Morgunblaðið - 13.05.2005, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. MAÍ 2005 37
MINNINGAR
✝ Rósa Þorsteins-dóttir fæddist að
Sléttaleiti í Suður-
sveit 29. desember
1918. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
á Höfn 7. maí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Þor-
steinn Jónsson, f. 4.
apríl 1876, og Þór-
unn Þórarinsdóttir, f.
7. júlí 1887. Systkini
Rósu eru: Þóra Guð-
laug, f. 24.10. 1912;
Guðjón Óskar, f. 7.10.
1913, d. 18.7. 1941;
Benedikt Steinar, f. 10.11 1915, d.
Steinþór, f. 15.2. 1949, maki Sólveig
Sveinbjörnsdóttir, f. 16.9. 1949.
Börn þeirra eru Sveinbjörn, f. 9.12.
1970, og Rósa Júlía, f. 16.3. 1976.
Rósa og Hafsteinn giftust 18.
mars 1944. Þau stofnuðu sitt fyrsta
heimili 1942 á Breiðdalsvík og
bjuggu þar til ársins 1958 er þau
flytjast til Hafnar í Hornafirði.
Rósa starfaði alla tíð við hlið eig-
inmanns síns hjá Vegagerð ríkisins
sem matráðskona og síðar á skrif-
stofu. Hjónin voru alla tíð samrýnd
og miklir vinir og félagar. Þeirra
aðaláhugamál voru útivist, golf og
ferðalög. Rósa var í fremsta flokki í
kvennagolfi á Höfn og víðar og
starfaði ávallt mikið fyrir Golf-
klúbb Hornafjarðar. Þau hjón fóru
mikið utan til að stunda þetta
áhugamál sitt.
Útför Rósu verður gerð frá Hafn-
arkirkju í dag og hefst athöfn
klukkan 14.
7.10. 2001; og Jóhanna
Lovísa, f. 13.1. 1920.
Eftirlifandi maki
Rósu er Hafsteinn
Jónsson, f. 25.1. 1919,
fyrrverandi rekstrar-
stjóri Vegagerðar rík-
isins. Foreldrar hans
voru Jóhanna Guð-
mundsdóttir og Jón
Magnússon. Rósa og
Hafsteinn eignuðust
tvö börn. Þau eru: 1)
Bára, f. 7.8. 1945, maki
Bjarni Stefánsson, f.
3.7. 1942. Synir þeirra
eru Stefán, f. 17.8.
1964; og Hafsteinn, f. 30.11. 1965. 2)
Elsku besta amma mín, Rósa
amma, eins og ég kallaði hana alltaf
hefur kvatt okkur.
Ég sit hér á heimili mínu í
Reykjavík með fallega mynd af
henni við hliðina á mér og kveikt á
kerti. Upp í hugann koma minning-
ar um margar skemmtilegar og góð-
ar stundir. Ég á svo margar góðar
minningar sem tengjast Rósu
ömmu sem ég mun varðveita vel.
Ég var tíður gestur á Höfðaveg-
inum og rölti nú ósjaldan til ömmu
og afa eftir skóla til að fá djús og
eitthvað gott með því. Góðgætið hjá
ömmu og afa var af ýmsum toga, ég
man eftir því að við amma gerðum
oft grín að afa þegar hann smurði
jólaköku með smjöri og setti svo
slátur ofan á. Þetta fannst okkur
ekki mjög girnilegt og þegar ég
rifja þetta upp í dag er ég enn jafn-
hissa. Eftir kaffið settumst við oft
inn í stofu og spiluðum kasínu. Ég
man ekki eftir að Rósa amma hafi
leyft mér að vinna eins og margar
ömmur eiga til að gera. Við erum
báðar miklar keppniskonur svo það
var oft fjör. Keppnisskapið kom
einnig fram hjá ömmu í golfinu en
hún var mikil afrekskona á því sviði.
Ég var mjög stolt af því að eiga
ömmu sem átti fullt af bikurum og
dró oft vini mína heim til ömmu og
afa til að sýna þeim safnið. Þegar ég
byrjaði sjálf í íþróttum þá var mitt
markmið að eignast fleiri bikara en
hún elsku Rósa amma.
Aðfangadagur var alltaf haldinn
hátíðlegur á Höfðaveginum hjá
ömmu og afa. Þá steikti amma rjúp-
ur af mikilli snilld. Amma og afi
læstu alltaf alla jólapakkana inni í
svalaherbergi og fékk enginn að sjá
þá fyrr en búið var að borða og
vaska upp. Þetta fannst okkur
Sveinbirni bróður erfiður tími. Ég
man satt að segja ekki eftir eins
hröðum uppvaskara og honum
bróður mínum þegar hann hjálpaði
ömmu.
Hann tók stundum hálfþvegna
diskana úr höndunum á henni og
byrjaði að þurrka. Amma hafði
mjög gaman af þessu.
Meðan á uppvaskinu stóð bar afi
inn gjafirnar og setti þær undir
jólatréð. Við vorum læst inni í eld-
húsi hjá ömmu í uppvaskinu og
amma geymdi lykilinn í svuntunni.
Það var engin leið að plata hana til
að hleypa okkur inn í stofu fyrr en
afi bankaði á hurðina.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund er ég ánægð og þakklát fyrir
að hafa átt elsku Rósu ömmu svona
lengi að og veit að hún mun fylgjast
með okkur áfram.
Rósa Júlía.
RÓSA
ÞORSTEINSDÓTTIR
✝ Leo BernhardFredric Schmidt
meindýraeyðir
fæddist í Hafnarfirði
29. júlí 1915. Hann
lést í Danmörku 8.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Bernhard Schmidt,
þýsk-dansk ættaður
sjómaður í Hafnar-
firði, f. í Þýskalandi,
og Anna Schmidt
húsmóðir, f. á Ís-
landi.
Eiginkona Leos er
Enid Schmidt hús-
móðir, f. í Grenå á Jótlandi 16.
nóvember 1924. Börn þeirra eru:
1) Lísa Tunøe hús-
móðir, f. á Íslandi
11. janúar 1943, gift
Henrik Tunøe. Dæt-
ur hennar og fyrri
manns hennar, Wol-
ter, þau skildu, eru:
a) Kolbrún Wolter,
f. 3. nóvember 1961,
dóttir hennar,
Nadia Wolter, f. 19.
ágúst 1989. b) Helle
Wolter, f. í Dan-
mörku 5. október
1967. 2) Andri
Schmidt, f. 1944, d.
1945.
Útför Leos fer fram frá Glad-
saxe kirke í dag.
Elsku Leo. Nú er þessari píslar-
göngu lokið og ég veit að þér líður vel
núna, á betri stað og að þú hefur hitt
pabba minn og alla ættingja og vini
hinum megin og ég efast ekki um að
það hafi verið glatt á hjalla.
Minningarnar streyma þegar
maður hugsar til baka og þá fyrst í
bröggunum úti á Nesi þar sem þú og
Enid og Lísa bjugguð í einum
bragga og við, pabbi og mamma og
sex systkinin í öðrum bragga í um 7
ár, svo við vorum eins og ein fjöl-
skylda, ykkar og okkar.
Þið pabbi kynntust í Danmörku á
stríðsárunum og náðuð ykkur í
danskar systur, áttuð báðir fyrsta
barnið í Danmörku og siglduð með
Drottningunni heim með fjölskyldur
í nóvember 1945. Þú byrjaðir í bygg-
ingarvinnu, bara stutt, en fórst síðan
að vinna hjá bænum og varst mein-
dýraeyðir þar til þú fluttist til Dan-
merkur aftur 1969. Lísa dóttir þín
fluttist nokkrum árum áður og giftist
Dana og býr í Danmörku. Hún var
eina barnið ykkar Enid en hún átti
dóttur á hér á Íslandi sem þið Enid
óluð upp fyrstu árin og svo þegar
Lísa gifti sig fékk hún dóttur sína til
sín og þá ákvaðst þú að flytjast til
Danmerkur sem var kannski stærsta
skyssan sem þú gerðir því þú hafðir
það svo gott á Íslandi. Varst ekta úti-
legumaður, gekkst upp á fjöll og
firnindi að veiða fugla, refi, minka og
áttir vini út um allar sveitir landsins.
Þú vannst líka hjá löggunni á nótt-
unni við að veiða dúfur og hafðir allt-
af nóg að starfa hér á landi sem ekki
var úti í Danmörku svo þér leið aldr-
ei nógu vel þar, því miður.
Þú komst bara einu sinni í heim-
sókn til Íslands og var mjög erfitt
fyrir þig að fara héðan og heim aftur
og vildir þú ekki leggja það á þig aft-
ur en þú sagði að þig dreymdi Ísland
á hverri nóttu svo að þú værir alltaf á
Íslandi á nóttunni. Þú áttir þér
áhugamál í að safna frímerkjum, að-
allega íslenskum og allt sem viðkom
Íslandi var vel geymt og hugsað vel
um það.
Heilsunni fór að hraka og þið hjón-
in fluttuð á hjúkrunarheimili en síð-
ustu mánuðina varst þú að fá síend-
urtekna lungnabólgu og varst inn og
út af spítala, varst orðinn rúmliggj-
andi, alltaf með súrefni og gast varla
talað. Ég og mamma mín skelltum
okkur til Danmerkur 23. apríl til 4.
maí, mamma gisti hjá ykkur hjón-
unum svo að við náðum að kveðja
þig, elsku Leo minn, og þú deyrð svo
8. maí á friðardeginum og á 60 ára af-
mæli bróður míns, Ingó. Já, þú valdir
daginn. Elsku Leo, þín verður ætíð
minnst af ótal Íslendingum, því þú
varst hrókur alls fagnaðar og hafðir
samband við marga Íslendinga eftir
að þú fluttist út, fylgdist vel með
fréttum og íþróttum og öllu sem við-
kom þínu elskaða Íslandi.
Hvíldu í friði, kæri vinur.
Guðbjörg Ágústsdóttir,
Elí Sigurðsson.
LEO
SCHMIDT
✝ Sólveig Eiríks-dóttir fæddist í
Reykjavík 21. sept-
ember 1944. Hún
andaðist á Sjúkra-
húsinu á Akranesi 30.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar Sólveigar
eru Eiríkur Guðna-
son, sem starfaði
lengst af sem toll-
vörður, f. 24. septen-
ber 1918, d. 10. sept-
ember 1999, og
Bryndís Tómasdóttir
húsmóðir, f. 1. apríl
1925. Þau bjuggu
ætíð í Reykjavík. Eiríkur var son-
ur Guðna Einarsson-
ar kolakaupmanns í
Reykjavík, og konu
hans Ásu Jónu Ei-
ríksdóttur húsmóð-
ur. Bryndís er dóttir
Tómasar Guðnason-
ar skipstjóra og
konu hans Sólveigar
Gísladóttur. Bræður
Sólveigar eru Eirík-
ur, f. 12. febr. 1946
og Auðunn, f. 17.
okt. 1953.
Sólveig verður
jarðsungin frá Ás-
kirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Sólveig vinkona mín er látin. Við
höfum verið vinkonur í um 46 ár.
Ég kynntist Sólveigu fyrst þegar
við vorum í unglingavinnunni og þá
í gegnum sameiginlega vinkonu.
Fljótlega kom í ljós að við erum
fjarskyldar. Aldrei bar skugga á
okkar vináttu. Eitt sumarið þegar
við vorum 19 ára fórum við í ferða-
lag með strandferðaskipinu Heklu
hringinn í kringum landið og var þá
komið inn á margar hafnir víðsveg-
ar um landið. Þetta var mjög
skemmtileg ferð. Þá fór ég oft í bíl-
túra með foreldrum Sólveigar og
henni og urðu það hinar bestu
skemmtiferðir.
Sólveig var aðeins um tvítugt
þegar bera fór á veikindum hennar,
sem áttu eftir að hrjá hana alla ævi.
Veikindunum var lengi vel haldið
niðri með lyfjum og gat hún verið
úti á vinnumarkaðnum í um 10–12
ár. Vann hún í um 10 ár í verk-
smiðju Nóa-Siríusar. Þá komu fram
önnur veikindi sem kröfðust að-
gerða og þurfti hún að fara í upp-
skurði oftar en einu sinni. Sólveig
dvaldi meira og minna á stofnunum,
það sem eftir var. Lengst var hún á
Vistheimilinu Ási í Hveragerði, þar
sem hún eignaðist góða vini. Eftir
mörg ár þar þurfti hún að fara til
Reykjavikur og leggjast inn á
hjúkrunardeild þar. Síðustu 2 árin
var hún á Vistheimilinu að Fells-
enda í Dölum og leið henni vel þar,
en ég veit hún saknaði vistmann-
anna í Hveragerði. Á milli vistheim-
ila dvaldi Sólveig hjá móður sinni,
sem hugsaði vel um hana. Sólveig
tók veikindunum af slíku æðruleysi
að undrun sætti. Hún var mjög
dugleg í handavinnu og á ég ýmsa
dúka og myndir sem hún saumaði
út. Mér er sérstaklega minnisstætt
hversu mannglögg hún var og
minnug á nöfn.
Þá var hún einstaklega trygg-
lynd við mig og mína. Sólveig giftist
ekki og eignaðist ekki börn, en þótti
afskaplega vænt um bræðrabörn
sín sem eru fimm talsins.
Ég hitti Sólveigu síðast í 60 ára
afmælinu hennar, í september
2004, en hún kom þá suður og hélt
upp á það heima hjá móður sinni,
sem var henni stoð og stytta eins og
alltaf öll árin sem Sólveig lifði. Sól-
veig var flutt veik frá Fellsenda á
miðvikudegi á sjúkrahúsið á Akra-
nesi, þar sem hún lézt nokkrum
dögum seinna, laugardaginn 30.
apríl.
Bryndísi móður hennar og
bræðrum hennar sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Sólveigar Ei-
ríksdóttur.
Sigrún Halldórsdóttir.
Sólveig frænka mín er dáin, nú er
þinni þrautagöngu lokið hér á
jörðu. Ég vil minnast þess er við
vorum að alast upp hvor í sínum
enda Reykjavíkur, þú á Sogavegi
156 en ég á Melunum vestur í bæ.
Mikið var gaman að koma í Soga-
mýrina til ykkar og vera þar með
ykkur í framandi umhverfi, eigin-
lega uppi í sveit og í stórum
krakkahópi sem átti heima í ná-
grenni ykkar, þú varst ári eldri en
ég og Eiríkur bróðir þinn var ári
yngri en ég, þannig að þú varst ætíð
stór í okkar huga og gættir okkar
þegar við vorum t.d. að renna okk-
ur á stýrissleðanum ykkar sem var
engum líkur, alla leið niður Borg-
argerðið. Oft hittumst við á Öldu-
götunni hjá afa og ömmu og þá var
glatt á hjalla.
Eftir að þú veiktist og fórst að
dvelja langtímum fjarri fjölskyldu
þinni þá var ávallt gaman að koma
til þín í Hveragerði og eiga sam-
veru með þér, þú varst oft svo kát
og ánægð með dvöl þína þar og
gaman var að hlusta á þig segja
okkur frá golfáhuga þínum og sjá
verðlaun sem þú hlaust fyrir þátt-
töku í þeirri íþrótt hjá Dvalarheim-
ilinu Ási.
Síðustu árin dvaldir þú á Fells-
enda í Dölum sátt við allt og alla.
Við biðjum góðan guð að varð-
veita þig, kæra frænka.
Móður þinni, bræðrum og fjöl-
skyldum vottum við dýpstu samúð.
Benedikt, Ása
og fjölskylda.
SÓLVEIG
EIRÍKSDÓTTIR
fjölskyldu hennar eru sendar samúð-
arkveðjur.
Fyrir hönd starfsliðs og nemenda
Hagaskóla,
Einar Magnússon.
Landnemanna lag
látum hljóma hátt með látum,
kátt hjá skátum…
Svo sannarlega var kátt þar sem
Jóna var. Færri voru fyllri af lífsgleði
og þrótti en hún. Þegar við kynnt-
umst Jónu vorum við unglingar en
hún orðin fullorðin kona, margra
barna lífsreynd móðir. Ekki lét hún
þó neitt kynslóðabil hindra sig í að
leyfa okkur krökkunum að njóta okk-
ar og hún leit ávallt á okkur sem jafn-
ingja. Hana munaði einfaldlega ekki
við að bæta heilu skátafélagi í barna-
hópinn sinn. Doddi og Jóna tóku fé-
lagið að sér þegar við Skjáturnar vor-
um á viðkvæmasta skeiði og þau
löðuðu fram í okkur viljann til að
starfa að uppbyggjandi og gefandi
skátastarfi. Þau hjónin voru óvenju-
lega samtaka, þótt ólík væru, og fjöl-
skyldan öll tók virkan þátt í starfinu í
Landnemum. Heimili þeirra hjóna
stóð okkur ætíð opið og ófá skátamót-
in voru skipulögð við eldhúsborðið í
Skildinganesinu. Það er einmitt af
skátamótunum sem við eigum hvað
skýrustu minningarnar um Jónu þeg-
ar hún stóð yfir pottunum með Land-
nemahúfuna, eldandi ofan í allt félagið
þegar það var sem fjölmennast og
eldhúsið alltaf opið gestum og gang-
andi. Andinn í kringum þau hjónin
var svo óþvingaður og notalegur að
allir fengu notið sín. Það var ótrúlegt
hvað Jóna virtist alltaf hafa tíma til að
sinna okkur og við hugsuðum ekkert
út í að kannski biðu fjögurra barna
móður skyldur heima. Hún mætti
alltaf hress til leiks og ekki var að sjá
þreytu í fari hennar, hvort sem það
var í Viðey eða á landsmótunum. Ekki
skrýtið að þessi kona gangi í okkar
hópi undir nafninu „skátamamman
okkar!“ Við skiljum varla að þessi
glaðværa, hlýja og góða kona sé ekki
lengur meðal okkar. Á þessari sorg-
arstundu færum við Dodda, börnun-
um og fjölskyldum þeirra okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Skjáturnar.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta.
Vinur þó félli frá.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höfundur ók.)
Erla og Tryggvi.
Jóna M. Sigurjónsdóttir.
Elsku Jóna frænka, eins og við köll-
uðum þig alltaf. Það var í lok febrúar
síðastliðinn á Eyrarbakka hjá Jónu
systur, sem við hittumst seinast og þú
varst að hughreysta mig eftir fráfall
Sifjar minnar.
Þú talaðir um að vegir guðs væru
órannsakanlegir og að við vissum
aldrei hver yrði næstur. Og núna ert
þú, elsku Jóna frænka, búin að kveðja
okkur og eru það sko orð að sönnu ,,að
vegir guðs eru órannsakanlegir“.
Fyrir mér varst þú alltaf höfuð ætt-
arinnar; þú kunnir að stjórna; þú með
þinn dillandi hlátur.
Það var alltaf gott að vera hjá þér í
Skerjafirðinum í herberginu hans
Georgs fóstra þíns, sem hann Georg
minn er skírður eftir og þú hélst á
undir skírn.
Elsku Jóna frænka, nú kveð ég þig
og bið þig að gæta hennar Sifjar
minnar.
Kæri Doddi, börn, tengdabörn,
barnabörn og aðrir aðstandendur,
megi allt gott styrkja ykkur og hjálpa
í þessari miklu sorg.
Gróa Haraldsdóttir og fjölskylda