Morgunblaðið - 13.05.2005, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 13. MAÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Valdimar Ingi-berg Þórðarson
fæddist á Kvía-
bryggju í Grundar-
firði 26. maí 1944.
Hann lést 1. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Ingibjörg
Sveinsdóttir, f. í
Ólafsvík 9. ágúst
1909, d. í Reykjavík
22. apríl 1948 og
Þórður Valdimar
Þórðarson, f. á
Skerðingsstöðum í
Eyrarsveit á Snæ-
fellsnesi 22. ágúst
1905, d. í Reykjavík 28. des. 1993.
Systkini Valdimars eru Guðmund-
ur Ólafur, f. 8. des. 1929, d. 15. feb.
1937, Ingibjörg, f. 26. feb. 1931,
Magnþóra Kristín, f. 4. apríl 1932,
Kristín Karólína, f. 4. júní 1933, d.
22. jan. 1984, Ólafur Garðar, f. 27.
des. 1935, Sveinn Einar, f. 4. júní
1937, d. 4. ágúst 1951, Þorvaldur,
f. 29. apríl 1939 og Guðmundur
Ólafur, f. 27. apríl
1942.
Sambýliskona
Valdimars frá 1975
er Pála Jakobsdóttir,
f. 25. apríl 1948. For-
eldrar hennar voru
Þórey Magnúsdóttir,
f. 13. janúar 1918, d.
20. ágúst 1995 og
Jakob Þorvarðarson,
f. 15. des. 1913, d. 19.
okt. 1995. Dóttir
Valdimars og Pálu er
Íris Mjöll, f. 28. júlí
1979, sambýlismaður
Magnús B. Baldurs-
son. Börn Magnúsar frá fyrri sam-
búð eru Jón Marel og Ída Bjark-
lind. Fóstursynir Valdimars eru
Skúli Jakobsson, f. 5. ágúst 1967
og Kristinn Jakobsson, f. 11. júní
1969, kvæntur Hildi Birgisdóttur,
börn þeirra, Jakob og Karen.
Útför Valdimars verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Elsku vinur.
Þetta var ótímabært fráfall, vorið
að koma og sumarið framundan. Það
verður erfitt að sætta sig við að hafa
þig ekki á meðal okkar en við vitum að
þú fylgist með okkur öllum.
Þú varst minn besti vinur, félagi,
stoð og stytta, alltaf jákvæður og
brosandi, sama á hverju gekk.
Þú ert okkur kær, svo undur kær
og sárt við munum þín sakna.
Um vangana renna nú sorgartár,
minningarnar vakna.
Ástvinur, faðir, bróðir og sonur,
allt þetta varstu með sanni.
Skarðið er stórt, það verður ei fyllt,
skarðið í okkar ranni.
Í hjarta mér harmurinn hamast og gnýr,
þú varst ástin mín, vinur minn besti.
Ég hugsa um fallegu augun þín brún,
í huganum brosið þitt festi.
Nú stöndum við saman hönd í hönd
og hægfara förum við fetið.
Við reynum að finna hinn rétta veg,
þótt hrelli okkur harmahretið.
Ó, gerðu það, Guð, taktu hann í fang
og blíðlega leiddu í ljósið.
Við hinkrum um stund, og hittumst á ný
og saman þá leiðumst í ljósið.
(Berglind Ósk Agnarsdóttir.)
Guð veri með þér elsku vinur, þín
Pálína.
Kæri fóstri.
Nú er komið að kveðjustund, stund
sem kom alltof fljótt. Margs er að
minnast þau ár sem okkar leiðir lágu
saman. Þú komst eins og himnasend-
ing inn í líf okkar bræðranna þegar þú
og mamma hófuð búskap árið 1975.
Þú svo sannarlega gekkst okkur í föð-
urstað, nærvera þín var einstök allt
frá fyrstu kynnum, hvernig þú á föð-
urlegan hátt lagðir okkur lífsins regl-
ur og á einstakan hátt varstu ekki
bara fóstri okkar heldur miklu frekar
vinur sem alltaf var treystandi á. Þú
varst vinur vina þína og áttir fleiri vini
en kunningja, það segir allt um þig.
Þú varst ósérhlífinn maður og hugs-
aðir alltaf fyrst um fjölskylduna og
vini, að allt væri í lagi og allir kátir, já
þér var mikið í mun að öllum liði vel í
kringum þig. Þú varst nagli, algjör
nagli – alltaf hress, aldrei veikur, jafn-
vel ekki þegar þú fórst í hjartaað-
gerðina fyrir 10 árum síðan, það var
ekkert mál. Þú varst kraftur, mikill
kraftur, þið bræðurnir létuð ykkur
ekki muna um að byggja hús, jafnvel
nokkur í einu. Það var ekki auðveld-
asta vinnan sem þú stundaðir, múr-
arameistari, en fyrir þig, ekkert mál.
Þú varst kátur maður, elskaðir
söngva og varst minn uppáhalds-
söngvari, þegar ég var lítill. Lögin þín
munu lifa í mínum huga um ókomna
tíð. Þú kenndir mér margt, að lifa,
vera góður maður og hugsa vel um líf
mitt og sagðir oft að ég ætti bara einn
líkama og að ég ætti að hugsa vel um
hann. Þú fórst sjálfur ekki alltaf eftir
lífsins reglum en við lærðum báðir vel
af því. Þú sagðir mér að hugsa vel um
fjölskyldu mína því það er framtíðin
og þangað skal stefna, já framtíðin.
Þú varst búinn að „plotta“ ásamt
tengdaföður mínum, já það gekk eftir
og betri konu get ég ekki átt í dag. Þú
varst alveg ótrúlegur maður. Þú varst
góður afi en því miður bara alltof
stutt. Þú kenndir mér að vandamál
væru ekki til – aðeins smá vinna sem
gaman væri að leysa – með þessum
orðum vil ég kveðja þig. Elsku Valdi-
mar, minningin um þig mun lifa, nú
ertu kominn á þann stað sem okkur
öllum er ætlað – við munum hittast
aftur, seinna.
Ég þakka allt frá okkar fyrstu kynnum
það yrði margt, ef telja skyldi það.
Í lífsins bók það lifir samt í minnum
er letrað skýrt á eitthvert hennar blað.
Ég fann í þínu heita stóra hjarta,
þá helstu tryggð og vináttunnar ljós.
Er gerir jafnvel dimma vetur bjarta
úr dufti lætur spretta lífsins rós.
(Margrét Jónsdóttir.)
Kristinn Jakobsson.
Þegar mér bárust þær hörmulegu
fréttir að elskulegur bróðir minn og
vinur, Valdimar, væri dáinn, trúði ég
vart því sem ég heyrði, þetta var sorg-
arfrétt sem mér fannst koma mörg-
um árum of fljótt. Eina huggunin er
sú að þremur dögum áður áttum við
góðar stundir saman er við bræðurnir
heimsóttum Valdimar í sumarbústað-
inn hans í Grímsnesinu til að spila
bridge, en í þeirri list var hann frá-
bær, svo skapandi og frjór.
Valdimar fæddist á Kvíabryggju í
Grundarfirði var yngstur níu systkina
og var á fjórða ári þegar mamma deyr
en við andlát hennar sundrast fjöl-
skyldan að mestu, en systurnar okkar
elskulegu, Magga og Inga, sáu um
heimilið til að byrja með, og hjá þeim
var hann til skiptis og ólst upp við
mikinn kærleik, einnig var hann hjá
afa og ömmu á Skerðingsstöðum um
nokkurn tíma og þar naut hann um-
hyggju og ástúðar Kristínar systur
okkar en hún bjó þar á heimilinu.
Valdimar átti marga vini og kunn-
ingja, fólk laðaðist að honum, hann
hafði svo gott skopskyn að eftir örlitla
samræðustund var maður byrjaður
að brosa og oftast stutt í hlátur, góða
skapið og glaðværðin var honum í
blóð borin, með afbrigðum bóngóður
og þægilegur og vel greindur.
Kannski voru mestu hæfileikar hans
söngurinn, röddin undurfögur og
sterk, og gædd miklum töfrum og
hafði hann gaman af að syngja og
skemmta sér í góðra vina hópi. Eftir
eins til tveggja ára vinnu á sjó og
nokkur ár í vefnaði á Álafossi og í
Últímu fór Valdimar að læra múr-
smíði og lauk sveinsprófi fyrsta júní
1968, og síðar meistaraprófi og hefur
unnið í faginu allar götur síðan, var
góður fagmaður þrælduglegur og
mikill þrekmaður. Valdimar hefur
verið síðastliðin tvö ár meira og
minna á Selfossi að byggja íbúðarhús
og einnig aðstoðað dóttur sína og
tengdason við byggingu á þeirra húsi.
Eftirlifandi sambýliskona Valdimars
er Pálína Jakobsdóttir og áttu þau
eina dóttur saman, Íris Mjöll, en áður
átti Pála tvo syni, þá heiðursmenn
Kristin og Skúla Jakobssyni. Við
systkinin og makar þökkum guði fyrir
samfylgd hans og vitum að tekið verð-
ur á móti honum með útbreiddum
faðmi. Nærvera hans var framúr-
skarandi góð.
Elsku Palla og fjölskylda, guð
styrki ykkur og hjálpi í sorginni, við
vottum ykkur innilega samúð okkar.
Fyrir hönd systkina og maka,
Þorvaldur.
1. maí, gleðidagur, fólk fylkir liði,
þrammar af stað, ástæðan: krafa um
betri kjör fyrir launþega þessa lands,
þannig hef ég upplifað þennan dag
alla tíð.
Í ár var 1. maí sunnudagur, við
hjónin að ljúka morgunkaffinu, er
síminn hringdi og systir mannsins
míns sagði okkur að mágkona þeirra
hefði orðið bráðkvödd kvöldið áður.
Þetta fannst okkur sárar fréttir, en
nokkrum stundum síðar hringdi syst-
ir mín og tilkynnti að maður hennar
hefði fengið hjartaáfall og látist sam-
stundis. Þetta var fullmikið á einum
degi, en bilið milli gleði og sorgar er
stundum mjótt. 1. maí var í okkar fjöl-
skyldu orðinn sorgardagur.
Að vera að skrifa minningagrein
um kæran vin minn og mág er ótrú-
legt. Ég var búin að ákveða að skrifa
smá ræðustúf af öðru tilefni í sumar,
en því miður verður ekki af því.
Ég kynntist Valdimar árið 1972, en
þá var hann ásamt fleirum í bridge-
sveit með fyrrverandi eiginmanni
mínum. Hann var snjall spilari, og
ásamt Hauki spilafélaga sínum unnu
þeir marga sigra við græna borðið.
Hann hefði líka getað náð langt í
sönglistinni ef hann hefði farið í söng-
nám, hann hafði fallega rödd og gam-
an af að syngja, en hann þurfti
snemma að fara að vinna fyrir sér, og
arðbærra þótti að læra múrverk en
söng.
Á þessum árum vorum við fólk í
blóma lífsins, skemmtilegur og hress
hópur sem oft gerði sér glaðan dag,
með spilamennsku, söng og dansi.
Valdimar, stuðkarlinn, sem alltaf var í
góðu skapi og alltaf hlæjandi, lét sig
aldrei vanta.
Í afmæli mínu fyrir 30 árum, var
systir mín meðal gesta, og þegar líða
tók á kvöldið voru þau orðin upptekin
hvort af öðru, og saman hafa þau fet-
að sig gegnum lífið síðan.
Hún kom með tvo unga drengi í bú-
ið, svo það varð töluverð breyting hjá
piparsveininum káta að vera allt í
einu kominn með fjölskyldu, en hann
var barngóður og elskaði þessa nýju
syni eins og hans eigin væru. Saman
eignuðust þau síðan hana Írisi Mjöll,
sem var honum mikill gleðigjafi og
samband þeirra mjög kærleiksríkt.
Á kveðjustund streyma minning-
arnar fram þegar hugurinn reikar, og
þrátt fyrir aðstæður læðist bros fram
á varirnar, eins og sonur minn sagði:
„Allt í umhverfi lífsins verður öðruvísi
þegar maður sem alla ævi hefur verið
manni nálægur deyr.“ Valdimar skil-
ur eftir stórt skarð hjá okkur öllum í
fjölskyldunni, við minnumst hans með
gleði, og þökkum honum allar
skemmtilegu samverustundirnar.
Ég bið Guð að hugga og blessa
systur mína, Írisi, Skúla, Kidda, og
fjölskyldur þeirra, og sendi þeim og
öðrum aðstandendum samúðarkveðj-
ur.
Í minningunni var: Tígulkóngurinn
útspilið, Sveinki káti var lagið og Út
og suður var dansinn. Við gerum hlé
um stund, bless á meðan.
Esther.
Elsku frændi, vera þín hér á jörð-
inni var alltof stutt. Ég var oft í hug-
anum búinn að skipuleggja spilakvöld
á elliheimilinu hjá ykkur bræðrunum
og hafði oft í flimtingum að ég ætlaði
að fá þar inni samtímis, en af því verð-
ur ekki. Ég get huggað mig við allar
þær frábæru minningar sem ég á um
þig, elsku frændi, og þeim gleymi ég
aldrei. Mér eru minnisstæð sumar-
kvöld eftir vinnu þegar við skiptum
liði í fótbolta í Fossvogsdalnum og þú
lékst við hvern þinn fingur. Þar var
stundum háð mikil barátta og keppn-
isandinn aldrei langt undan. Margar
góðar minningar á ég einnig frá
kvöldstundum við spilaborðið og allt-
af var stutt í grínið. Í gleðskap varst
þú hrókur alls fagnaðar og mér eru
minnisstæðar stundirnar, þegar þú
hófst upp raust þína í söng og við-
staddir stóðu á öndinni yfir fegurð
söngraddarinnar. Við systkinin töluð-
um oft um að þar væri falinn fjársjóð-
ur sem alltof fáir fengju að njóta. Fyr-
ir mér versnaði heimurinn til muna
við ótímabært andlát þitt. Það sem
einkenndi svo okkar samskipti var að
kynslóðarbilið var ekkert, hvorki í
leik né starfi. Ég veit sannast sagna
ekki hvernig ég á að geta fyllt upp í
skarðið sem þú skilur eftir í hjarta
mínu og mun um ókomna framtíð ríg-
halda mér í minningarnar um þig. Ég
er þakklátur almættinu fyrir þann
tíma sem við áttum þó saman og síð-
asta skiptið er við hittumst í sumarbú-
staðnum þínum með spilafélögunum,
ætla ég að geyma djúpt í hjarta mínu.
Ég sendi fjölskyldu, ástvinum og ætt-
ingjum innilegar samúðarkveðjur,
megi Guð styrkja þau í sorgum
þeirra. Minningin um Valdimar Ingi-
berg Þórðarson lifir.
Þinn frændi,
Þórður.
Mörg, ljúf og skemmtileg minn-
ingabrot koma upp í hugann þegar við
hugsum til þín, elsku Valdimar
frændi.
Efsta myndin í minningabunkan-
um er lýsingarmynd af þér þar sem
þú ert: fjallmyndarlegur, hörkudug-
legur, skemmtilegur og ekki síst um-
hyggjusamur og innilegur. Mynd af
ykkur bræðrunum saman, er óhjá-
kvæmilega næst í röðinni þar sem þið
voruð yfirleitt nefndir sem ein heild
„Strákarnir“ enda óvenju samhentir
bæði í leik og starfi.
Síðan kemur upp mynd af heim-
sóknum okkar krakkanna til ykkar
„Strákanna“ og „Plæs“ afa þar sem
alltaf var tekið á móti okkur opnum
örmum. Það var ævintýri líkast að fá
að sitja og hlusta á ykkur skemmti-
legu frændurna segja sögur eða spila
brids og svo að hlusta á þig, Valdimar,
spila á gítarinn og syngja. Aldrei
fundum við að nærveru okkar væri
ekki óskað og oftast vorum við leyst
út með nammipeningum.
Ein sú skemmtilegasta vinnuvika
sem Óskar hefur upplifað var þegar
að þið „Strákarnir“ voruð að pússa
íbúðina okkar í Flúðaselinu. Hann var
alveg hvumsa yfir því hvað þið gátuð
alltaf verið hressir og skemmtilegir
og drukkið mikið kaffi. Og svo á með-
an þið hömuðust við að pússa af ykkar
umtalaða krafti gátuð þið líka verið að
tefla blindskák ykkar á milli! Þarna er
vel lýst kraftinum frá Snæfellsjökli
sagði ég alltaf hreykin þegar þetta
bar á góma.
Þegar hrært er í minningamynd-
unum eru þær frá ættarmótunum á
Snæfellsnesinu áberandi. Þar varstu
ávallt, elsku Valdimar frændi, hrókur
alls fagnaðar; í leikjum, við grillið og
sem forsöngvari við varðeldinn fram
eftir nóttu en þú varst með ákaflega
djúpa, sterka og fallega söngrödd.
Sérstaklega man ég eftir því
hversu vel þú passaðir upp á að eng-
inn yrði út undan í dansinum á ætt-
armótinu í Ólafsvík. Slíkur herramað-
ur varstu.
Ferðin okkar að Skerðingsstöðum
og myndatakan í rústunum af ykkur
systkinunum eru meðal þeirra dýr-
mætu minninga sem við geymum nú
með okkur.
Elsku Palla, Íris, Skúli, Kristinn,
systkin og við hin sem syrgjum. Megi
minningin um yndislegan dreng
verða okkur dálítil huggun.
Sveindís María (Didda) og Óskar.
Það var á sunnudegi, 1. maí, að okk-
ur barst sú frétt að okkar elskulegi
frændi væri látinn, kallið er komið.
Og allt skeði svo snöggt. Enginn get-
ur ráðið sínum tíma, sérstaklega þeg-
ar veikindi eru annars vegar. Og svo
var margt fram undan hjá þessum
yndislega frænda, hann er búinn að
berjast gegnum súrt og sætt bæði á
góðum tímum og erfiðum. En alltaf
gat hann brosað að lífinu. Hann var
svo söngelskur og húmorískur og
hafði svo margt að gefa. Allt sem
hann tók sér fyrir hendur var gert af
alhug. Hann var stoltur faðir, aldrei
baðstu um eitt eða neitt. Eins þegar
bræður hans komu og báðu um spil
(bridge), eins þegar ættingjar og vinir
komu var ávallt bros á vör.
Í dag kveðjum við hann Valdimar
okkar, sem fór svo skyndilega frá
okkur. Margs er að minnast þegar við
hugsum til baka um þær stundir sem
við áttum með honum.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Elsku Íris Mjöll, Pálína og fjöl-
skyldur ykkar, innilegustu samúðar-
kveðjur til ykkar allra. Megi guð
styrkja ykkur í sorginni.
Ósk María Ólafsdóttir, Sigurþór
Ólafsson, Björg Ólafsdóttir,
Valdimar Þ. Ólafsson, Ólafur G.
Ólafsson, Thelma Dyljá Ólafs-
dóttir, Ásgrímur G. Jörundsson,
Oddný G. Stefánsdóttir, Guðrún
Helga Guðmundsdóttir, Ingvi
Freyr Guðmundsson, Eva Dögg
Guðmundsdóttir og Ingibjörg
Richter.
Elsku frændi, þegar mér barst sú
harmafregn að þú hefðir yfirgefið
þennan heim svo skyndilega varð ég
allur dofinn. Ég kom og heimsótti þig
fyrir stuttu upp í sumarbústaðinn í
Grímsnesi þar sem þú dvaldir svo oft
og helgina á eftir varst þú horfinn yfir
móðuna miklu. Ekki bara hafði ég
misst föðurbróðir minn, heldur líka
lærimeistara og góðan vin. Ég á alveg
ótrúlega margar góðar minningar um
samveru okkar alveg frá því að ég var
lítill snáði þá komst þú og heimsóttir
mig alveg sérstaklega. Allavega var
það mín upplifun. Alltaf tilbúinn að
gera allt fyrir mig. Þegar ég varð
eldri og var við iðnnám varst þú kenn-
ari minn og meistari og áttum við
margar góðar stundir þar. Unnum
síðan saman alltaf öðruhvoru alveg
fram að því síðasta. Ég man þegar við
vorum saman á Sómabátnum úti á
flóa og suðum okkur kola og kart-
öflur, náðum okkur í sjó sem við sett-
um í pott og suðum allt þar í, við töl-
uðum um það að við hefðum sjaldan
smakkað betri máltíð né borðað á
betri stað. Það var mikið sungið og
hlegið, en aflinn var ekki upp á marga
fiska en þarna áttum við margar góð-
ar stundir saman, sem eftirá eru svo
mörgum sinnum meira virði en góður
afli. Ég á endalausar svona góðar
minningar sem ég mun ávallt geyma
innra með mér. Ég ætla að kveðja þig
með ljóði eftir V. Briem.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Elsku Valdi minn, góða nótt og Guð
geymi þig. Elsku Palla, Íris, Skúli,
Kiddi og aðrir aðstandendur megi
Guð gefa ykkur styrk á þessari erfiðu
stundu
Ingþór Þorvaldsson.
VALDIMAR I.
ÞÓRÐARSON