Réttur - 01.01.1947, Síða 43

RÉTTUR
43
Það er ekki ótíðin, sem drepur oss, heldur vor eigin
amlóðaskapur.
Vér verðum að nenna að hugsa og starfa. Vér verð-
um að bæta landstjórnina og efla atvinnuvegina.
verða hörðu árin eigi eins tilfinnanleg, og barlómurinn
miklum mun minni.
Sumir kunna að segja sem svo, að um landstjórnina
skipti litlu.
En af hverju stafa öll þessi bágindi, allur þessi efna-
legi vesaldómur, sem yfir þjóðina gengur?
Af engu öðru en óhagkvæmri stjórn um undanfarin
ár og aldir.
Það hefur liðið svo öld fram af öld, að ekkert veru-
legt hefur verið gert til að koma landinu upp í efnalegu
tilliti.
Lagasmíðin var að undanförnu oftast ekki önnur en
sú, að einstaka dönsk tilskipun birtist hér öðru hvoru,
líklega mest til að minna á, að stjórnin í Kaupmanna-
höfn mundi enn eftir „hinu auma landi“ og væri alltaf
í heilabrotum vegna velferðar fslands.
IJt úr landinu var flutt flest eigulegt, sem hönd á
festi, en ekkert teljandi gert landinu til viðreisnar.
Og þessi sami þröskuldur stendur enn sem steinn í
götu.
Lagasynjunum er árlega sveiflað að oss frá hinni
dönsku ráðherrastjórn í Kaupmannahöfn. Bukkandi og
beygjandi eigum vér enn að leita til dönsku stjórnar-
innar með hvað eina að kalla, og spyrja, hvort vér meg-
um t. a. m. haga verzluninni svo eða svo, skera hákarl-
inn hér eða þar, halda hreppaskil á þessum tíma eða
hinum, nota fé vort til þessa eða hins o. s. frv..
Ætti ekki harðærið og vandræðin að verða hvöt fyrir
oss íslendinga, til þess að reyna að kippa þessu í lag?
Það erum vér, sem eigum að ráða í voru eigin landi.