Réttur - 02.05.1950, Blaðsíða 58

L38
RÉTTUR
um látin standa fyrir utan fangabúðirnar til talningar
og eftirlits. 1 klukkutíma, tvo tíma, þrjá, fjóra, fimm,
jafnvel sex tíma í hvert sinn, ef hinn svo nefndi deild-
arforingi var í illu skapi eða ef talningin stóð ekki
heima. í rigningu, í kulda, í hita. Við urðum að standa,
þar til við vorum að þrotum komin og féllum í ómegin.
Og hverjum þeim, sem hneig niður, var dauðinn vís.
Það vissum við öll.
Á þessu tímabili — það var 1942 — kom nefnd frá
Rauða krossinum í heimsókn í fangabúðirnar. Okkur
skildist helzt, að fólk þetta væru Svíar. Þá gerðist sá
atburður, sem einnig er í Síðasta áfanganum, er rúss-
nesk kona, sem var læknir, ljóstaði því upp á bjagaðri
þýzku, hvernig fasistarnir reyndu að leyna nefndina
hinu sanna um meðferð fanganna, og lýsti skelfingum
þessa staðar, sem nefndin var að heimsækja. Eins og í
myndinni var hún pyntuð hryllilega, áður en hún var
tekin af lífi. Hún varð hetjulega við dauða sínum.
1942 var ég flutt til Ravensbrúck, og átti að yfirheyra
mig þar varðandi samband mitt við Scholl. En um það
fengu fasistarnir aldrei neinar upplýsingar.
Ástandið þar var svipað og í Auschwitz. Þar biðu
10.000 konur dauða síns, en þær voru teknar af lífi jafn-
skjótt og hinztu orku þeirra hafði verið eytt í verksmiðj-
unum tveim, sem voru í nágrenni fangabúðanna. Önnur
var fatagerðarverksmiðja, hina átti Siemens. Börnin,
sem flutt voru í fangabúðirnar, voru myrt umsvifalaust
og sömuleiðis gyðingakonurnar. Einni gyðingakonu tókst
okkur að bjarga með því að fela hana svo vandlega,
að enginn deildarforingi hafði hugmynd um hana.
Fyrst var ég „hjúkrunarkona", þ.e.a.s. ég skráði þær,
sem settar voru í gasklefana og átti að brenna, síðar
var ég sett í vegavinnu.
í fangabúðunum voru 15000 konur, og bættust jafnan
nýjar við í stað þeirra, sem myrtar voru eða brenndar.