Fréttablaðið - 03.09.2005, Blaðsíða 16

Á laugardagsmorgni, fyrir rúmri
viku, vaknaði ég snemma og leit
út um gluggann og leit þessa
dýrðlegu stund í veðri og nátt-
úru. Sólris, stillilogn, tært loft,
spegilsléttur sjór. Ég upplifði
sterkt þá tilfinningu að vera
barn þessarar náttúru, barn aft-
ur, og þakkaði fyrir að fá að vera
til. Ennþá.
Eftir því sem lífið lengist, því
styttra finnst mér það verða. Í
þessu kann að leynast þversögn
en samt er þetta satt. Það er í
rauninni ógnvekjandi, hvað hratt
líður stund, sumarið búið áður en
maður veit af og svo kemur
haustið og jólin eftir nokkrar
vikur og heilt ár liðið „eins og
það hefði gerst í gær“.
Þegar ég var yngri var tíminn
miklu lengur að líða. Maður beið
eftir því að verða fullorðinn, beið
eftir morgundeginum, helginni
eða afmælinu, og þessi bið ætlaði
aldrei að taka enda og silaðist
áfram eins og heil eilífð. Nú
renna dagarnir og árin framhjá
með ógnarhraða og samferðar-
mennirnir hverfa af sjónarsvið-
inu einn af öðrum og hvenær
kemur röðin að mér? Eins gott að
njóta lifsins, nota dagana, nýta
hverja stund, ekki satt, og maður
keppist við.
En hvernig?
Sú var einmitt tíðin að maður
vann og vann og kepptist við á
framabrautinni og tók fullan þátt
í kapphlaupinu um lífsþægindin
til að eiga eitthvað eftir þegar
ellin færðist yfir og maður beið
eftir efri árunum til að njóta
þeirra, hætta harkinu, hætta öllu
puðinu og setjast í helgan
stein.Og svo rennur þetta tímabil
upp á ævi manns, þessi svoköll-
uðu efri ár og maður stendur
eins og illa gerður hlutur og veit
ekki sitt rjúkandi ráð. Óttast
tómarúmið. Hræðist að hafa
ofan af fyrir sjálfum sér. Kann
ekki að lifa lífinu. Þetta er flókin
þraut og enn ein þversögnin.
Það er því miður ekki til nein
formúla fyrir því hvernig menn
eigi að verja tíma sínum og
njóta lífsnautnarinnar. Sumir fá
útrás með því að vinna, aðrir
hamast við að skemmta sér eða
ferðast eða taka til i garðinum
eða sitja bara fyrir framan sjón-
varpið og bíða eftir næsta þætti.
Lesa blöðin, kíkja í tölvuna
(fyrir þá sem það kunna), láta
sér leiðast, muna eftir afmælis-
dögum í fjölskyldunni og svo er
auðvitað þetta algengasta, að
takast á við veikindi. Slæmur í
baki, með of háan blóðþrýsting,
verður að gæta mataræðis og til
er fólk sem situr heima og telur
peningana sína og er enn að
spara til elliáranna, þó þau séu
löngu komin. Og deyr svo frá
öllu saman.
Ég veit það ekki, það er vita-
skuld undir hverjum og einum
komið, hvað honum finnst lífs-
nautn, það sem mér finnst
skemmtilegt finnst öðrum leiðin-
legt en eftir því sem árin færast
yfir, er mér í fyrsta lagi ljóst,
hvað okkur er lítill tími skammt-
aður. Í öðru lagi að muna eftir
því að dagurinn í dag er dagur-
inn sem þú lifir, augnablikið í lífi
þínu sem aldrei kemur aftur.
Verðmætin liggja ekki í stöðu-
táknum, yfirlæti, veraldlegum
auðæfum eða langri ferilskrá.
Lífið gengur ekki út á að gera,
heldur að vera. Vera til, gleðjast,
njóta, vera ekki neitt nema þessi
eini einstaklingur, barn náttúr-
unnar, barnið sem í þér býr og
lifir og hefur hlotnast sú gæfa að
fæðast inn í þennan heim. Í ör-
skamma stund. Þú kemur og þú
ferð. Og til hvers þá að spilla
þessari stuttu dvöl með því að
ergja sig út í aðra, fyllast reiði
eða hatri eða belgja sig út af
vandlætingu vegna þess að
manni finnst að einhver hefði átt
að gera eitthvað öðru vísi en þú
vildir. Svo ekki sé nú talað um
hégómann í lífi okkar sem ekki
kemur að miklum notum þegar
þú ert lagstur láréttur í kirkju-
garðinn. Þar liggur allt það fólk,
sem gekk þessa sömu götu og
við, gerði samskonar mistök,
hafði samskonar væntingar og
þeir sem á undan komu og á eftir
fóru og áttaði sig ekki á því, frek-
ar en við, að ævin er of stutt, til
að gera annað og merkilegra en
það eitt að vera til.
Þegar sólin varpaði geislum
sínum inn í svefnherbergiðg
mitt þennan laugardagsmorgun
fyrir rúmri viku, varð ég barn í
annað sinn. Tvisvar verður
gamall maður barn. Eins og lífið
sjálft hefði staðið í stað. Það
hefur allt breyst og þó hefur
ekkert breyst. ■
Innanflokksátök vegna komandi prófkjara magnast dag frá
degi. Þar sem mikið er undir, einkum hjá þeim sem ætla sér
mesta vinningana, er ekki við öðru að búast en að átökin eigi
eftir að harðna, versna og verða opinberari en nú er.
Enn er svo komið að frambjóðendur sýna hver öðrum
kurteisi á yfirborðinu en um leið og tryggt er að ekki heyr-
ist til þeirra kveður við annan og beittari tón. Tón sem á
eftir að fljóta yfir varnargarðana. Þess vegna verður ekki
séð hvernig sárin geta gróið á stuttum tíma, svo að flokks-
félagar sem hafa tekist svo harkalega á eigi eftir að vinna
náið og traust saman fáum mánuðum eftir vígin.
Enn ber mest á átökum meðal Gísla Marteins Baldursson-
ar og Vilhjálms Þ. Vilhjálmssonar. Þeir hafa opinberlega
bent á málstað hins, sjálfum sér til framdráttar. Þeir eiga
eftir að vera áfram saman í flokki og ef þeir og þeirra nán-
ustu stuðningsmenn eiga eftir að segja opinberlega allt það
sem enn er hvíslað um verða átökin svo hörð að við sem
stöndum utan eigum erfitt með að sjá að um heilt grói.
Samt er Steinunn Valdís Óskarsdóttir meistari óheppi-
legra orða, eða kannski hreinræktaðs klaufaskapar. Það var
kostulegt þegar hún sagði Stefán Jón Hafstein hafa lengið
gengið með borgarstjórann í maganum. Þó það nú væri,
skárra væri það ef sá sem vann fínan sigur í síðasta próf-
kjöri Samfylkingarinnar ætlaði sér ekki áfram að leiða
flokkinn í borginni og þá um leið að ætla sér sigur í kosning-
um og þá um leið að verða næsti borgarstjóri. Það er ekki
eins og glæstir sigrar Steinunnar Valdísar hafi fært henni
vegtylluna. Hana fékk Steinunn Valdís með sérstökum
hætti, þótti minnst skaðleg fyrir Framsóknarflokk og
Vinstri græna. Að halda að metnaður annarra sé annarlegur
er fádæma dómgreindarbrestur.
Framsóknarflokkurinn á eftir að ganga í gegnum harða
tíma. Alfreð Þorsteinsson ætlar að verja sína stöðu um leið
og það er engin launung að innan flokks eru hópar sem geta
ekki með nokkru móti sæst á að hann verði áfram í forystu.
Þar á bæ er leitað frambjóðenda til að fara gegn Alfreð í
prófkjöri. Björn Ingi Hrafnsson og Jónína Bjartmarz eru
oftast nefnd. Framsóknarflokkurinn mun ekki sleppa við
bræðravíg.
Vinstri grænir virðast ætla að sigla lygnan sjó, nema
Björk Vilhelmsdóttir sækist eftir endurkjöri.
Hvað um það, flestir flokkarnir eiga eftir að fara í innan-
flokksátök og bræðravíg. Það er þekkt að mörg þeirra sára
sem þannig verða til gróa seint og þegar þau ná að gróa eitt-
hvað gróa þau oft illa. Eftir verða sár. ■
3. september 2005 LAUGARDAGUR
SJÓNARMIÐ
SIGURJÓN M. EGILSSON
Komandi kosningar í Reykjavík eru þegar farnar að
ógna vináttu og samvinnu innan stjórnmálaflokkanna.
Bræ›ravíg
FRÁ DEGI TIL DAGS
fia› er flekkt a› mörg fleirra sára sem flannig ver›a
til gróa seint og flegar flau ná a› gróa eitthva› gróa
flau oft illa. Eftir ver›a sár.
UPP ÚR
EINS MANNS
HLJÓÐI
ELLERT B.
SCHRAM
fia› er flví mi›ur ekki til nein
formúla fyrir flví hvernig
menn eigi a› verja tíma sínum
og njóta lífsnautnarinnar.
Sumir fá útrás me› flví a›
vinna, a›rir hamast vi› a›
skemmta sér e›a fer›ast e›a
taka til i gar›inum e›a sitja
bara fyrir framan sjónvarpi›
og bí›a eftir næsta flætti.
Tvisvar ver›ur gamall ma›ur barn
Orðahnippingar
Það er ekki beint rífandi stemning inn-
an R-listans eftir að flokkarnir ákváðu
að bjóða fram undir eigin nafni í
næstu kosningum. Össur Skarphéðins-
son fullyrðir á heimasíðu sinni á netinu
að Halldór Ásgrímsson hafi hafnað
bæði Stefáni Jóni Hafstein og Degi
Eggertssyni í stól borgarstjóra þegar
Þórólfur Árnason hætti á sínum tíma.
Þess vegna hafi Steinunn Valdís orðið
fyrir valinu. Þessu neitar aðstoðarmað-
ur Halldórs, Björn Ingi Hrafnsson, harð-
lega í pistli á heimasíðu sinni og hefur
þung orð um Össur.
Svikabrigsl
Þessar orðahnippingar urðu til þess að
Stefán Pálsson í flokki Vinstri grænna
setti svohljóðandi athugasemd inn á
síðu Össurar í gær:
„Halda Framsóknarmenn og Samfylk-
ingarmenn virkilega að gagnkvæm
svikabrigsl gömlu R-listaflokkanna komi
til með að gagnast öðrum en íhaldinu?
Það er barnalegt að halda að Reykvík-
ingar muni eftir níu mánuði kjósa eftir
því hver bar mesta eða minnsta ábyrgð
á endalokunum. Svona karp milli for-
ystumanna er engum til gagns nema
Vilhjálmi Þórmundi“. Og Árni Þór Sig-
urðsson, leiðtogi VG í Reykjavík, bætir
um betur á sömu síðu: „Tek undir með
Stefáni Pálssyni. Þar að auki veit Össur
greinilega ekkert hvað
hann er að tala um,
hann skrumskæl-
ir atburðarásina
sem hann er að
fjalla um og dregur
allt of víðtækar
ályktanir“.
Lék sér í Brussel
Björn Ingi blandaði sér þá í umræðurn-
ar að nýju: „Í síðustu viku var það Stef-
án Jón, nú er það Dagur og alltaf er
stemmningin að kenna öðrum um. Er
ekki augljóst að samstaða náðist um
Steinunni Valdísi en ekki aðra? Tókst
þú þátt í viðræðum milli flokkanna,
Össur minn? Eða er ekki heilmikið til í
því sem Árni Þór segir hér fyrir ofan?“
Karl Sveinsson kemur þá Össuri til
hjálpar: „Félagi Össur!
Láttu ekki menn sem Árna Þór sem
tala um „ skrumskælingu“, hafa áhrif á
þitt mikla langlundargeð. - Gleymdu
ekki að hann lét skattborgara okkar
góðu höfuðborgar, greiða 10 milljónir -
segi og skrifa - tíu milljónir - fyrir sig,
eiginkonuna & krakkana til að leika sér
úti í Brussel - já, í hálft ár!“
gm@frettabladid.is
ÚTGÁFUFÉLAG: 365 – prentmiðlar RITSTJÓRI: Kári Jónasson FRÉTTARITSTJÓRI: Sigurjón M. Egilsson AÐSTOÐARRITSTJÓRI: Jón Kaldal FRÉTTASTJÓRI: Arndís Þorgeirsdóttir VARAFRÉTTASTJÓRI:
Trausti Hafliðason FULLTRÚI RITSTJÓRA: Guðmundur Magnússon RITSTJÓRNARFULLTRÚI: Steinunn Stefánsdóttir RITSTJÓRN OG AUGLÝSINGAR: Skaftahlíð 24, 105 Reykjavík AÐALSÍMI: 550
5000 SÍMBRÉF Á FRÉTTADEILD: 550 5006 NETFÖNG: ritstjorn@frettabladid.is og auglysingar@frettabladid.is VEFFANG: visir.is UMBROT: 365 – prentmiðlar PRENTVINNSLA: Ísafoldarprent-
smiðja ehf. DREIFING: Pósthúsið ehf. dreifing@posthusid.is Fréttablaðinu er dreift ókeypis á heimili á höfuðborgarsvæðinu, Suðurnesjum og Akureyri. Einnig er hægt að fá blaðið í völdum
verslunum á landsbyggðinni. Fréttablaðið áskilur sér rétt til að birta allt efni blaðsins í stafrænu formi og í gagnabönkum án endurgjalds. ISSN 1670-3871