Réttur - 02.05.1950, Blaðsíða 59

RÉTTUR
139
Tæpur þriðjungur þessara kvenna — það er erfitt að
segja nákvæmlega um það — voru afbrotakonur eða
konur, sem lent höfðu á glapstigum, en úr hópi þeirra
völdu nazistarnir þær verztu, og voru þær eftir stutta
„þjálfun" orðnar eins grimmar og SS-fólkið. Allar aðrar
konur, sem fluttar voru í íangabúðirnar, voru pólitískir
fangar eða gyðingar.
Sá hetjuskapur, sem pólitísku fangarnir sýndu við
pyndingar eða aftökurnar, sem fóru fram í þröngum
gangi, er lá að líkbrennslunni, var með ólíkindum og
gaf okkur hinum kjark til að halda áfram að lifa, og
sömuleiðis sá einhugur og hjálpsemi, er ríkti meðal þess-
ara kvenna.
í marz 1945 fékk ég útbrotataugaveiki og 40 stiga
hita. Við hinar svonefndu kannanir héldu félagarnir mér
uppi og björguðu þannig lífi mínu. Mér er ráðgáta,
hvernig ég fór að dragast í hina erfiðu vegavinnu.
í apríllok tóku nazistarnir að tæma fangabúðirnar
áður en Rauði herinn kæmi. Þúsundir kvenna voru
reknar með svipuhöggum til strandar í austanverðu
Mecklenborgarhéraði, þar sem þær voru settar út í skip,
sem síðar var sökkt. Sjálf var ég í hópi tvö þúsund
kvenna, sem sendur var í þessa sömu göngu.
1. maí var flokkur okkar staddur einhvers staðar milli
Furstenberg — bæjar þess, sem Ravensbruck stendur við
— og Wesenber, þegar deild úr Rauða hernum kom á
þessar slóðir og frelsaði okkur.
Getið þér gert yður í hugarlund, hvað það er að vera
frjáls? Ég held að enginn, sem ekki hefur verið í ein-
hverju af fangabúðavítum fasistanna, geti skilið það. Að
fá að sofa í rúmi — að fá yfirleit að sjá vistarverur með
húsgögnum var opinberun, að sjá mat á borð borinn, að
geta borðað án þess að þurfa að óttast að verða barinn
til óbóta. Það er ekki hægt að ímynda sér það. Við
gátum ekki annað en grátið, grátið. Af gleði yfir því