Réttur - 01.08.1953, Qupperneq 58

194
R É T T U R
og þeim löndum sem háðust eru einokunarauðvaldinu, er hún
einnig ískyggilega á veg komin í Ameríku og Evrópu.
Við vitum að bæði í Frakklandi og Ítalíu hafa ríkisstjórnirnar
lagt frumvörp fyrir þingin, sem hafa átt að „koma skipulagi á
verkfallsréttinn“, eins og þær hafa orðað það.
Þessi frumvörp hafa verið sniðin eftir hinum illræmdu Taft-
Hartley lögum og hefðu, ef þau næðu fram að ganga, nægt til
þess að takmarka verkfallsréttinn mjög verulega fyrir allan verka-
lýð og svifta opinbera starfsmenn honum algerlega. Einnig að
koma á þvinguðum gerðardómi í vinnudeilum, sem verkalýðurinn
hefur þá eina reynslu af, að hann telur hann eingöngu tæki
í höndum atvinnurekenda.
Það er augljóst að tilgangur slíkrar lagasetningar er að svifta
verkalýðinn möguleikunum á því að geta varizt árásum atvinnu-
rekenda á löglegan hátt. í öllum auðvaldsheiminum er um afturför
að ræða á sviði félagsmálalöggjafar á síðustu árum. I ýmsum
löndum hafa verið samþykkt lög er takmarka verkfallsréttinn
og athafnafrelsi verkalýðsfélaganna. í öðrum hafa ríkisstjórnirnar
ekki fyrir því að breyta lögunum, heldur beita hreinu ofbeldi
þó að það brjóti í bág við þeirra eigin lög. Ef þessi þróun færi
að vilja heimsvaldasinnanna, stóratvinnurekendanna og landleig-
endanna í hinum ýmsu löndum, yrði þess skammt að bíða að
verkalýðshreyfingin yrði þurkuð út ásamt öðrum lýðréttindum
alþýðunnar. Nokkrar af málpípum amerísku heimsvaldastefnunn-
ar hafa opinberlega játað að einn megintilgangur kalda stríðsins
sé að koma verkalýðssamböndum Frakklands og Ítalíu á kné. Þetta
hefur enn ekki tekizt og mun ekki takast.
Það að auðvaldinu hefur ekki tekizt að skerða meir en orðið
er, rétt verkalýðssamtakanna, er eingöngu að þakka hinni hetju-
legu baráttu verkalýðsins, baráttu sem oftast hefur verið háð undir
merkjum okkar volduga alþjóðasambands, WFTU. Sameiginlega
getum við ekki aðeins varið rétt okkar heldur einnig aukið hann
um alla veröld.
Verndun lýðréttinda verkalýðsins á vinnustöðunum
Fyrir nokkrum árum voru í nær öllum auðvaldslöndum settar
óþolandi harðstjórnarreglur á flestum vinnustöðum. Þetta var
að venju gert eftir leiðbeiningum bandarískra agenta. Iðulega
banna þessar reglur öll samtök verkamanna á vinnustaðnum og
meina þeim með öllu að láta í Ijós skoðanir sínar auk ýmisra
i