Réttur - 01.08.1950, Síða 25

RÉTTUR
185
sveitar á það þing og anzaði engu um að hlíta þar dómi.
Svo þverir voru þeir feðgar gegn fortölum, að andstæðing-
ar þeirra hugðu þá verða hálfu verri viðfangs, ef þeir slyppu
og kæmust norður.
Af ótta við að missa sigur úr greipum og lenda í styrjöld
við Norðlendinga tóku Marteinn biskup og Kristján skrif-
ari þá ábyrgð á sig að hálshöggva þá feðga án dóms, og
fór það fram 7. nóvember.
Til þess að betur liti út en glæpsamleg fangamorð, mikl-
uðu þeir fyrir sér sakir þeirra feðga, og Kristján skrifari
reit sakargiftaskjal. Ákæran um landráð var þar þung-
vægust, þó að órökstudd væri. Sumrið eftir neyddi danskt
herlið íslenzka dóma til að samþykkja, að fyrir landráð
hefðu þeir drepnir verið. Með því var það staðfest í sög-
unni, sem frá öðrum sjónarmiðum er rétt, að orsakir þessa
fangamorðs voru pólitískar.
Fór nú enn sem áður fyr
afreksmönnum góðum.
Þeim, sem veittu virðum styr
og vörðu lönd sín þjóðum,
öfundin falsið fær.
Svíkja gjörði sveitin aum
seggja dróttir þær ....
Menn féllu, merki stendur
Það var ekki tilbúningur einn, sem Ólafur Tómasson kvað
þarna um þá feðga látna, að þeir „veittu virðum styr /og
vörðu lönd sín þjóðum,“ kepptu að því, að „yfirgang skyldi
enginn mann / íslands veita byggð, / heldur mætti hver
sem kann / haldast vel í tryggð,“ og mjög lofar hann Ara,
sem „öngvan hafði undanslátt / að efla sína þjóð,“ en „út-
lenzk þjóðin“ lét eigi úrskurði hans haldast, enda „lugu þá
af honum lögmanns nafn / landsins vondir þegnar.“