Réttur - 01.09.1962, Page 55

R É T T U R
247
hið opinbera tryggingakeríi og þá fyrst og fremst yfirstjórn þess,
sjálfa ríkisstjórnina.
I þeirri launadeilu notaði ríkisstjórnin sjúkratryggingakerfið
sem tæki til að framkvæma kjaraskerðingarstefnu sína. Hún reyndi
í lengstu lög að hindra nauðsynlegar hækkanir á greiðslu fyrir
læknisþjónustu, þótt augljóst væri og tölfræðilega sannað, að geng-
islækkanirnar kæmu harðar niður á læknum en flestum öðrum
starfshópum í landinu. I’að fer ekki milli mála, að með þessu atferli
ríkisvaldsins var tryggingakerfiö herfilega misnotað til að grafa
undan læknisþjónustunni.
Þetta gerðist samtímis því og koma átti í kring ákveÖnum skipu-
lagsbreytingum, sem læknar höfðu gert tillögur um í því skyni að
bæta Iæknisþjónustuna, en ollu nokkuð auknum tilkostnaði við
hana.
Það tók lækna sex mánaða átök við ríkisvaldið að fá fram við-
unandi samninga um kjör þeirra, sem vinna við almenna læknis-
þjónustu og sérfræðileg störf utan sjúkrahúsa. Með þessum sigri
tókst læknum að tryggja í bili, að læknisþjónusta utan sjúkrahúsa
biði ekki hnekki við kjaraskerðingarstefnu núverandi ríkisstjórnar.
Þó er ekki um að ræða nema hálfan sigur. Sjúkrahúslæknar búa
enn þá við smánarkjör launalaganna. En það þýðir, að þeim er ekki
kleift að nota alla starfsorku sína í þágu sjúklinga sinna á sjúkra-
húsunum, heldur eru lilneyddir að auka við tekjur sínar með auka-
störfum utan sjúkrahúsanna.
Það er næsta verkefni lækna í launamálum að kippa þessu í lag.
Sjúklingar á sjúkrahúsum eiga ekkert minna skilið en alla og
óskipta starfsorku þeirra lækna, sem á sjúkrahúsum starfa. Læknar,
sem inna af hendi ákveðin sérfræðileg störf á sjúkrahúsum, ciga
ekki að hafa öðrum hnöppum að hneppa. Það er skylda læknastétt-
arinnar að þvinga heilhrigöisstjórnina iil að bæta úr þessu.
Það er engin þörf á að fjölyrða urn nauÖsyn þess að læknar, utan
og innan sjúkrahúsa, geti unniö störf sín án þess að fjárhags-
áhyggjur nái að grafa undan starfsgetu þeirra og siöferöisþreki.
Íslenzka þjóðin, sem elur við brjóst sér með allt að því móðurlegri
umhyggju ótrúlega stóran hóp braskara og fjárplógsmanna, ætti
að sjá sóma sinn í því að halda kjörum lækna viðunandi.
Það er að vonum, að launafólki bregði illa við, er einhverjir
aðilar taka að hóta því að leysa sjúkratryggingakerfið upp — vörn
þess í veikindum. Og það á sízt von slíkra hótana frá læknum.