Réttur - 01.06.1936, Síða 46

mér. Ekkert gat fengið hann til að hætta. Þeir sóttu
út börnin okkar tvö, og hótuðu að skjóta þau. Og
þeir skutu þau. Fyrst litlu telpuna, hún var tveggja
ára. Svo miðuðu þeir á drenginn, hann hét Misjka,
og hann var fimm ára. Þá hætti maðurinn minn að
syngja. Þeir orguðu upp af ánægju, og skutu svo
drenginn minn litla og síðan bónda minn. Þetta
skeði í Úkrajníu árið 1918“.
Okkur rann kalt vatn milli skinns og hörunds við
að hlusta á þessa örstuttu æfisögu. Sannarlega hafði
konan rétt að mæla, engan okkar gat órað fyrir því,
að hún hefði reynt annað eins líf.
Við áttum erfitt með að halda samtalinu áfram.
Þá spurðum við hvernig hún hefði komizt frá
Úkrajníu til Pamír, burt úr skelfingum borgara-
stríðsins og að friðsælli silkiræktariðju. Hún kveikti
sér í vindlingi.
„Tveim vikum síðan gekk ég í herinn sem sjálf-
boðaliði. Skotsár fekk ég fjögur. Talsvert meira hefði
þurft til að halda mér frá vígvöllunum. En mér tii
sárrar raunar gat ég aldrei hlustað á internajónal-
inn eftir þetta, án þess að falla í yfirlið. Og enn þann
dag í dag er ég haldin af þessu. Heyri ég einhvern
syngja internasjónalinn eða bara blístra lagið, þá fæ
ég kast. Af þessum sökum átti ég óhægt með að
stunda nokkra vinnu. Flokkurinn bauð mér að
velja starf eftir geðþótta. Eg kvaðst reiðubúin að
fara hvert á land sem væri, aðeins ef ég ætti ekki
að heyra internasjónalinn. Þeir stungu upp á Ítalíu,
en það kærði ég mig ekki um . . . „Það er’ enginn sá
staður í Sovétríkjunum, að ekki sé sunginn þar int-
ernasjónalinn, nema ef til vill upp í Pamír“. Eg kaus
þá að fara til Pamír. Hér eru engar hljómsveitir.
Bændurnir syngja þjóðlögin sín gömlu og leika und-
ir á ,,du-tar“ (einskonar gítar). En upp á síðkastið
er einnig þetta að breytast. Nú eru komin hingað út-
varpstæki, og þegar ég fer heim á kvöldin verð ég
126