarnir. Onn var þeirra síð-
astur. Vísast er að honum hefur ver-
ið tekið fagnandi þegar hann bættist
í hópinn og auðvelt er að ímynda sér
endurfundi þar sem skipst er á skoð-
unum og hlátrasköll mikil.
Við vottum aðstandendum öllum
okkar dýpstu samúð og biðjum Guð
að styrkja þau í sorginni. Megi þau
umvefja hvert annað í þeim kærleik
sem var aðalsmerki Góu og Onns.
Guð blessi minningu Jóns Kvaran.
Hafi hann þökk fyrir allt.
Gísli, Rósa og Torfi.
JÓN B.
KVARAN
Móðir okkar,
LÁRA SUMARLIÐADÓTTIR GASCH,
144-62 25th Rd,
Flushing,
New York,
andaðist á sjúkrahúsi í New York fimmtu-
daginn 5. maí.
Diana Benesh,
Birgir Sumarliðason,
barnabörn og barnabarnabörn.
Móðir mín,
HELGA SVEINSDÓTTIR
fyrrv. símstöðvarstjóri,
Vík í Mýrdal,
er látin.
Guðný Guðnadóttir.
Móðir okkar,
VALGERÐUR FINNBOGADÓTTIR,
Bolungarvík,
lést á Sjúkrahúsi Ísafjarðar miðvikudaginn
11. maí.
Sigríður Þ. Jakobsdóttir,
Finnbogi S. Jakobsson,
Álfdís Jakobsdóttir,
Flosi V. Jakobsson.