Réttur - 01.08.1950, Síða 8

168
RÉTTUR
— og skálkinn leggur strax í gegn.
Á Ara-iGrána upp hann snarast
með örskotshraða á samri stund
og þeysir þurt.------Á þriðja degi
er þulin frétti heim á Grund . . .
IV.
Úr húmsins vængjum fjaðrir falla
og friðlaust gerist kólnað liold.
— Þeir Sefrím Kokk og Sefrím Ama
sem svipir rísa úr dökkri mold.
Á glóðum elds þeir ganga aftur
og glýja vefst um höfuð bleik. —
Er hundar urra að húsabaki,
þeir hnerra grimmt og bregða á leik.
En vermenn óttast ekki drauga,
— í orpinn haug þeir rjúfa skarð,
og höggva af búkum höfuð átta
án hispurs fyrir norðan garð.
Um hitt, með nefin — hvað skal segja?
En háðung er þeim dónum vís,
sem trýnið reka í íslenzk örlög,
unz öldin særð til varnar rís!
V.
Og nú er innst í þeli þjóðar
til þakkargerðar djúprar efnt:
Af sonum lýðsins, sævi roknum,
hins sæla vökumanns er hefnt. —
En synir lýðsins vinda upp voðir,
— á vonlaus mið í skyndi er stefnt.
Þeir hverfa allir út í myrkrið
— og ekkert sérstakt heiti er nefnt.