Morgunblaðið - 13.05.2005, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 13. MAÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hanna Jóna Mar-grét Sigurjóns-
dóttir fæddist í
Reykjavík 13. febr-
úar 1942. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 6. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar eru Guð-
rún Ingibjörg Jóns-
dóttir, f. 11. ágúst
1922 og Sigurjón H.
Sigurjónsson, f. 21.
apríl 1922. Systkini
Jónu eru: a) Sigur-
jón, f. 12. september
1943, maki Anna Ás-
geirsdóttir, f. 22. mars 1947, þau
eiga þrjú börn. b) Guðjón, f. 20.
nóvember 1944, d. 3. júní 1990,
hann á þrjú börn. c) Viðar, f. 5. nóv-
ember 1951, maki Ólöf Jónsdóttir,
f. 8. apríl 1954, þau eiga eina dótt-
ur. d) Gunnhildur, f. 29. júlí 1955,
hún á tvö börn. Fósturforeldrar
Jónu voru Margrét Kjartansdóttir,
f. 2. ágúst 1896, d. 5. apríl 1960 og
Georg Jónsson, f. 24. febrúar 1895,
d. 24. mars 1981. Fóstursystkini
Jónu eru: Anna, f. 20. febrúar 1928,
maki Gunnar M. Pétursson, f. 16.
börn þeirra eru; a) Margrét Þór-
unn, f. 26. janúar 1981, í sambúð
með Björgvini Fjeldsted, f. 26.
september 1976, synir þeirra, Óli-
ver Dofri, f. 27. nóvember 1998 og
Mímir Máni, f. 22. maí 2004, b)
Þórður Ingi, f. 22. október 1988, c)
Áslaug Þóra, f. 22. september
1992, d) Sigrún Ósk, f. 17. septem-
ber 1995 og e) Hanna María, f. 5.
desember 1996. 5) Gróa María, f.
16. júní 1967, maki Baldvin Kára-
son, f. 7. nóvember 1967, synir
þeirra eru Páll Helgi, f. 22. mars
1999 og Gísli Marteinn, f. 12. febr-
úar 2002.
Jóna ólst upp í Skerjafirði og bjó
þar alla tíð að undanskildum fáum
árum sem hún bjó í Stigahlíð. Hún
starfaði sem dagmóðir, vann að
réttindamálum dagmæðra og var
fyrsti formaður Samtaka dag-
mæðra í Reykjavík. Hún starfaði á
skrifstofum Bæjarútgerðar
Reykjavíkur, Borgarspítalans og
Myllunni. Jóna starfaði í Skátafé-
laginu Landnemum. Nokkur sum-
ur sá hún um kaffihlaðborð í Nes-
búð á Nesjavöllum og eitt sumar í
torfbænum á Hrafnseyri við Arn-
arfjörð. Síðustu ár var hún mat-
móðir nemenda í Hagaskóla. Hún
var formaður Kvenfélags Nes-
kirkju.
Útför Jónu fer fram frá Nes-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
október 1919, þau eiga
fimm börn og Kjartan,
f. 7. maí 1933, maki
Sigríður Pétursdóttir,
f. 3. október 1934, þau
eiga þrjú börn.
Jóna giftist 14. nóv-
ember 1959 Þórði M.
Adólfssyni, f. 14. nóv-
ember 1938. Foreldr-
ar hans eru Sólborg H.
Þórðardóttir, f. 28.
júní 1914 og Adólf Ás-
björnsson, f. 26. októ-
ber 1910, d. 14. febr-
úar 1942.
Börn Jónu og Þórð-
ar eru: 1) Margrét Þórunn, f. 26.
febrúar 1960, d. 3. desember 1960.
2) Sólborg Hulda, f. 10. júní 1961,
maki Atli Karl Pálsson, f. 5. maí
1963, dóttir þeirra Margrét Heba,
f. 30. október 1997. 3) Sigurjón, f.
8. mars 1963, maki Hrafnhildur
Garðarsdóttir, f. 9. mars 1962,
börn þeirra eru Garðar Hrafn, f.
12. mars 1985, Kristinn Örn, f. 29.
ágúst 1992 og Hanna Jóna f. 20.
ágúst 1999. 4) Ragnheiður Mar-
grét, f. 2. júlí 1964, maki Jón Oddur
Magnússon, f. 31. október 1959,
Elsku Jóna.
Ég man alltaf þá stund er ég fyrst
sá þig og kynntist þér. Ég sá það
strax hvað þú varst hjartahlý mann-
eskja veittir birtu í kringum þig. Allt-
af var stutt í brosið þitt og hlátur.
Gleðin sem streymdi frá þér smitaði
alla í kringum þig. Ekkert var of stórt
í þínum augum, alltaf var hægt að tak-
ast á við hlutina, orðið vandamál var
ekki til í þinni orðabók heldur verk-
efni sem hægt var að leysa. Ömmu-
börnin þín dáðu þig og elskuðu, þau
voru öll ávallt velkomin, alltaf var
pláss til að bæta fleirum við. Öllum
barnabörnunum þótti gott að koma
heim til ömmu Jónu og afa Dodda í
stóra faðminn ykkar. Aldrei varstu
svo upptekin að ekki væri hægt að
knúsa eða faðma lítinn hnokka eða
hnátu að sér. Með okkur tókst fljótt
góð vinátta og áttum við margar góð-
ar stundir saman, þú fannst þér ávallt
tíma til að setjast niður og spjalla um
allt milli himins og jarðar og ég tala
nú ekki um að leysa vandamálin í leið-
inni. Vinátta þín og hjálpsemi var
aldrei langt undan, oft komstu til að
létta undir með mér, annaðhvort með
krakkana eða jafnvel að stjórna hóteli
fyrir mig. Föndurdagarnir hafa verið
ófáir í Skerjó þar sem barnabörnin og
börnin þín komu saman til að föndra
fyrir jól, páska eða önnur tilefni, alltaf
var mikil tilhlökkun. Þessir dagar
voru einstakir í hugum þeirra allra.
Garðar, Kiddi og Hanna Jóna upp-
lifðu þessa daga sem skapandi og
hugmyndaríkar stundir sem voru al-
gerlega ómissandi í tilverunni. Hún
nafna þín spurði mig daginn sem þú
varst að fara frá okkur; mamma, ertu
enn svona sorgmædd vegna ömmu,
en þú veist að þú geymir hana í hjart-
anu þínu. Já, þetta er það sem hún
hefur frá þér, stórt og hlýtt hjarta. En
á svona stundu er hjartað þungt og
sorgin mikil, en við vitum að þú ert á
góðum stað núna og þín bíða ný verk-
efni á nýjum stað. Það var unaðslegt
að fá að kynnast þér og deila með þér
þeim stundum sem við áttum saman.
Elsku Jóna, takk fyrir samveruna.
Elsku Doddi, þú stendur þig vel,
megi guð styrkja þig í þessari miklu
sorg.
Kveðja,
þín
Hrafnhildur Garðarsdóttir.
Elsku amma Jóna. Nú ert þú farin
upp til himna. Við vonum að þér líði
vel þar og Guð hafi látið þig hafa gott
húsnæði því þú átt það svo sannarlega
skilið. Við vonum líka að það sé gott
eldhús þar svo þú getir haldið áfram
að baka þessar góðu kökur. En við
vonum fyrst og fremst að þér líði vel á
himnum og Jesú passi vel upp á þig en
það væri nú samt líkara þér að passa
uppá hann Jesú fyrir okkur hin svo
hann verði til staðar þegar við kom-
um. Einnig vonum við að þú eignist
einhverja vini þarna uppi. Þakka þér
líka fyrir að passa upp á okkur barna-
börnin, fyrir öll þau skipti þegar þú
huggaðir okkur, fannst eitthvað fyrir
okkur að gera vegna þess að þú þoldir
ekki að við værum aðgerðalaus, gafst
þér alltaf tíma til að hjálpa okkur að
greiða úr ýmsum verkefnum. Ef við
sögðum við þig, þetta er ómögulegt,
við erum búin að reyna þúsund sinn-
um, þá sagðir þú, ekkert er ómögu-
legt ef viljinn er fyrir hendi. Þegar við
komum inn til þín eftir að hafa verið
úti að leika þá var alltaf eitthvað mat-
arkyns á borðinu.
Elsku amma Jóna, takk fyrir allt,
Kristinn Örn, Hanna Jóna
og Garðar Hrafn.
Það var blíðviðrissumarið 1968 að
stór sendiferðabíll renndi í hlað á
Reynivöllum. Jóna, Doddi og börnin
fjögur, Sólborg, Síi, Magga og Gróa
voru að flytja inn hjá afa Georgi þar
sem ég var búinn að búa frá fæðingu.
Síi og ég fórum strax í kapphlaup í
kring um húsið með tilheyrandi hróp-
um og köllum. Slík hróp og köll þögn-
uðu sjaldan á Reynó næstu áratugina
á eftir. Það var sannarlega aldrei
lognmolla í kring um hana Jónu
frænku. Minningarnar um hana eru
svo ótal margar.
Jóna frænka var hún alltaf kölluð af
okkur systkinunum, en ýmsir áttu
eftir að kalla hana ömmu Jónu, fyrst
öll börnin sem hún gætti vegna þess
að hún var í mörg ár dagmamma.
Seinna eignuðust hún og Doddi sín
eigin barnabörn og meira að segja
barnabarnabörn.
Við Síi urðum strax við flutning
hans í Skerjafjörðinn bestu vinir og
áttum það til að fremja ýmis prakk-
arastrik. Þá kom nú fyrir að við vor-
um teknir í bakaríið hjá henni Jónu.
Það er mér til dæmis mjög minnis-
stætt þegar okkur Sía varð það
„óvart“ á að brjóta eldhúsgluggann
hjá Birnu og Geir í kjallaranum á
Reynó. Við hlupum burt frá glæpa-
vettvangnum eins hratt og stuttir
fætur gátu borið okkur, en höfðum
ekki meira hugmyndaflug en svo að
við földum okkur í garðinum heima
hjá mér. Enda leið ekki á löngu þang-
að til það heyrðust háværar drunur í
Volkswagen-bjöllunni hennar Jónu
og hans Dodda sem staðnæmdist að-
eins rétt hjá okkur sökudólgunum.
„Komiði eins og skot, ég sé ykkur!“
drundi í Jónu svo að vélarhljóðið í
bjöllunni virkaði sem lágvært suð. Við
vorum teymdir fyrir Birnu og Geir,
látnir biðjast afsökunar, borga
rúðuna og þar með var málið afgreitt.
Svona gæti ég endalaust rakið atvik
þar sem hún Jóna þurfti að hafa hönd
í bagga með uppeldi mínu rétt eins og
ég hefði verið hennar eigin barn. En
að sjálfsögðu voru afskiptin ekki alltaf
vegna óþekktar, ég átti líka ótal
skemmtilegar stundir með Jónu og
fjölskyldu, t.d. þegar ég fékk að fara
með þeim á Úlfljótsvatn eða út í Viðey
á skátamót og sofa í tjaldi.
Hún Jóna frænka var alltaf svo ein-
staklega ráðagóð. Það var alltaf hægt
að leita til hennar og fá ráðleggingar,
enda held ég að það sé ekki á aðra í
fjölskyldunni hallað þegar ég segi að
hún hafi verið eins og klettur sem allt-
af hafi verið hægt að reiða sig á í blíðu
og stríðu. Heimilið á Reynó hefur allt-
af verið mjög mannmargt, og Jóna
var ávallt reiðubúin að taka við gest-
um til lengri eða skemmri tíma. Þá
gilti einu hvort það voru frændur
Dodda að koma suður til hans í öku-
nám, frænkur að koma í höfuðborgina
í skóla eða hennar eigin börn að flytja
í bæinn með sínar fjölskyldur. Alltaf
stóðu dyrnar hjá Jónu og Dodda opn-
ar upp á gátt og allir voru velkomnir.
Á sama hátt voru veislurnar hjá þeim,
allir máttu koma og veitingar sem
voru á boðstólum voru aldrei skornar
við nögl.
Hún Jóna frænka var bara 63 ára
þegar hún dó. Ég sakna hennar alveg
óskaplega mikið og hefði viljað hafa
hana hjá okkur svo miklu lengur.
Elsku Doddi, Sólborg, Atli Karl, Síi,
Habba, Magga, Jón, Gróa, Baldi og
ömmubörn, megi almáttugur Guð
styðja ykkur í sorginni. Minningin um
einstaka konu lifir áfram.
Pétur Gunnarsson.
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjórnast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez.)
Við kveðjum Jónu með þakklæti
fyrir samfylgina öll árin.
Fjölskyldu hennar og ástvinum
sendum við okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Guð blessi minningu Jónu M. Sig-
urjónsdóttur.
Saumaklúbburinn.
Jóna Sigurjónsdóttir var límið í
vinahópnum.
Við vorum skátar sem höfðum
kynnst ung í félagsstarfi í skátafélag-
inu Landnemum í Reykjavík. Stóðum
að skátastarfi frá barnsaldri fram á
fullorðinsár.
Nutum í hvívetna glaðværðarinnar,
vináttunnar og hugsjónarinnar sem
við vildum bera áfram.
Og þarna var hún í miðjunni; sterk,
hjartahlý og traust, búin sínum ynd-
islega smitandi hlátri. Jóna tók af ein-
lægni þátt í tilfinningum okkar í gegn
um tíðina, gleði og sorgum. Hún var
okkur athvarf, sem oft var leitað til.
Þau kynntust ung, Jóna og Doddi
vinur okkar sem nú sér á bak æsku-
ástinni. Voru eilítið eldri en við sum,
en aldrei skipti það máli. Það sem
skipti máli var að njóta þess að sinna
sínu hlutverki, og umfram allt að
njóta lífsins. Mörg voru Landnema-
mótin og landsmótin þar sem Jóna
var í forsvari, stjórnaði eldhústjaldi
og stýrði matseld. Dugnaðurinn og
krafturinn var mikill og smitaði okkur
hin. Hún var kvenhetja.
Í einkalífi var hún afar farsæl. Átti
fallegt heimili og góða fjölskyldu sem
við tengjumst öll. Sérstaklega nú,
þegar sorgin hefur slegið þungu
höggi.
Hugur okkar er hjá þeim.
Minninguna um Jónu Sigurjóns-
dóttur viljum við geyma vel.
Haukur Haraldsson, Landnemi.
Í dag kveðjum við konu sem hefur
verið einn okkar besti vinur í meira en
þrjátíu ár. Þegar við nú sitjum og
syrgjum er margt sem kemur upp í
hugann. Konan sem hló mikið og hafði
gott auga fyrir hinu spaugilega í til-
verunni. Hún og Doddi voru alltaf efst
í huga okkar hjónanna þegar við fögn-
uðum einhverju í lífi okkar, nú síðast
við brúðkaup dóttur okkar. Aldrei
kom til greina annað en að þau hjón
tækju þátt. Jóna átti líka eitt stærsta
hjarta sem við höfum kynnst, alltaf
reiðubúin að hjálpa ef eitthvað bjátaði
á. Í hennar huga voru ekki til vanda-
mál heldur verkefni til að leysa.
Hvernig henni tókst alltaf að eiga
tíma fyrir alla sem til hennar leituðu
er óskiljanlegt, ef til vill átti hún auka
stundir í hverjum sínum sólarhring.
Mörg undanfarin ár hefur sumarið
hafist með veiðiferð okkar hjónanna
og þeim Jónu og Dodda. Ef svo hefur
viljað til að við værum á undan þeim
þá var húsið hálf tómt þar til kallað
var úr dyrunum, „komið þið nú sæl, er
ekki búið að hita kaffi“? Margar ferð-
irnar höfum við farið til Reykjavíkur
og aldrei komið til greina annað en
fara í Skerjafjörðinn, þar var alltaf
heitt á könnunni, alltaf gott að borða
svo ekki sé talað um brauðið og kök-
urnar, enda Jóna æði oft að baka fyrir
veislur hér og veislur þar. Einhverju
sinni hringdi ég til hennar og bað
hana að baka fyrir mig afmælistertu
og færa systurdóttur minni sem bjó í
nágrenninu og það var auðvitað sjálf-
sagt mál eins og hún hefði ekkert ann-
að með tímann að gera.
Það er sagt að þá fyrst sértu vinur
þegar þú gagnrýnir, tekur gagnrýni
og fagnar umræðunni. Slíkur vinur
var Jóna, hún fann að við mig, sagði
mér jafnvel að ég væri leiðinleg án
þess að særa. Hún hringdi stundum í
mig með þeim orðum að nú þyrfti hún
að heyra sannleikann um sjálfa sig og
svo var talað og talað þar til báðar
höfðu sagt allt það sem segja þurfti.
Alltaf var maður ríkari eftir hvert
spjall. Það voru forréttindi að eiga
slíkan vin.
Eitt af því sem Jóna gerði mikið af
var að lesa ljóð og með ljóði viljum við
kveðja vinuna okkar.
Þú hafðir fagnað með gróandi grösum
og grátið hvert blóm, sem dó.
Og þér hafði lærzt að hlusta unz hjarta
í hverjum steini sló.
Og hvernig sem syrti, í sálu þinni
lék sumarið öll sín ljóð,
og þér fannst vorið þitt vera svo fagurt
og veröldin ljúf og góð.
(Tómas Guðmundsson.)
Með hjartans þökk fyrir árin öll.
Kveðja,
Borghildur Blöndal og Páll
Heimir Pálsson.
Að kvöldi uppstigningardags
kvöddum við Jónu hressa í bragði eft-
ir ánægjulega leikhúsferð ,,Hjör-
leifs“. Hver hefði trúað því að þetta
yrði síðasta kveðjan okkar?
Það er varla hægt að minnast Jónu
án þess að nefna Dodda í sömu andrá
en þau voru svo nátengd og samhent.
Við kynntumst þeim hjónum í
Skátafélaginu Landnemum strax á
unglingsárum okkar. Síðan hefur
þróast með okkur traust og einlæg
vinátta. Fyrir meira en 30 árum stofn-
uðum við, nokkrir spilafélagar úr
Landnemum og makar, ,,Menningar-
klúbbinn Hjörleif“. Mörg minningar-
brot koma upp í hugann um það sem
,,Hjörleifur“ brallaði: Árlegar spila-
útilegur með tilheyrandi veislukvöld-
verðum, fiskisúpan hennar Jónu, Þor-
láksmessuskatan í Skerjó,
dansæfingar og leikhúsferðir. Há-
punkturinn er án efa ferð hópsins til
Kúbu veturinn 2002.
Fyrstu minningarnar um Jónu eru
tengdar röggsemi hennar í eldhús-
tjaldi Landnema á skátamótum. Hún
var rösk til allra verka og það var
henni einni lagið að töfra fram mat
fyrir fjölda hungraðra skáta. Í
veislum hjá henni svignuðu veislu-
borð ávallt af ótal girnilegum kræs-
ingum og aldrei hefur neinn mátt fara
svangur frá henni Jónu.
Helstu einkenni Jónu voru hjarta-
hlýja, traust, velvild og mikil gest-
risni.
Heimili Jónu og Dodda í Skildinga-
nesinu í Skerjó var alltaf opið fjöl-
skyldu og vinum hvort sem komið var
til skemmri eða lengri dvalar. Var því
oft margt um manninn í Skildinganes-
inu. Jóna var alltaf boðin og búin að
liðsinna öðrum og þótti henni það svo
sjálfsagt að rétta öðrum hjálparhönd
að henni fannst að slíkt þyrfti aldrei
að þakka. Hún var ,,kletturinn“ í fjöl-
skyldu sinni og ræktaði fjölskyldu-
böndin af mikilli alúð og allir fengu að
njóta sín.
Hún var einstaklega barngóð og
nutu barnabörnin og börnin okkar
þess í ríkum mæli. Hún tók þeim
ávallt fagnandi og vildi allt fyrir þau
gera. Börn hændust að henni og mun-
um við varla eftir Jónu nema með
barnaskara í kringum sig. Í mörg ár
starfaði hún sem dagmamma og nutu
mörg börn góðmennsku hennar og
hjartahlýju.
Jóna hefur farið í síðustu leikhús-
ferð lífs síns og lagt upp í aðra og
lengri ferð. Við kveðjum trausta og
kæra vinkonu með söknuði en efst í
huga er þakklæti fyrir samfylgdina
og allar góðu samverustundirnar. Við
munum geyma minninguna um góða
og trausta vinkonu. Sæti hennar verð-
ur vandfyllt.
Elsku Doddi og fjölskylda, við vott-
um okkar dýpstu samúð.
Sofnar drótt, nálgast nótt,
sveipast kvöldroða himinn og sær.
Allt er hljótt, hvíldu rótt.
Guð er nær.
(Kvöldsöngur skáta.)
,,Hjörleifur“:
Finnbogi og Sigríður,
Hrólfur og Ingibjörg Steinunn,
Kristinn og Helga Birna,
Magnús og Sigrún.
Jóna M. Sigurjónsdóttir hóf störf
við Hagaskóla fyrir átta árum. Hún
var matmóðir nemenda, smurði brauð
á morgnana og í hádeginu, útbjó sam-
lokur og eitt og annað góðgæti og
annaðist söluna. Margir nemenda
skólans nýttu sér þessa þjónustu
hennar. Jóna var því í stöðugum
tengslum við ákveðinn hóp nemenda
sem var í reglulegum viðskiptum hjá
henni og gengu þau vel og snurðu-
laust fyrir sig. Það sem hún útbjó var
hvorttveggja í senn lystilegt og
snyrtilegt og mæltist vel fyrir.
Jóna var atorkukona mikil og hafði
alla hluti í röð og reglu. Nemendur
vissu því vel að ekki þýddi að troðast
að sölulúgunni, best gengi dæmið upp
ef farið væri í raðir og allt haft í föst-
um skorðum.
Stundvísi, snyrtimennska og vinnu-
semi einkenndu Jónu og hún lá ekki á
skoðunum sínum þannig að enginn
þurfti að velkjast í vafa um það hvar
hann hefði hana. Hún samlagaðist
starfsliði hér vel enda hafði hún haft
góð tengsl við Hagaskóla þar sem
bæði börn hennar og barnabörn
gengu í hann fyrr á árum auk þess
sem dóttir hennar vann með henni í
mötuneytinu. Það var fastur þáttur í
lok vinnudags að skiptast á nokkrum
orðum við hana þegar hún færði að-
stoðarskólastjóra afrakstur sölu
dagsins.
Fólki var brugðið föstudaginn 6.
maí því andlát hennar bar brátt og
óvænt að. Að leiðarlokum skulu færð-
ar þakkir fyrir eljusemi og óeigin-
gjarnt starf í þágu skólans um leið og
JÓNA M.
SIGURJÓNSDÓTTIR