Réttur - 01.08.1950, Síða 77

RÉTTUR
237
haft. Töldu þeir að ekki yrði við slíkt unað og gekk meiri-
hluti þeirra af fundi í mótmælaskyni.
Þeir sem eftir urðu samþykktu að bæta mönnum, sem
stjómin kvaddi til, við í samninganefndina. Því næst fór
stjórnin enn fram á fullt umboð til samninga. Var þá fund-
armönnum nóg boðið og kváðu við mótmæli um allan salinn.
Sá stjórnin þá þann kost vænstan að taka tillöguna aftur.
Nokkru síðar var lögð fram þriðja sáttatillagan til at-
kvæðagreiðslu í félögunum, og fylgdu henni eindregin með-
mæli stjórnarinnar og aðstoðarmanna hennar. I henni fólst
lítil breyting frá fyrri tilboðum en þó heldur til bóta í
ákveðnum atriðum. Þótti nú mörgum togarasjómönnum að
undir slíkri forustu væri tilgangslítið að halda lengur út
í verkfalli þessu, sem orðið var hið lengsta í sinni röð, þeirra
sem háð hafa verið hér á landi. Tiliagan náði samþykki en
þó með tiltölulega litlum atkvæðamun og var felld í sumum
félögum úti á landi. Hafði verkfallið þá staðið á fimmta
mánuð. Því lauk 6. nóvember.
Helzti munur á nýju kjörunum og hinum fyrri er að tekin
er upp 12 stunda hvíld á öðrum veiðum en ísfiskveiðum og
kjaragrundvellinum breytt allmjög, en í ýmsum atriðum til
ærið vafasamra bóta fyrir sjómenn.
Herkostnaðurinn í þessu stríði atvinnurekenda og ríkis-
valds gegn sjómönnum, er nú áætlaður fast að 100 milljón-
um króna í erlendum gjaldeyri. Þennan herkostnað verður
þjóðin að borga.
7. nóv. 1950.
Brynjólfur Bjarnason.