Réttur - 01.09.1962, Qupperneq 22

214
II IC T T U lt
að gegnsýra þjóðlífið, að eyðileggja þennan anda, graja undan
stolti þjóðarinnar og meðvilund urn sjálja sig og köllun sína, gera
hana að andlegri smáþjóð sem undan/ara innlimunar Islands sem
hrepps í Stór-Þýzkaland eða ádíka auðveldi. Þessa öjugþróun þarj
að stöðva og það sem jyrst. Ella er þjóð vorri sá mesti voði búinn
sem nokkru sinni hejur yjir lienni vojað, — sá að tapa jyrsl landi
sýnu og týna síðan sjálfri sér.
4*að er lífsnauösyn að allir þeir, sem sjá að það boðar svona fá-
mennri þjóð fjörtjón að gera liana undirorpna dýrslegum lögmál-
um peningavaldsins, sameinist til að hindra þessa öfugþróun áður
en það er um seinan.
Við sósíalistar viljurn að ejnahagskerjið þjóni rnanninurn, —
hinum vinnandi, hugsandi, skapandi rnanni, — að það sé allt rekið
rneð það jyrir augum að jullnœgja þörjurn hans, veita honurn eigi
aðeins það, sem hann þarj til daglegs lífs, heldur og aðstöðu til
menningar, félagshyggju og fegurðar. Við ádítum að það verði að
létta aj mönnunum, sem halda alvinnulíjinu uppi og skapa auð þjóð-
arinnar rneð vinnu sinni, þeim ólieyrilega vinnuþrœldómi, sern þeir
nú eru þjakaðir aj. Það verði að lcorna á 8 tíma vinnudegi rneð slór-
hœkkuðu dagkaupi og skapa þannig verkalýðnurn og starjsmanna-
stéttum þjóðarinnar í senn mannsamiandi lífskjör rneð 8 tíma vinnu-
degi og jrístundir til menningarauka. Og það verður að jeykja burt
öllurn þeirn ofurþunga arðráns og gróða, okurvaxla og illra lána,
eyðsluserni yjirstétla og stjórnleysis á atvinnulíji, — allri þessari
ofþungu byrði, sem hvílir á herðum vinnandi stéttanna og er að
sliga þœr. Gegn þessari áþján auðvaldsskipulagsins er alþýðan að
rísa upp í kaupgjaldsbaráttunni og hún þar/ að rísa gegn henni í
stjórnmálabaráttunni af miklu rneira þrótti en hingað til.
Vissulega næst ekki fram að fullu þetta, sem við sósíalistar stefn-
um að fyrr en sósíalisminn og fullt, virkt lýðræði fólksins sjálfs
leysir auðvaldsskipulagið og alræði peningavaldsins af hólmi.
En Sósíalistaflokkurinn hefur áður á undanförnum tveim áratug-
um bent á þau úrrræði, og að nokkru leyti knúið þau fram, sem
gátu bætl kjör almennings innan auðvaldsskipulagsins og stóreflt
framleiðslukrafta þjóðarinnar. Og það hefur Sósíalistaflokkurinn
einnig gert nú livað eftir annað, þótt auðvaldsblöðin hafi nú þagað
þau í hel og afturhaldið á Alþingi hundsað þau. Nú stefnir sem sé
aflurhaldið beint í faðm erlends auðvalds, en 1944, á fyrsla ári lýð-
veldisins, hugsaði nokkur lduti borgarastéltarinnar enn svo hált að